[Drabble] เจ้านาย [หวังเหมิง]

[_execute_]

[Drabble] เจ้านาย [หวังเหมิง]

  “เจ้านาย... คุณรู้ไหม กระต่ายถ้ามันเหงา มันจะตาย”
  “อ่า.. งั้นเหรอ แล้ว?”
  “ผมคิดว่า...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ลูกน้องคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาในห้อง
  “เถ้าแก่ เกิดเรื่องที่หน้าด่านครับ!” ชายที่ถูกเรียกว่าเถ้าแก่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อโค้ทในมือลูกน้องคนสนิทมาใส่
  “หวังเหมิง ออกรถ”
  “ครับ”
.
.
  “เจ้านาย คราวนี้จะไปนานเท่าไหร่ครับ”
  “สองเดือน” ลูกจ้างอดีตหกร้อยหยวนลอบถอนหายใจ
  “ยังดีที่ไม่ได้นานเป็นปีเหมือนคราวก่อน... เจ้านาย... เจ้านายทิ้งผมให้เฝ้าร้านคนเดียวมานานแล้วนะ ไม่กลัวผมจะยึดอำนาจหรือ”
  “ถ้ากล้าก็ลองดู” หวังเหมิงส่ายหน้าก่อนจะส่งกระเป๋าเดินทางให้ผู้เป็นนาย ใครจะไปกล้าทำล่ะ เขาจงรักภักดีกับเจ้านายขนาดไหน ในแทบฉางซานี่รู้กันดี มีแต่เจ้าตัวนี่แหละ ไม่ไว้ใจเขาสักที เทียบกับหลีชู่แล้ว เจ้านายยังไว้ใจหลีชู่มากกว่าเขาเสียอีกมั่ง อารามน้อยใจก็ตีขึ้นมา ทั้งๆที่เขาอยู่กับเจ้านายมานาน ตั้งแต่ยังเป็นนายน้อยสามแสนไร้เดียงสา จนเป็นเถ้าแก่สามผู้ผ่านโลกมามาก
  “คร้าบๆ เดินทางดีๆนะครับเจ้านาย” เขาโบกมือส่งเจ้านาย
  “เฝ้าทางนี้ดีๆ อย่ามัวแต่นอนอู้” แหน่ะ เจ้านายยังอุตส่าห์มีทิ้งท้ายให้เขาด้วย หวังเหมิงยิ้มรับคำสั่งกลายๆของเจ้านาย ก่อนจะเดินออกจากสนามบินไปที่ร้านสาขาใหญ่
.
  “มีคนมาขอพบเถ้าแก่ครับ ผมบอกแล้วว่าเถ้าแก่ไม่อยู่ เขาก็ยังดึงดันจะพบให้ได้เลยครับ”
  “ฉันจัดการเอง” หวังเหมิงพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปที่ห้องรับรอง เพื่อจัดการตามที่บอก
.
.
  “ครับ เจ้านาย”
  (หวังเหมิง ไปหาข้อมูลมาให้ฉันที)
  “ได้ครับ... ” พูดคุยเรื่องคำสั่งต่อสักพักก่อนจะวางสายไป เขาโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงในห้องชุดของตัวเอง และล้มตัวตามลงไป

  เหนื่อยเหลือเกิน หวังเหมิงสับสวิตซ์ตัวเองเข้าสู่โหมดไร้การตอบสนอง ในสมองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

  เขาอยู่แบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ยิ่งนึกถึงอดีต การโดนเจ้านายดุว่า หรือหักเงินเดือนเหมือนแต่ก่อนนั่นเป็นอะไรที่มีความสุขมาก ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การคุยกันระหว่างเขาและเจ้านายมีเพียงเรื่องงาน นานๆทีเจ้านายจะมาพูดหยอกล้อเขาบ้าง แต่มันช่างน้อยนิดเหลือเกิน หากเขาไม่เริ่มเปิดประเด็นพูด เจ้านายก็จะไม่พูด ราวกับเจ้านายอยู่คนละที่กับที่เขาอยู่

  แล้วทำไมเขายังทนอยู่จนถึงทุกวันนี้ เพราะเงินเหรอ? หรือควรจะหางานใหม่ดี... แต่...
.
.
  “เฮ้อ... เจ้านาย ผมคิดว่าผมไม่ใช่กระต่ายหรอก เพราะต่อให้ผมเหงาขนาดไหน ผมก็ยังไม่ตาย”
.
.
  “พรุ่งนี้จะเล่นเกมอะไรดีนะ”

--------------------------------------------

ฮืออออออออออออออออออออออออออ ร้องห้ายยยยยยยยยยย
โฮรววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

[feyralin]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ กอดคุณจืดร้องไห้ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ฮือออ อาดูรลูกจ้างยิ่งนัก เหงาเหลือเกินนนนนนนนนนนนน นี่คือเหงาาาา นี่แหละเหงาาาา แงงงง ร้องเพลงนี้ให้

ทนขนาดนั้น เชื่อฟังขนาดนั้น แต่กลับไม่ใช่คนที่เจ้านายเลือกจะไว้ใจ ความเมินเฉยไม่ใส่ใจ แบบนี้มันเหงายิ่งกว่าถูกดุด่าอีกค่ะ แงงงงงงงงงงงง เกาะขอนน้อยน้ำตานอง

[The_Dark_Lady]

อาดูรตรงนี้

เขาจงรักภักดีกับเจ้านายขนาดไหน ในแทบฉางซานี่รู้กันดี มีแต่เจ้าตัวนี่แหละ ไม่ไว้ใจเขาสักที เทียบกับหลีชู่แล้ว เจ้านายยังไว้ใจหลีชู่มากกว่าเขาเสียอีกมั่ง อารามน้อยใจก็ตีขึ้นมา ทั้งๆที่เขาอยู่กับเจ้านายมานาน ตั้งแต่ยังเป็นนายน้อยสามแสนไร้เดียงสา จนเป็นเถ้าแก่สามผู้ผ่านโลกมามาก

เห็นการเปลี่ยนแปลงมาตลอดแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เฝ้ามองเพราะไม่ได้รับความไว้ใจมากพอ
โธ...พ่อ(อดีต)ลูกจ้างหกร้อยหยวน

เราเกือบจะเห็นใจหวังเหมิงแล้วค่ะ
ถ้าไม่มีประโยคสุดท้าย

“พรุ่งนี้จะเล่นเกมอะไรดีนะ”

นี่นายลงเกมไว้มากมายแค่ไหนในคอมร้าน ฮะ!!!!

[schneewittchen]

หวังเหมิงนี่สืบทอดหมาน้อยรับใช้สกุลอู๋จากพี่พานชัดๆ นึกถึงพี่พานแล้วอยากร้องไห้T^T

[yakusoku]

โธ่ หวังเหมิงน่าสงสาร

[Rozenkreuz]

ฮ่าๆๆๆๆๆ ก็บอกไปเลยว่าอยากถูกหักเงินเดือนแบบเมื่อก่อน //ผิด