[SF] - Memorial - 01 [เสี่ยวฮัว & อู๋เสีย]

[Mill]

.
Memorial
Daomu Biji fanfiction (盗墓笔记)
spoiler alert : vol.8+
pairing: 花邪 , 瓶邪





                        เซี่ยอวี่ฮัวไม่เข้าใจว่าทำไมท่านย่าฮั่วถึงให้เขาจับคู่กับนายน้อยสาม



                        บนรถบรรทุกคันเล็กที่ค่อยๆ เคลื่อนที่ออกจากเมืองเฉิงตูนั้น เขาเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งสัปหงกตรงหน้า สลับกับภาพของทิวทัศน์ธรรมชาติที่ผ่านไปนอกหน้าต่าง  พลางคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาก่อนหน้านี้


                        ในบรรดาทั้งสามคนที่ท่านย่าเลือก อู๋เสียคือคนที่มีฝีมือน้อยที่สุด อ่อนแอที่สุด และไร้เดียงสาที่สุด อย่าว่าแต่จับสังเกตเขาที่ปลอมตัวเป็นซิ่วซิ่วเลย หมอนี่จำหน้าเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ  แถมยังเป็นคนที่คัดค้านการร่วมมือของพวกเขาตั้งแต่ต้น แต่สุดท้ายกลับตอบตกลงตามพวกพ้องมาอย่างง่ายดาย  
จะบอกว่าแรงจูงใจของเขานั้นคือการได้ติดตามสองคนนั้นมาก็ไม่เชิง คลับคล้ายจะเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นเสียมากกว่าด้วยซ้ำ


                        เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง กลับเอากระดูกมาแขวนคอ...




                        พวกเขาเปลี่ยนรถอีกสองครั้ง ตามด้วยเดินเท้าต่อ จนในที่สุดก็มาถึงหน้าผาที่เป็นจุดหมาย เขาสังเกตเห็นสีหน้าของอู๋เสียเปลี่ยนไปขณะมองรอยตะปุ่มตะป่ำและหลุมบ่อบนหน้าผา  อย่าบอกนะว่าหมอนี่กลัวกระทั่งโขดหินน่ะ


                        แต่เมื่อขึ้นไปถึงข้างบนยอดผาแล้ว สายตาของนายน้อยสามก็เปลี่ยนไป มันทอประกาย เต็มไปด้วยความตื้นตันที่มีต่อภาพตรงหน้า  สายตานั่นเป็นเหมือนภาพสะท้อนจากตัวเขาเช่นกัน


                        ชั่วขณะหนึ่ง ความรู้สึกสงบอย่างประหลาดก่อตัวขึ้นในจิตใจของเขา


                        บางทีพวกเขาทั้งสองอาจจะมีบางสิ่งที่คล้ายคลึงกันอยู่ก็เป็นได้


                        ใช้เวลาไม่นานนัก เพียงสองวัน ทั้งคู่ก็พบกับถ้ำผ้าไหมจารึกที่เป็นเป้าหมาย  หลังจากใช้แรงมากมายไปกับการทุบก้อนหินและทุบนิ้วกันเอง  เหตุการณ์ก็พลันแปลกประหลาดพิศดารมากขึ้นเรื่อยๆ  เลือดที่ผสมอยู่ในปูน ซากศพที่มีเส้นผมอัดแน่นอยู่ในกะโหลก  ถ้ำที่เต็มไปด้วยผ้าไหมจารึกและก้อนผมปริศนา ทั้งหมดนี่หากเป็นคนปกติทั่วไปเจอเข้าคงได้เผ่นป่าราบกันไปหลายลี้แล้ว

                        เซี่ยอวี่ฮัวกำลังจะลองคลานเข้าไปดูในโพรงแต่อู๋เสียจับเขาไว้เสียก่อน  หลังจากที่หารือกันสักพัก  เขามองรูในผนังถ้ำแล้วหยิบไม้พลองออกมา ก่อนที่อู๋เสียจะทันได้พูดอะไร เขาก็พุ่งตัวเข้าไปในถ้ำด้วยวิธีใช้พลองค้ำถ่อเสียแล้ว

                        “เป็นไงบ้าง”  เสียงของอู๋เสียสะท้อนก้องผ่านถ้ำเข้ามา ฟังดูแปลกหู
                        “ไม่ได้ยากอย่างที่ฉันคิด สบายๆ ก็ผ่านมาได้แล้ว!”
                        “สบายพ่องดิ แล้วฉันล่ะ”  น้ำเสียงที่ตอบกลับมานั้นฟังดูหงุดหงิด แต่เซี่ยอวี่ฮัวแอบขำอยู่ในใจ


                        ยังไม่ทันได้คิดหาวิธีอื่นสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นจานเหล็กที่อยู่กลางห้อง ของสิ่งนี้ดูเหมือนจะมีกลไกอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ เขาพบว่าตัวจานนั้นสามารถขยับได้เลยลองยกขึ้นดู  ขณะเดียวกันอู๋เสียก็ตะโกนเรียกจากนอกถ้ำอย่างไม่หยุดหย่อน


                        “อะไรอีกล่ะ อย่ากั๊กได้ไหม”


                        จะอะไรนักหนาเล่าไอ้หมอนี่ แค่ปล่อยให้อยู่คนเดียวเข้าหน่อยก็ทนไม่ไหวแล้วหรือไง  ตะโกนโหวกเหวกอยู่นั่น ทั้งที่เขากำลังต้องการสมาธิสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแท้ๆ   เซี่ยอวี่ฮัวนึกรำคาญในใจจึงนิ่งเฉย  วินาทีนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงเคาะโลหะดังออกมาจากด้านในช่องที่ยกจานขึ้นมา


                        “นายทำบ้าอะไรอยู่”


                        อู๋เสียยังไม่ลดละความพยายาม  ถ้าหากว่ามีการจัดลำดับคุณชายจอมเซ้าซี้ขี้ตื๊อแห่งเก้าสกุลใหญ่แล้วล่ะก็ นายน้อยสามแห่งบ้านสกุลอู๋ย่อมได้ตำแหน่งนี้ไปครองอย่างแน่นอน  เขาคิดในขณะที่พยายามส่องไฟฉายลงไปด้านล่าง


                        แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เขากลับสะกิดใจขึ้นมา ถ้าเพียงประโยคสั้นๆ จะทำให้คนข้างนอกนั่นคลายความกังวลไปได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรไม่ใช่หรือ

                        ทว่าเมื่อคิดจะขานรับก็สายไปเสียแล้ว
                        ที่แห่งนี้มีปัญหา เขาไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ออกมาได้เลย


                        เอาวะ ช่างแม่ง ตอนนี้เป้าหมายสำคัญกว่า เขาจะลงไปดูให้ชัดว่าในช่องนี้มีอะไรอยู่กันแน่ ที่เป็นต้นกำเนิดของเสียงเคาะปริศนานั่น





                        เรื่องที่ตามมานั้นทำให้เขาพบว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุด






                        มนุษย์เรานั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ย่อมต้องมีขีดเจำกัดของตนเองอยู่


                        แต่คนที่ซื่อบื้อได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดแบบนี้ เกิดมาเขาก็เพิ่งเคยเจอ


                        เทียนเจินอู๋เสีย นี่นายกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย?



                        เซี่ยอวี่ฮัวแทบอยากจะร่วงลงไปกองกับพื้นเดี๋ยวนั้นเลย เขาใช้เรี่ยวแรงมากมายไปกับการแบกเกราะเหล็กหนักอึ้งนี้ เลือดจากแผลก็ยังคงไหลออกมาไม่หยุดหย่อน ทำไมหมอนี่ยังต้องมาเพิ่มปัญหาให้เขาอีกด้วยนะ แค่ตามเข้ามาในนี้ก็แย่แล้ว ยังคิดว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาดจนวิ่งหนีไม่คิดชีวิตเข้าไปอยู่ในไอ้ห้องบ้านั่นอีก ไอ้เกราะเวรนี่ก็หนักเหลือเกิน จนเขาแทบจะคลานเป็นหอยทากอยู่แล้ว แล้วต้าฮัวนั่นเรียกใครกันหา แม้แต่ชื่อเขาหมอนี่ก็ลืมไปแล้วเรอะ!


                        ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้สู้ฟาดให้สลบอยู่นอกถ้ำแต่แรกคงดี


                        เทียบกับตัวเขาเองแล้ว อู๋เสียคงไม่สามารถมุดลงช่องนั่นไปได้ง่ายๆอย่างแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากเสี่ยงอยู่ดี สิ่งที่อยู่ในนั้นอันตรายเกินไป  พอคิดถึงเสี้ยววินาทีที่โดนจู่โจมนั่นแล้วเขาก็เกิดรู้สึกเป็นห่วงอีกฝ่ายขึ้นมา รีบเร่งฝีเท้าตามกลับเข้าไปในห้อง  กว่าจะจัดการพาออกมาได้นั้น ก็กินเวลาไปเกินครึ่งชั่วยาม ยังดีที่หมอนี่แม้จะซื่อบื้อยังไงแต่ก็ยังจำจังหวะกลองงิ้วได้อยู่


                        “นายโง่หรือเพี้ยนกันแน่ ทำให้ฉันเดินมาแล้วต้องเดินกลับไปอีกรอบ”
เขาพูดกับเจ้าแท่งเหล็กที่ส่งเสียงอู้อี้ตอบกลับมานั่น ก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายถอดหมวกออก แล้วรีบมาจัดการเส้นผมที่เกาะเป็นก้อนตามตัวเขาอยู่


                        “ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ  ฉันต้องแบกไอ้ขยะนี่ไปมาเพื่อพานายกลับมา”
เสียงของเขาแหบพร่าจนน่ากลัว หากสูดก๊าซนั่นเข้าไปมากกว่านี้เส้นเสียงคงจะต้องพิการแน่ๆ นั่นจะเป็นปัญหาอย่างมากในการร้องงิ้วสำหรับเขา  


                        เมื่อเสียงกลับคืนมาเขาก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้อีกฝ่ายฟัง  อู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังฟังเรื่องราวทั้งหมดจบ ดูเหมือนว่าเขาจะตามเข้าไปด้วยความเป็นห่วงจริงๆ  แม้จะรู้ว่าตนเองฝีมือไม่ถึง หรือต้องเจ็บตัวก็ตาม  เซี่ยอวี่ฮัวไม่เคยร่วมงานกับคนแบบนี้มาก่อน จึงรู้สึกไม่คุ้นเคยและไม่เข้าใจ


                        แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรหรอกนะ


                        ในตอนที่พบว่าเลือดของอู๋เสียมีคุณสมบัติพิเศษ เขาก็นึกได้ในทันทีว่านี่คงเป็นสาเหตุที่ท่านย่าฮั่วจับคู่พวกเขาไว้ด้วยกัน  หมอนั่นยังคงบ่นกระปอดกระแปดเรื่องเลือดกับร่างกายของตัวเองอยู่ ขณะที่เขาใช้มีดจี้เอาเส้นผมออกมาจากเนื้อของอีกฝ่าย  


                        ตอนนั้นเองที่เขานึกเรื่องสนุกๆ ขึ้นมาได้





                        “โทษที ฉันเผลอตัดโดนเส้นเลือดใหญ่นายขาดน่ะ”

                        เซี่ยอวี่ฮัวยิ้ม  ส่วนอู๋เสียนั้นนิ่งค้างไปในทันที



                        บางทีการที่ท่านย่าฮั่วจับคู่ให้พวกเขาแบบนี้อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่เลวอยู่เหมือนกัน







t a l k
อยากลองเขียนเรื่องด้วยมุมของเสี่ยวฮัวดูบ้างค่ะ 555 อาจจะผิดเพี้ยนไปบ้าง
คิดว่าจริงๆแล้วในหัวของคุณชายเก้าน่าจะมีเรื่องให้ขบคิดมากมายแน่ๆ นอกเหนือจากที่บรรยายไป
เราชอบความสัมพันธ์ของสองคนนี้ค่ะ รู้สึกว่าเป็นสองคนที่ทั้งเหมือนกันและต่างกันจริงๆ 
เวลาอยู่ด้วยกันทั้งคู่คงได้ค่อยๆเรียนรู้จากอีกฝ่ายไปทีละนิดด้วย รู้สึกค่อยเป็นค่อยไป น่ารักดีค่ะ ヾ(*´∇`)ﾉ
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ *โค้ง*

[heikitsune]

เสี่ยวฮัวขี้แกล้งงงงงง! ระวังนายน้อยจะหนีไปนะคะ 555555555. //โดนพลองฟาดสลบ

ซึนไปงั้นแหละเสี่ยวฮัว! ฉันรู้ว่าจริงๆแล้วนายรักเฮียอู๋เสียมากๆ แบร่!

[Naitear]

เสี่ยวฮัววววววววววว \(^________^)/ เสี่ยวฮัวน่ารักกกกกก #วิ่งเข้ามาถือป้ายชาบู
ชอบตรงที่บรรยายความรู้สึกของเสี่ยวฮัวที่มีต่อนายน้อยตอนแรกพบมากค่ะ ดูนายน้อยไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวจริงๆ 55555555555
แต่ถ้ามีการจัดลำดับคุณชายจอมเซ้าซี้ขี้ตื้อจริง คิดว่าคนแรกที่เสนอชื่อนายน้อย นอกจากเสี่ยวฮัวแล้ว น่าจะมีอาสาม เสี่ยวเกอ บลาบลาบลา (นับไม่ถ้วน //ฮา))
ส่วนตัวชอบตอนต้าฮัวมากค่ะ นายน้อยสับสนเรื่องชื่อเสมอเลยน้า (ตั้งแต่เซี่ยจือหย่างแล้ว Y v Y)
ภาษาสวยมากๆ รอตอนต่อไปนะคะมิลซัง! ❤️ >w<

[tear]

หลงรักคุณชายเข้าเต็มเปาจากประโยค “โทษที ฉันเผลอตัดโดนเส้นเลือดใหญ่นายขาดน่ะ” นี่ล่ะค่ะ