Countdown
We've been
togerther for
ค้นหา
Latest topics
Most active topics
[OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
+4
Mill
uxmishi
Narakas
Koume
8 posters
หน้า 1 จาก 1
[OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
[OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
ใสๆไร้สปอย♡ มโนมาก
-------------
ช่วงนี้หังโจวมีฝนตกหนัก ท้องฟ้ามีแต่เมฆหมอกปกคลุมทั่วทั้งเมือง ทำให้การมองเห็นย่ำแย่เอามากๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบุคคลผู้มีปัญหาด้านการมองเห็นจนต้องพึ่งพาอุปกรณ์ที่เรียกว่าแว่นตาอย่างผม เพราะไม่ค่อยชินเท่าไร ดังนั้นปกติแล้วผมจะไม่ใส่แว่นตลอดเวลา จะใส่เฉพาะเวลาต้องเพ่งสายตาอ่านหนังสือหรือนั่งเล่นหน้าจอคอมพิวเตอร์นานๆเท่านั้น
“นายน้อยสาม คิ้วนายจะขมวดเป็นปมแล้ว” เสี่ยวฮัวมองหน้าผมหัวเราะ วันนี้ผมโดนลากออกมาซื้อของขวัญวันเกิดให้ซิ่วซิ่ว แม้ว่าผมจะสงสัยว่าผู้ชายหน้าตาดีมีสาวติดอย่างคุณชายเก้า จำเป็นต้องให้มนุษย์ผู้ไร้ประวัติการมีแฟนอย่างผมมาส่งเลือกซื้อของให้สาวด้วยหรือ แต่ไหนๆผมก็กำลังว่างอยู่แล้ว จึงไม่ได้ปฏิเสธอะไรไป
เสี่ยวฮัวยังจ้องหน้าผมไม่เลิก สีหน้าผมคงดูพิลึกมาก เขาถามว่า “มาเที่ยวกับฉันนี่จำเป็นต้องเครียดขนาดนั้นเชียว?”
นอกเหนือจากผู้คนมากมายที่เดินสวนทางพากันจับจ่ายซื้อสินค้าแล้ว แสงจากหลอดไฟที่ติดตามร้านค้าก็ดูสว่างจนรู้สึกแสบตา จำต้องหรี่ตามองอย่างช่วยไม่ได้ ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“เมื่อวานฉันทำงานหนักไปหน่อย แค่แสบตาเฉยๆน่ะ” หลายวันมานี้ผมทำงานจนดึกดื่น บัญชีร้านอาสามยังไม่ลงตัวเท่าไรนัก ผมไม่อยากให้มีแม้กระทั่งข้อผิดพลาดเล็กน้อย จำเป็นต้องไล่ตรวจทุกจุดไม่ให้มีอะไรคลาดสายตา ละเอียดยิบย่อยจนอารองที่เห็นการทำงานผมช่วงนี้ถึงกับออกปากว่าถ้าผมตั้งใจทำงานลงทุนกับร้านตัวเองแบบนี้บ้างก็ดีไม่น้อย
กว่าจะได้เข้านอนในแต่ละวันก็ปาเข้าไปดึกดื่นค่อนคืน ผมนอนไปไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องลุกขึ้นมาใหม่ วงจรชีวิตประจำช่วงนี้หนักหนาไม่น้อย แม้ว่าร่างกายยังพอทนไหว ทว่าสายตาก็เพลียถึงขีดสุด ทั้งล้าทั้งแสบตา จนมองภาพข้างๆไม่ค่อยชัดเจน
ผมหันไปบอกเสี่ยวฮัวว่าอย่าสนใจเลย เขากลับส่ายหน้าแล้วฉีกยิ้มบางๆ
“ตานายแดงมากเลย รู้ตัวหรือเปล่า” น้ำเสียงของคนงามดูอ่อนอกอ่อนใจ เขาเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แล้วพาเดินไปทั้งอย่างนั้น ไม่สนสายตาใครสักนิด ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อย แต่จะให้ปัดมือเสี่ยวฮัวออกเองก็ไม่กล้า
ผมบอกเขาว่า “ฉันยังเดินไหวนะ”
เสี่ยวฮัวทำหูหวนลม แสร้งเดินผิวปากเป็นเพลงไม่ตอบคำถามผม แถมไม่ยอมปล่อยมือด้วย อีกฝ่ายกระชับกุมมือของผมกับเขาให้แน่นกว่าเดิม ผมรู้เลยว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว ยอมแพ้จะเกลี้ยกล่อมแล้ว ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น เดินตามแล้วแต่เขาจะพาไป ผมไม่จำเป็นต้องระวังคนเดินสวนทางมาด้วยซ้ำ เสี่ยวฮัวดูแลผมดีมาก เวลาที่มีใครเดินเฉียดมาใกล้ เขาจะขยับตัวมาบังผมไว้ ระมัดระวังไม่ให้ผมเดินไปชนใครให้ขายขี้หน้า ซึ่งมันก็ดีตรงที่ผมไม่ต้องเพ่งสายตานานๆ
ได้กลิ่นแชมพูหอมหวานที่ติดผมของเสี่ยวฮัวลอยตามลมมา ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะละลายเหลวเป๋วเป็นหยดน้ำเต็มที พวกเราไม่ได้ยืนอยู่ใกล้ชิดกันมาก จนอึดอัด แต่ก็ไม่ได้ห่างเกินไป เป็นระยะเพียงพอให้เรามองเห็นและรู้สึกถึงกันได้แค่นั้น
คิดอะไรเพลินๆไปสักพัก เสี่ยวฮัวก็พาผมมาถึงร้านกาแฟ เขาแนะนำอย่างภาคภูมิใจว่านี่เป็นร้านโปรดของเขา
...ซึ่งเป็นร้านที่มีโทนสีชมพู
เอาล่ะ ผมยอมรับว่าสีชมพูนั้นเหมาะกับใบหน้างามหยาดเยิ้มเหมือนดอกไม้ของเสี่ยวฮัวมาก แต่คุณชายเก้าครับ คุณกำลังพาผู้ชายสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเข้ามานั่งในร้านที่มีแต่ผู้หญิงเนี้ยนะ เหตุผลอีกอย่างหนึ่ง สีชมพูก็ไม่ได้เข้ากับคนหน้าตาจืดชืดอย่างผมด้วย ผมทำหน้าเหยแกใส่เขา ถึงกระนั้นเสี่ยวฮัวยังพาผมเข้าไปในร้าน ตอนเห็นบรรดาของตกแต่งน่ารักสดใสสไตล์สาวน้อยหวานแหวว ผมรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทันที
โชคดีที่ภายในร้านยังไม่มีคน อาจจะเพราะว่าเพิ่งเป็นช่วงเช้าของวัน มีแค่พนักงานที่เป็นผู้หญิงวัยกลางคน หน้าตายิ้มแย้มยืนอยู่ตรงเคาท์เตอร์เท่านั้น เสี่ยวฮัวพาผมไปนั่งที่ด้านในสุดมุมร้าน ให้ผมนั่งรอที่โซฟายาวบุผ้านวมหนานุ่ม(ซึ่งยังคงเป็นสีชมพูอ่อน) เขาหันมาถามว่าผมจะทานอะไร ผมคิดแล้วบอกเขาว่าขอกาแฟดำก็แล้วกัน ตอนนี้ผมรู้สึกอยากได้อะไรมาปลุกให้ตื่น เสี่ยวฮัวพยักหน้าแล้วเดินไปสั่งเครื่องดื่มเอง ปล่อยให้ผมนั่งจ้องตากับตุ๊กตากระต่ายขาวขนปุยตัวโตขนาดเต็มอ้อมกอดที่นั่งทำหน้าโง่อยู่ข้างๆ พลางคิดในใจว่าทำไมกระต่ายถึงต้องใส่ชุดสูทด้วยวะ
เสี่ยวฮัวหายไปสั่งนานมากจนผมนึกว่ากระทั่งสาวใหญ่เขายังจะยืนจีบอีกหรือ แต่เขาก็เดินกลับมาซะก่อน ซ้ำยังมาพร้อมกับถาดใส่แก้วน้ำสองใบกับเค้กหนึ่งชิ้น วางแก้วหนึ่งให้ตรงหน้าแล้วเดินมานั่งข้างผม
“.....” ผมมองแก้วลายหัวใจน่ารักใส่นมร้อนตาปริบๆ ไม่รู้ว่าจะตบมุขไหนก่อนดี เสี่ยวฮัวมองหน้าผมแล้วหัวเราะพรืด “นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่าอู๋เสีย”
ผมมองแก้วน้ำของเสี่ยวฮัว มันเป็นกาแฟดำสีเข้ม “เรียนถามนะ คุณชายเก้าครับ...คือผมจำได้ว่าผมสั่งกาแฟ...”
คุณชายเก้ายกแก้วกาแฟขึ้นจิบทันที ฉีกยิ้มน้อยๆ เขาตอบว่า “นายสั่ง แต่ฉันไม่ให้” ผมมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก เขาจงใจหาเรื่องแกล้งผมอย่างนั้นเหรอ
เสี่ยวฮัววางแก้วลงบนโต๊ะ เขาเอื้อมมือมาลูบใต้ตาผมเบาๆ “นายจะหักโหมงานมากเกินไปแล้ว ควรพักซะบ้าง” บริเวณที่เขาสัมผัสชวนให้รู้สึกสองแก้มร้อนผ่าว เอาเป็นว่าผมได้คำตอบของคำถามข้อนี้แล้ว
ผมยกนมร้อนที่เขาสั่งมาให้ขึ้นมาจิบน้อยๆ ได้กลิ่นนมและน้ำผึ้งหอมหวานแตะจมูก ยกดื่มไปได้เพียงสองสามอึกก็เหลือบไปเห็นเสี่ยวฮัวที่กำลังนั่งมองผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เราสองคนนั่งใกล้กันมาก พอโดนจ้องมากเข้าในระยะประชิดก็แอบขัดเขินเล็กน้อย ตัดสินใจวางแก้วลงแล้วกระแฮ่มเบาๆ
“คุณชายเซี่ย ทำไมนายไม่ไปนั่งอีกฝั่ง”
คนโดนไล่กลับมีสีหน้ายิ้มแย้มกว่าเดิม เขาขยับมาใกล้ผมมากกว่าเดิม ไม่แค่ไม่ยอมตอบคำถาม เขากลับทำเรื่องน่าตกใจยิ่งกว่า เสี่ยวฮัวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม รู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย ใบหน้าของเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ ก่อนที่ผมจะทันประท้วงหนีอะไร เขาก็แลบลิ้นเลียคราบนมที่ติดมุมปากของผม
วินาทีนั้นในสมองผมเหมือนโดนระเบิดลง มันไม่ได้เป็นระเบิดที่มีเอฟเฟคก์ดังตู้มตาม แต่เป็นระเบิดแสงสีขาวเจิดจ้าชวนให้พร่ามัว สมองที่เคยคิดอะไรได้เรื่อยเปื่อยเหมือนถูกหยุดค้าง ...ถูกกลีบดอกไม้งามแห่งปักกิ่งปิดบังจนรับรู้แค่ความหวาน
เสี่ยวฮัวผละตัวออกไป แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง มองใบหน้าที่ขึ้นสีแดงเห่อของผมแล้วหัวเราะ
“อยู่ข้างๆแบบนี้ก็ดีแล้วนี่”
ผมฟังคำตอบเขาแล้วได้แต่จ้องแก้วนมบนโต๊ะ ตัดสินใจไม่มองหน้าของเขาอีก อย่างน้อยก็จนกว่าจะหายใจสั่น
คนงามอันตรายของผมส่งเสียงหัวเราะให้ได้ยิน น่าหมั่นไส้มาก ผมหันไปกะจะอ้าปากบ่นใส่เขาสักหน่อย แต่เสี่ยวฮัวกลับดึงตัวผมให้นอนหนุนไหล่เขา เสี่ยวฮัวที่ดูบอบบาง ไหล่ของเขากลับมีที่ให้ผมไอ้เอนอิงอย่างไม่น่าเชื่อ
“เหนื่อยก็พักหน่อยสิ อู๋เสีย” เขากระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูผม ยกมือขึ้นลูบศรีษะผมเบาๆราวกับจะกล่อม ผมแอบลอบยิ้มกับตัวเอง สัมผัสอ่อนโยนแผ่วเบาชวนให้เคอะเขิน สักพักก็ค่อยๆเคลิ้มหลับไป
ผมกำลังเหนื่อย แม้ว่าระยะที่พวกเราอยู่ใกล้กันจะมองไม่เห็น แต่แค่รู้สึกถึงเขาได้ก็ดีมากแล้ว
.
.
วันนี้เถ้าแก่ก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนอีกแล้ว...
หวังเหมิงนั่งหาวหวอดอยู่ในร้านขายของเก่า บรรยากาศคล้ายจะมีฝนตกนั้นชวนให้รู้สึกง่วงนอนอย่างมาก นึกถึงเจ้านายผู้นิยมหักเงินเดือนลูกน้องฆ่าเวลา ช่วงก่อนเหมือนเถ้าแก่จะวุ่นวายอยู่กับงานบริหารและตรวจบัญชีร้านของอาควบคู่กันทั้งสองฝั่ง หวังเหมิงรู้ว่าร้านของอาเถ้าแก่เป็นร้านใหญ่ การบริการควบคุมทุกอย่างให้เหมือนเดิมจึงเป็นเรื่องที่ยากมาก ยิ่งสำหรับเถ้าแก่ซึ่งไม่ค่อยได้ทำเรื่องพวกนี้ยิ่งต้องขยันเป็นเท่าตัว เวลาพักผ่อนคงน้อยกว่าเดิม ตอนนั้นเขาเห็นหน้าเถ้าแก่ร้านทีไรก็รู้สึก
เหมือนอีกฝ่ายพร้อมที่จะล้มสลบไปได้ทุกเมื่อ ขนาดหวังเหมิงเห็นแล้วยังอดห่วงเจ้านายไม่ได้ พอบอกให้ไปนอนงีบสักหน่อยเขาก็ไม่ยอมไป
แต่ช่วงนี้เหมือนเถ้าแก่อู๋จะพัฒนามากขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้ดูเหนื่อยล้าจนน่าสงสารอีก อาจมีบางวันที่ทำงานหนักจนขอบตาแดงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้น่าห่วงมากนัก ภายในสองอาทิตย์ เถ้าแก่จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนที่มาจากปักกิ่งคนหนึ่งหากจำไม่ผิด รู้สึกเถ้าแก่จะเรียกเขาว่าเสี่ยวฮัว หวังเหมิงจำได้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่สวมใส่อะไรสักอย่างเป็นสีชมพูทุกครั้ง
ทุกครั้งที่กลับมาจากการเที่ยว เจ้านายจะมีท่าทีเหมือนได้เติมพลังงานขึ้นมาหน่อย
ทำเหมือนที่ชาร์ตแบตเตอร์รี่ไปได้...
หวังเหมิงหาวอีกรอบ ได้ยินเสียงเหมือนฝนตก เขาจึงลุกขึ้นไปปิดหน้าต่าง ภายในร้านมีแต่ของเก่ากองสุมๆกัน หากโดนฝนหรือความชื้นกระเด็นใส่ย่อมไม่ใช่เรื่องดี ลูกจ้างหกร้อยหยวนไม่อยากโดนเถ้าแก่ปล้นเงินเดือนจนเหลือสามร้อยหยวน
แต่เมื่อกำลังเดินไปปิดหน้าต่างที่อยู่ใกล้โต๊ะที่ทำงานของเถ้าแก่แล้วหวังเหมิงก็ต้องแปลกใจ
“อ้าว เถ้าแก่ไม่เอาแว่นตาไปอีกแล้ว”
เขาส่ายหน้า นึกถึงช่วงนี้เถ้าแก่ปวดตาบ่อย เขาจะสวมแว่นตาเกือบตลอดเวลาแม้ว่าจะไม่ได้ทำงานอยู่ แต่พอไปเที่ยวกับเพื่อนทีไรก็ไม่ยอมใส่เสียอย่างนั้น เอาเถอะ อาจจะแค่ขี้เกียจหยิบไปกระมัง
End♥
-------------------
เพื่อนบอกชื่อฟิคนี่นึกว่าดราม่า... ไม่ค่ะ เราไม่แต่งดราม่า 5555 *เขิน*
คืนความสุขให้พระรองเสี่ยวฮัวหน่อยเนอะ 。゜゜(´□`。)°゜。
หวังว่าจะชอบกันนะคะ สุขสันต์หัวข้อแว่นค่ะ #อะไรของหล่อน....
ใสๆไร้สปอย♡
-------------
ช่วงนี้หังโจวมีฝนตกหนัก ท้องฟ้ามีแต่เมฆหมอกปกคลุมทั่วทั้งเมือง ทำให้การมองเห็นย่ำแย่เอามากๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบุคคลผู้มีปัญหาด้านการมองเห็นจนต้องพึ่งพาอุปกรณ์ที่เรียกว่าแว่นตาอย่างผม เพราะไม่ค่อยชินเท่าไร ดังนั้นปกติแล้วผมจะไม่ใส่แว่นตลอดเวลา จะใส่เฉพาะเวลาต้องเพ่งสายตาอ่านหนังสือหรือนั่งเล่นหน้าจอคอมพิวเตอร์นานๆเท่านั้น
“นายน้อยสาม คิ้วนายจะขมวดเป็นปมแล้ว” เสี่ยวฮัวมองหน้าผมหัวเราะ วันนี้ผมโดนลากออกมาซื้อของขวัญวันเกิดให้ซิ่วซิ่ว แม้ว่าผมจะสงสัยว่าผู้ชายหน้าตาดีมีสาวติดอย่างคุณชายเก้า จำเป็นต้องให้มนุษย์ผู้ไร้ประวัติการมีแฟนอย่างผมมาส่งเลือกซื้อของให้สาวด้วยหรือ แต่ไหนๆผมก็กำลังว่างอยู่แล้ว จึงไม่ได้ปฏิเสธอะไรไป
เสี่ยวฮัวยังจ้องหน้าผมไม่เลิก สีหน้าผมคงดูพิลึกมาก เขาถามว่า “มาเที่ยวกับฉันนี่จำเป็นต้องเครียดขนาดนั้นเชียว?”
นอกเหนือจากผู้คนมากมายที่เดินสวนทางพากันจับจ่ายซื้อสินค้าแล้ว แสงจากหลอดไฟที่ติดตามร้านค้าก็ดูสว่างจนรู้สึกแสบตา จำต้องหรี่ตามองอย่างช่วยไม่ได้ ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“เมื่อวานฉันทำงานหนักไปหน่อย แค่แสบตาเฉยๆน่ะ” หลายวันมานี้ผมทำงานจนดึกดื่น บัญชีร้านอาสามยังไม่ลงตัวเท่าไรนัก ผมไม่อยากให้มีแม้กระทั่งข้อผิดพลาดเล็กน้อย จำเป็นต้องไล่ตรวจทุกจุดไม่ให้มีอะไรคลาดสายตา ละเอียดยิบย่อยจนอารองที่เห็นการทำงานผมช่วงนี้ถึงกับออกปากว่าถ้าผมตั้งใจทำงานลงทุนกับร้านตัวเองแบบนี้บ้างก็ดีไม่น้อย
กว่าจะได้เข้านอนในแต่ละวันก็ปาเข้าไปดึกดื่นค่อนคืน ผมนอนไปไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องลุกขึ้นมาใหม่ วงจรชีวิตประจำช่วงนี้หนักหนาไม่น้อย แม้ว่าร่างกายยังพอทนไหว ทว่าสายตาก็เพลียถึงขีดสุด ทั้งล้าทั้งแสบตา จนมองภาพข้างๆไม่ค่อยชัดเจน
ผมหันไปบอกเสี่ยวฮัวว่าอย่าสนใจเลย เขากลับส่ายหน้าแล้วฉีกยิ้มบางๆ
“ตานายแดงมากเลย รู้ตัวหรือเปล่า” น้ำเสียงของคนงามดูอ่อนอกอ่อนใจ เขาเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แล้วพาเดินไปทั้งอย่างนั้น ไม่สนสายตาใครสักนิด ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อย แต่จะให้ปัดมือเสี่ยวฮัวออกเองก็ไม่กล้า
ผมบอกเขาว่า “ฉันยังเดินไหวนะ”
เสี่ยวฮัวทำหูหวนลม แสร้งเดินผิวปากเป็นเพลงไม่ตอบคำถามผม แถมไม่ยอมปล่อยมือด้วย อีกฝ่ายกระชับกุมมือของผมกับเขาให้แน่นกว่าเดิม ผมรู้เลยว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว ยอมแพ้จะเกลี้ยกล่อมแล้ว ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น เดินตามแล้วแต่เขาจะพาไป ผมไม่จำเป็นต้องระวังคนเดินสวนทางมาด้วยซ้ำ เสี่ยวฮัวดูแลผมดีมาก เวลาที่มีใครเดินเฉียดมาใกล้ เขาจะขยับตัวมาบังผมไว้ ระมัดระวังไม่ให้ผมเดินไปชนใครให้ขายขี้หน้า ซึ่งมันก็ดีตรงที่ผมไม่ต้องเพ่งสายตานานๆ
ได้กลิ่นแชมพูหอมหวานที่ติดผมของเสี่ยวฮัวลอยตามลมมา ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะละลายเหลวเป๋วเป็นหยดน้ำเต็มที พวกเราไม่ได้ยืนอยู่ใกล้ชิดกันมาก จนอึดอัด แต่ก็ไม่ได้ห่างเกินไป เป็นระยะเพียงพอให้เรามองเห็นและรู้สึกถึงกันได้แค่นั้น
คิดอะไรเพลินๆไปสักพัก เสี่ยวฮัวก็พาผมมาถึงร้านกาแฟ เขาแนะนำอย่างภาคภูมิใจว่านี่เป็นร้านโปรดของเขา
...ซึ่งเป็นร้านที่มีโทนสีชมพู
เอาล่ะ ผมยอมรับว่าสีชมพูนั้นเหมาะกับใบหน้างามหยาดเยิ้มเหมือนดอกไม้ของเสี่ยวฮัวมาก แต่คุณชายเก้าครับ คุณกำลังพาผู้ชายสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเข้ามานั่งในร้านที่มีแต่ผู้หญิงเนี้ยนะ เหตุผลอีกอย่างหนึ่ง สีชมพูก็ไม่ได้เข้ากับคนหน้าตาจืดชืดอย่างผมด้วย ผมทำหน้าเหยแกใส่เขา ถึงกระนั้นเสี่ยวฮัวยังพาผมเข้าไปในร้าน ตอนเห็นบรรดาของตกแต่งน่ารักสดใสสไตล์สาวน้อยหวานแหวว ผมรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทันที
โชคดีที่ภายในร้านยังไม่มีคน อาจจะเพราะว่าเพิ่งเป็นช่วงเช้าของวัน มีแค่พนักงานที่เป็นผู้หญิงวัยกลางคน หน้าตายิ้มแย้มยืนอยู่ตรงเคาท์เตอร์เท่านั้น เสี่ยวฮัวพาผมไปนั่งที่ด้านในสุดมุมร้าน ให้ผมนั่งรอที่โซฟายาวบุผ้านวมหนานุ่ม(ซึ่งยังคงเป็นสีชมพูอ่อน) เขาหันมาถามว่าผมจะทานอะไร ผมคิดแล้วบอกเขาว่าขอกาแฟดำก็แล้วกัน ตอนนี้ผมรู้สึกอยากได้อะไรมาปลุกให้ตื่น เสี่ยวฮัวพยักหน้าแล้วเดินไปสั่งเครื่องดื่มเอง ปล่อยให้ผมนั่งจ้องตากับตุ๊กตากระต่ายขาวขนปุยตัวโตขนาดเต็มอ้อมกอดที่นั่งทำหน้าโง่อยู่ข้างๆ พลางคิดในใจว่าทำไมกระต่ายถึงต้องใส่ชุดสูทด้วยวะ
เสี่ยวฮัวหายไปสั่งนานมากจนผมนึกว่ากระทั่งสาวใหญ่เขายังจะยืนจีบอีกหรือ แต่เขาก็เดินกลับมาซะก่อน ซ้ำยังมาพร้อมกับถาดใส่แก้วน้ำสองใบกับเค้กหนึ่งชิ้น วางแก้วหนึ่งให้ตรงหน้าแล้วเดินมานั่งข้างผม
“.....” ผมมองแก้วลายหัวใจน่ารักใส่นมร้อนตาปริบๆ ไม่รู้ว่าจะตบมุขไหนก่อนดี เสี่ยวฮัวมองหน้าผมแล้วหัวเราะพรืด “นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่าอู๋เสีย”
ผมมองแก้วน้ำของเสี่ยวฮัว มันเป็นกาแฟดำสีเข้ม “เรียนถามนะ คุณชายเก้าครับ...คือผมจำได้ว่าผมสั่งกาแฟ...”
คุณชายเก้ายกแก้วกาแฟขึ้นจิบทันที ฉีกยิ้มน้อยๆ เขาตอบว่า “นายสั่ง แต่ฉันไม่ให้” ผมมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก เขาจงใจหาเรื่องแกล้งผมอย่างนั้นเหรอ
เสี่ยวฮัววางแก้วลงบนโต๊ะ เขาเอื้อมมือมาลูบใต้ตาผมเบาๆ “นายจะหักโหมงานมากเกินไปแล้ว ควรพักซะบ้าง” บริเวณที่เขาสัมผัสชวนให้รู้สึกสองแก้มร้อนผ่าว เอาเป็นว่าผมได้คำตอบของคำถามข้อนี้แล้ว
ผมยกนมร้อนที่เขาสั่งมาให้ขึ้นมาจิบน้อยๆ ได้กลิ่นนมและน้ำผึ้งหอมหวานแตะจมูก ยกดื่มไปได้เพียงสองสามอึกก็เหลือบไปเห็นเสี่ยวฮัวที่กำลังนั่งมองผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เราสองคนนั่งใกล้กันมาก พอโดนจ้องมากเข้าในระยะประชิดก็แอบขัดเขินเล็กน้อย ตัดสินใจวางแก้วลงแล้วกระแฮ่มเบาๆ
“คุณชายเซี่ย ทำไมนายไม่ไปนั่งอีกฝั่ง”
คนโดนไล่กลับมีสีหน้ายิ้มแย้มกว่าเดิม เขาขยับมาใกล้ผมมากกว่าเดิม ไม่แค่ไม่ยอมตอบคำถาม เขากลับทำเรื่องน่าตกใจยิ่งกว่า เสี่ยวฮัวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม รู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย ใบหน้าของเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ ก่อนที่ผมจะทันประท้วงหนีอะไร เขาก็แลบลิ้นเลียคราบนมที่ติดมุมปากของผม
วินาทีนั้นในสมองผมเหมือนโดนระเบิดลง มันไม่ได้เป็นระเบิดที่มีเอฟเฟคก์ดังตู้มตาม แต่เป็นระเบิดแสงสีขาวเจิดจ้าชวนให้พร่ามัว สมองที่เคยคิดอะไรได้เรื่อยเปื่อยเหมือนถูกหยุดค้าง ...ถูกกลีบดอกไม้งามแห่งปักกิ่งปิดบังจนรับรู้แค่ความหวาน
เสี่ยวฮัวผละตัวออกไป แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง มองใบหน้าที่ขึ้นสีแดงเห่อของผมแล้วหัวเราะ
“อยู่ข้างๆแบบนี้ก็ดีแล้วนี่”
ผมฟังคำตอบเขาแล้วได้แต่จ้องแก้วนมบนโต๊ะ ตัดสินใจไม่มองหน้าของเขาอีก อย่างน้อยก็จนกว่าจะหายใจสั่น
คนงามอันตรายของผมส่งเสียงหัวเราะให้ได้ยิน น่าหมั่นไส้มาก ผมหันไปกะจะอ้าปากบ่นใส่เขาสักหน่อย แต่เสี่ยวฮัวกลับดึงตัวผมให้นอนหนุนไหล่เขา เสี่ยวฮัวที่ดูบอบบาง ไหล่ของเขากลับมีที่ให้ผมไอ้เอนอิงอย่างไม่น่าเชื่อ
“เหนื่อยก็พักหน่อยสิ อู๋เสีย” เขากระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูผม ยกมือขึ้นลูบศรีษะผมเบาๆราวกับจะกล่อม ผมแอบลอบยิ้มกับตัวเอง สัมผัสอ่อนโยนแผ่วเบาชวนให้เคอะเขิน สักพักก็ค่อยๆเคลิ้มหลับไป
ผมกำลังเหนื่อย แม้ว่าระยะที่พวกเราอยู่ใกล้กันจะมองไม่เห็น แต่แค่รู้สึกถึงเขาได้ก็ดีมากแล้ว
.
.
วันนี้เถ้าแก่ก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนอีกแล้ว...
หวังเหมิงนั่งหาวหวอดอยู่ในร้านขายของเก่า บรรยากาศคล้ายจะมีฝนตกนั้นชวนให้รู้สึกง่วงนอนอย่างมาก นึกถึงเจ้านายผู้นิยมหักเงินเดือนลูกน้องฆ่าเวลา ช่วงก่อนเหมือนเถ้าแก่จะวุ่นวายอยู่กับงานบริหารและตรวจบัญชีร้านของอาควบคู่กันทั้งสองฝั่ง หวังเหมิงรู้ว่าร้านของอาเถ้าแก่เป็นร้านใหญ่ การบริการควบคุมทุกอย่างให้เหมือนเดิมจึงเป็นเรื่องที่ยากมาก ยิ่งสำหรับเถ้าแก่ซึ่งไม่ค่อยได้ทำเรื่องพวกนี้ยิ่งต้องขยันเป็นเท่าตัว เวลาพักผ่อนคงน้อยกว่าเดิม ตอนนั้นเขาเห็นหน้าเถ้าแก่ร้านทีไรก็รู้สึก
เหมือนอีกฝ่ายพร้อมที่จะล้มสลบไปได้ทุกเมื่อ ขนาดหวังเหมิงเห็นแล้วยังอดห่วงเจ้านายไม่ได้ พอบอกให้ไปนอนงีบสักหน่อยเขาก็ไม่ยอมไป
แต่ช่วงนี้เหมือนเถ้าแก่อู๋จะพัฒนามากขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้ดูเหนื่อยล้าจนน่าสงสารอีก อาจมีบางวันที่ทำงานหนักจนขอบตาแดงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้น่าห่วงมากนัก ภายในสองอาทิตย์ เถ้าแก่จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนที่มาจากปักกิ่งคนหนึ่งหากจำไม่ผิด รู้สึกเถ้าแก่จะเรียกเขาว่าเสี่ยวฮัว หวังเหมิงจำได้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่สวมใส่อะไรสักอย่างเป็นสีชมพูทุกครั้ง
ทุกครั้งที่กลับมาจากการเที่ยว เจ้านายจะมีท่าทีเหมือนได้เติมพลังงานขึ้นมาหน่อย
ทำเหมือนที่ชาร์ตแบตเตอร์รี่ไปได้...
หวังเหมิงหาวอีกรอบ ได้ยินเสียงเหมือนฝนตก เขาจึงลุกขึ้นไปปิดหน้าต่าง ภายในร้านมีแต่ของเก่ากองสุมๆกัน หากโดนฝนหรือความชื้นกระเด็นใส่ย่อมไม่ใช่เรื่องดี ลูกจ้างหกร้อยหยวนไม่อยากโดนเถ้าแก่ปล้นเงินเดือนจนเหลือสามร้อยหยวน
แต่เมื่อกำลังเดินไปปิดหน้าต่างที่อยู่ใกล้โต๊ะที่ทำงานของเถ้าแก่แล้วหวังเหมิงก็ต้องแปลกใจ
“อ้าว เถ้าแก่ไม่เอาแว่นตาไปอีกแล้ว”
เขาส่ายหน้า นึกถึงช่วงนี้เถ้าแก่ปวดตาบ่อย เขาจะสวมแว่นตาเกือบตลอดเวลาแม้ว่าจะไม่ได้ทำงานอยู่ แต่พอไปเที่ยวกับเพื่อนทีไรก็ไม่ยอมใส่เสียอย่างนั้น เอาเถอะ อาจจะแค่ขี้เกียจหยิบไปกระมัง
End♥
-------------------
เพื่อนบอกชื่อฟิคนี่นึกว่าดราม่า... ไม่ค่ะ เราไม่แต่งดราม่า 5555 *เขิน*
คืนความสุขให้
หวังว่าจะชอบกันนะคะ สุขสันต์หัวข้อแว่นค่ะ #อะไรของหล่อน....
Koume- ด้วงตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา
- จำนวนข้อความ : 77
Points : 3625
Join date : 27/10/2014
ที่อยู่ : สุสานวิกผมสกุลจาง
Re: [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
อร๊ายยยย นายๆเจอฟิคฮัวเสียหวานๆค่ะ
คืนความสุขให้พระรอง ถถถถถถ *โบกป้าย fc เสี่ยวฮัว*
คืนความสุขให้พระรอง ถถถถถถ *โบกป้าย fc เสี่ยวฮัว*
Narakas- ด้วงต้นไม้เทพเจ้า
- จำนวนข้อความ : 263
Points : 3855
Join date : 27/10/2014
ที่อยู่ : ทิเบต
Re: [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
ช่วงคืนความสุขให้เสี่ยวฮัว 5555555 โอยยยยย เขินจนบิดตัวเป็นเลข 8 แง๊ น่ารักมากค่ะ TAT ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้ เสี่ยวฮัวดูแลเถ้าแก่อู๋ดีมากเลย แง๊ ชอบฟิคฮัวเสียมุ้งมิ้งน่ารักหวานๆแบบนี้จัง รู้สึกเหมือนจิตใจถูกฮีลลิ่ง TvT
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆค่ะ รอติดตามเรื่องต่อไปอยู่น้า
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆค่ะ รอติดตามเรื่องต่อไปอยู่น้า
uxmishi- ด้วงตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา
- จำนวนข้อความ : 52
Points : 3556
Join date : 27/10/2014
Re: [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
โอ๊ยยยยยย น่ารักกกกก/////////
อ่านจบแล้วอยากดื่มนมร้อนบ้างเลยค่ะ ฮือออออ
เสี่ยวฮัวก็แอบร้าย แต่นายน้อยก็ใช่ย่อยนะคะ
แงงง ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ
อ่านจบแล้วอยากดื่มนมร้อนบ้างเลยค่ะ ฮือออออ
เสี่ยวฮัวก็แอบร้าย แต่นายน้อยก็ใช่ย่อยนะคะ
แงงง ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ
Mill- ด้วงสุสานใต้สมุทรทะเลซีซา
- จำนวนข้อความ : 190
Points : 3692
Join date : 27/10/2014
Re: [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
โอ๊ยกรี๊ดดดดดดดด หวานมากเลยค่ะแง้ คุณชายได้มีความสุขบ้างแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮ
tear- ด้วงสุสานใต้สมุทรทะเลซีซา
- จำนวนข้อความ : 168
Points : 3673
Join date : 02/11/2014
ที่อยู่ : ใต้เตียงคุณชายฮัว
Re: [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
แอร๊ยยยยยย เจอความหวานของเสี่ยวฮัวเข้าไปจนจะละลายยยยยยยยยยย
หาฟิคหวานๆไม่เศร้ายากมากเลย
หาฟิคหวานๆไม่เศร้ายากมากเลย
meanato- ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ
- จำนวนข้อความ : 487
Points : 3975
Join date : 27/10/2014
Age : 26
ที่อยู่ : หลังประตูสัมฤทธิ์
Re: [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
นายน้อยค่ะตกลงว่า "ลืม"แว่นจริงๆ หรือ"ตั้งใจ"ทิ้งไว้กันแน่
จะได้มีข้ออ้างให้คนเดินจููงมือ ฮิ้วววววว ^_^
จะได้มีข้ออ้างให้คนเดินจููงมือ ฮิ้วววววว ^_^
janejana- ด้วง
- จำนวนข้อความ : 25
Points : 3509
Join date : 27/10/2014
Age : 34
ที่อยู่ : เกาะอยู่บนหลังนายน้อย
Re: [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
นานๆจะเจอฮัวเสียที่หวานๆกัน >///<
เสี่ยวฮัวไม่กินแห้วแล้วนะ 555
เสี่ยวฮัวไม่กินแห้วแล้วนะ 555
Zeth- ด้วงตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา
- จำนวนข้อความ : 74
Points : 2699
Join date : 04/03/2017
Age : 26
ที่อยู่ : ใต้เตียงชาวบ้าน
Similar topics
» [Drabble] #dmbjdaily (แว่น) "หน้ากาก" [เซี่ยอวี่ฮัว]
» [OS] #dmbjdaily (แว่น) "just wanna see your eyes" [ฮัวเฮย] เกือบเรทแต่ไม่เรท(?)
» [Drabble] #dmbjdaily (แว่น) "Blur" [ผิงเสีย]
» [Drabble] #dmbjdaily (แว่น) แว่นดำ [เฮยเสีย]
» [Drabble] #dmbjdaily (แว่น) GLASSES [ผิงเสีย]
» [OS] #dmbjdaily (แว่น) "just wanna see your eyes" [ฮัวเฮย] เกือบเรทแต่ไม่เรท(?)
» [Drabble] #dmbjdaily (แว่น) "Blur" [ผิงเสีย]
» [Drabble] #dmbjdaily (แว่น) แว่นดำ [เฮยเสีย]
» [Drabble] #dmbjdaily (แว่น) GLASSES [ผิงเสีย]
หน้า 1 จาก 1
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
|
|
Fri 24 Jul 2020, 01:39 by gustoon
» [คู่มือด้วง] Keyword จีนสำหรับการขุด(แฟนดอม)สุสาน
Thu 21 Jun 2018, 00:29 by miskizfullmoon
» มังฮวาและภาคทิเบต
Thu 21 Jun 2018, 00:23 by miskizfullmoon
» [OS] Father is the best (ผิงเสีย)
Thu 03 Aug 2017, 16:12 by schneewittchen
» [Fic] สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก5 [เมินโหยวผิง+อู่เสีย+เสี่ยอ้วน]+OC
Tue 01 Aug 2017, 12:30 by natsume
» [OS] #dmbjdaily (จูปาจุ๊บ) Bittersweet [ผิงเสีย AU]
Thu 06 Apr 2017, 15:58 by Zeth
» [OS] #dmbjdaily "โทรศัพท์มือถือ" - no Pairing [All]
Tue 04 Apr 2017, 22:27 by Zeth
» [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
Sat 01 Apr 2017, 16:55 by Zeth
» [OS] #DMBJdaily (5.20) ท่านยอดฝีมือ [หวังเหมิง (+เหมิงเสีย)(+ผิงเสีย)]
Thu 30 Mar 2017, 17:24 by Zeth