[One shot] บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน ‘สิ่งที่ห่วงยิ่งกว่าชีวิต’

[Roon]

[One shot] บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน

‘สิ่งที่ห่วงยิ่งกว่าชีวิต’

“ถ้าพวกคุณสองคนอยู่ด้วยกัน ไม่ช้าก็เร็ว คนหนึ่งต้องตายเพราะอีกคน”


ตอนแรกที่ได้ยินคำพูดคำนี้จากผู้เฒ่าผานหม่า ผมยังตั้งตัวไม่ทัน แต่เมื่อมาขบคิดดูดีๆ ทีหลังแล้วก็รู้สึกว่ามันไร้สาระ ถ้าเมินโหยวผิงคิดทำอันตรายผม ผมก็คงกลายเป็นบ๊ะจ่างไปนานแล้ว ไม่มีทางอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงตอนนี้ ผมจึงให้ความเห็นอย่างเดียวต่อคำพูดนี้คือ ซี้ซั้วแถ


ส่วนเมินโหยวผิง นอกจากอาการนิ่งเงียบแล้วก็ไม่มีปฏิกิริยาอื่นอีก บวกกับตอนนั้นมีเรื่องให้ต้องคิดอีกหลายเรื่อง ผมกลัวว่าเขาจะเครียด จึงตบไหล่และบอกเขาไปว่าอย่าไปคิดมาก ปากคนจะพูดอะไรก็ได้ นายอย่าไปใส่ใจ


เมินโหยวผิงพยักหน้าให้ผมหนึ่งที แต่ก็ยังคงไม่พูดอะไรอยู่เช่นเดิม


พอตกค่ำวันนั้น หลังจากตกลงกันได้ว่าจะไปสำรวจทะเลสาบที่เกิดเรื่องในวันพรุ่งนี้ ผม นายอ้วน และเมินโหยวผิงก็รีบเข้านอนเอาแรงกันที่บ้านอากุ้ยนั่นเอง ส่วนตัวอากุ้ยและครอบครัวย้ายไปนอนที่บ้านญาติสนิท ซึ่งนับเป็นการป้องกันตัวอย่างหนึ่ง เผื่อพวกผมหลุดคุยความลับอะไรกันขึ้นมา ในภายหลังเขาจะได้ไม่ถูกฆ่าปิดปาก


กลางคืนมาถึง นายอ้วนหลับเป็นตายไปก่อนใคร แถมยังกรนเสียงดังเหมือนหมู ส่วนตัวผมเองแค่เคลิ้มๆ ยังไม่หลับสนิทดี ดังนั้นเมื่อเมินโหยวผิงลุกออกไป ผมจึงรู้สึกตัว ผมฝืนความง่วงลืมตามองฝ่าไปในความมืด ทีแรกคิดว่าเขาคงปวดฉี่เลยจะไปจัดการธุระ แต่พอเห็นเมินโหยวผิงแบกเป้ขึ้นสะพาย ผมก็ตื่นเต็มตา กระเด้งตัวลุกไปจับไหล่เขาโดยอัตโนมัติ


“นายจะไปไหน”


เมินโหยวผิงใช้สายตาสงบนิ่งมองผม ผมจึงตีความเอาเองว่าเขาคงรีบมาก ที่นี่มีหลักฐานในอดีตของเขาอยู่ เขาต้องอยากรู้เรื่องราวมากจนทนไม่ไหวเลยคิดจะเดินทางก่อน “เสี่ยวเกอ ฉันกับนายอ้วนจะไปกับนายด้วย ยังไงฉันก็ต้องช่วยนายตามหาความทรงจำนั่นให้เจอจนได้ นายใจเย็นก่อนเถอะ”


แต่คาดไม่ถึง พอผมพูดจบเมินโหยวผิงก็กล่าวขึ้นเป็นประโยคแรก “ฉันจะไปคนเดียว”


“หา”


ผมร้องอย่างไม่เข้าใจ ขณะเดียวกันเมินโหยวผิงก็ดึงมือผมออกจากไหล่ ดวงหน้าเรียบเฉยมองออกไปนอกประตู ราวกับทะลุผืนป่าไปสู่ทะเลสาบอันลึกลับแห่งนั้น “ฉันรู้สึกว่าเรื่องต่อจากนี้ไม่ธรรมดา อันตรายมาก แล้วนี่ก็เป็นอดีตของฉัน ควรเป็นฉันคนเดียวที่รับผิดชอบ นายไม่เกี่ยว"


ฟังคำเขาแล้วเหมือนมีเสียงวิ้งดังอื้อในหัว บอกไม่ถูกว่าอารมณ์ตอนนั้นเป็นยังไงแน่ แต่ผมรู้สึกเหมือนมีสายน้ำหลากในช่องอก ปั่นป่วนล้นทะลักและยุ่งเหยิง จนรู้ตัวอีกที ผมก็พบว่าตัวเองกำลังกำคอเสื้อเมินโหยวผิงไว้แน่น


"เรื่องของนาย นายควรรับผิดชอบคนเดียวงั้นรึ ไร้สาระ! ถ้าอย่างนั้นนายจะคอยช่วยฉันทำไมกัน" ผมตะคอกเสียงดัง อารมณ์พลุ่งพล่านจนหน้าหูร้อนไปหมด "นายช่วยฉันแล้ว ฉันจะช่วยนายกลับบ้างไม่ได้รึไง แม่งเอ้ย ฉันรู้หรอกว่าตัวเองมันห่วย ฝีมือไม่ดี แต่อย่างน้อยน้ำใจที่ฉันมีให้ นายก็ควรรับไว้ซะบ้าง!"


"อู๋เสีย"


เมินโหยวผิงเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นาทีนั้นผมเหมือนเขื่อนที่แตกทลาย ความรู้สึกที่เก็บกักอยู่ภายในได้รวมตัวและพากันล้นทะลักออกมาในรวดเดียว หยุดยั้งไม่อยู่


"ฉันเคยบอกว่าฉันจะรู้ถ้านายหายไป นายก็เลยคิดจะหายไปต่อหน้าฉันงั้นเหรอ อย่าหวังเลย จางฉี่หลิง! ฟังไว้ให้ดี ต่อให้นายหายไปอีกกี่รอบ ฉันก็จะตามหานายจนเจอ! ขืนนายคิดจะลุยเดี่ยวเข้าไปที่ทะเลสาบนั่น ฉันก็จะตามหลังนายเข้าไปเหมือนกัน ทีนี้ดูสิว่านายจะหนีฉันไปได้อีกนานแค่ไหน!"


พอพูดจบก็เหมือนได้ระบายกลุ่มก้อนที่พองจนคับอกออกไป ค่อยรู้สึกโล่งขึ้นหน่อย ผมมองเมินโหยวผิง นึกในใจว่าพูดขนาดนี้แล้วหมอนี่ก็ยังทำหน้านิ่งไม่เปลี่ยน ช่างเกินเยียวยา แต่ทันใดนั้นโลกทั้งใบก็กลับตาลปัตร ผมรู้สึกได้เพียงว่าถูกฝ่ามือกระชากเข้าใกล้ แล้วจากนั้นรสจูบหนักหน่วงก็ตามลงมา


ความดุดันของมันเร่งเร้าจนผมหายใจไม่ทัน รู้สึกรางๆ ว่าตัวเองถูกดันหลังกระแทกผนัง เจ็บแปลบจนส่งเสียงร้อง แต่เมินโหยวผิงคล้ายไม่รู้ตัว เขายังคงก้มจูบผมเหมือนคนหิวโหย ทั้งดูดดึงและขบเม้ม กินแล้วกินอีกเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอ จนผมพลันรู้สึกว่าไม่ได้การแล้ว หมอนี่กำลังสติหลุด ถ้าปล่อยต่อไปต้องแย่แน่ จึงรีบกระทืบเท้าเขาเต็มแรงนั่นแหละเมินโหยวผิงถึงค่อยรู้สึกตัว


เขาปล่อยผมเป็นอิสระ แต่ก็ยังไม่ขยับไปไหน ทำให้เราสองคนได้แค่จ้องหน้ากันกลางความเงียบ


"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น" หลังจากเงียบอยู่นาน เมินโหยวผิงก็พูดขึ้น "ฉันไม่ได้ปฏิเสธน้ำใจนาย แต่ว่า...ฉันแค่ไม่อยากให้นายตาย" เขาเว้นช่วง ก่อนพูดย้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่หนักกว่าเดิม "อู๋เสีย ฉันไม่อยากให้นายตาย"


ผมฟังคำเขาแล้วอึ้งไปเล็กน้อย ในใจกลับคิดขึ้นมาได้ว่าที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง ผมจิ๊ปาก บอกเขาไปอีกทีว่านายอย่าเก็บคำพูดผานหม่ามาคิดมากเลย มันเป็นแค่คำพูดส่งเดช แต่เมินโหยวผิงกลับยังคงมองผมนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมจนใจ คิดว่าคนคนนี้เป็นพวกหัวแข็ง พอปักใจเชื่อแล้วก็เปลี่ยนใจไม่ได้ง่ายๆ


หัวสมองแล่นเร็วจี๋ ยังไงผมก็ปล่อยเมินโหยวผิงไปแบบนี้ไม่ได้ แต่ลองคิดคำนวณอยู่หลายรอบแล้วก็ยังคิดไม่ออก สุดท้ายกลับนึกได้แต่เรื่องล้อเล่น
“เสี่ยวเกอ ปัญหานี้แก้ไม่ยาก ถ้านายไม่อยากให้ฉันตาย งั้นนายก็ช่วยปกป้องฉันซะสิ”


ผมไม่หวังให้เขาหัวเราะกับมุกตลกฝืดนี้ ดังนั้นเมื่อเมินโหยวผิงตอบว่า “อืม” กลับมา ผมจึงรู้สึกผิดคาดไม่น้อย แต่เพราะเขาอืมเสร็จก็ไม่พูดอะไรอีก ผมเลยไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเขาตกลงรับปากคำพูดล้อเล่นของผม หรือแค่อืมเป็นเชิงรับรู้ หรือว่าแค่โต้ตอบมุกของผมไม่ให้ผมเล่นเก้อเท่านั้น


แต่เมื่อผ่านเหตุการณ์นั้นไป จนคล้อยหลังจากตอนที่จัดการเทพธิดามี่ลั่วถัวในถ้ำจนเรียบร้อย ในวินาทีที่เมินโหยวผิงเดินมานั่งลงข้างผม ยิ้มให้ผม และพูดประโยคนั้นออกมา ผมก็พลันเข้าใจอย่างกระจ่างว่า คำว่า "อืม" ที่เขาส่งเสียงตอบมาในครั้งนั้น


แท้จริงแล้วหนักแน่นยิ่งเสียกว่าคำสัตย์สาบานเป็นร้อยพันเท่า


.


.


.


.


.



"ดีนะ อย่างน้อยฉันก็ไม่ทำให้นายต้องตาย..."


ในที่สุดผมก็รู้ตัวจนได้

สุดท้ายแล้ว...สุดท้ายแล้ว สิ่งที่เขาห่วงยิ่งกว่าชีวิต ที่แท้ก็มีแค่เรื่องของผมเรื่องเดียวเท่านั้น

[The_Dark_Lady]

คำว่า "อืม" ที่เขาส่งเสียงตอบมาในครั้งนั้น


แท้จริงแล้วหนักแน่นยิ่งเสียกว่าคำสัตย์สาบานเป็นร้อยพันเท่า

เป็นอะไรที่เป็นจางอากงจริงๆ แกไม่ค่อยพูดมาก แต่ถ้ารับปากออกมาแล้วก็ทำอย่างถึงที่สุด

สิ่งที่เขาห่วงยิ่งกว่าชีวิต ที่แท้ก็มีแค่เรื่องของผมเรื่องเดียวเท่านั้น

ร้องกรี้ดให้กับประโยคนี้ มีทั้งความเท่และความหน่วง
จางอากงคือเท่ แต่ก็ไม่คิดถึงคนข้างหลังเลยว่าจะรู้สึกยังไง
อู๋เสียเอ๋ย...เธอรู้สึกยังไงกันนะ
กำลังคิดอยู่ว่า ไม่ควรพูดออกไปอย่างงั้นรึเปล่า
กำลังโทษตัวเองอยู่ไหม

เห็นแล้วอยากจะไปกอดนายน้อยเอาไว้จริงๆค่ะ

[yakusoku]

เสี่ยวเกอพูดน้อยแต่ทำจริงคะ ชอบฟิคนี้มากๆ

[Eli-kun]

คำว่า "อืม" ที่เขาส่งเสียงตอบมาในครั้งนั้น

แท้จริงแล้วหนักแน่นยิ่งเสียกว่าคำสัตย์สาบานเป็นร้อยพันเท่า

อั่ก ประโยคนี้ดาเมจกระแทกใจฝุดๆไปเลย
ขอกรี๊ดให้กับความใจหล่อของเสี่ยวเกอ พ่อพระเอกเอ๊ย
ปกป้องอู๋เสียกับนายอ้วนจนตัวเองบาดเจ็บเจียนตาย
ไม่พูดมาก แต่ทำจริง แบบนี้จะไม่ให้นายน้อยหลงรักได้ยังไง

"ดีนะ อย่างน้อยฉันก็ไม่ทำให้นายต้องตาย..."

จำได้ว่าตอนอ่านเล่มเจ็ดเจอประโยคนี้กรี๊ดดีดดิ้นอยู่เป็นวันๆกว่าจะอ่านต่อได้
ฮรือ เป็นฟิคที่ดีงามมากๆเลยค่ะ ชอบมากๆ

[Cathareen]

เอื้อะะะ /กุมอก
ฮือออ ชอบจังค่ะะะ ////w//// ตอนจบพีคมากฮือออออ

[mama moosap]

เสี่ยวเกอ!!!
มาเงียบๆแต่ทำจริง ด้วงโดนดาเมจค่ะ!
ชอบมากค่ะ โดยเฉพาะประโยคจบ

'สุดท้ายแล้ว สิ่งที่เขาห่วงยิ่งกว่าชีวิต ที่แท้ก็มีแค่เรื่องของผมเรื่องเดียวเท่านั้น'

[Rozenkreuz]

อืม สั้นๆ แต่หนักแน่นยังกว่าคำพูดสวยหรูน้บพันเนอะ..
สะเทือนไปถึงไตเลยครับ TAT ผมชอบคนแบบเสี่ยวเกอที่สุด เป็นคาแร็คเตอร์ที่ตรงใจจนอยากให้เป็นคนจริงๆ เอาว่าผมจะไปตบกับนายน้อยแย่งเสี่ยวเกอเลยล่ะ (เอาขาด้วงไปตบๆๆๆๆ) //แต่อาจโดนเหล่าด้วงรุมแทะ แอ๊
คำพูดนับหมื่นมิสำคัญเท่าหนึ่งการกระทำ! เสี่ยวเกอชัดๆ เสี่ยวเกอเท่มาก ฮรืออ //แปลงร่างเป็นด้วงไปเกาะขากางเกง