[OS] #dmbjdaily (ผ้าพันแผล) “คนแปลกหน้า” [ผิงเสีย]

[Shiaeri]

Title : คนแปลกหน้า
Pairing : เมินโหยวผิง/จางฉี่หลิง x อู๋เสีย
Genre : Drama
Rate : PG



------------------------------------------------------------------------------



กลับมาแล้ว

ประโยคสั้นๆที่อู๋เสียรอคอยมานานแสนนาน เพียงประตูสำริดบานนั้นเปิดออก ร่างของคนที่รอคอยก้าวออกมาตรงหน้า ทั้งสองกอดกันเนิ่นนาน หากไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของคนหน้าตาย


เขารู้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นโรคความจำเสื่อม  ทันทีที่มองตาเขาก็รู้แล้วว่า แม้ตัวตนของเขาไม่ได้หายไปทั้งหมด แต่ก็เหลือเพียงเศษเสี้ยวที่ยังติดอยู่ในความทรงจำของคนที่บอกว่าเขาคือสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงกับโลกใบนี้


“ แผลที่มือนาย... ”


นายน้อยสามสังเกตเห็นความผิดปกติที่มือของอีกฝ่ายก็พลันยกมันขึ้นมาดู อีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดหากก็ชักมือกลับไปคล้ายไม่ต้องการให้ใครเห็นความเจ็บปวดของตน



มือที่จับหนังสืออยู่เสมอควานหาบางอย่างในกระเป๋าเป้ที่เตรียมมา ก่อนผ้าผันแผลม้วนใหญ่จะปรากฏในมือของเขา ทันทีที่อู๋เสียย่างเข้าไปใกล้ เสียแหบพร่าก็ดังขึ้น “นาย....ทำอะไร”

“ทำแผลให้”




ดวงตาสีดำสนิทมองผ้าในมือก่อนมองแขนตัวเอง แผลที่ยังมีสะเก็ดเลือดแห้งกรังติดอยู่
“…ฉันทำเองได้” เขากล่าว



เจ้าของร้านรับของเก่าในย่านหังโจวประสานตากับอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนยอมถอยออกมา เขายื่นผ้าชุบน้ำให้พลางมองอีกฝ่ายจัดการกับสภาพตัวเองอย่างชำนิชำนาญ



ภาพอดีตมากมายปรากฏขึ้นในหัวราวกับสไลด์ฉายภาพ





“เสี่ยวเกอ นายเป็นแผล !!”



“ไม่เป็นไร”

“จะไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะ!! เพราะช่วยฉันเลยเป็นแบบนี้ใช่ไหม!!”

“....นายอย่าโทษตัวเอง”

นิ้วมือที่ยาวเป็นพิเศษลูบไล้แก้มของคนที่ทำหน้ากังวลจนแทบร้องไห้ออกมาอย่างอ่อนโยน “ทุกอย่างเป็นความตั้งใจของฉันเอง”

“การที่ฉันจะช่วยเหลือและเคียงข้างนายก็เป็นความตั้งใจของฉันเหมือนกัน”

“....”

“เพราะงั้น ยื่นแขนมาซะ ฉันจะทำแผลให้”



อู๋เสียเหม่อออกไปไกลสุดฟ้า คิดเรื่องต่างๆมากมาย เมินโหยวผิงคนนั้นแม้จะขัดขืนแต่ก็ไม่ปฎิเสธความช่วยเหลือ หากคนตรงหน้ากลับไม่ยอมแม้แต่จะให้ยุ่ง ราวกับอยู่คนละโลก เขาพึมพำออกมาแผ่วเบา

“นาย....เปลี่ยนไปมาก”

ถ้อยคำที่พูดขึ้นลอยๆหากกลับทำให้ผู้ที่ได้ยินขมวดคิ้ว


“เปลี่ยนไปขนาดไหนกันล่ะ”

“ทั้งหมด ทั้งหมดที่ฉันเคยรู้จัก” น้ำเสียงของนายน้อยอ่อนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น



“ แล้วนายรู้จักอะไรเกี่ยวกับฉันบ้างล่ะ ”
คำถามซื่อๆของอีกฝ่ายเป็นดังฟ้าที่ผ่าดังเปรี้ยง!ลงมากลางใจของอู๋เสีย จนเขาต้องคิดทบทวนทุกอย่าง ภายนอกนิ่งงันเหมือนถูกสาป



นอกจากใบหน้านิ่งเงียบเหมือนรูปปั้น ผมและดวงตาสีดำ ดาบ และรอยสักรูปกิเลน เขาแทบไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง ไม่ว่าจะภูมิหลัง ฐานะ หรือชื่อจริงที่ไม่ใช่จางฉี่หลิง ....นั่นไม่ใช่ชื่อจริงๆของเขาแน่ๆ
ไม่เคยรู้อะไรเลย



ไม่รู้เลย...



“นั่นสินะ ......ดูๆแล้ว เราก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้ากันเลยเนอะ ...”

เสียงหัวเราะฝืดๆไม่ทำให้บรรยากาศดีขึ้นแม้แต่น้อย ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างคนทั้งสองคนน่าอึดอัด เสียงหัวเราะค่อยๆเบาลง ....



“เราต่างกันมาก ต่างกันเกินไป...”

“บางที.........ฉันคงไม่ควรเชื่อมโยงนายกับโลกใบนี้เลย ไม่ควรเลย...”

ดวงตาที่มักมีความหวังทอประกายหม่น ความเจ็บปวดและความอดทนตลอดสิบปีที่ผ่านมาค่อยๆพังทลายลงทีละน้อยอย่างที่เขาไม่รู้ตัว “เราไม่ควรพบกันเลย มันอาจจะดีกว่านี้....”




“ มันคงดีถ้าเราไม่ได้พบกัน ”



“ลาก่อน จางฉี่หลิง”





เสี้ยววินาทีที่อู๋เสียลุกขึ้น จะเดินจากอีกฝ่ายไป กลับโดนดึงข้อมือเอาไว้
เขาขมวดคิ้ว “มีอะไร”



“ นายโอเคไหม ? ”
“ ฉัน....ไม่เป็นไร ”





มือที่กำข้อมือเอาไว้กำแน่นขึ้นเล็กน้อย
“ถ้าไม่เป็นไร ........ แล้วนายร้องไห้ทำไม ?”



เพียงเขาทัก ก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นที่ไหลออกจากดวงตาที่ไม่หยุด ไม่ว่าจะปาดออกกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มันก็ไหลออกมาเรื่อยๆคล้ายไม่มีวันหมด
ที่แท้....เศร้าใจถึงเพียงนี้



จางฉี่หลิงไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมถึงฉุดรั้งคนๆนี้เอาไว้ เพียงแค่เห็นอีกฝ่ายร้องไห้ ในใจกลับร้อนรนและเจ็บปวดเหมือนมีมือนับพันมาบีบคั้นให้แทบแหลกสลาย
เขาไม่อยากเห็นคนๆนี้ร้องไห้.... ไม่อยากให้อีกฝ่ายเจ็บปวด



พลัน เขายกมือของเขาเกลี่ยน้ำตาให้อีกฝ่าย อู๋เสียตกตะลึกกับท่าทีของคนตรงหน้า หากก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป การทำเป็นไม่ใส่ใจน้ำตาของตัวเองหายไป เขาสะอื้นอย่างหนักจนจางฉี่หลิงต้องดึงเข้ามากอดแล้วลูบหัวแผ่วเบาราวกับปลอบประโลม


“ถึงฉันจะจำทุกอย่างไม่ได้ แต่มีเสี้ยวหนึ่งที่ยังเหลืออยู่”




“ฉันไม่รู้ว่านายชื่ออะไร ไม่รู้ว่านายเป็นใคร แล้วทำไมถึงมารอฉัน”




“แต่ลึกๆในใจของฉัน ร่ำร้องเรียกนาย.....เรียกมาเสมอ ด้วยคำเพียงคำเดียว”




อู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่มองตัวเองอยู่เช่นกัน ดวงตาทั้งสองประสานกัน แม้ว่าจะลืม.....แม้ว่าจะไม่รู้ แต่สิ่งที่ไม่มีวันหายไปคือหัวใจ ความผูกพัน และความรู้สึกที่มีต่อกัน




น้ำตาเหลือเพียงคราบ นายน้อยหลับตาลงแล้วรับสัมผัสอ่อนโยนที่โหยหามาตลอดจากริมฝีปากแห้งของอีกฝ่ายที่กระซิบ ‘ชื่อ’ เพียงชื่อเดียวที่ยังเหลืออยู่ในความทรงจำ








“รัก”

The end


---------------------------------------------------------------------------


อันนี้คือถ้าไม่เข้าใจคือนี่สิบปีผ่านไป เสี่ยวเกอออกมาจากประตูสำริด แล้วปรากฎว่าลืมเอวรี่ติงนะคะ ฮาาาา
ตอนนี้ไม่รู้จะทอล์กอะไร ง่วงมาก .____.
พรุ่งนี้จะได้ไปเตรียมทหารล่ะ อยากเจอทหารหล่อๆ ถ้าเดลี่พน.น่าเล่นจะร้องไห้ ฮือ ;___;  เพราะกว่าจะถึงบ้านคงสี่ทุ่ม(...)
ยังไงก็ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ!!! ฝากความเพ้ออันนี้ไว้ด้วยยยย
/หลังจากแต่งเอาฮามาสามวัน/ ถถถถถถถถถถ

257 Days left

[sinnerdarker]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

ถึงจะจำอะไรไม่ได้ แต่นายก็จำได้ว่ารักกกก จำได้ว่าผูกพันนนนนนนนนนนนนนนนนน

โอ๊ยฟิคนี้ทั้งขมทั้งหวานค่ะ แงงงง //เขวี้ยงหัวใจใส่น้องดาว แง่งงง

[kokoro.drakon]

น้ำตาไหลเลยค่ะะะ แงงงงงงงงง

อ่านๆอยู่ร้องไห้พร้อมนายน้อยบอสอู๋ซะงั้นน เจ็บปวดนะแต่ก็มีความสุขจัง หลายอารมณ์ชะมัดเลยตัวฉันนนนนน

[meanato]

รัก รัก รัก
//เอคโค่อยู่ในหัวเลย

[kame_kazuha]

ยังจำได้ว่ารักกัน แค่นั้นก็เพียงพอ

[gustoon]

โฮฮฮฮฮ ทำไมถึงลืมล่ะเมินโหยวผิงงงง
อู๋เสียอุตส่ารอถึง10ปีเลยน่ะ
แต่เห็นตอนจบแล้วลดโทษให้กึ่งนึง555

[zerin]

ความจำสั้นแต่รักฉันยาววววววว โอย ฟินค่า ถึงจำอะไรไม่ได้ก้จำได้ว่ารักนาย T/////T

[Fenrir]

จำได้ว่า "รัก" //ล้มตึง นอนตาย

จะลืมอะไรก็ลืมได้ แต่ลืมความรู้สึกรุนแรงแบบนี้ไม่ได้สินะคะเสี่ยวเกอ

[Malangporyim]

TT____TT แงงงงง ซึ้งจังค่ะ ชอบบบ จำอะไรไม่ได้เลยแต่จำได้ว่ารัก ฮึกๆๆๆ ข่นบ้า *อยากกอดเสี่ยวเกอเลย*


นายน้อยก็โอ๋ๆ นะคะ ไม่ร้องไห้นะโอ่เอ๊ เค้าบอกรักแล้วนะ อย่าเศร้าไปลเย

[faliona01]

บ้าจริง นี้ฉันกำลังกินช๊อกโกเเลตรสเข้มอยู่ใช่ไหม

ทำไมมันถึงได้ทั้งขมและหวานล้ำเหลือเกิน......

ฮือๆๆๆๆ