[OS] #dmbjdaily ริบบิ้น "ริบบิ้นปีใหม่" (15 / 24)

[heikitsune]

[DMBJ One-Short Fiction] “ริบบิ้นปีใหม่” (15 / 24...คู่หลังไม่วายนะคะ แงงงงงงงง)

By : จิ้งจอกแดงสกุลเฮย

____________

[15]

ขณะนี้ซันชุ่นติงรู้สึกมึนหัวยิ่งนัก และสาเหตุของอาการมึนก็ไม่ใช่อะไร ทั้งหมดเพราะผู้เป็นนายที่เอาแต่เดินวนไปวนมาในห้องนอนเสียจนพื้นแทบจะสึก

“ปีใหม่ ปีใหม่ ปีใหม่ จะปีใหม่แล้ว” อู๋เหลาโก่วพึมพำอยู่เพียงคนเดียว ดวงตากลมสีเข้มทอประกายเคร่งเครียดผิดปกติ เคร่งเครียดยิ่งกว่ายามเตรียมคว่ำกรวยเสียอีก

“จะปีใหม่แล้ว ข้ายังไม่มีอะไรให้เขาเลย ให้ตายสิ” ชายหนุ่มพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะล้มตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆสุนัขทิเบตัน สแปเนียลคู่ใจ สายตาเหม่อมองยังเสื้อโค้ทสีน้ำตาลเข้มตัวหนาแสนอบอุ่นบนพนักเก้าอี้ แน่นอนว่าราคาของเสื้อตัวนี้มันย่อมแพงจนเขามิอาจแม้แต่จะแตะ

ใช่…เขาไม่ได้เป็นคนซื้อมัน…..


“ข้าไม่ว่างมาคอยให้ความอบอุ่นกับเจ้าได้ทุกวัน เอาเสื้อตัวนี้ไปสวมแล้วคิดซะว่าแทนตัวข้าแล้วกัน”


ใบหน้าพลันร้อนวูบ รู้สึกเหมือนเลือดพากันสูบฉีดไปที่หน้าหมด เจ้าบ้านห้ายกมือขึ้นปิดหน้า ตอนนี้ทั้งเครียดทั้งอาย นึกอะไรไม่ออกเสียยิ่งกว่าเก่า

ซันชุ่นติงซึ่งรับรู้ได้ถึงความเครียดของเจ้านายและสิ่งที่เป็นสาเหตุลุกขึ้นยืนพลางกระดิกหางดิ๊กๆก่อนวิ่งปรื๋อออกนอกห้องไป

ด้วยเวลาราวบุหรี่ครึ่งมวนไหม้เป็นขี้เถ้า เจ้าหมาตัวน้อยวิ่งกลับมา ในปากคาบบางสิ่งเอาไว้ มันใช้ขาสะกิดอู๋เหลาโก่วจนคนโดนสะกิดต้องเปิดหน้ามอง

ในปากของของมันมีริบบิ้นสีแดงสวยเส้นยาวอยู่ เขาจำได้ว่าเซี่ยจิ่วเย๋ให้ริบบิ้นพวกนี้กับเขามาจำนวนมากโดยบอกว่าเผื่อจะเอาไปมัดกล่องของขวัญปีใหม่ให้ใคร แต่สุดท้ายเขาก็เอาให้เฉินผีอาซื้อที่ไม่มีเชือกมัดปูจนเกือบหมด ไอ้เส้นที่เหลือที่ไม่รู้ไปเก็บไว้ที่ไหนแล้ว

….ไม่น่าเชื่อว่าซันชุ่นติงจะหาเจอมาได้ 1 เส้น

“โอเค มีไอ้ริบบิ้นนี่ แล้วจะให้ข้ามัดอะไร”

“โฮ่ง!!” หมาน้อยเห่าท่าทางเหมือนกำลังเอือมระอายิ่งนักกับการที่เรื่องง่ายๆแค่นี้เจ้านายของมันก็นึกไม่ออก มันงับแขนเสื้อตัวยาว ดึงน้อยๆแล้วใช้ขาหน้าตบแปะๆที่ข้อมือของอู๋เหลาโก่ว

“อย่าบอกนะว่าแกจะให้….”

พอคิดได้ใบหน้าก็พลันร้อนวาบขึ้นมาอีก

.

.

.

จางฉี่ซานเพิ่งกลับจากการทำงานนอกสถานที่ เขาเดินย่ำฝากรอยเท้าบนพื้นหิมะเหม่อลอยไปเรื่อย ใกล้จะข้ามปีแล้ว เขายังไม่อยากกลับบ้าน

กลับไปก็เจอเพียงแค่ความเงียบงันกับความเหน็บหนาว สู้เดินไปเรื่อยๆเสียยังดีกว่า

โดยไม่รู้ตัว สองขาก็พาตัวเองมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านสกุลอู๋

ที่น่าตกใจยิ่งกว่าการที่เขาพาตัวเองมาอยู่ที่นี่ก็เห็นจะเป็นการที่เจ้าบ้านหลังนี้ยืนรอเขาอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว

“ว่าแล้วว่าท่านต้องมา”

“เหลาอู่”

“ไม่หนาวรึ เข้าบ้านก่อนสิ”

แม้จะงุนงงไปบ้างกับท่าทีของอีกฝ่าย แต่มีหรือเมื่ออีกฝ่ายชวนเขาจะปฏิเสธ

“ลูกสมุนเจ้าไปไหน” นายทหารหนุ่มว่าพลางสอดส่ายสายตาหาลูกสมุนสี่ขาตัวใหญ่ตัวเล็กที่ปกติมักจะโผล่หน้ามาพันแข้งพันขาล้อมรอบกายเขา

“ข้าให้มันไปอยู่เรือนเล็กก่อน” อู๋เหลาโก่วเปรยเสียงเนิบๆ แต่จางฉี่ซานกลับเลิกคิ้วสูง ท่าทางวันนี้ฉางซาจะโดนพายุหิมะถล่ม ราชาสุนัขยอมแยกออกจากฝูงสุนัขแล้ว….

ไม่สิ ไม่ มันผิดปกติมากเกินไป

เร็วเท่าความคิดแขนข้างหนึ่งก็ตวัดรวบเอวของอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิดติดร่าง ลมหายใจร้อนเป่ารดข้างหู เสียงทุ้มกระซิบถามแผ่วเบา

“มีอะไรหรือเปล่าเหลาอู่”

“……..”

เจ้าบ้านห้าก้มหน้ามองพื้นซ่อนหน้าแดงๆของตนไว้ พ่อพระใหญ่จางนี่มัน พูดขึ้นมาได้ไม่ดูจังหวะเลย ห้องนอนก็ยังไปไม่ถึง……..ไม่รู้อะไรเอาซะเลยว่ากว่าเขาจะรวบรวมความกล้าทำขนาดนี้ในวันนี้รู้มั้ยว่ามันยากลำบากแค่ไหน!!!

เอาวะ! มาถึงขนาดนี้แล้ว!!

คนที่โดนกอดรัดอยู่ชูข้อมือขวาที่มีริบบิ้นมัดเอาไว้ให้คนกอดเห็น สร้างความงุนงงยิ่งนัก

“หือ?”

“ของขวัญ…ปีใหม่…ตอบแทนเสื้อของท่าน”

“……..”

“พ่อพระ” ร่างเล็กกว่าชักเสียขวัญ พ่อพระเล่นเงียบไปแบบนี้หรือว่าจะไม่รับมุขเขา

ฟุ้งซ่านไปได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีริมฝีปากร้อนระอุก็นาบลงกับลำคอขาวขบเม้มจนเกิดรอยแดง ราชาสุนัขถึงกับสะดุ้งเฮือกตัวแทบลอย

“ให้แล้วห้ามเอาคืนนะเหลาอู่” จางฉี่ซานกระซิบ มือที่เหลือก็ข้างเดียวก็ถอดเสื้อคลุมตัวนอกโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดีแล้วจึงอุ้มอีกฝ่ายตัวลอย ริมฝีปากนุ่มนาบประกบร้อนแรงจนอู๋เหลาโก่วแทบละลายได้แต่ส่งเสียงครางแผ่วในลำคอ

และแล้วคืนปีใหม่ของทั้งสองก็ดำเนินไปอย่างร้อนแรงจวบจนตะวันของวันใหม่และปีใหม่ทอแสงขึ้นบนฟ้า

_________________

[24]

“ท่านอาจารย์!” ฮวาตั้นคนงามแห่งฉางซาหันไปตามเสียงเรียก พบว่าไม่มีใครอยู่ ขณะที่คิดว่าสงสัยจะโดนผีหลอกรับปีใหม่ ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็กระโดดผลุงลงมาจากรั้วบ้าน ที่เอวมีตะขอเก้าเล็บห้อยอยู่ บนหลังมีตะกร้าสานใบใหญ่ปิดฝาแน่นหนา

เอ้อร์เย่ว์หงยิ้มบางเมื่อกลิ่นทะเลเบาจางจากในตะกร้าลอยมาแตะจมูก

“หายไปหลายวันที่แท้ไปจับปูมารึอาซื่อ”

เฉินผีอาซื่อยิ้มแห้งๆ บนใบหน้าซับสีเรื่อจางๆด้วยความอาย เป็นใบหน้าที่มีเฉพาะเจ้าบ้านสกุลสองเท่านั้นที่จะได้เห็น

“เซี่ยจิ่วเย๋บอกที่ญี่ปุ่นปูฤดูหนาวอร่อยนัก ข้าก็ไม่สู้แน่ใจว่าปูที่นี่จะเป็นเหมือนกันมั้ย แต่ก็คิดว่าน่าจะลองดู” ว่าไปพลางก็ปลดตะกร้าลงมาจากหลัง แต่ขณะที่กำลังจะเปิดฝาตะกร้ามือของเฉินผีอาซื่อก็หยุดชะงัก ความลังเลปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“มีอะไรรึอาซื่อ หรือปูเจ้าเน่ากลางทาง”

“ไม่ใช่แล้วท่านอาจารย์! มันก็แค่…”

“แค่…” คนงามว่าพลางเข้าไปใกล้ลอบๆมองของในตะกร้าแต่ผู้เป็นลูกศิษย์ก็ปิดฝาทันที

“ท่านอาจารย์คือเชือกมันหมดข้าเลย…”

เอ้อร์เย่ว์หงหมดความอดทน จัดการดึงฝาตะกร้าออกแล้วชะเง้อหน้าลงไปมองในตะกร้าของเจ้าลูกศิษย์ตัวดีที่อ้ำๆอึ้งๆไม่ยอมส่งมาให้เขา

ในตะกร้ามีปูทะเลตัวใหญ่จำนวนมากถูกมัดไว้อย่างเรียบร้อย สิ่งที่ใช้มัดคือริบบิ้นหลากสีสวยงาม

“เชือกข้าหมด ไม่รู้จะเอาอะไรมัดปูให้ท่าน ก็เลยไปขอมาจากหมาอู๋ปรากฏว่ามันส่งริบบิ้นพวกนี้ให้แทน ข้า ข้า”

ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำยิ่งกว่าเดิมขณะพูด ในที่สุดก็ทนอายไม่ไหวเลยหยุดพูดก้มหน้ามองพื้นลูกเดียว

ผู้นำสกุลเอ้อร์วาดยิ้มงดงาม มือเรียวลูบหัวลูกศิษย์เพียงคนเดียวอย่างรักใคร่ยิ่ง

“ดีแล้วนี่ ก็นี่เป็นของขวัญปีใหม่ของข้ามิใช่รึ อาซื่อเด็กดี”

.

.

.

วันเวลาผ่านไป หลายเหตุการณ์ไหลผ่าน ชีวิตราวกับฝันหนึ่งตื่น ผ่านปีใหม่มาแล้วหลายสิบครั้ง บัดนี้บ้านของเอ้อร์เย่ว์หงเงียบสงัด มีเพียงเขานั่งจิบชาร้อนอยู่ริมหน้าต่าง ทอดสายตามองความคึกครื้นข้างนอก เด็กน้อยและหนุ่มสาวเดินไปมา บรรยากาศในยามปีใหม่ช่างสวยงามและคึกคักยิ่งนัก

ยามเห็นริบบิ้นเส้นสวยสารพัดสีบนกล่องของขวัญ เขาพลันนึกไปถึงของขวัญปีใหม่จากผู้เคยเป็นศิษย์ในปีนั้น

ปูหลายสิบตัวชนิดที่เขาต้องรั้งตัวคนให้ให้อยู่ช่วยนึ่งและช่วยกิน ทว่าแม้จะกินกันสองคนก็ยังกินไม่หมดต้องนำไปแจกจ่ายให้กับคนอื่นๆในเก้าสกุล

ความทรงจำในตอนนั้นช่างสวยงาม สวยงามจนไม่อยากให้มันจบลงเลย…

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แหงนหน้าขึ้นมองฟ้าที่ในยามนี้ไม่มืดสนิทเหมือนในอดีตอีกแล้วพลางพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและปวดร้าว

“อาซื่อ…บัดนี้ เจ้าจะเป็นอย่างไรบ้างนะ”

แม้ปากจะบอกตัดขาดความสัมพันธ์ หากแต่ในใจของเอ้อร์เย่ว์หงนั้นไม่ว่าผ่านไปนานเพียงใดก็ยังคงคิดถึงลูกศิษย์ของตนเสมอ

“อาซื่อเด็กดี”

ยังคงคิดถึงใบหน้าเขินอายยามเขาเอ่ยปากชมพลางลูบหัวด้วยความอ่อนโยน

FIN (31.12.2014)

Fiction for #DMBJdaily

“อีก 229 วัน…ก่อนเราจะพบกันที่ฉางไป๋ซาน”

[SilverCloud]

กรี๊ดดดดด ซันชุ่นติงทำดีมากลูก ของขวัญชิ้นนี้ปู่จางคงรับไว้ด้วยความเต็มใจยิ่ง พอนึกภาพว่ากว่าปู่อู๋จะรวบรวมความกล้าผูกโบว์ตัวเองถวายให้ได้ คงนั่งหน้าแดงทำใจอยู่ค่อนวันแน่ๆ เลย ถถถถถ

ซื่ออากงโมเอ้โคตรรรรร ซื่ออากงของด้วงไม่ได้น่ารักขนาดนี้หรอก ฟฟฟฟฟ ถึงจะทำตัวเลวยังไงแต่ในสายตาอาจารย์แบบปู่เอ้อร์ก็ยังมองว่าซื่ออากงเป็นเด็กดีอยู่ดีสินะคะ

[Tang_An-An]

ซันซุ่นติงฉลาดมากกกกกกก5555 กามเทพตัวน้อยจริง ๆ
ฝั่งอาซื่ออกจะเศร้าเบา ๆ นะ ฮือ