[OS ] เศษแก้ว [อู๋เหลาโก่ว][No Pairing ]

[MinMin]

เศษแก้ว



อู๋เหลาโก่วยกถ้วยชาขึ้นดื่ม สายตาทอดมองไปยังสนามหญ้าในบ้าน เขาไม่มีเวลานั่งว่างอย่างนี้มาพักใหญ่แล้ว เรื่องวุ่นวายในฉางซาทำให้ชีวิตของใครหลายคนเปลี่ยนแปลง เขารู้ดีว่าทุกสิ่งไม่เคยหยุดนิ่ง ชีวิตเป็นเช่นสายน้ำที่ไม่อาจย้อนคืน กาลเวลาพัดพาให้ทุกสิ่งดำเนินไป

เพียงแต่...เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวทั้งหมดจะดำเนินมาถึงจุดนี้

ฉีเถี๋ยจุ่ยอาจจะรู้ล่วงหน้า จึงยอมรับได้อย่างสงบ ทั้งยังหัวเราะเมื่อเขาถามความเห็น

"ข้าไม่มีคำทำนายให้เจ้า แต่ข้ามีคำเตือน จงระวังตัวของเจ้าให้ดี แก้วที่เจ้าถือไว้ได้แตกไปแล้ว"

ตัวเขาในตอนนั้นยังไม่เข้าใจจึงโต้ตอบและพูดคุยเจรจาซื้อของต่อได้....ต่างจากตัวเขาในวันนี้

บางสิ่งบางอย่าง...ไม่รู้อาจจะมีความสุขมากกว่า

เขายังจำได้ดี วันที่ได้ข่าวว่าเอ้อร์เย่ว์หงคุกเข่าตากฝนอยู่หน้าบ้านสกุลจางทั้งคืนเพื่อหนทางเดียวที่จะรักษาชีวิตของเอ้อร์ฮูหยิน ความรักของเถ้าแก่เอ้อร์ที่มีต่อสาวน้อยร้านขายบะหมี่เป็นเช่นไร คนทั้งฉางซารู้ดี หากนางตาย นางจะไม่ตายเพียงตัวเอง แต่จะนำพาหัวใจของเอ้อร์เย่ว์หงไปด้วย

...และนางก็ตาย...

ตายไปจริงๆ...

ไม่มีถ้อยคำใดสามารถปลอบโยนเอ้อร์เย่ว์หงได้ เช่นเดียวกับที่ไม่มีถ้อยคำใดพรรณนาความเสียใจของเขาได้

ความสูญเสียของหนึ่งชีวิตนั้นมากมายกว่าหนึ่ง...แต่ก็ช่วยได้มากกว่าหนึ่ง

อู๋เหลาโก่วรู้เรื่องที่จางฉี่ซานและคนบ้านสกุลจางทั้งหมดมาคุกเข่าให้กับร่างไร้ชีวิตเอ้อร์ฮูหยิน...ต่อหน้าเอ้อร์เย่ว์หง

...เขาอยู่ที่นั่น ในเหตุการณ์นั้น...แต่ไม่อาจทำอะไรได้

และเป็นตอนนั้นเองที่เขาเข้าใจในสิ่งที่ไม่เข้าใจ

...ความสัมพันธ์เหมือนแก้ว...เปราะบาง แตกสลายง่ายดายนัก

หากมีรอยร้าวเกิดขึ้นแม้เพียงนิดเดียว ก็ไม่อาจสมานให้กลับมาเป็นแก้วใบเดิม

สิ่งที่เสียไป...ไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิม

เอ้อร์เย่ว์หงไม่ถามถึงการกระทำของจางฉี่ซาน เช่นเดียวกับที่จางฉี่ซานไม่อธิบายเหตุผลของการกระทำในวันนั้น

อู๋เหลาโก่วยังเห็นคนทั้งสองไปมาหาสู่พูดคุยกันเหมือนเดิม...แต่ในความเหมือนเดิมนั้นมีความไม่เหมือนเดิม

พวกเขาเหมือนคนที่พยายามหยิบเศษแก้วที่แตกแล้วมาประกอบต่อเป็นแก้วใบเดิม...ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ยังใช้มือเปล่าประคองเศษแก้วเหล่านั้นจนบาดมือเจ็บตัวเสียเอง

ในรอยยิ้มของเอ้อร์เย่ว์หงมีความเศร้า
ในความนิ่งสงบของจางฉี่ซานมีความเจ็บปวด

...ในขณะที่ตัวเขาทำอะไรไม่ได้เลย...

อู๋เหลาโก่วนึกถึงสมัยก่อนที่พวกเขานั่งร่วมโต๊ะน้ำชา พูดคุยเรื่องงานบ้างเรื่องไร้สาระบ้าง แบ่งปันความรู้สึกเชื่อมต่อความสัมพันธ์ระหว่างกัน แม้ไม่อาจเรียกได้เต็มปากว่าเป็นเพื่อนร่วมสาบาน แต่ในยามที่ลำบาก อย่างน้อยก็รู้ว่ายังมีคนที่พร้อมจะให้ความช่วยเหลือ ขอเพียงแค่ตะโกนบอกไป

...ทว่า วันนี้คงไม่มีอีกแล้ว...

อู๋เหลาโก่ววางถ้วยชาลง ตอนนั้นเองที่สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่นิ้ว ก้มมองดูจึงพบว่าถ้วยชาของเขาบิ่น...มีรอยร้าวตั้งแต่เมื่อไรไม่อาจทราบได้

เลือดสีแดงหลั่งรินจากบาดแผล

เศษแก้วบาดยังมีเลือดออกบ่งบอกถึงความเจ็บปวด

...แล้วเศษซากความสัมพันธ์ที่หลงเหลืออยู่...ที่มันบาดลึกภายในใจ จะมีสิ่งใดบ่งบอกถึงความเจ็บปวดนั้นบ้างมั้ย

...ในเมื่อพวกเขาไม่มีใครหลั่งน้ำตา...

ทุกที่ที่เคยมีความทรงจำอันแสนสุข...กลายเป็นเศษแก้วแหลมคมทิ่มแทงหัวใจทุกครั้งที่เดินผ่าน

วงน้ำชาในวันนี้

...มีเขาเพียงคนเดียว...




________________________________

ฟิคนี้เกิดจากความช้ำใจจากการอ่านฟิคและอ่านแปลในบอร์ด...ปวดใจจริงๆค่ะ แงงงงงงงง

[scuroluce]

กลายร่างเป็นซันซุ่นติงเข้าไปปลอบปู่อู๋ได้มั้ย ;w;

[Ak_Zokyo]

ชอบมากค่ะ ชอบที่เปรียบเทียบกับแก้วมาก ความสัมพันธ์มันเป็นแบบนี้จริงๆ ร้าวขึ้นมาแล้วไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้อีก แม้ว่าเราจะพยายามมองข้ามมันขนาดไหนก็ตาม ;; 7 ;; คุยได้เหมือนเดิม แต่ยังไงก็ไม่เหมือนเดิม

วง(น้ำชา)แตก แบบที่คุณฟาว่าไว้เป็นความรู้สึกที่เหงาลึกๆจริงๆค่ะ ถึงบั้นปลายของปู่อู๋จะเรียกได้ว่าโชคดีกว่าหลายคน แต่ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากให้มีจุดจบแบบนี้อยู่ดีเนอะ

[velvetronica]

ง๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ; v ;

ฮือ ใช่เลยค่ะ มันใช่มากสำหรับเรา ตรงหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ยังไปมาหาสู่กันเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิม อะไรที่แตกไปแล้วมันไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิม การประคับประคองเอาไว้ก็ยิ่งแต่จะทำให้บาดเจ็บ แงงงงงงงงงงงงง

โง้ยยยยยย มินมินเขียนเรื่องนี้เพราะฟิคเราหรือเปล่า ; v ; ฮรือออ มอบกอด เหมือนมานั่งในใจเราเลย นี่มันใช่แบบใช่มากกกก!!! อั่กกกก //ล้มตาย

ความเหงาของปู่อู๋...ปู่ๆทุกคนก็คงรู้สึกเหมือนกัน เก้าสกุลที่มีตอนจบเศร้าๆ แบบนี้มันทำให้อยากให้พวกเขามีความสุขได้มากๆๆๆๆๆจังเลยค่ะ แงงงงงงงงงง

กอดมินมินนนนนนนน

[talalan]

TwT ช้ำกับความเจ็บปวดของคนที่เหลือค่ะ

[Naitear]

;; v ;; ชอบประเด็นนี้จริงๆค่ะ ความเจ็บปวดของวงน้ำชาคนที่สาม คนที่ต้องสัมผัสกับเศษแก้วที่แตกและบาดมืออยู่ตรงนั้น มองอีกสองคนเดินจากไป แยกกันไปคนละทาง

เข้าใจถึงความรู้สึกของปู่อู๋นะคะ คนที่เหมือนกับกาวที่คอยสมานทั้งสองคนไว้ ทั้งที่ปู่จางกับปู่เอ้อร์เคยสนิทกันมากขนาดนั้น เป็นคนที่คุยกันได้ทุกเรื่องขนาดนั้น สุดท้ายความสัมพันธ์กลับแตกสลาย กลายเป็นเศษแก้ว กลายเป็นสิ่งที่จะไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ความรู้สึกของคนที่อยู่ตรงกลาง ที่เคยหัวเราะร่วมวงไปด้วยกันนั้น พอทุกอย่างมันไม่เป็นเหมือนเดิม คงจะเป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ถูกเลยค่ะ

อ่านฟิคดราม่าคุณมินทีไรเหมือนโดนเข็มแทงจึก ยอมรับว่ามาโซและชอบมากค่ะ ; v ; ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[sinnerdarker]

ขึ้นต้นฟิคมาก็เหงาเลยค่ะ มีฟีลของความเหงา ว้าเหว่ เดียวดาย ;-; อ่านจนถึงปู่เออร์ก็ปวดร้าวขึ้นมา

แก้วใบเดิมแตกไปแล้ว ไม่สามารถประสานกลับเป็นเหมือนเดิมได้อีก รอยร้าวของความสัมพันธ์ที่เคยถูกกระทบกระทั่งแล้วครั้งหนึ่ง ยากจะหวนคืน อ่านแล้วดูปู่อู๋เจ็บปวดมากค่ะ เป็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น รู้ทุกสิ่งอย่าง แต่ทำอะไรไม่ได้ เป็นได้เพียงผู้เฝ้ามอง

ความสัมพันธ์ในอดีตวันวานสูญหายไปแล้ว ไม่เหลืออะไร วันนี้มีเพียงปู่อู๋ที่เงียบงันเดียวดายอยู่ตรงนี้ ขาดใครสองคนไป ฮืออออออ

วงน้ำชาแตก //ติดคุณฟามา

แต่ซินยังหวังนะคะ ว่าแม้ความสัมพันธ์จะไม่กลับเป็นเหมือนเดิม ก็จะมีความสัมพันธ์รูปแบบใหม่เกิดขึ้น ;-; #หวังลมๆ แล้งๆ

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ ฮรุมมม

[meanato]

เจ็บปวด... การเหลือตัวคนเดียวนี่มันเหงาเวลานึกถึงอดีตนะคะ

[ผ้าแพรผืนใหญ่ๆ]

ใครบอกว่าNo Pairingคะ นี่มันคู่จางเอ้อร์ชัดช----//ซันซุ่นติงกระโดดงับคอ

[faliona01]

เจ็บช้ำ....

เป็นความดราม่าที่บรรยายไม่ถูก รู้สึกถึงความอลังการมากๆคะ

กำลังนึกถึงปู๋อู๋ผู้ขาวสะอาดพยายามหยิบแก้วแตกขึ้นมาต่อทั้งน้ำตาเชียวละคะ
ก็มันเเตกไปแล้วนิคะ จะติดได้ยังไง

ถึงติดได้ก็ยังคงมีร้อยร้าว....

เศร้าอะคะ T^T