[OS] #dmbjdaily (ซานต้า) "Countdown" [ผิงเสีย]

[Shiaeri]

[OS] #dmbjdaily (ซานต้า) "Countdown" [ผิงเสีย]


Title : Countdown
Pairing : จางฉี่หลิง/เมินโหยวผิง x อู๋เสีย
Rate : PG-15 (...พยายามจะแต่งเรทแต่ค้นพบว่าตัวเองไม่ไหวจริงๆค่ะ ถถถถถ)
Genre : เพ้อเจ้อ + ดราม่าเบาๆ



---------------------------------------------



วันคริสต์มาสก็แค่วันธรรมดาๆของคนโสด
ข้อความนี้เป็นจริงเสมอ ผมเชื่อแบบนั้น เพราะแม้แต่ในตอนนี้ซึ่งเป็นเวลาราวๆห้าโมงเย็นในวันที่25 ธันวาคม ก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นวันที่แตกต่างกับปีก่อนๆ



ปฎิทินแขวนอยู่บนผนังมีรอยถูกกาด้วยปากกาสีดำหัวใหญ่ เป็นการนับถอยหลังทีละวัน..ทีละวัน
ใช่ ผมยังรอเขา



ผ่านมาแล้วหลายปี จนอีกไม่กี่วัน ก็จะถึงปีที่สิบ ...และการรอคอยก็จะสิ้นสุดลง



เสียงเพลง Jingle bell ดังเข้ามาถึงในบริเวณบ้านผม อยากตะโกนออกไปว่ารำคาญแต่ตอนนี้เราเป็นคนกลุ่มน้อย จะไปหาเรื่องคนกลุ่มใหญ่ที่เปิดเพลงเสียงดังไม่เกรงใจใครโดยเอาเทศกาลมาอ้างได้ยังไงละเนอะ ?



ส่วนตัวผมไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ ขอนอนอยู่ในบ้าน อ่านหนังสือข้างๆเตาผิงให้ร่างกายอบอุ่นไปด้วย กินโน่นกินนี่ฉลองตัวคนเดียวก็พอแล้วล่ะ..... แล้วค่อยภาวนาให้วันที่หนาวเย็นนี่ผ่านไปเร็วๆ



เขาว่ากันว่า ถ้าอยากได้อะไรจากซานตาคลอสให้เขียนใส่กระดาษหย่อนลงในถุงเท้าแล้วห้อยกับต้นไม้ ซานต้าคลอสจะมอบสิ่งนั้นให้ใช่ไหม ?
เรื่องหลอกเด็กแบบนั้น ใครจะไปเชื่อกัน
ซานตาคลอส ไม่เคยมีจริง



แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม.... ตัวเองถึงได้จับปากกาขึ้นมาเขียนคำขอ....คำขอเพียงหนึ่งเดียวที่ต้องการให้มันเป็นจริงขึ้นมา น้ำตาหยดลงกระดาษและจางหายไป ผมพับกระดาษใส่ถุงเท้าและนำไปห้อยกับต้นคริสมาสเล็กๆในบ้าน



“ขอให้ได้เจอคนที่อยากเจอ”



คำของ่ายๆ แต่ไม่เป็นรูปธรรม ถ้าหากว่าคำขอนั้นเป็นจริงก็คงดีไม่น้อย เพราะผมเองก็ไม่อยากให้ ‘เขา’ เป็นเหมือนซานตาคลอสที่ไม่มีตัวตนอยู่จริงบนโลกใบนี้



เนิ่นนานที่ผมปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปโดยไม่ทำสิ่งใด นาฬิกาตีบอกเวลาสองทุ่ม สติของผมเริ่มเลือนราง ภาพที่เห็นเริ่มเบลอจนไม่แน่ใจว่าอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงหรือความฝันกันแน่



ไฟในเตาผิงดับไปแล้ว คืนนี้ผมนอนบนโซฟาเพราะรู้สึกไม่อยากเข้าไปในห้องนอน... รู้สึกเตียงมันออกจะใหญ่เกินไปหน่อยสำหรับคืนนี้ งานเทศกาลที่ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง มันอ้างว้างเกินจะหาคำใดมาอธิบายได้



ท่ามกลางความมืดของค่ำคืนศักดิ์สิทธิ์ผมเห็นเงาวูบไหวบดบังแสงสว่างจากทางหน้าต่าง เงานั้นใหญ่มากพอจะบังร่างผมได้ทั้งหมด เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบกับสิ่งที่เหลือเชื่อ



“..เสี่ยว....เกอ ?”
ไม่มีเสียงตอบคำถามของผม แต่ร่างสูงตรงหน้าก็ย่อตัวลงมาจนเห็นใบหน้าได้ชัดเจน และนั่นยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าเป็นเขาแน่ๆ
ใบหน้านี้ที่ไม่เคยหายไปจากความทรงจำ



รอยยิ้มที่หายากประดับบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ดวงตาเย็นชาสีดำสะกดผมให้อยู่นิ่ง มองใบหน้านั้นค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้แล้วประทับริมฝีปากลงมาแนบชิด


จากความละมุนอ่อนหวานพลันเปลี่ยนเป็นความร้อนแรงเมื่อผู้บุกรุกเข้ามาในบ้านคนอื่นใช้มือบังคับให้อ้าปากและดึงดันสอดแทรกลิ้นเรียวอุ่นเข้ามา สัมผัสวาบหวามชอนไชลึกลงในดวงใจที่นิ่งเฉยมานานหลายปี


“ ด...เดี๋ยว อืม ”


เชาไม่รอคอยสิ่งใด ปิดปากผมจนแทบหมดลมหายใจ เนิ่นนานกว่าเขาจะยอมถอยออกไป หากแต่ก็ยังใช้แขนของเขาคล้องเอวผมแล้วดึงเข้าไปกอดไว้ ใบหน้าหล่อเหลาของเมินโหยวผิงวางลงบนไหล่ผม แล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ



“ฉันคิดถึงนาย อู๋เสีย”


เพียงประโยคสั้นๆ.... ก็ทำให้รู้สึกว่าสั่นไปทั้งใจ ความรู้สึกต่างๆนาๆเอ่อล้นขึ้นมาจากเบื้องลึกของหัวใจผลักให้น้ำอุ่นใสไหลออกจากดวงตา เมินโหยวผิงเห็นผมร้องไห้จึงจูบซับน้ำตาให้พร้อมกับเอ่ยถ้อยคำเดิมซ้ำๆ


“คิดถึง”


“ฉันคิดถึงนาย”


เขาจูบผมจนร่างกายอ่อนยวบ รู้สึกถึงพื้นสัมผัสกับหลัง และมือของเมินโหยวผิงที่ลากไล้ผ่านร่างกาย คืนนั้นเขากอดผม และผมก็ยินยอม เรากอดกันราวกับโหยหากันมานานแสนนาน ราวกับความรู้สึกนี้ถูกห้ามปราบไว้ไม่ให้แสดงออกมา ราวกับกำแพงทั้งหลายที่กั้นเราไว้ตลอดมา...ได้พังทลายลง "ฉันก็คิดถึงนาย จางฉี่หลิง"

“อู่เสีย...อู๋เสีย....”

“อา....จาง..ฉี่หลิง......”


สองเสียงประสานกันจนดวงจันทร์ได้ลาลับจากขอบฟ้า และทั้งสองเข้าสู่ห้วงนิทรา


...


รุ่งเช้ามาถึง ผมงัวเงียตื่นขึ้น ขยี้ตา พยาพยามไขว่คว้าหาร่างของใครคนหนึ่งเพื่อกอด
หากแต่....ไม่มี



ข้างตัวนั้นว่างเปล่า สัมผัสนั้นทำให้ผมตาสว่างแทบจะทันที หากแต่ไม่ว่าจะมองไม่ทางไหนก็ไม่พบร่องรอยของการมีอยู่ของเขาเลย



ทั้งๆที่สัมผัสยังคงติดตรึงอยู่บนผิวกาย น้ำเสียงพร่ำเรียกชื่อของผมยังคงดังอยู่ไม่ห่าง
หากแต่...ไม่มี หรือไม่เคยมี



คำขอในคืนคริสต์มาส ....อาจะมีอยู่ได้เพียงแค่ชั่วคืนคริสต์มาส ดังนกน้อยที่เมื่อยามอรุณมาถึงก็ต้องบินกลับรัง ความฝันเหมือนหมอกเมฆที่เจือจางหายไปในยามเช้า....



ทิ้งไว้เพียงน้ำตาบนใบหน้าของผม



ผมยังคงยืนยันคำเดิม ซานตาคลอสไม่เคยมีอยู่จริง
แต่สิ่งที่ผมกลัวมีเพียงอย่างเดียว ...... ผมกลัวว่าจางฉี่หลิงจะเป็นซานตาคลอส....



ผมกลัวว่าเขาไม่เคยมีตัวตนมาตั้งแต่แรก กลัวว่าเรื่องราวทั้งหมดทีผ่านมาเป็นเพียงความฝันที่สุดจะหายไปในยามเช้าเมื่อดวงอาทิตย์ทักทาย แต่ไม่หรอก.....



ตราบเท่าที่ผมยังจำได้ ตราบเท่าที่ลัญจกรนั่นยังคงอยู่ สัญญาสิบปีจะไม่ถูกลืมเลือน
ตัวตนของ ‘จางฉี่หลิง’ จะไม่หายไปไหน



ปากกาสีดำขีดทับวันที่ 25 ธันวาคม ผมบอกกับตัวเองเบาๆด้วยใจเจ็บช้ำ หากแต่ยังคงหวัง



‘อีกแค่....235 วันเท่านั้น ก่อนที่เราจะได้พบกัน...เสี่ยวเกอ’




Never end


------------------------------------------------------------------

ไม่ได้แต่งฟิคนานมาก หนีไปสอบมาค่ะ ถถถถถถถถถถถถถถถ
โอ้ย ภาษาไม่ลื่นเลย ฟฟฟฟฟ ต้องกะเทาะสนิมซะแล้วล่ะค่ะ ฮาาาาาา
ถ้ามันดูมั่วๆงงๆยังไงก็ขอโทษนะคะ ตอนนี้คนแต่งกำลังเมาได้ที่เลย(...)


ปีหน้าแล้วที่ทั้งสองจะได้เจอกัน
235 days left!!

[sinnerdarker]

ฮรุมมมมมมมมมม นายน้อยขาาา ดีใจด้วยนะคะ อย่างน้อยก็ได้พบในความฝัน แงงง ;7;//

ดีใจค่ะ ตอนแรกนึกว่าจะมาแบบเราแล้ว จบแบบค้างคา ปรากฏว่าคำขอได้รับการตอบสนอง ได้เจอกับเสี่ยวเกอตามที่ตั้งใจไว้ ฮือออออออ ด้วงดีใจจจจจ

ที่ชอบคือกลัวว่าเมินโหยวผิงจะเป็นซานตาคลอส ไม่หรอกค่ะนายน้อย ตาเมินมีตัวตนแน่นอน สิ่งที่ก้าวผ่านมามากมายย่อมบอกคุณอยู่

ตอนแรกอ่านแล้วฮามาก นายน้อยแทบจะอยากตะโกนบอกฟ้าว่าตูไม่อยากได้วันคริสต์มาสโว้ยย สินะคะ ก็คนที่อยากฉลองด้วยไม่อยู่นี่นา

ขอบคุณสำหรับฟิคจ๊ะ >3<

[Narakas]

ฟิคเคล้าน้ำตา ดราม่าแต่ไม่หมดหวัง ฮรืออออ

อดทนนะคะนายน้อยยยยย

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ