[OS] #DMBJdaily (ผ้าพันแผล): เหตุผลของรอยยิ้ม [ปู่รองปู่อู๋]

[Koume]

[OS] #DMBJdaily (ผ้าพันแผล): เหตุผลของรอยยิ้ม [ปู่รองปู่อู๋]


...อา ขึ้นแพยางลมก็ต้องเป่าลมแล้วแจวเอง *ออฟฟิเชียลเจาะยางแตก*


ปู่รองกับปู่อู๋อีกแล้วค่ะ ใครไม่รู้จักปู่รองก็ไปหาอ่านเล่ม1บทแรกนะคะ ฮีมีบทแค่2หน้าแหละ(......)
ถามว่าค้ำคอร์ไหม...อา คิดว่าไม่นะ *หลบตา* คนยุจิตอกุศลอ่ะ



--------------------



มีบาดแผลอยู่อย่างหนึ่งที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน มันยังคงมีร่องรอยจารึกอยู่

ตอนนั้นท่านพ่อกับพี่รองไปลงตักทรายใกล้เขตจางเจียเจี้ย พวกเขาบอกว่าเป็นกรวยที่ค่อนข้างใหญ่พอสมควร แม้การลงสุสานใหญ่จะสามารถเจอของล้ำค่าได้เยอะ แต่ก็หมายถึงอันตรายที่เพิ่มขึ้นเช่นกัน นอกจากในสุสานแล้วยังต้องเจอกับภูมิทัศน์และสภาพอากาศที่หนาวเย็นระหว่างเดินทาง คนเพียงไม่กี่คนย่อมไม่เพียงพอแน่

หมู่บ้านข้าเองเป็นพวกนักตักดินมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ มีหลายคนไม่น้อยที่ขออาสาร่วมเดินทางด้วย อาชีพคนขโมยสุสานเป็นเรื่องเสี่ยง แลกชีวิตกับทรัพย์สินเพียงไม่กี่อย่าง เผาผลาญลมหายใจไปกับกับดักที่ซุกซ่อนอยู่ภายในนั้น การเคลื่อนไหวที่หากผิดพลาดแม้เป็นเศษเสี้ยววินาที นั่นหมายถึงต้องสูญเสียอะไรบางอย่างไป

ปกติแล้วข้ามักจะติดตามท่านพ่อกับพี่รองไปตักทรายประจำ แต่ครั้งนี้ท่านพ่อกลับรั้งข้าไป กล่าวว่าข้ายังเด็กเกินกว่าจะลงสุสานใหญ่ ร่างกายที่ยังเติบโตไม่เต็มที่เป็นอุปสรรค ข้าฟังแล้วไม่พอใจเท่าใดนัก ข้ายังเด็กแล้วยังไงหรือ อย่างน้อยข้าก็สามารถลอดช่องแคบๆได้แบบสบายๆไม่ติดพุงเหมือนพี่รองก็แล้วกัน

บ่นไปก็เท่านั้น หลังจากโดนพี่รองบีบคางแล้วข้าก็ไม่ได้พูดร่ำรองจะตามไปอีก ใครอยากตามพวกเขาไปกัน ไม่เห็นน่าสนใจสักนิด ข้าอยู่บ้านกินรากบัวกับท่านปู่ ท่านแม่ที่บ้านก็ได้

ก่อนจะออกเดินทางพี่รองหันมายิ้มเย้ยใส่ข้า เขาอวดดีมากจริงๆ ถ้าเลือดสาดกลับมาเพราะเหยียบกลไกเข้า ข้าจะหัวเราะให้ฟันหลุด





การลงพื้นที่ตักทรายนั้นกินเวลานานหลายวัน ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างทาง

ข้ามองท่านแม่ที่เริ่มกังวลจนนั่งไม่ติดที่ ท่านพ่อกับพี่รองหายไปเกือบสัปดาห์แล้ว แม้ข้าจะบอกนางว่าเดี๋ยวพวกเขาก็กลับมา ฝีมือระดับท่านพ่อจะมีอะไรน่าเป็นห่วงกันเชียว ถึงกระนั้นท่านแม่ก็ยังวิตกอยู่ดี

ท่านปู่ถือกล้องยาสูบ พ่นควันกลิ่นสมุนไพรเจือจางออกมา มองข้าแล้วหัวเราะเบาๆ

“ไอ้หนูสาม เอ็งไม่ห่วงพ่อเอ็งเลยหรือไง”

ข้าทำหน้าย่นใส่ท่านปู่

“ท่านพ่อมีอะไรน่าห่วงกัน ท่านปู่ควรกลัวว่าพี่รองจะเผลอไปทำลายกับดักจนสุสานพังจะดีกว่า”

พี่รองเป็นคนแบบนั้นแหละ ใจร้อนแถมยังขี้โมโห คราวก่อนเขาไปกับเพื่อนอีกสองสามคน เกิดหลงติดอยู่ในกลไกลวงเกือบหนึ่งวัน อารมณ์เสียเอามากๆ เลยจัดการทุบทิ้งสุสานสมัยหมิงให้เหี้ยนแล้วเดินกลับบ้านเสียอย่างนั้น ทำเอาท่านพ่อบ่นจนหูชาไปหลายวัน

กำลังคิดอะไรเพลินๆ เรื่อยเปื่อยไปตามประสา จู่ๆก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของท่านแม่จากหน้าบ้าน

ข้ากับท่านปู่รีบวิ่งไปดู เห็นผู้ชายสามคนยืนอยู่หน้าประตู แต่ละคนสภาพดูไม่ได้ เสื้อผ้าบนตัวขาดวิ่น มีแต่โคลนดินและเลือดเลอะเต็มตัว สีหน้าพวกเขาเหนื่อยอ่อนและซีดเซียว คล้ายกับว่าเพิ่งกลับมาจากการเสี่ยงตายจากสงครามมาหมาดๆ ท่านปู่ขมวดคิ้วตอนเห็นท่านพ่อที่ถูกเพื่อนอีกสองคนหิ้วแขนพยุงตัวเอาไว้ เลือดสีคล้ำไหลซึมบริเวณหน้าท้อง แม้จะชราแล้วยังตั้งสติไว้ได้ดี สั่งให้ท่านแม่รีบพาพวกเขามาดูแลรักษาในบ้านก่อน

ท่านแม่กำลังช่วยประคองท่านพ่อให้เข้ามาในบ้าน ข้ากวาดสายตาผ่านๆดูพวกเขาทั้งหมด หากมิใช่ญาติก็ล้วนเป็นคนที่เคยลงตักทรายมาด้วยกัน คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ข้ากระตุกชายเสื้อร้องถามคนที่อยู่ใกล้ที่สุดว่า

“ท่านลุงหลี่ พี่รองข้าเล่า”

พวกเขาไปกันเกือบหกคน ทำไมจึงกลับมาเพียงสาม

ลุงแซ่หลี่ขมวดคิ้วเป็นปม ผ่อนลมหายใจหนักๆ บอกให้ข้าเดินตามเขาออกไป หัวใจข้าเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เป็นความหวาดวิตกที่มีไม่บ่อยครั้งนัก ได้แต่ภาวนาว่าลางสังหรณ์ในครั้งนี้จะผิดพลาด

ตาแก่เดินนำข้าออกมานอกบ้านเพียงห้าร้อยเมตร ชี้ไปทางต้นไม้ต้นหนึ่งแล้วจึงเดินหันหลังกลับบ้านข้าไป ข้าสะดุ้งหน่อยๆ ยามเห็นเงาเลือนรางของใครคนหนึ่งยืนกอดอกอิงหลังใต้เงามืดของต้นไม้ แม้จะเห็นไม่ชัดเจน แต่ก็มั่นใจว่านั่นคือพี่ชายของข้าแน่นอน

ข้ารีบวิ่งเข้าไปหา ตาแก่นี่มายืนทำอะไรตรงนี้ อดรู้สึกหัวเสียไม่ได้ ถ้าเขายังมีอารมณ์รื่นเริงมาชมวิวทิวทัศน์ในเวลากลางคืน แสดงว่าไม่เป็นอะไรสักหน่อย ข้าไม่น่าเป็นห่วงเขาเลย

“พี่รอง ทำไมท่านไม่เข้าบ้า...”

ยังเรียกไม่ทันจบประโยค คนถูกเรียกชื่อก็หันมาพอดี สภาพเขาก็ไม่ได้ดูดีไปมากกว่าพวกลุงๆเมื่อสักครู่ มีแผลบาดลึกทั้งแขนและขา แต่สิ่งที่ทำให้ข้าต้องชะงักแล้วกลืนคำพูดทั้งหมดลงไปมีเพียงจุดเดียว

ที่ตาของเขาถูกปิดเอาไว้ขางหนึ่ง ผ้าผันแผลสีขาวมีหยดเลือดสีแดงซึมออกมา

ข้ารู้สึกเหนียวอยู่ในลำคอ กลืนน้ำลายลงไปแล้วถามเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นอย่างไม่รู้ตัว

“พี่รอง...ตาท่าน..”

พี่ชายข้าถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้หงุดหงิดเหมือนเช่นเคย มันดูเศร้าอย่างน่าประหลาด

“อย่างที่เอ็งเห็นแหละไอ้หนู”

ข้ารู้สึกอยากร้องไห้ แต่ก็ไม่ได้ทำแบบนั้น เพียงแค่เดินเข้าไปใกล้ๆ ดึงแขนอีกข้างของเขาให้เดินกลับบ้าน ระหว่างเราสองคนไม่มีบทสนทนาอะไรเพิ่มอีก ข้าไม่ได้ถามที่มาของแผลเขา เขาไม่ได้เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพียงพูดกระซิบเบาๆ

“พี่รอง กลับบ้าน..”

เขาชะงักไป ทีแรกทำท่าเหมือนไม่ยอมตามข้าไป แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ยอมเดินตามข้ากลับมาถึงที่บ้าน เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นท่านแม่กำลังทำแผลให้ท่านพ่ออยู่ ดูเหมือนพวกลุงๆที่เหลือจะเล่าเรื่องให้ท่านปู่กับท่านแม่ฟังแล้ว ดังนั้นเมื่อพวกข้าเข้าไป ท่านปู่เห็นแผลที่ตาของพี่รองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่สั่งให้ข้าไปช่วยพี่ชายทำแผลในห้อง

ข้าดันหลังเขาเข้าห้องไป แต่พี่รองบอกว่าเขาจะทำแผลที่ตาของเขาเอง สั่งให้ข้านั่งดูอยู่เฉยๆ คอยช่วยหยิบนู่นนี่เป็นระยะ ระหว่างที่พี่รองทำแผลที่ดวงตาอยู่ ข้าเลยได้แต่นั่งมองผ้าผันแผลที่พันปิดดวงตาข้างนั้นไปเรื่อยๆ

ข้าไม่ได้บาดเจ็บ หากแต่รู้สึกปวดหนึบ

หวนนึกถึงตอนที่ตัวเองบ่นให้เขาเลือดสาดกลับมา แต่ถึงตอนนี้ข้าก็หัวเราะไม่ออกเสียแล้ว

ข้าได้แต่ก้มหน้าก้มตามองพื้น จนกระทั่งถูกพี่รองที่ทำแผลตัวเองเสร็จหมดแล้วเรียกสติ

“ไอ้หนู เอ็งกลับห้องไปก่อนนไป”

สีหน้าเขายังเหมือนเดิม เรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ หากแต่มันกลับบอกอะไรบางอย่าง

ข้าลังเลใจ ไม่อยากทิ้งเขาเอาไว้

“พี่รอง…”

“ไอ้หนู กลับไป”

เขาพูดอย่างช้าๆ ข้ารู้ดีว่าพี่รองไม่ชอบแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น แม้กระทั่งกับข้าที่เป็นน้องชายของเขา ข้าหวนคิดถึงพี่ชายที่เอาแต่ใจ อารมณ์ร้อน หุนหันพลันแล่น ไม่สงบนิ่งเหมือนพี่ชายในตอนนี้

แล้วข้าเป็นใครหรือ การสูญเสียการมองเห็นข้างหนึ่งของเขา ข้าจะเข้าใจได้หรือ

แน่นอนว่าข้าไม่เข้าใจ

ข้ากัดปากตัวเองหน่อยๆ เขยิบตัวขึ้นไปเหนือเขา กดริมฝีปากแผ่วเบาที่เปลือกตาข้างหนึ่ง

ตาข้างหนึ่งที่จะไม่มีวันมองเห็นอีก

ดวงตาข้างหนึ่งอาจจะมืดจนชั่วชีวิต แต่แค่มีชีวิตกลับมาก็พอแล้ว

ข้าฉีกยิ้มบางๆ พูดกับเขาว่า

“ดีแล้วที่ท่านกลับบ้าน”



--------------------


“คิดชื่อเรื่องไม่ออกอีกโล้ว”
“พี่ครับ ผมเหงา”
“......”
“ร้อนรัก เงื่อนสวาท”
“......”
"นี่น้องนะพี่"
“......”

/เพลีย @demi_dream #แท็คประจาน

อืม... /แจวแพต่อ

[demidream]

อ่านจบแล้ว "น้องชายน่าใสกับพี่ชายตาเดียว" นี่แหละ ชื่อเรื่อง---/โดนขุ่นปู่ซัดผัวะ

แงงงงงงง ไหนว่าหวาน นี่มันขมมม นี่มันเค็มเคล้าน้ำตาาาา /น้ำตาจะแชร์

ปู่รองนีมีพ้อยต์ตรงเป็นถ่อ...เถื่อนมาตลอด พอทำตัวสงบๆอ่อนให้น้องชายนิดนึงแล้วดูก๊าวอย่างร้ายกาจ(ไอลัฟยอล!!!)

แงงงงงง ปู่อู๋น่ะเอาแต่ใจ ติดแม่ ติดพ่อ ดื้อรั้น ไม่ค่อยฟังพี่ แต่ถ้าหากหลับตาลงสักข้าง น้องชายคนเก่งก็เป็นดั่งเทวดาน้อยบนสวรรค์ พี่รองของเจ้าแค่หลับตาข้างเดียวเพื่อเจ้ายังไงล่ะ!!

#กรุว่ามั่ยชั่ย...

[mimky]

รู้สึกฝาดๆ หวานอมขมหน่อยๆ...
ปู่รองปู่อู๋น่ารักอ้า~~~~~♥
//ลอยไปติดแพ

[meanato]

อุดลมแพ///ปู่อู๋น่าร้ากกก

[gustoon]

ปู่รองงงงงงงงง
อยากเห็นภาพพพพพ

[zerin]

//ช่วยเป่าลมแพยาง ฮึบ ฟู่วววว น่ารักกก แง ปู่อู๋อ่ะถึงกัดกันบ่อยแต่จริงๆก็เป็นห่วงพี่รองอยู่ดีใช่มั้ยล่าา ; - ;

[Ak_Zokyo]

/โดนชื่อฟิคคิลมู้ดดดดด 5555555555555555 ร้อง โอยแพเศษไม้ หน่วงอีกล้าวววว

ชอบเวลาที่ปู่รองเรียกปู่อู๋ว่าไอ้หนู ดูเป็นพี่น้องที่วัยห่างกันหน่อยๆดี ฮรุม ประโยคกลับบ้านนี่อมตะจริงๆ กลายเป็นโควตประจำตระกูลแล้วใช่มั้ยคะ 555555555

[darkgreen]

ฟฟฟฟฟฟฟฟ!!! ช่างเป็นเรือผีที่น่าขึ้นมากกกกกก!!
ปู่รองน่ารักโฮก! เป็นประเภทโหด เถื่อน ซึนสินะ!! กร๊ากกกกกก!! เอาหัว(ใจ)หนูไปเลยค่ะปู่!!

ปล.ทำไมเราชอบปลื้มคนที่มีบทนิดเดียวจังวะ????

[Dreamy]

ปู่รองใจโหดที่ยอมลงให้น้องชายนี่มันโมเอ้ยิ่งนัก... แงงงงงงงง//ต่อแพ
เป็นซีนที่ประทับใจมากตั้งแต่ตอนเรียกไอ้หนูจนกระทั่งตอนทำแผล ;3;
คือดีงามมมมมมม ด้วงชอบบบบบบบบ ฮรืออออออ
ดวงตาข้างหนึ่งอาจจะมืดจนชั่วชีวิต แต่แค่มีชีวิตกลับมาก็พอแล้ว
ปู่อู๋โมเอร้ยิ่งนัก... มีน้องอย่างนี้ข้าจะไม่ทนนนนนนนนน
#ขำตอนคิดชื่อ ฟฟฟฟฟ

[iroiro]

ฮืออ ปู่น่ารักกกก ปู่โมเอร้ =///=
จบประโยคนั้นแล้วปู่รองจะปล่อยให้กลับห้องจริงเหรอคะะะะ เราไม่เชื่อออ
//อ่านคอมเมนต์ข้างล่างถึงกับขำพรืด แหม่ พี่ครับผมเหงาก็ไม่เลวนะคะ 5555