[OS] #dmbjdaily : ขืน [เฮยฮัว] (เรทนิดๆค่ะ)

by **efforip** Wed 17 Dec 2014, 23:58

ฮ่องเต้ X ว่าที่นายสนม
เฮยฮัวค่ะ
R-17 (ละกัน)

ณ พระราชวังราชวงศ์เฮย ฮ่องเต้หนุ่มผู้หล่อเหลากำลังจัดการกับเอกสารราชการอย่างเหนื่อยล้า เขาไม่ได้พักผ่อนมาสองสามวันแล้ว เป็นธรรมดาที่จะเหนื่อยและอ่อนแรง ข้าราชบริพารทั้งหลายต่างเป็นห่วงเป็นใย แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อเอกสารมันเยอะเสียอย่างนี้ ฮ่องเต้หนุ่มยกมือขึ้นมาบีบนวดขมับอย่างเหนื่อยล้า สนใจพาลคิดไปถึงเหล่าสนมที่ไม่ได้แวะเวียนไปเยี่ยมนานแล้ว
ก๊อกก๊อก เสียงประตูห้องทำงานดังขึ้นขัดความคิดถึงของฮ่องเต้ นัยน์ตาเรียวใต้ผ้าปิดตาส่องสายตามองไปยังจุดกำเนิดเสีย เขาเอ่ยอนุญาตพลางเบนสายตากลับมาที่กองงานตรงหน้า
"ขออนุญาตฝ่าบาท หม่อมฉันเซี่ยอวี่ฮัวขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ" เสียงหวานเอ่ยเอื้อนออกมาอย่างแผ่วเบา แต่กระนั้นฮ่องเต้หนุ่มก็ยังคงได้ยินอย่างชัดเจน เขาพยักหน้าน้อยๆเป็นการอนุญาต
"มีเรื่องอันใดรึ" ฮ่องเต้เฮยเอ่ย
"หม่อมฉันมารายงานเรื่องการแบ่งสรรที่ดินพะยะค่ะ เรื่องที่พระองค์ทรงสั่งการไปนั้น หม่อมฉันได้คิดคำนวณและแบ่งสรรเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่การตอบรับจากพระองค์ หม่อมฉันยื่นเรื่องไปเมื่อสามวันที่แล้ว แต่ยังไม่ได้เอกสารตอบรับกลับคืนเลย หม่อมฉันเกรงว่าเอกสารจะสูญหายระหว่างทาง จึงขอเข้าเฝ้าพระองค์พะยะค่ะ" เสียงนุ่มระรื่นหูดังขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้ฮ่องเต้ต้องเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารทั้งหลายเหล่านั้นเพื่อยลโฉมของเจ้าของเสียง
ฮ่องเต้ผงะไปเมื่อมองเห็นเจ้าของเสียงอันนุ่มนวลนั้น ผมยาวมัดรวดไว้ด้านหลัง ปอยผมข้างหน้าที่ดูจะยุ่งเล็กน้อย ใบหน้าขาวใส ดวงตามีประกาย ริมฝีปากอิ่มอวบ และจมูกที่รั้นเล็กน้อย คำว่าสวยคงไม่อาจบรรยายเจ้าของความสวยนี้ได้ ทำเอาฮ่องเต้หนุ่มอยากจะได้สนมเพิ่มอีกคนเลยทีเดียว
"งั้นหรือ เท่าที่ข้าจำได้ข้าคิดว่าข้าไม่เคยได้รับใบเอกสารเลยนะ บางทีมันอาจจะหล่นหายระหว่างทางก็เป็นได้" ฮ่องเต้หนุ่มลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่าง เอียงใบหน้ากลับมามองคนงามในห้อง สายผ้าปิดตาที่ยาวจนถึงกลางหลังสะบัดไปตามแรงลม ทำไมคนผู้นี้จึงงดงามเช่นนี้หนอ… ฮ่องเต้หนุ่มรำพึงภายในใจ
“งั้นหม่อมฉันจะไปเตรียมเอกสารใหม่พะยะค่ะ หม่อมฉันขอตัว” เซี่ยอวี่ฮัวเงิยหน้าสบสายตากับฮ่องเต้เพียงแค่แวบเท่านั้น แต่ทำให้ฮ่องเต้หนุ่มหลงใหลเขายิ่งกว่าเดิม ร่างระหงก้าวออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ และไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากริมฝีปากฮ่องเต้หนุ่ม
“เซี่ยอวี่ฮัวเอ๋ย หวังว่าคืนนี้จะได้พบกับเจ้านะ” ฮ่องเต้พึมพำแล้วทอดสายตาออกไปยังธรรมชิที่แสนงามนอกหน้าต่าง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ

เซี่ยอวี่ฮัวเดินกลับมาถึงห้องพักของตนเอง อดจะขยี้เส้นผมระบายอารมณ์ไม่ได้ เขาเป็นคนส่งใบเอกสารนั้นให้กับฮ่องเต้ด้วยมือของตัวเอง ทำไมฮ่องเต้ถึงยังบอกว่าสูญหายระหว่างทาง บางทีอาจจะเป็นเพราะทำงานมากเกินไปจึงหลงลืม เซี่ยอวี่ฮัวพยายามคิดในแง่ดี แต่ขณะที่กำลังเดินไปที่เตียงนอนนั้น เขาพลันรู้สึกเวียนหัว มองเห็นไม่ชัด เหมือนโดนความง่วงรุมเร้าอย่างรุนแรง เปลือกตาบางพยายามลืมขึ้นแต่ก็ไม่อาจเป็นดั่งใจเลย สุดท้ายร่างบางก็พ่ายแพ้ ล้มพับไปกับพื้น

สัมผัสเปียกชื้นกำลังลุกลามไปทั่วใบน้า ในใจของเซี่ยอวี่ฮัวคิดเช่นนั้น แต่ทำไมร่างกายถึงขยับไม่ได้เลยล่ะ จากสัมผัสเปียกชื้นแปลเปลี่ยนมาเป็นความอุ่นเกลี่ยไปทั่วใบหน้า คนสวยขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกสงสัยว่าทำไมตนถึงตกอยู่ในสภาพนี้ เปลือกตาบางกระพริบเล็กน้อย ค่อยๆปรับให้เข้ากับแสงไฟที่สาดส่อง แต่พอเห็นสภาพโดยรอบเต็มตาแล้ว เขาก็ต้องเบิกตากว้างเข้าไปอีก
“ฟื้นแล้วหรือ” เสียงทรงพลังเปล่งออกจากริมฝีปากผู้ที่คร่อมเขาอยู่ ใบหน้าแบบนี้…
“ท่าน… ทำไม…” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยปนตกใจ มองใบหน้าที่ตนเพิ่งจะเจอเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ริมฝีปากขบกันแน่นเมื่อรู้เรื่องที่ตนพลาดไป
“เจ้าคงตกใจสินะ ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ได้จะทำร้ายเจ้า” ฮ่องเต้หนุ่มยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก ส่งสายตาพึงพอใจให้กับอีกฝ่าย แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายมิอาจรับรู้
“ทำไมท่านจึงทำเช่นนี้” เซี่ยอวี่ฮัวขบฟันกับริมฝีปากจนได้เลือด จ้องใบหน้าที่คุ้นเคยเพื่อหาคำตอบ เขาโกหกว่าใบเอกสารนั้นหายไป ทั้งๆที่ร่างบางส่งให้เขากับมือ เขาโกหกเพื่อที่จะทำให้ตนตกเป็นของเขาอย่างนั้นหรือ
“ก็เพราะว่า… ถ้าข้าถามเจ้าดีๆเจ้าคงจะบ่ายเบี่ยงน่ะสิ แต่เจ้าก็รู้...เจ้าไม่มีวันหนีข้าพ้นหรอกนะ” นิ้วเรียวไล้ใบหน้างามของว่าที่สนมของเขา โน้นใบหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูคนงามอย่างพอใจ “เจ้าต้องเป็นของข้าเท่านั้น”
“ท่าน…ท่านทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ปล่อยข้านะ” ร่างบางพยายามจะดึงมือให้หลุดจากพันธนาการ แต่ยิ่งดึงมันก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ไม่ต้องกลัว…” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหูของเซี่ยอวี่ฮัว แต่ไม่อาจจะปลอบใจของคนงามได้เลย
“อย่าทำแบบนี้ อย่าทำเลยนะ” น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงบนที่นอน ฮ่องเต้หนุ่มเบนหน้ากลับมามองคนงามของเขา แววตาที่อ้อนวอนแบบนั้น…มันทำให้ใจเขาไขว้เขว แต่เขก็ยังไม่หยุด ยังคงดำเนินต่อไปในสิ่งที่ต้องการ
เสียงสัมผัสหยาบโลนดังไปทั่วทั้งห้อง เสียงหอบหายใจของทั้งสองพัวพันกันอย่างแยกไม่ออก เสียงคำรามอย่างสุขสม และเสียงสะอื้นที่แผ่วเบา น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินรวมกันเป็นสาย สองแขนที่ถูกพันธนาการกำลังอ่อนแรงไร้กำลัง ริมฝีปากนิ้มเม้มเข้าหากันแน่น อดกลั้นต่อความเจ็บและความสุขที่ถาโถมมาพร้อมๆกัน
ร่างบางไม่มีแม้แต่แรงจะขยับตัว แต่ไม่ใช่กับฮ่องเต้หนุ่ม แม้จะไม่ได้นอนมาหลายวันแต่ยังคงมีเรี่ยวแรงที่ดี เขาก้มจุมพิตกับริมฝีปากนุ่ม ไล้เลียอย่างเอาใจ ปลดเปลื้องพันธนาการนั้น และรวบเอาร่างบางไว้แนบอกแกร่ง จุมพิตที่หน้าผากมน เลื่อนลงมาที่จมูก แก้ม และวกกลับไปที่ริมฝีปากอีกครั้ง
“ข้าขอโทษ” ฮ่องเต้เอ่ย จูบซับน้ำตาให้อย่างทะนุถนอม
“ข้าไม่ยกโทษให้” ร่างบางพึมพำ เปลือกตาหนักอึ้งเกินกว่าจะฝืน
“ไม่เป็นไร จากนนี้ไปยังมีเวลาให้ง้ออีกเยอะ” เขาจูบซับน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย กอดร่างบางแนบแน่นกว่าเดิม และพากันเข้าสู่ห้วงนิทรา

เจ้าอาจไม่รู้ แต่ข้านั้นหลงรักเจ้ามานานแล้ว… ข้าจำได้ วันนั้นคือวันที่ข้าแอบออกไปเดินเล่นนอกวัง ข้าเห็นเข้า… เห็นรอยยิ้มสดใสของเจ้า… เห็นใบหน้าที่งดงามของเจ้า…
ข้าผิดหรือ… ข้าแค่อยากจะเก็บรอยยิ้มนั้นไว้กับตัวเองก็เท่านั้น
ข้าผิดหรือ… ที่ข้ารักเจ้า… เซี่ยอวี่ฮัว…

-------------------------------------------------------------
ลวกมากค่ะคราวนี้ TT ผิดผลาดอะไรยังไงโปรดอภัยด้วยนะคะ