[OS] When we were young.... [ฮัวเสีย]

by **zerin** Tue 25 Nov 2014, 04:09

" When we were young "

Paring : เซี่ยอวี่ฮัว x อู๋เสีย

Rate : PG

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วันนี้พวกผู้ใหญ่มีนัดรวมตัวกัน อู๋อีฉยงยืนทักทายเหล่าญาติสนิทมิตรสหายโดยที่ข้างกายนั้น เสี่ยวเสียตัวน้อยมองผู้คนพลุกพล่านละลานตา บ้างแปลกหน้าบ้างคุ้นหน้า มือเล็กๆเกาะขากางเกงของผู้เป็นพ่อไม่ยอมปล่อยอย่างรู้สึกประหม่า ทันใดนั้นเองก็มีเด็กหญิงหนึ่ง...ไม่สิ สองคนวิ่งเข้ามาหา เด็กหญิงคนน้องจูงมือเด็กหญิงคนพี่ ดูเหมือนกึ่งลากมาซะมากกว่าก่อนเอ่ยทักทายด้วยเสียงใสๆ

"พี่อู๋เสียนี่นา ไปเล่นกันเถอะ!"

อู๋เสียมองเด็กหญิงทั้งสอง คนนี้เขาจำได้ว่าคือฮั่วซิ่วซิ่ว เพราะใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักและทรงผมซาลาเปาคู่อันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ ส่วนอีกคน....เป็นเด็กสาวที่ทั้งน่ารักแล้วก็สวย ด้วยตำแหน่งตัวนางแห่งโรงละครเป็นตัวรับประกัน...เสี่ยวฮัวเองก็กำลังมองมาที่เขาเช่นกัน

อู๋เสียที่เข้ากับผู้หญิงยากมาตั้งแต่เด็ก จึงยิ่งรู้สึกประหม่า..ไ..ไม่ได้กลัวหรือไม่ชอบหรอกนะ! แต่ว่าเพราะเขินอายจนไม่รู้จะทำยังไงต่างหาก เลยขยับแอบใช้เตี่ยตัวเองแทนบังเกอร์ แก้มขาวใสขึ้นสีชมพูน้อยๆก่อนจะตอบกลับไป

"เอ่อ....พวกเธอไปเล่นกันเถอะ"

"เอาอีกแล้ว พี่อู๋เสียเนี้ยน้า เจอกันทีไรพี่ก็เอาแต่ไปแอบอยู่คนเดียวตลอด เลยไม่ค่อยได้เล่นด้วยกันเลย" เด็กหญิงซิ่วซิ่วตัดพ้อ

"ไม่รู้ล่ะ วันนี้พี่ต้องมาเล่นกับพวกเรา พี่เสี่ยวฮัวเองก็อยากเล่นกับพี่เหมือนกันนะ...โอ๊ย!" พูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็ร้องเสียงหลง ยกมือกุมแก้มที่โดนเด็กสาวคนพี่แกล้งหยิกเอา เสี่ยวฮัวส่งยิ้มพิมพ์ใจราวกับไม่ใช่คนทำ

ซิ่วซิ่วเบ้ปากพร้อมกับโวยวายใส่กลับคนขี้แกล้ง "อยู่ๆพี่มาหยิกแก้มฉันทำไมเนี่ย"

เขามองเด็กสาวทั้งสองอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ในขณะที่คิดว่าควรจะเข้าไปห้ามศึกดีหรือไม่ อู๋อีฉยงถึงพึ่งสังเกตลูกชายของตัวเอง ก้มลงมาหาแล้วพูดด้วยเสียงนุ่มนวลอันเป็นเอกลักษณ์

"เสี่ยวเสียไปเล่นกับเพื่อนสิลูก"

พร้อมกับดันหลังลูกชายที่เอาแต่หลบอยู่ให้ไปมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันบ้าง ซิ่วซิ่วรีบวิ่งเข้ามากอดแขนพร้อมร้อง "เย้!" อย่างร่าเริง ยังไม่ทันท้วงอะไรคุณเตี่ยก็เดินไปจ้อกับคนอื่นๆเสียแล้ว ไม่ได้ห่วงลูกตัวเองเอาซะเลย

.

.

.

.

.

.

นั่นแหล่ะ สาเหตุที่ทำให้ตอนนี้ผมต้องมานั่งอยู่ในสวนดอกไม้บ้านสกุลฮั่ว ตรงข้ามคือซิ่วซิ่วและเสี่ยวฮัว

"แล้ว...จะเล่นอะไรกันดีล่ะ"

เทียนเจินตัวน้อยถามอย่างตะกุกตะกัก จริงๆแล้วผมเองก็ไม่ได้มาปักกิ่งบ่อยนักจึงไม่ได้สนิทอะไรกับทั้งคู่มากมาย แถมยังเป็นผู้ชายคนเดียวแบบนี้....บอกตามตรงนะ โครตประหม่าเลย! ได้แต่นั่งภาวนาไม่ให้ตัวเองเผลอทำอะไรโก๊ะๆออกไป โดยเฉพาะ.......

อู๋เสียแอบมองไปทางเสี่ยวฮัว สำหรับเขาแล้วคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กผู้หญิงที่สวย.....มาก ไม่สิต้อง 'สวยมากๆ'เลยล่ะ ยิ่งอยู่ต่อหน้าคนที่สวยขนาดนี้แล้วเขาก็ยิ่งไม่อยากปล่อยไก่เลยจริงๆ

"เอ....ฉันว่าเรามาเล่นพ่อแม่ลูกกันดีกว่า!"

เสียงเจื้อยแจ้วของซิ่วซิ่วดึงสติให้หลุดจากความคิด จนต้องรีบละสายตาออกจากคนสวยหันไปพยักหน้าให้ แต่คงเพราะรีบเกินเลยทำเร็วเสียคอแทบหลุด ได้ยินเสียงหงึกๆๆๆ มันต้องออกมาตลกมากแน่ๆ เพราะเหมือนเสี่ยวฮัวจะหัวเราะ 'คิก' ออกมาด้วย หมดกันภาพพจน์ของผม

"งั้นฉันเล่นเป็นลูก พี่เสี่ยวฮัวเป็นแม่ แล้วก็พี่อู๋เสียเป็นพ่อนะ"

สาวน้อยซาลาเปาคู่จัดการแจกแจงบทบาทเรียบร้อย ว่าแต่....ไอ้บทพ่อนี่มันต้องเล่นยังไงบ้างล่ะเนี่ย ผมก็ไม่เคยเล่นซะด้วยสิ เพราะส่วนใหญ่เวลาไปโรงเรียนก็เล่นแต่กับเพื่อนผู้ชาย กลับมาบ้านก็เล่นกับซันซุนติ่งไม่ก็อ่านหนังสือเสียมากกว่า พอเอ่ยปากถามออกไปซิ่วซิ่วก็ตอบกลับมาว่า

"พวกพี่ก็ต้องแต่งงานกันก่อนนะ อ๊ะ..งั้นฉันจะเป็นบาทหลวงให้เอง"

เจ้าตัวกำกำปั้นแล้วทุบลงบนฝ่ามืออีกข้างของตัวเองเมื่อพูดจบ แต่งตั้งบทตัวเองเสร็จก็ลากเสี่ยวฮัวออกไปเก็บดอกไม้แถวๆนั้นมาช่วยกันร้อยเรียง สานจนออกมาเป็นมงกุฏดอกไม้ที่ซิ่วซิ่วบอกว่าเอาไว้สวมให้เจ้าสาวตอนแต่งงาน แต่มงกุฏที่ผมทำบิดๆเบี้ยวๆดูไม่ได้เลย แตกต่างจากของเสี่ยวฮัวโดยสิ้นเชิง เห็นแล้วแทบอยากจะโยนทิ้งบอกว่าใช้ของเสี่ยวฮัวแทนแล้วกัน แต่พอตั้งท่าโยนก็โดนห้ามไว้ด้วยมือเล็ก หันกลับไปเจอเสี่ยวฮัวจับมงกุฏเบี้ยวๆนั่นเอาไว้ ส่งยิ้มมาให้แล้วพูดว่า

"ไม่เป็นไรหรอก ใช้ของนายนี่แหล่ะ"

รอยยิ้มของเสี่ยวฮัวเป็นประกาย มันไม่ได้สดใสร่าเริงเหมือนของซิ่วซิ่ว แต่ว่าน่าหลงไหลและดูมีความลึกลับซ่อนอยู่ เมื่อประดับอยู่บนใบหน้าสวยๆนั่นแล้ว เชื่อว่าใครที่ได้มาเห็นเป็นต้องยอมสยบเหมือนผมในตอนนี้แน่ๆ หมออู๋ฟันธง

หลังจากเจอรอยยิ้มพิฆาตของเสี่ยวฮัวทำเอาหูอื้อตาลายไปไม่ถูก รู้แต่ยอมให้ใช้ไอ้มงกุฏเบี้ยวๆทั้งที่ตอนแรกอยากจะปาทิ้งเสียให้รู้แล้วรู้รอด

ตอนนี้ผมกับเขายืนอยู่ตรงข้ามกันในฉากเข้าพิธีแต่งงาน(ซิ่วซิ่วบอกว่างั้น) เสี่ยวฮัวถือช่อดอกไม้ที่เก็บมาเมื่อครู่บนหัวสวมมงกุฏดอกไม้ของผม ส่วนผมหันหน้าไปหาเขาในมือถือแหวนที่ทำจากดอกไม้ไว้วงหนึ่ง มีซิ่วซิ่วยืนถัดออกไประหว่างเรารับบทเป็นบาทหลวง

"เซี่ยอวี่ฮัว คุณจะสาบานว่าจะซื่อสัตย์ต่อคุณอู๋เสีย ทั้งในยามสุขและในยามทุกข์ในเวลาป่วยและเวลาสบาย จะรัก ยกย่อง ให้เกียรติคุณอู๋เสียจนกว่าชีวิตจะหาไม่หรือไม่"

เสี่ยวฮัวมองหน้าผม คลี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยคำสาบาน "สาบานค่ะ"

ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรืออาจจะเพราะเสี่ยวฮัวนั้นแสดงงิ้วเก่ง ช่วงเวลานี้จึงเล่นได้สมบทบาทมาก สมจริงเสียจนผมมองแล้วเผลอคิดว่าตัวเองกำลังเข้าพิธีแต่งงานกับอีกฝ่ายอยู่จริงๆ เหม่อลอยไม่ได้ฟังบทที่ซิ่วซิ่วพูดจนโดนเจ้าตัวเอาศอกกระทุ้ง เมื่อรู้ตัวเลยรีบพูดกลับไปแบบตื่นเต้น

"ส...สาบานครับ!"

"เซี่ยอวี่ฮัว คุณเต็มใจและยินดีที่จะรับคุณอู๋เสียเป็นสามีหรือไม่"

บาทหลวงซิ่วซิ่วอ่านโพยพูดบทต่อ เสี่ยวฮัวสบตากับผม ราวกับต้องการสื่อความหมายบางอย่างที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในดวงตาคู่นั้น วงหน้าสวยแย้มยิ้มเล็กน้อย กล่าวคำตอบด้วยเสียงที่แม้จะแผ่วเบาแต่ทว่าหนักแน่นกว่าประโยคเมื่อครู่

"รับค่ะ"

"อู๋เสีย คุณเต็มใจและยินดีที่จะรับคุณเซี่ยอวี่ฮัวเป็นภรรยาหรือไม่"

"ร...รับครับ"

ผมตอบตะกุกตะกัก สบตาเสี่ยวฮัวตอบ รู้สึกแก้มเห่อร้อนขึ้นมาจางๆ เสี่ยวฮัวจะแสดงเก่งเกินไปแล้วนะ! เก่งจนผมเขินไปหมดไม่รู้จะทำตัวยังไงดี ฟันธงได้ว่าตอนนี้หน้าคงแดงเป็นลูกมะเขือเทศ ต้องตลกมากแน่ๆ ก็ดูสิอีกคนไม่ยอมละสายตาจากผมเลย

เสี่ยวฮัวยื่นมือมาให้ผมเมื่อถึงขั้นตอนสวมแหวน แหวนดอกไม้วงเล็กที่ผมทำขึ้นเองถูกบรรจงสวมลงที่นิ้วนางข้างซ้ายออกอีกฝ่ายอย่าง......ทุลักทุเล ให้ตายสิ ก็ผมตื่นเต้นนี่!

"ขอประกาศให้ทั้งคู่เป็นสามี-ภรรยากัน จูบเจ้าสาวได้"

บาทหลวงซิ่วซิ่วยังคงดำเนินพิธีต่อไปอย่างสมบทบาทจนถึงขั้นตอนสุดท้าย.......เดี๋ยวนะ......จูบเหรอ เฮ้ย! ไม่ต้องสมจริงขนาดนั้นก็ได้มั้ง!

ขณะที่ผมหันไปหาซิ่วซิ่วเพื่อที่จะท้วงนั่นเอง ที่แก้มก็ปรากฏสัมผัสนุ่มนวลแตะลงมาอย่างแผ่วเบา....เสี่ยวฮัวยื่นหน้ามาหอมแก้มผม ผมถึงกับเหวอรู้สึกเหมือนหน้าตัวเองสุก อ้าปากค้างหันไปทางเสี่ยวฮัว พบว่าเขาก้มหน้าหันไปทางอื่นแล้ว แต่ถ้าผมตาไม่ฝาด เขาเองก็หน้าแดงเหมือนกัน

เรียกได้ว่านั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสเนื้อต้องตัวผู้หญิง.....ทุกวันนี้เหรอ ขนาดจับมือผมยังไม่เคยเล้ยยย

หลังจากนั้นพวกเราก็เล่นพ่อแม่ลูก วิ่งไล่จับ ซ่อนหา และอีกสารพัดการละเล่นกันจนเย็น เตี่ยถึงมาตามผมบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว ผมโบกมือลาซิ่วซิ่วกับเสี่ยวฮัวด้วยความเสียดายเล็กน้อย เดินไปหาเตี่ย แต่เดินได้ครึ่งทางก็นึกอะไรขึ้นมาได้จึงวิ่งกลับไปหาเสี่ยวฮัว ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนรวบรวมความกล้ายื่นหน้าไปกระซิบเบาๆกับเขาว่า

"โตขึ้นแล้วเรามาแต่งงานกันนะ"

.

.

.

.

.

.

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรดลูบคลำที่ห้อยโทรศัพท์รูปดอกไม้ที่ถูกอัดใส่กรอบเพื่อเก็บรักษาอย่างดีแผ่วเบา ทอดสายตามองพลางหวนย้อนนึกถึงที่มาของมัน เสียงหัวเราะและความสุขในช่วงเวลานั้น เขารู้ดีว่ามันก็เป็นแค่เพียงคำสัญญาของเด็กๆ เมื่อโตมารู้ความแล้วก็คงไม่มีความหมายอีกต่อไป

แต่ถึงกระนั้นเขากลับไม่อาจลืม.......สิ่งของตรงหน้าเป็นหลักฐาน.....ว่าเขายังคงยึดติดกับสิ่งนั้นเอาไว้

เซี่ยอวี่ฮัวแค่นหัวเราะในลำคอให้กับตนเอง เขานี่ช่างโง่งม จมปลักอยู่กับคำสัญญาที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีวันเป็นจริง

หากย้อนเวลาได้สักครั้ง จะขอย้อนกลับไป

ในยามที่พวกเรายังเยาว์วัย

ในยามที่พวกเรายังบริสุทธิ์ไร้มลทินใดๆ

ในยามที่นาย..........ยังคงมีฉันอยู่ในหัวใจ

.....อู๋เสีย

END

[OS] When we were young.... [ฮัวเสีย] 42306809_big_p2

(เห็นภาพนี้มันเข้ากับฟิคพอดีเลยแอบเอามาประกอบค่ะ >< แต่เราจำไม่ได้แล้วว่าเซพมาจากไหนเลยหาเครดิตไม่เจอ ขอโทษนะคะ ; ; )

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

TALK

สวัสดี......ตอนตี 4ค่ะ 55555555 _(:3 JL)L

อะไร ยังไง แต่งเสร็จแล้วยังงง ฟิคฮัวเสียมายังไง//ปิดตาโบ้ยคนนี้>>>>> @Sinnerdarker

จริงๆแล้วฟิคนี้แต่งขึ้นจากประโยคที่ซิ่วซิ่วพูดค่ะ

"ตอนเด็กๆที่เจอกัน พี่ไม่ค่อยสนิทกับพวกเราก็เลยเอาแต่หลบอยู่คนเดียว ไม่แปลกหรอกที่จะจำไม่ได้" <<<อะไรซักอย่างประมาณนี้ ในเล่มไหนซักเล่ม

นั่นล่ะฮะ.....ท่านผู้ชม ประโยคเดียวทำอิฉันแต่งออกมาได้เป็นวรรคเป็นเวร โฮวววว

อยากเขียนฉากที่เด็กๆเจอกันน่ะค่ะ อีกอย่างเราเห็นเนต้าเรื่องที่อู๋เสียสัญญาว่าโตมาจะแต่งงานกับเสี่ยวฮัวเยอะมาก

ก็เลยอยากแต่งฉากที่มาของคำสัญญานั้นดูค่ะ ออกมาเป็นฮัวเสีย(??)แบบงงๆ(แถมจบแบบดราม่าซะงั้น!)

จริงๆเราเมนผิงเสียนะ.......//กรอกตาหลบ แต่แบบว่าบอร์ดนี้แม่ยกเสี่ยวฮัวเยอะมากเลยค่ะ! เสพฟิคเสี่ยวฮัวทุกวันขึ้นเรือเสียวฮัวแบบงงๆ แงง555

เพิ่งเคยแต่งฟิคเสี่ยวฮัวครั้งแรก ผิดพลาดตรงไหนหลุดคาร์ตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ /_\

สุดท้ายนี้ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ(?) //คลานไปนอน คร่อก O]-----[

ปล. ที่ห้อยมือถือของเสี่ยวฮัว คือแหวนดอกไม้วงนั้นที่เจ้าตัวเอาดอกไม้ไปอัดพลาสติกนะคะ เผื่อใครงง 55+

by **MinMin** Tue 25 Nov 2014, 08:50

น่ารักจังเลย~ ถ้าเป็นครอบครัวจริงๆคงเป็นพ่อแม่ลูกที่น่ารักมากๆเลย ว้ายยยยยยยยยย

ชอบตอนเข้าพิธีแต่งงาน นายน้อยคะ สติอยู่กับสาวหน่อยสิคะ อย่ามัวแต่อาย 555+ เดี๋ยวสาวเจ้าจะงอนนะคะ~

แล้วตอนสุดท้ายมีวิ่งกลับไปขอแต่งงาน คืออะไรคะ!!! ขอแล้วก็รับผิดชอบด้วยสิคะ!!!

by **leralalita** Tue 25 Nov 2014, 12:16

นึกภาพเหมือนกันเลยค่ะว่าตอนเด็กๆอู๋เสียน้อยต้องขี้อายง่ายแน่ๆเลย5555
ดูสิน่ารักเชียว หลบหลังขาเตี่ย โธ่ โมเอะ////

ตกหลุมรักสาวน้อยยิ้มสวยสินะคะแงง เห็นภาพดอกไม้วิ้งวับประดับฉาก (..)
แถมยังเล่นพ่อแม่ลูก โฮฮ ฉากแต่งงานน่ารักมากๆ ชอบตรงที่เสี่ยวฮัวพูดอย่างหนักแน่นอย่างนั้นจังค่ะ เห็นได้ถึงความเด็กเดียวตั้งแต่เยาว์เลย;;
นายน้อยเขินหูแดงหน้าแดงก็น่ารักเกิ๊น แง้ ซิ่วซิ่วทำดีมากนะคะ บอกให้จูบสาบานเนี่ย5555 ยังเด็กอยู่ เอาหอมแก้มไปก่อนก็แล้วกัน ///-\\\ โฮฮ น่ารักร้องไห้เลยค่ะฟฟฟฟฟ

นายน้อยคนบ้าแง ทิ้งท้ายพูดอะไรไว้อ่ะ กลับมารับผิดชอบเลยน้า ; ;
/กอดปลอบเสี่ยวฮัวคนดี ฟฟฟ

ฮึบ ขอบคุณสำหรับฟิคมากๆนะคะ////