[OS]#dmbjdaily (ฝืน) ภาพวาด [เฮยฮัว]

[MinMin]

dmbjdaily 244 days left
ฝืน




ภาพวาด



“วันนี้เจ้านายไม่มาร้านครับ คุณชาย”

เซี่ยอวี่เฉินเอียงคอเล็กน้อย เขารู้ตารางการใช้ชีวิตของอู๋เสียดี วันนี้ไม่ใช่วันหยุด ต่อให้ไม่มีลูกค้าเข้าร้านอู๋เสียก็ต้องมานอนหลับบนเตียงผ้าใบในร้าน หรือไม่ก็นั่งเล่นคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าๆ

“อู๋เสียได้บอกหรือเปล่าว่าทำไมไม่เข้าร้าน”

ลูกจ้างประจำร้านทำหน้าลำบากใจ ลักษณะอาการบ่งบอกให้เขารู้ว่าการไม่มาร้านของอู๋เสียในวันนี้เป็นเรื่องกะทันหัน และเรื่องที่ทำให้อู๋เสียเปลี่ยนแปลงตารางชีวิตแบบเช้าเก้าโมงเย็นห้าโมงก็มีเพียงไม่กี่เรื่อง…ขนาดจองตั๋วเครื่องบิน บินไปกะทันหัน สั่งเขาเตรียมรถเตรียมของแบบไม่อธิบายอะไรให้เรียบร้อยยังทำมาแล้ว แค่ไม่มาทำงานที่ร้านของตัวเองกลายก็เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่าขี้ผง

“ไม่เป็นไร บอกอู๋เสียด้วยว่าดูแลตัวเองดีๆ”

เขาบอก กระชับเสื้อโค้ทตัวหนาเดินออกจากร้าน หิมะหยุดตกแล้วทิ้งร่องรอยสีขาวเอาไว้เต็มพื้นถนน เขาย่ำเท้ากลับไปทางเดิม รู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกาย ขณะกำลังหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรเรียกให้ลูกน้องมารับ สายตาก็พลันเห็นคนคนหนึ่งในชุดสีดำสนิททั้งตัว โดดเด่นตัดกับฉากหลังที่เป็นหิมะสีขาวโดยสิ้นเชิง

“ไม่ได้เจอกันเสียนาน คุณชายเก้า” เฮยเสียจื่อโบกมือทักทาย

“มาทำอะไรแถวนี้” เขาถาม

“มาหานายน้อยสาม”

เซี่ยอวี่เฉินยิ้ม...หมอนี่ก็คงเหมือนเขา

“นายน้อยสามไม่อยู่ เสียใจด้วยนะ”

เฮยเสียจื่อนิ่งไปสักพักก่อนจะหัวเราะเสียงดัง ดังจนเขาภาวนาให้ใครสักคนเปิดหน้าต่างออกมาเขวี้ยงของใส่หมอนี่แล้วบอกให้หุบปาก...น่าเสียดายที่ผู้คนแถวนี้มารยาทดีเกินไป

“นายกลับไปเถอะ ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่อู๋เสียจะกลับมา”

“คุณชายกำลังจะกลับหรือ”เฮยเสียจื่อหยุดหัวเราะ แต่ยังคงยิ้มลอยหน้าลอยตาได้อย่างชวนหมั่นไส้ “ผมก็จะกลับเหมือนกัน เราเดินกลับไปด้วยกันมั้ย”

“ฉันเดินคนเดียวได้”

“แต่หน้าของคุณบอกว่าคุณไม่อยากเดินคนเดียวนะครับ ดูสิ คุณทำหน้าแบบนี้” เฮยเสียจื่อหยิบกิ่งไม้มาลากเส้นลงพบพื้นหิมะ เซี่ยอวี่เฉินยืนมองวงกลมเบี้ยวๆวงใหญ่ มีดอกไม้โผล่ขึ้นมาหนึ่งดอก ภายในวงกลมนั้นมีอีกสองวงเล็กๆ เขาเดาเอาว่าเป็นดวงตา เส้นหนึ่งเส้นแทนจมูก เส้นโค้งอีกเส้นแทนปาก...มันเป็นรูป “หน้า” ของเขาที่ทุเรศสิ้นดี

“นายเห็นหน้าฉันอุบาทว์ขนาดนั้น?” เซี่ยอวี่เฉินอดถามไม่ได้

เฮยเสียจื่อหัวเราะ “ผมสายตาไม่ดี คุณก็รู้ ถ้าอยากให้ผมวาดใหม่ คุณก็เข้ามาใกล้ๆผมสิครับ”

เขาไม่ตอบอะไร แต่เดินเข้าไปใกล้อีกคนมากขึ้น ในเมื่อคนที่ตั้งใจมาหานั้นไม่อยู่ ตอนนี้เขาจึงว่าง จะอยู่หายใจทิ้งตรงนี้อีกสักพักคงไม่เป็นไร

เฮยเสียจื่อเห็นคุณชายเก้าเดินเข้ามาใกล้ก็ยิ้มและคว้ามือเรียวเล็กนั้นไว้ “วาดบนพื้นหิมะอาจจะไม่สวยถูกใจคุณชาย ถ้ายังไงไปวาดกันที่อื่นมั้ยครับ”

เซี่ยอวี่เฉินมองเวลาจากโทรศัพท์มือถือ ไม่ออกแรงขัดขืนต่อต้านเท่ากับเป็นการตอบตกลง เขาปล่อยให้อีกฝ่ายนำทางไปยังร้านกาแฟร้านหนึ่ง มีลูกค้าไม่มาก คาดว่าในสภาพอากาศแบบนี้คงไม่มีใครอยากก้าวออกจากบ้านเท่าไรนัก ภายในร้านอบอุ่น ได้กลิ่นหอมของกาแฟ เฮยเสียจื่อพาเขามานั่งโต๊ะมุมด้านในสุด ก่อนจะโบกมือเรียกบริกรที่ยืนอยู่ไม่ไกล ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ได้เมนูสำหรับสั่งเครื่องดื่ม ส่วนคนที่พาเขาเข้ามาได้สมุดวาดภาพกับดินสอ

“ผมจะวาดรูปคุณชาย เชิญคุณชายสั่งเครื่องดื่มตามสบาย ผมเลี้ยงเอง”

“ฉันมีเงินจ่ายเองได้” เขาบอกหลังจากสั่งเครื่องดื่ม มองซ้ายขวาสำรวจร้าน รอจนได้กาแฟมาหนึ่งถ้วย เขาก็มองคนตรงข้ามที่กำลังขยับดินสอร่างเส้นบนกระดาษ “ฉันต้องอยู่นิ่งเป็นแบบให้นายวาดด้วยเหรือเปล่า”

“ขยับได้ครับ แต่กรุณากลับมานิ่งท่าเดิมให้ผมด้วย เดี๋ยวผมวาดออกมาไม่สวย คุณจะโทษผมไม่ได้นา” น้ำเสียงตอบนั้นชวนให้สาดกาแฟใส่หน้าเสียเหลือเกิน เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่าที่จะมาหายใจทิ้งกับคนประหลาดๆอย่างเฮยเสียจื่อ

เซี่ยอวี่เฉินถอนหายใจ...จะว่าไป นายนี่ก็ประหลาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว การกระทำแปลกประหลาด นิสัยแปลกประหลาด แถมยังชอบทำตัวแปลกประหลาด บางทีก็หัวเราะกับลมกับฟ้า คนประเภทนี้ถ้าไม่บ้าก็เป็นพวกคิดอะไรลึกล้ำจนคนอื่นมองไม่ออก จริงๆเส้นกั้นระหว่างความบ้ากับความเก่งมันก็บางนิดเดียว และเฮยเสียจื่อคงข้ามเส้นนี้ไปแล้ว

เขายกกาแฟขึ้นดื่ม ตอนนั้นจึงได้รู้ตัวว่านี่เป็นครั้งแรกที่อยู่กับเฮยเสียจื่อแล้วอีกฝ่ายไม่พูดมาก ถึงจะมองไม่เห็นสายตาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นดำ แต่ดูจากท่าทางแล้วคงตั้งใจไม่น้อย เขาลองชะโงกดูรูป แต่กลับถูกรู้ทัน เฮยเสียจื่อขยับสมุดปิดไม่ให้เขาเห็น

“แอบดูก่อนไม่ดีเลยนะ คุณชายเก้า”

เซี่ยอวี่เฉินถอนหายใจ กลับมานั่งนิ่งๆดังเดิม พอไม่มีเสียงพูดคุยของเฮยเสียจื่อแล้ว ภายในร้านช่างเงียบสงบราวกับเวลาหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงขีดเขียนของดินสอเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกว่าเวลายังเคลื่อนไหวอยู่...แต่จะดีแค่ไหน หากเราสามารถหยุดเวลาไว้ได้

หากเขาสามารถหยุดเวลาของตัวเองให้คงอยู่ในตอนนั้น...ตอนที่เขากับอู๋เสียยังเป็นเพียงเด็กน้อยธรรมดา วิ่งเล่นด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน แสดงความรู้สึกได้เต็มที่โดยไม่มีคำว่าภาระหน้าที่เข้ามาบิดเบือน

...จะดีแค่ไหนหากอีกฝ่ายไม่เปลี่ยนแปลงและยังจดจำสัญญากับเขาได้

...จะดีแค่ไหนถ้าอู๋เสียเลือกเขามากกว่าหมอนั่น...

“เสร็จแล้วครับ คุณชายเก้า” เสียงของเฮยเสียจื่อทำให้เขาหลุดจากความคิดไร้สาระ นายแว่นดำวางสมุดตั้งกับโต๊ะให้เขามองเห็นได้ถนัด เซี่ยอวี่เฉินต้องยอมรับด้วยความประหลาดใจว่าฝีมือการวาดรูปของเฮยเสียจื่อดีกว่าที่เขาคิดไว้มาก อย่างน้อยเขาก็มองเห็นเป็นใบหน้าของตัวเองหันข้าง สายตาทอดมองออกไปไกล...และมีหยดน้ำไหลออกมาจากดวงตา

“เฮยเสียจื่อ นายอย่าเติมอะไรไร้สาระเข้าไปได้มั้ย” เขาชี้ไปที่น้ำตาในภาพวาด

คนวาดเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาแบบเสแสร้งที่สุด “อะไรไร้สาระหรือ ผมวาดตามที่ผมเห็นนะ”

“ฉันไม่ได้ร้องไห้” เซี่ยอวี่เฉินถอนหายใจ ต่อให้เขาเหม่อหรือปล่อยตัวเองให้จมอยู่ในความคิดอย่างไรก็ไม่มีวันร้องไห้ออกมาเด็ดขาด...ตัวตนที่อ่อนแอ ตัวตนที่ร้องไห้ได้...เขาทิ้งมันไปนานแล้ว

การร้องไห้ไม่ช่วยอะไร น้ำตาไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้น...ถ้าต้องการอะไรสักอย่างก็มีแต่ต้องขวนขวายดิ้นรนด้วยตัวเอง

“ผมใส่แว่นดำอยู่ หลายสิ่งหลายอย่างผมมองเห็นได้ชัดกว่าคนทั่วไป” เฮยเสียจื่อกล่าว “และที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้ก็คือน้ำตาที่คุณฝืนเก็บเอาไว้อยู่ภายใน”

“ลบมันออกไปซะ ไม่งั้นฉันจะฉีกภาพของนายทิ้ง”

เฮยเสียจื่อยักไหล่ ก่อนจะหยิบยางลบขึ้นมา ค่อยๆลบเส้นที่แสดงถึงความเสียใจออกด้วยท่าทางอ้อยอิ่ง...ราวกับกำลังเช็ดน้ำตาให้ใบหน้าในภาพ

“เฮยเสียจื่อ”

“ในเมื่อคุณไม่ยอมร้องไห้ออกมา ผมก็ได้แต่เช็ดน้ำตาให้คุณในภาพวาดแทน” เมื่อร่องรอยของน้ำตาหายไปจากกระดาษ ภาพที่เหลืออยู่ก็มีเพียงใบหน้าของเซี่ยอวี่เฉินที่กำลังยิ้ม...งดงาม แต่เศร้าและเหงาเหลือเกิน

“คุณรู้ตารางชีวิตของนายน้อยสาม แล้วไม่คิดบ้างหรือว่าจะมีคนรู้ตารางชีวิตของคุณ คุณกับผมมีอะไรหลายอย่างคล้ายกัน คุณก็รู้”

“ฉันน่าจะบอกให้ลูกน้องจัดการนายตั้งแต่แรกๆ” เซี่ยอวี่เฉินถอนหายใจ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ตัวเรื่องที่ถูกใครบางคนแอบตาม ส่วนหนึ่งเพราะเขารู้ว่าเป็นฝีมือของใคร และค่อนข้างแน่ใจว่าจะไม่เป็นอันตรายกับตัวเองและอู๋เสียจึงปล่อยไว้ เขาน่าจะยึดตามคำสอนของตระกูลเรื่องความรอบคอบ...ไม่น่าปล่อยให้หมอนี่ทำตามอำเภอใจแบบนี้

“ลูกน้องของคุณทำอะไรผมไม่ได้หรอก” เฮยเสียจื่อหัวเราะ ก่อนจะกลับมาทำเสียงจริงจังแบบที่ไม่ได้ยินบ่อยนัก “เรื่องนายน้อยสาม ถ้าคุณเสียใจคุณจะร้องไห้ออกมาก็ได้นะ สายตาผมไม่ดี ยังไงก็มองไม่ค่อยเห็นอยู่แล้ว”

“โกหก” เขาว่า จ้องมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ใจคิดไปถึงใครอีกคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้...ใครอีกคนที่ตอนนี้คงอยู่กับคนสำคัญที่ไม่ใช่เขา

...เขารู้อยู่แล้วว่าไม่มีทาง...

ไม่มีทางที่เขาจะเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคนนั้นได้เลย ต่อให้พยายามสักแค่ไหน ก็มีเรื่องที่ทำไม่ได้อยู่เช่นกัน เขารู้และเข้าใจความจริงข้อนี้ดี บอกตัวเองเสมอว่าให้หยุดและพอได้แล้ว...เขาควรพอใจกับสถานะของตัวเองในตอนนี้ ควรจะพอใจที่เห็นคนคนนั้นยิ้มอย่างสดใส...ไม่ใช่ยิ้มอย่างฝืดฝืนแบบที่เป็นมาตลอดหลายปี

...แม้รอยยิ้มนั้นจะไม่ได้มีไว้เพื่อเขาก็ตามที

“คุณชายเก้า...”

“ฉันสบายดี” เซี่ยอวี่เฉินพูดแทรกขึ้นมา เขาไม่ต้องการฟังความคิดเห็นจากเฮยเสียจื่ออีก เขายิ้ม...อย่างงดงามเฉกเช่นที่เคยยิ้มอยู่เสมอ และยิ้ม...อย่างเจ็บปวดเฉกเช่นที่เคยยิ้มยามมองอู๋เสียเดินอยู่เคียงข้างใครอีกคนที่ไม่ใช่เขา

“ฉันอาจจะเสียใจที่อู๋เสียไม่เลือกฉัน แต่ฉันไม่เคยเสียใจที่ฉันเลือกอู๋เสีย”

เขาวางเงินทิ้งไว้บนโต๊ะ ลุกขึ้นเดินไปได้สามก้าว ก็ได้ยินเสียงของเฮยเสียจื่อ

“คนที่มองไม่เห็นความรักของคุณ ช่างเป็นคนที่โง่เสียเหลือเกิน”

เซียอวี่เฉินหัวเราะ “แล้วนายไม่คิดหรือว่าคนที่รู้ว่าเขาไม่เห็นค่า แต่ก็ยังคงรักเขาอยู่อย่างนั้นเป็นคนโง่ยิ่งกว่า”

พูดจบเขาก็เดินจากไป...ไม่ต้องการคำตอบรับ ไม่ต้องการคนเดินเป็นเพื่อน

เขาสบายดี...

[sinnerdarker]

โอ๊ยสองคนนี....เหมือนกันเกินไปนะคะ ชอบที่เฮยเสียจื่ออยากจะปาดน้ำตาของเสี่ยวฮัวออก ;7; ก็เลยปาดในรูปภาพแทน

นายน้อยไปตามสามีป่ะคะ (..) ปล่อยเสี่ยวฮัวมาหาเก้อซะแล้ว...

เซี่ยอวี่เฉิน คุณสบายดีแน่เหรอคะ คุรเดินจากไปด้วงยังเห็นแผ่นหลังอันเงียบเหงาของคุณเลยค่ะ เอาแว่นดำไปอยู่ด้วยไหมคะ กวนประสาทดีนะค-- #เริ่มไปไกลแล้ว

[Ak_Zokyo]

ตอนวาดดอกไม้บนหิมะน่ารักกกก แต่ตอนเช็ดน้ำตาให้คุณชายในรูปวาดนี่อยากจะปิดปากวิ่งไปกรี๊ดเป็นภาษาตุรกี อย่าหล่อนักได้มั้ยแว่นนนน /หลง

ชอบเรื่องที่อ้างว่าใส่แว่นเลยมองเห็นอะไรที่คนอื่นไม่เห็นจังเลย โควทสมเป็นนายแว่นดี สรุปแล้ว(อีกที)ว่าฟิคนี้นายหล่อมาก!

ดอกสุดท้ายนี่เข้าตัวนะคะเคุณชาย เข้าตัว ;; 7 ;; /หรือจงใจประชดตัวเองอยู่แล้วกันนะ หนูไม่เชื่อว่าคุณสบายดีค่ะ มีแว่นเข้ามาโลกจะสดใจขึ้นนะคะ! พยายามเข้านะเฮยเสียจื่อ /หันไปบีบบ่า

[ผ้าแพรผืนใหญ่ๆ]

ดูพวกนายวิ่งไล่ตามกันเป็นทอดๆแบบนี้แล้วด้วงปวดใจนะรู้มั้ย :A:

คุณชายคะ อิแว่นอุตส่าห์ทำตัวหล่อขนาดนี้แล้วก็อย่าเก็บกดอีกเลยนะคะ วาดดอกไม้ก็แล้ว วาดรูปก็แล้ว ลบรอยน้ำตาให้ก็แล้ว ลองหันกลับมามองมันมั่งเถอะ ไม่อย่างนั้นหันมาซบอกเราแทนก็------//โดนแว่นบีบคอ

[kame_kazuha]

ก็ได้แค่เป็นคนเช็ดน้ำ แต่ไม่ได้มาข้างกาย เพราะใจเธอเป็นของเขา

ควรสงสารนายแว่นใช่ปะ

[velvetronica]

หงิงงงง

ตอนวาดรูปบนหิมะคือนายแว่นดำน่ารักมาก 5555

แต่พอวาดรูปดีแล้วปาดน้ำตาในนี่คือ...อั่กกกกกก แงงงงงงง
; - ; ตาย ตายมากจริงๆ ฮรือออออ

เราก็คิดเหมือนกันว่านายแว่นดำกับคุณชายมีจุดที่เหมือนกันมาก แต่เฮยเสียจื่ออยู่มานานกว่า เจออะไรมาเยอะ ทำให้มองอะไรได้ดีกว่า

ชอบตรงที่คุณชายบอกว่า เสียใจที่ไม่ถูกเลือก แต่ไม่เคยเสียใจที่เลือกนายน้อย คือชอบมากๆ มันใช่มาก นี่แหละคุณชาย //กอด โง้ยยยยยยยยย ; v ;

เป็นเฮยฮัวที่เจ็บ แต่เราชอบมาก สู้ๆนะนายแว่น นายเป็นคนเดียวที่รู้จักคุณชาย ยิ่งกว่าตัวคุณชายเองอีก

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ กอดมินมิน แอออออ

[Yuwadee Wana]

ฟิคนี้แว่นไม่เสื่อมแหะ
แว่นดูอบอุ่น แฝงความเศร้านิด ๆ ใจดีหน่อย ๆ
อยากให้คุณชายหันมองแว่นบ้าง
แต่ก็นั่นล่ะนะ คุณชายก็คงอยากให้นายน้อยหันมาเหมือนกัน
เศร้าจัง

[efforip]

แงงงงงง นายแว่นตอนนี้น่ารักมากกกกก ทำไมคุณชายต้องหักอกเเว่นด้วยยย แงงงงงง หันมาหาเเว่นเถอะค่ะ //โบกป้ายเชียร์