[OS] #DMBJdaily (Space) ป่วย [ผิงเสีย]

by **IronY Triangle** Mon 06 Jul 2015, 23:57

เดลี่ตรงวันค่ะ! แฮ่ก แฮ่ก ตรงวันแล้ว! ตรงวันแล้ว!
หัวข้อของวันที่ 06.07.2015
#dmbjdaily 42 days left : Space

"ป่วย" (#DMBJdaily)

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)

**(a little bit) Spoiler Warning**

จางฉี่หลิงรู้สึกผิดปกติ

ตั้งแต่กลับมาจากเรือนไม้ไหม้ไฟ ที่เขาพยายามทะลวงเข้าไปหาเบาะแสที่ยังหลงเหลือท่ามกลางกองเพลิง สุดท้ายทั้งเนื้อทั้งตัวเลยเป็นแผลเต็มไปหมด

อู๋เสียบ่นเขาไม่หยุดปาก บอกว่าเขาไม่รู้จักคิด กระโดดเข้าไปในกองเพลิงเผาไหม้เป็นพันองศามีแต่ตายกับตาย ยังดีที่หนนี้แค่เป็นแผลพุพองกับบาดเจ็บที่มือ หากเป็นมากกว่านี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหาญาติที่ไหนมารับรองจัดการพิธีศพให้เขาได้

แต่ถึงจะบ่นแบบนั้น ตกเย็นหลังอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว อู๋เสียก็มาช่วยเปลี่ยนยาให้เขา แผลไฟไหม้มีอยู่ทั่วตัว มีหลายจุดแต่ไม่ร้ายแรง บางตำแหน่งเจ้าของแผลเปลี่ยนยาเองไม่ได้ จึงแบ่งกันกับอู๋เสีย คนหนึ่งทำแผลตัวเองเฉพาะด้านหน้า อีกคนเปลี่ยนยาตรงแผลที่ด้านหลัง

อู๋เสียยังไม่หายหงุดหงิด หนนี้เปลี่ยนเป้าไปด่านายอ้วนแทน เรื่องที่พวกเขาไม่ยอมบุกเข้าไปในบ้านตั้งแต่เนิ่นๆ จนพลาดท่าเสียทีโดนเผาทำลายหลักฐาน ส่งผลให้ต้องเลือดตกยางออกกันแบบนี้

เปลี่ยนยาไปบ่นไปไม่หยุด จนนายอ้วนหันมาถามว่าบ่นขนาดนี้เป็นแม่หรือเป็น... พูดได้ไม่ทันจบคำดี อู๋เสียก็หยิบแก้วน้ำแถวนั้นปาใส่นายอ้วน นายอ้วนรับทันใบหนึ่ง เอามือปัดอีกใบร่วงหล่นดังเคร้ง

นายอ้วนหัวเราะชอบใจ บอกว่าแบบนี้เข้าท่าดี เก็บแก้วมาเคาะๆ กันสองใบ บอกว่าเสียงดังใช้ได้ เหมาะจะเอาไว้แขวนประตูหน้าต่างกันคนบุกรุก

อู๋เสียไม่สนใจแล้ว ตอนนี้ทำแผลที่หลังจางฉี่หลิงจนเสร็จ เลยลุกมาช่วยทำแผลที่มือซ้ายต่อ

ในตอนนั้นเองที่จางฉี่หลิงชักมือกลับ

"ฉันทำเองได้"

"อ๊ะ โทษที" อู๋เสียเองก็ผวาถอยเพราะท่าทีของเขาเช่นกัน

ชายหนุ่มถอนสองมือออก แล้ววางแปะลงบนหน้าเข่าตัวเองอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว เปลี่ยนมานั่งมองเขาเงียบๆ แทน

บรรยากาศสงบลง แม้แต่นายอ้วนยังหยุดส่งเสียงรบกวน จางฉี่หลิงใช้มือขวาอันแคล่วคล่องใส่ยาสมุนไพรที่หมอบ้านเท้าเปล่าบดใส่กระปุกให้มา จากนั้นก็สาวผ้าพันแผลออกจากม้วน พันทบรอบมือซ้ายตัวเองจนเสร็จอย่างไม่ยากเย็นนัก

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร เขาเริ่มรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวประหลาดพิกล ไม่ใช่เพียงเพราะเรื่องความทรงจำไม่ปะติดปะต่อเกี่ยวกับชิ้นส่วนเหล็กอันตรายในหีบ แต่คล้ายเขาเริ่มมีอาการแทรกซ้อนปั่นป่วนในตัวนับตั้งแต่ออกมาจากเรือนไม้บ้านของอาคุน

ในคราแรกเขาคิดว่าอาจเป็นผลจากการขาดออกซิเจนตอนที่มุดเข้าไปใต้เรือนไม้ที่ไฟไหม้ แต่พอออกจากตัวเรือนมานานแล้วก็ยังไม่หาย พอเกิดความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ จางฉี่หลิงก็ไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้เกินจำเป็น

พอเขาเปรยเรื่องนี้กับอู๋เสีย อู๋เสียก็ร้องว่า "นั่นไงล่ะ!" ตบเข่าฉาด บอกว่าคิดแล้วเชียวว่าคงไม่ได้ไม่เป็นไร ถึงกับพุ่งตรงเข้ามาจะจับหน้าผากวัดไข้ให้

จางฉี่หลิงคว้ามือของเขาไว้ทัน ต่างฝ่ายต่างใช้สัญชาตญาณมากกว่าความคิดตัดสินใจ ทั้งสองจ้องหน้ากันอยู่เช่นนั้น จนอู๋เสียเป็นฝ่ายลดมือลงถอยออกไปอย่างเคอะเขิน

แต่พออู๋เสียเปลี่ยนมาสอบถามอาการแทน เขาเองก็ตอบไม่ได้ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี นั่งมองหน้ากันแบบทำอะไรไม่ถูกทั้งสองฝ่ายอยู่เช่นนั้น ในที่สุดอู๋เสียก็ตัดบทบอกว่าเขาคงอ่อนเพลียเกินไป รีบไล่ให้เขาหาน้ำกินแล้วไปนอนพัก

ชายหนุ่มวิ่งข้ามห้องไปจัดแจงปูที่นอน ดับไฟไปครึ่งห้อง แล้วบอกให้เขาเข้านอนแต่หัวค่ำ ต่อจากนี้ตนกับนายอ้วนจะหารือกันเอง คนป่วยนอนรอฟังแค่สรุปก็พอ

แต่ถึงจะพูดเช่นนั้น จุดที่อู๋เสียกับนายอ้วนไปหารือกันก็ห่างแค่ปลายระเบียง จางฉี่หลิงที่นอนห่มผ้ายังคงได้ยินเสียงของทั้งสองคนพูดคุยกันชัดเจน เริ่มจากแค่ปรึกษาหารือกัน จากนั้นก็ระบายความโกรธเคืองใส่กัน สุดท้ายอู๋เสียที่เด็กกว่าเป็นฝ่ายควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ต้องวิ่งกลับเข้ามาในห้องแล้วเอาหัวโขกกำแพงสงบใจสองสามที เล่นเอาเรือนไม้ทั้งหลังสั่นสะเทือนเลือนลั่นไปหมด

พออู๋เสียหันกลับมาเห็นว่ามีคนนอนมองอยู่ ก็ถามห้วนๆ "ไหนบอกอยากรักษาระยะห่าง? นายหายดีแล้วเหรอ"

เขาส่ายหน้า

"งั้นก็นอนไป" อู๋เสียโบกมือไล่ แล้วเดินกลับออกไปคุยกับนายอ้วนต่อ

จางฉี่หลิงพลิกตัวหันไปทางอื่น แล้วก็ส่ายหน้า

อาการป่วยนี้ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

หากบอกว่ารู้สึกปั่นป่วนในท้อง ราวกับมีผีเสื้อบินวนอยู่ในกระเพาะ แบบนี้จะฟังดูตลกเกินไปสำหรับคนความจำเสื่อมคนหนึ่งไหม?

+++

END
04/02/2015

#dmbjdaily 42 days left : Space

Talk Time:

เรารู้ว่าจริงๆ Space มันไม่ควรเป็น Space (ระยะห่าง, ช่องว่าง) หรอก เรารู้ แต่เราแถ! เราอยากกาว! มุฮ่าาาา /สาดกาวแรงมาก

ผีเสื้อนี้มาจากสำนวน Butterflies in my stomach ค่ะ ใช้บรรยายถึงอาการเวลาเจอคนที่ชอบแล้วตกประหม่า รู้สึกมวนในท้องไรงี้ แรงบันดาลใจหลักๆ มาจากเพลง "ผีเสื้่อ" ของพี่แสตมป์ แอร๊♥ ฟังแล้วทำให้อยากลองเขียนอะไรเกี่ยวกับผีเสื้อในท้องแบบนี้บ้าง เป็นแรงบันดาลใจที่ดีมากค่ะ ยังไงลองไปหามาฟังกันดูนะคะ

ไหนๆ ก็นานๆ จะลงฟิคในบอร์ดทีแล้ว ขอโฆษณาแรงแบบกระทิงแดงในเต้ามู่ซีรีส์หน่อย ไทอินนะคะ อันนี้บลอคฟิคค่ะ → http://ironytriangle.blogspot.com เรื่องที่จะออกรวมเล่มขายงานเต้ามู่ คือเรื่องใดเรื่องหนึ่งซุกซ่อนอยู่ในบลอคนี้แหละค่ะ (จริงๆ อย่าเรียกซ่อนเลย เรียกว่าวางแผ่หลาเลยดีกว่า 555) ถ้าว่างก็แวะเข้าไปอ่านได้เรื่อยๆ นะคะ จะเป็นเรื่องไหนเดี๋ยวมาประกาศอีกทีค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ U v U)๗

ด้วยรัก จากด้วง M.