[Drabble] #dmbjdaily (เมิน) เมิน...โหยวผิง [ผิงเสีย]

[Narakas]

#dmbjdaily 290 days left
หัวข้อ 'เมิน'
แต่เหมือนจะแต่งออกนอกหัวข้อ...ช่างมันเถอะ ถถถถถถถ
ฟิคอะไรก็ไม่รู้ หลุดคาแรคเตอร์สุดๆ แต่งผิงเสียไม่เคยแต่งได้ดี ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ


เมิน...โหยวผิง

หลังจากเหตุการณ์ที่อุกาบาต ผมกับนายอ้วนก็ส่งเมินโหยวผิงเข้าโรงพยาบาลที่ปักกิ่ง เขาปกติแข็งแรงดีทุกอย่าง เพียงแต่จิตใจยังไม่กลับมาเท่านั้น

ผมเทียวไปเยี่ยมเขาเป็นบางครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเขายังไม่หนีไปไหน แต่ทุกครั้งที่ไปเยี่ยมใช้เวลาแค่น้อยนิด เพราะผมพูดอะไรเขาก็ไม่ตอบ บางทีก็ถามคำตอบคำ เคยเมิน(เงียบ/น่าเบื่อ)ยังไงก็เมินอย่างนั้น

แต่พักหลังๆตอนที่เขาดูเหมือนจะดีขึ้น ผมก็รู้สึกว่าเมินโหยวผิงเริ่มแปลกๆไป เวลาที่ผมรู้สึกว่าเขากำลังมองผม ผมก็จะหันมาแล้วพบว่าเขาเบือนหน้าหนีอยู่เสมอ เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งจนผมต้องถามเขา แต่เขานิ่งเงียบไม่ตอบ

ไอ้หมอนี่ นับวันจะเป็นเอามาก สติฟั่นเฟือนจนกู่ไม่กลับแล้วหรือไงนะ

วันหนึ่งผมเหลืออดแล้วจริงๆ นั่งลงเบื้องหน้าเขา จับหน้าให้เขาหันมามองตรงๆแล้วถามว่ามีปัญหาอะไร

"นายมีจะไรจะพูดก็พูดออกมา หรือสติฟั่นเฟือนจนพูดไม่เป็นแล้วหรือไง!"

ผมจับหน้าเขาค้างไว้อย่างนั้น ว่าจะไม่ปล่อยจนกว่าเมินโหยวผิงจะพูด ผมจ้องตาเขา เขาก็มองนิ่งๆ ผมพยายามอ่านสายตาเขาแต่ก็อ่านไม่ออก เราจ้องตากันเนิ่นนานจนผมเริ่มเมื่อยแขน

ยอมแพ้ก็ได้โว้ย

แต่ขณะที่คลายมือลงจะลุกออกไป เมินโหยวผิงกลับเอื้อมมือมาจับหน้าผมให้อยู่ในท่าเดิมแทน

ผมทำหน้างง หมอนี่มันต้องการอะไรเนี่ย

พลันริมฝีปากเขาก็ขยับขึ้น

"...น่ารัก..."

หา?

ผมงงยิ่งกว่าเดิม เมื่อกี้หมอนี่พูดว่าอะไรนะ คล้ายๆจะพูดว่า น่ารัก? เป็นไปไม่ได้น่า! อย่างเมินโหยวผิงเนี่ยนะ! หูฝาดไปแน่ๆ!

ในขณะที่สมองกำลังประมวลผลอยู่นั้นเอง เมินโหยวผิงก็ดึงหน้าผมเข้าไปใกล้ แล้วก็

จุ๊บ

หัวสมองผมขาวโพลน

เฮ้ย...เดี๋ยว...เฮ้ย...

เฮ้ย!!!

แอ๊ด...

ยังไม่ทันช็อคกับเรื่องตรงหน้าสร็จก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา ด้วยความตกใจร่างกายผมจึงตอบสนองโดยอัตโนมัติ

"โย่ เสี่ยวเกอ วันนี้เสี่ยอ้วนซื้อ..."

พลั่ก!

โครม!

ผมผลักคนตรงหน้าออกอย่างแรงจนเขาหงายหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

"เสียงอะไร? อ้าว เทียนเจิน นายอยู่ด้วยเรอะ เฮ้ย แล้วทำไมน้องเสี่ยวเกอถึงตกเตียงหัวฟาดพื้นแบบนั้นล่ะ!"

นายอ้วนเดินถือของพะรุงพะรังปรี่เข้ามาช่วยพยุงเมินโหยวผิงที่กุมหัวคลานอยู่บนพื้น ส่วนผมลนลาน ไม่รู้จะทำยังไง เมื่อกี้นายอ้วนไม่เห็นใช่มั้ย? รีบบอกลานายอ้วนแล้วชิ่งเลยแล้วกัน!

"อะ เอ่อ...ฉันมีธุระด่วน กลับก่อนนะ!"

"อ้าว เฮ้ย! จะรีบกลับไปขี้เรอะ!" เสียงนายอ้วนตะโกนไล่หลังแต่ผมไม่ได้สนใจ ตอนนี้ผมรับรู้อยู่เพียงสองอย่างเท่านั้น

นั่นคือควาร้อนฉ่าบนใบหน้าและสัมผัสเปียกชื้นที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนริมฝีปากจนต้องเอามือปิดอย่างเขินอาย

ไอ้บ้าเมินโหยวผิง นายสติฟั่นเฟือนไปแล้วจริงๆด้วย!!


------------

เหมือนจะลอกมุกเดิมมา...เอาเถอะ...คิดไม่ออกแล้ว lllOrz
แต่ไหนๆก็ไหนๆละ dmbjdaily นี่ทำเป็นซี่รีย์ 'Kiss' ซะเลยดีมั้ย //มรั่ย!!

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟฟ

[sinnerdarker]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เสียความทรงจำแล้วสติสตังค์ไม่ครบเหรอคะพี่เมินค๊าาาาาาาาาาาาาาาาา

ความยับยั้งชั่งใจแม่งหายไปไหน 555555555

[Narakas]

หลังจากโดนอู๋เสียผลักตกเตียงหัวฟาดพื้น นายเมินสติก็กลับคืนมาค่ะ //ห๊ะ

(แต่น่าคิดนะคะ 555555555)

[sinnerdarker]

ความทรงจำจะกลับมาหรือจะฟั่นเฟือนกว่าเดิมคะ!! #ฟั่นเฟือนเถอะเราอยากเห็นนายกดนายน้อยบ่อยๆ #โดนดาบดำจิ้มตายคาที

[Fenrir]

ความจำเสื่อมแล้วเลยปากตรงกับใจมากขึ้นรึเปล่านะ >//////<

[meanato]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วกับเสี่ยวเกอ

[MinMin]

พอความจำเสื่อมแล้วกำแพงที่ขวางกั้นตัวเองน้อยลงจริงๆด้วยนะคะ 555+
เมินโหยวผิงฉวยโอกาส 555+

[uglygirl]

เพราะโดนผลักตกเตียง? เลยกลับมาเมินเหมือนเดิมสินะ หลังจากนั้นเรื่องราวก็ดำเนินไปตามปกติ มีเพียงนายน้อยที่ยังคงฝังใจกับจุมพิตครั้งนั้น จนตามไปถึงฉางไป๋ซาน /ห๊ะ!!