[SF] เซี่ยอวี่ฮัว [ฮัวเสีย] สปอยเล่ม 10 + ตอนพิเศษเหมือนเดิม

[uxmishi]

[SF] เซี่ยอวี่ฮัว


Pairing :: ฮัวเสีย
Story by :: CoffeeMate in D
Note :: ไม่ได้ต่อกันกับเรื่องเก่านะคะ ><







ผ่านความยากลำบาก...สูญเสียกำลังคนไปบางส่วน ในที่สุดเราก็มาถึงที่หมาย

ประตูสำริดบานใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า อู๋เสียรีบรุดเข้าใกล้ นกหน้าคนแตกกระเจิงหายไปหมดเมื่อประตูหนักหลายพันตันค่อยๆ เปิดออกได้ราวสั่ง หมอกหนาลอยเลื่อนออกมาจนมองไม่เห็นว่ามีสิ่งใดอยู่เบื้องหลังบานประตู

ชั่ววินาทีที่มองเห็นว่าใครอยู่หลังประตูบานนั้น อู่เสียก็พุ่งเข้าไปหาโดนไม่สนสายตาใคร กอดร่างนั้นไว้แน่นราวกับประกาศให้รู้ว่าจะไม่ปล่อยให้หนีไปไหนได้อีกเป็นครั้งที่ 2 แม้แต่นายอ้วนหวังที่ดูท่าทางเป็นห่วงเหมือนกันก็ยังเข้าไปแทรกกลางไม่ได้

ผมรู้ดีว่าตนเองมาที่นี่ทำไม นี่ควรเป็นนิมิตหมายที่ดีที่ทำให้รู้ว่าผมกำลังจะได้กลับบ้าน ใช้ชีวิตตามทางของผมอย่างสงบสุขโดยไม่ต้องมาตกระกำลำบากกับเรื่องที่ไม่ใช่ของตนเองอีกต่อไป แต่น่าแปลกที่ในใจกลับไม่พบความรู้สึกเหล่านั้น....ตรงกันข้าม.....



เสี้ยวหนึ่งของความคิด
เมื่อประตูสำริดเปิดออก...ผมไม่อยากมองเห็นเมินโหยวผิงยืนอยู่ตรงนั้นเลย



ความรู้สึกปั่นป่วนซึ่งไม่รู้ที่มาที่ไปผลักดันให้ผมสาวเท้าเข้าใกล้ ใบหน้าของคนใบ้จางที่หายตัวไป 10 ปีดูอิดโรย แต่ประสาทสัมผัสยังดี เขาเงยหน้ามองผมทันทีที่เดินไปถึง ผมเอ่ยปากพูดด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกยินดีในใจเลยแม้แต่นิด

“ฉันพาเสี่ยวเสียมาส่งให้ รับคนของนายกลับไปได้แล้ว 10 ปีมานี่ฉันทำหน้าที่แทนนาย เหนื่อยสายตัวแทบขาด จากนี้ไปนายเอาไปดูแลต่อเองก็แล้วกัน”

เมินโหยวผิงที่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของอู๋เสียนิ่งฟังไม่ปฏิเสธอะไรเลยสักคำ มันเพียงแต่ทำหน้ามึนตามนิสัย ก่อนเอ่ยตอบเสียงเรียบ

“ขอบใจ”

เส้นอารมณ์ของผมแอบกระตุกเล็กๆ....ไอ้หมอนี่....

แต่เพราะทำอะไรไม่ได้ จึงหันไปหาคนที่กอดคอเมินโหยวผิงไว้แน่นเหมือนลูกลิงแทน

“คุณชายสาม....เวลามีน้อย อยากรำพันรักอะไรกันก็เอาไว้หลังจากเราออกจากที่นี่ได้แล้วเถิด”

อู๋เสียเหมือนนึกขึ้นได้ ยอมแยกตัวเองออกจากเมินโหยวผิงในที่สุด ผมส่ายหัวก่อนหันไปสั่งคนให้เตรียมเคลื่อนย้าย พวกลูกน้องทั้งหลายที่ขยาดนกหน้าคนอยู่แล้วรีบทำตามอย่างกระตือรือร้น




เสียงโลหะหนักๆ บดครูดกับพื้นหินดังขึ้นในตอนที่เรากำลังรีบร้อนจากไป ประตูบานใหญ่ขยับเขยื้อนได้อย่างไม่น่าเชื่อ

แวบหนึ่งที่หันไปมองมัน ผมนึกอยากคว้าลัญจกรผีแล้ววิ่งเข้าไปในประตูนั้นเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่วินาทีต่อมาก็ต้องมานั่งด่าทอความโง่เง่าของตัวเอง

เสียงร้องของนกหน้าคนใกล้เข้ามาทุกขณะ ผมเริ่มออกวิ่งตามคนอื่นๆ ไป เบื้องหลังของผม...ประตูบานใหญ่ค่อยๆ ปิดตัวลง ส่วนเบื้องหน้านั้น อู๋เสียกำลังประคองเมินโหยวผิงที่กำลังกายยังไม่ฟื้นฟูเต็มที่นักให้วิ่งไปด้วยกันอย่างทุลักทุเล




รู้สึกหงุดหงิดตัวเองเป็นกำลัง




ความรู้สึกทุกอย่างของผม...หากขังไว้เบื้องหลังประตูสำริดนั่นได้บ้างก็คงจะดี




END



ความเวิ่นเว้อของคนต้องท่องบท Speech contest ._________.
ขออภัยสำหรับชื่อเรื่องอันแสนสิ้นคิดด้วยนะคะ ฟฟฟฟฟฟ

[Mill]

โอ๊ยยยยย เจ็บปวดอีกแล้วค่ะ ;_____;
ในที่สุดก็พานายน้อยมาส่งจนถึงจุดหมายแล้วสินะคะ
ช่วงเวลาที่ต้องยืนอยู่หน้าประตูนั่นจะต้องอดทนแค่ไหนกันนะ
นายน้อยนี่น่าตีที่สุดเลยจริงๆ ฮืออออ /ตีนายน้อยอย่างหมั่นไส้
โอ๊ย สงสารคุณชายจนเผลอคิดว่าถ้าวิ่งเข้าไปในประตูจะดีกว่ามั้ย
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ U v U

[tear]

ฮือออออเสี่ยวฮํว เหมือนเป็นได้แค่ตัวสำรองอีกแล้ว ;w;

[leralalita]

; ; ) ...เสี่ยวฮัว........
เอ็นดูนายมากเลยนะคะแงงง การที่เฝ้าประคับประคองอู๋เสียคนบื้อมาตลอดหลายปีทั้งๆที่รู้ว่าสักวันหนึ่งต้องปล่อยมือไปมัน...

นึกภาพเสี้ยวหนึ่งที่ว่าคิดไม่อยากให้นายเมินยืนอยู่ตรงนั้น แล้วถ้าไม่อยู่ขึ้นมาจริงๆนายจะยอมรับไหมนะที่จะต้องเห็นนายน้อยพังลงตรงหน้า แงง นายเจ็บปวดไม่แพ้ใครหรอกค่ะ TT จริงๆ /พิมพ์มือสั่น โฮฮฮ เอ็นดูเอ็นดู เอ็นดูคนกลืนทุกอย่างลงเก็บแล้วยิ้มคนนี้

ขอบคุณสำหรับฟิคมากๆนะคะ T////T

[kaikaizt]

เสี่ยวฮัวเคยได้อะไรจากนายน้อยมั่งมั้ย นอกจากได้มองเนี่ย แงงงงงง

ถ้าเสี่ยวฮัวเข้าไปจริงๆ อยากรู้นักว่านายน้อยสามจะตามมั้ย

ฮรึกๆๆ คุณเมินนี่ก็นะ รับคำแบบ อื้ม อู๋เสียก็เป็นคนของฉันอยู่แล้ว ขอบใจที่ช่วยดูแลตอนฉันไม่อยู่ /ตีตูดลายเบยย

//พี่เมทเขียนฮัวเสียรัวๆเลย ไคมีความสุขจัง ๕๕๕๕๕๕๕๕๕

[uglygirl]

แอบใจหายตอนที่เสี่ยวฮัวคิดจะวิ่งเข้าไปในประตูสำริด เพราะอยากจะหนีจากความรู้สึกที่มีอยู่
มันคงจะเจ็บจริงๆสินะ กับการที่ต้องเห็นคนที่เราเฝ้าดูแลมาตลอด เอาแต่โหยหาคนที่ไม่อยู๋เคียงข้าง
ยิ่งพอเห็นคนๆนั้น ก็ดูท่าจะลืมเสี่ยวฮัวไปซะสนิท
..........