[To My Secret] Sinnerdarker

[sinnerdarker]

สวัสดีค่ะคุณซีเคร็ท~~ เควสท์ของซินมีดังนี้นะคะฮา

1. ผิงเสีย อยากได้นายน้อยนั่งเล่นกับกิเลนค่ะ T///T (กิเลนเป็นตัวหรือเป็นร่างคนมีเขามีเกล็ดก็ได้ค่ะ) ถ้าเป็นฟิคก็อาจจะ Semi AU ก็ได้ค่ะ แบบว่าเสี่ยวเกอแปลงร่างเป็นกิเลนได้ อยากได้ชีวิตประจำวันของทั้งสองคนค่ะ
2. อู๋เหลาโก่วจับมือจางฉี่ซานมาแนบหน้าตัวเองเพราะความหนาว อยากได้บรรยากาศอบอุ่นอ่อนหวานน่ารักๆ ในวันหนาวๆ จังค่ะ <3
3. เซี่ยอวี่ฮัวตอนเด็กกับพี่ชายเฮยเสียจื่อ~ (พี่แว่นจะล่อลวงเด็กหรือคุยด้วยเฉยๆ ก็ว่ากันไ--)
4. หนึ่งวันของเสี่ยอ้วน! <3 (แอบอยากเควสท์ให้บ่นชีวิตนายน้อยกับเสี่ยวเกอจากสายตาเสี่ยอ้วนค่ะ คงระอาน่าดู 55)
5. ชีวิตประจำวันของปู่เอ้อร์กับยัยหนู



จะเป็นฟิค โดจิน CG วิดีโอ หรือสื่อใดใดก็ด้นะคะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะมิสเตอร์ซีเคร็ท!

[R.TARN]

สวัสดีค่ะ เราคือซีเคร็ดของคุณซินเอง แท่นนนนนน~ XD


ก่อนอื่นเลยต้องขอกราบบบบบบบบ งามๆหลายที ( /|\ )
คือเราส่งเลทมากแง้ พอดีติดธุระไปต่างจังหวัดมา 4 วันติดค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ;w;
/ร้องไห้เป็นสายน้ำ

เราเป็นสายวาด ขอส่งแบบวาดๆ น้า
หัวข้อที่เราเลือกมานั่นก็คืออออออ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


********
2. อู๋เหลาโก่วจับมือจางฉี่ซานมาแนบหน้าตัวเองเพราะความหนาว อยากได้บรรยากาศอบอุ่นอ่อนหวานน่ารักๆ ในวันหนาวๆ จังค่ะ <3






ฮี่ๆ พยายามจะทำให้อบอุ่นๆ น่ารักๆ สุดๆ ไม่ถนัดเลยค่ะ ปกติถนัดแต่เสื่อมๆถถถถถถถถ
หวังว่าจะถูกใจนะคะ ขอบคุณมากค่าาาาา ♥

R.TARN

[Charmkao]

ชะแว้บบบบบ เอาฟิคมาแปะ ตอบแทนพี่ซินสำหรับซีเคร็ทที่ได้รับมาค่า

เชิญรับชม ณ บัดนี้
.
.
.
.
.
.
.
.

อึดอัด… หายใจไม่ออก... แถมยังหนักเหมือนมีอะไรกดทับอยู่บนหน้าอก

นายน้อยสามแห่งบ้านสกุลอู๋ตื่นมาด้วยความไม่สบายตัวเต็มที่ จะมองว่าอะไรคือสาเหตุของความอึดอัดนั้นก็มองไม่ชัด ครั้นจะเอื้อมไปหยิบแว่นตาที่ข้างหัวเตียงก็เอื้อมไม่ถึงเพราะตัวถูกกดทับอยู่ ขยี้ตาเล็กน้อยก็พอจะเห็นก้อนสีดำสนิทอยู่เลือนลาง

อู๋เสียจำไม่ได้ว่าเขาเลี้ยงแมวไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พอเขาขยับตัวอีกเจ้าก้อนสีดำๆนั่นก็เหมือนจะรู้สึกว่าเตียงนุ่มสบายของมันเคลื่อนไหวได้ ขยับตัวตื่นขึ้นมาจ้องมองเขา

เตียงจำเป็นพยายามหรี่ตามองกลับไป ภาพที่เห็นก็ไม่ค่อยชัด ทำไมมีแมวมาอยู่ในห้อง...บนตัวของเขาได้ แถมเจ้าแมวน่าสงสัยเหมือนจะมีเขางอกออกมาสองข้าง ลำตัวยาวกว่าปกติ หางก็แยกออกเป็นสองแฉก…
...เดี๋ยวนะ แมวมีเขาด้วยเหรอ?

“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

คนเพิ่งตื่นนอนถึงกับร้องเสียงดังกระโดดเด้งตัวจนแมว(?)ร่วงลงไปกองกับกองผ้าห่มยับยู่ยี่ สติสตังกลับมารีบคว้าเแว่นแล้ววิ่งไปหลบข้างตู้เสื้อผ้า แอบมองผู้บุกรุกตัวน้อย

แมว(?)ที่โดนสะบัดทิ้งตกลงไปบนเตียงนุ่มจึงไม่เจ็บเท่าไหร่ แต่สภาพก็ดูไม่ได้ หงายท้องขาทั้งสีข้างชูขึ้นฟ้า หางสะบัดๆสองสามทีก็ลุกขึ้นมานั่ง มองหาคนที่ทิ้งมันไป พอเห็นคนที่ว่าอยู่ข้างตู้ก็เอียงคอมองตาแป๋ว หางที่แยกออกเป็นสองแฉกอย่างชัดเจนกวัดแกว่งไปมา หูที่ตั้งขึ้นก็กระดิกเบาๆ

อู๋เสียมองตัวประหลาดบนเตียงอย่างไม่ไว้ใจ หน้าตาแบบนั้นมันตัวอะไรกัน ถึงตาสีดำกลมโตที่จ้องมานั่นจะน่ารักมากก็เถอะ แต่มาอยู่ในห้องเขาแบบนี้มันน่าสงสัยชัดๆ!

“มะ เมี้ยว…”

“...?”

การทดลองเรียกด้วยเสียงแมวล้มเหลว แถมใบหน้าของเจ้าตัวน้อยยังเหมือนกับมีเครื่องหมายคำถามขึ้นมาอีก ระหว่างที่อู่เสียกำลังคิดว่าจะทำยังไงดี ก็มีเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นมาเบาๆ

“ทำอะไรอยู่เหรอ?”

“...?”

“เจ้าทำอะไรอยู่เหรอ?”

“..............เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แมวพูดได้ แม่!!!”

ใช่จริงๆ เป็นเสียงที่ดังมาจากแมว… ไม่ใช่แมว ตัวกันแน่อะไรวะนั่น… ช่างมันเถอะ เจ้าตัวนั้นมันพูดได้!!

“...นะ นายเป็นตัวอะไร มาอยู่นี่ได้ไง” อู๋เสียเสียงสั่นเล็กน้อย ตอนนี้ในมือเขามีไม้ตากผ้า มือกำแน่นไว้ใช้แทนอาวุธ ถึงจะดูเหมือนเจ้านั่นไม่มีพิษสงใดๆก็ไว้ใจไม่ได้

“ข้าเหรอ? ข้า...”

“?”

“...ข้าจำไม่ได้”

“...”

“ข้าลืมอดีตของตัวเองไปแล้ว...”

ว้อทททททท อะไรของมันเนี่ย มาอยู่ในบ้านคนอื่นแล้วไม่รู้ว่ามายังไง อู๋เสียแทบทรุด

“ละ แล้วเจ้าเป็นตัวอะไร?”

“กิเลน”

...ถ้าไม่ใช่ว่าเจ้ากิเลนที่ว่ากำลังนั่งจ๋องอยู่บนเตียงต่อหน้าเขา อู๋เสียคงคิดว่าตัวเองยังไม่ตื่นแน่ๆ

“...นายจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ รีบๆออกไปเดี๋ยวนี้เลย! มะ ไม่งั้นฉันจะจับโยนออกไปแล้วนะ!”

โครกกกกกกกกกกกกก

“...”

“...”

อาหารเช้าของอู๋เสียวันนี้ก็เช่นเดิม ด้วยฝีมือการทำอาหารที่ล้ำเลิศที่สุด ข้างหน้าของเขาจึงมีข้าวต้มโฮมเมดหนึ่งถ้วย ผักดองที่อารองเอามาให้ หมูแผ่นที่อาสามซื้อมากฝาก แล้วก็ผัดเต้าหู้ที่พ่อทำฝากหวังเหมิงมาให้

ง่ำๆๆๆ เอื้อกกก ง่ำๆๆๆ

กลับกลายเป็นว่านี่เป็นเสียงที่ดังมาจากข้างตัว เขาหันไปมองกิเลนน้อยที่กำลังกินข้าวต้มถ้วยที่เจ็ดอยู่ ตัวเขาเองยังไม่ได้แตะอาหารแม้สักน้อยแต่แค่มองปริมาณการกินของกิเลนน้อยก็พลอยอิ่มขึ้นมาเฉยๆ
ทำไมเหตุการณ์ถึงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้งั้นหรือ? ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากไล่ตัวประหลาดที่ไม่รู้ที่มาที่ไปให้ออกไปจากบ้านของเขา ท้องเจ้ากรรมที่กำลังหิวโซของผู้บุกรุกก็ประท้วงขึ้น บวกกับดวงตาดำขลับราวแม่กวางน้องที่จ้องมองมา อู๋เสียลืมตัวเคลิบเคลิ้มไปกับความน่ารักกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็มานั่งมองกิเลนน้อยยื่นถ้วยข้าวต้มมาขอเติมชามที่แปดเสียแล้ว

“เจ้าไม่กินเหรอ?” มันถามคนให้อาหารที่ทำหน้ากลืนไม่เขาคายไม่ออกอยู่ข้างๆมัน

“ไม่เป็นไร… ว่าแต่นายไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่นี่ได้ยังไงอย่างนั้นเหรอ?”

“ข้ารู้แค่ว่าข้ากำลังตามหาสถานที่หนึ่ง ข้ารู้ว่าข้ามีหน้าที่ที่ต้องทำ...”

“ที่ไหนเหรอ ให้ฉันช่วยอะไรได้ไหม” นายจะได้หยุดผลาญของกินบ้านฉันซักที

“...ข้าจำไม่ได้”

…

แค่เช้าวันนี้วันเดี๋ยวอู๋เสียอยากจะเอาหัวโขกกำแพงหลายๆรอบ ถามอะไรเจ้านี่แต่ละอย่างก็ได้คำตอบว่า จำไม่ได้ๆ แล้วเขาจะทำยังไงกับมันดีละเนี่ยยย

“นายนี่เหมือนกับแมวหลงทางจริงๆ” นายน้อยผู้ไม่เคยเลี้ยงสัตว์ใดๆ พึมพำอย่างหมดแรง กิเลนน้อยไร้เดียงสามองอย่างไม่เข้าใจ การที่วันนี้เขากินข้าวปริมาณน้อยกว่าปกติ(?)ทำให้เจ้ามนุษย์นี่ประหลาดใจขนาดนั้นเลยหรือ

“เอาล่ะ” อู๋เสียตัดสินใจเด็ดขาด กอดอกหันมามองกิเลนน้อยตรงๆ “นายจะต้องออกไปจากที่นี้แล้ว เพราะฉันไม่อยากจะเลี้ยงตัวอะไรไว้ในห้องของตัวเอง ยิ่งเป็นตัวประหลาดระบุสายพันธุ์แบบนายไม่ได้ยิ่งแล้วใหญ่” อย่าสนใจตาแป๋วๆนั่นอู๋เสีย “วันอื่นฉันจะต้องไปเรียนด้วย โชคดีนะที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์”

“ข้า… ข้าไม่มีที่ไป...”

“เรื่องของนายโว้ยยยยยยยยยยย”




^ไม่ได้พูดหรอกคิดในใจ



“ถ้าอย่างนั้น…” เอานิ้วเคาะหัวไปด้วยอย่างที่ติดเป็นนิสัย ”ยังไงก็อยู่แถวๆนี้ไปก่อนละกัน นั่งเฉยๆล่ะ ห้ามซน! ห้ามวิ่งเล่น!”

กิเลนน้อยพยักหน้าเบาๆตอบรับ อู๋เสียเห็นดังนั้นก็สะบัดตูดเดินหนีเข้าห้องทำงานตัวเอง กดล็อกปิดปล่อยทิ้งให้กิเลนน้อยมองตามประตูตาปริบๆอยู่ตัวเดียว…



อู๋เสียนั่งเครียดพิมรายงาน จนมองนาฬิกาอีกทีก็เป็นเวลาเกือบบ่ายโมงครึ่งแล้ว เขากินข้าวเลยเวลาเป็นประจำแต่นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวสักหน่อย

“ตายละหว่า ลืมเจ้าตัวประหลาดนั่นไปเลย คงไม่ได้หิวจนเป็นลมตายไปแล้วนะ… แย่แน่ๆแบบนั้น”

เจ้าของห้องรีบออกมาที่ครัวตั้งใจจะเรียกกิเลนน้อยมาขอโทษแล้วหาข้าวให้กินแต่ปรากฏว่า…..

เละ

ตุ้ม

เป๊ะ
.
.
.

“อ๊ะ เจ้าทำงานเสร็จแล้วหรือ”

เขาไม่ได้มองผิดไปใช้ไหม……

“นี่ๆ ข้าลองทำของกินแบบที่เจ้าทำล่ะ กินได้เลย แล้วไม่ต้องห่วงนะข้าอิ่มเรียบร้อยแล้ว” ตาสีดำกลมโตเป็นประกาย ครั้งแรกที่ทำของกินแบบใหม่ มันรู้สึกเหมือนตัวเองประสบความสำเร็จมากทีเดียว

อู๋เสียมองกิเลนน้อยที่เหมือนกับกำลังแผ่ออร่าสว่างสดใสตัดกับสภาพ เอ่อ ครัวของเขา…

[ภาพครัวถูกเซนเซอร์]

“ขะ ขอบ ใจ…”

เจ้าของบ้านรับประทานอาหารฝีมือกิเลนน้อยทั้งน้ำตา… แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าสำหรับการเข้าครัวครั้งแรกของเจ้าตัวน้อยเรียกว่าไม่เลวเลยทีเดียว ถึงจะมีรสชาติประหลาดๆอยู่บ้างก็เถอะนะ ลืมๆมันไป

การกินปริมาณที่มากเกินปกติของมื้อนี้ไม่ได้สงผลใดๆกับน้ำหนักของอู๋เสียแม้แต่น้อยเพราะได้ออกกำลังกายหลังอาหารจนเหงื่อโทรม…

...จะอะไรอีกละนอกจากเก็บล้างสภาพเละตุ้มเป๊ะที่ตัวก่อเรื่องนั่งหันซ้ายทีขวาทีมองขณะเก็บห้องครัว มันเรียนรู้ที่จะทำอาหารได้แต่… เก็บล้างไม่เป็น

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก จากบ่ายกว่าๆ อู๋เสียหันมามองนาฬิกาอีกทีหลังเช็ดโต๊ะครั้งสุดท้ายเสร็จก็เป็นช่วงห้าโมงเกือบครึ่ง ละครโปรดฉายแล้ว!

“ละครมาแล้วเจ้ากิเลนน้อย!” อู๋เสียเรียกอย่างตื่นเต้น เสียงดังจนกิเลนน้อยที่รอนานจนเผลอหลับสะดุ้งตื่น

“ละคร?” มันไม่รู้จัก

“เถอะน่า มาเร็วๆ”

กิเลนน้อยเห็นเจ้าของบ้านนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่หน้าแผ่นสีดำๆ พอยกก้อนที่มีปุ่มกลมๆหลายๆปุ่มขึ้นมาจิ้ม เจ้าแผ่นดำก็ปรากฏภาพขึ้นมา

“ทะ ทำไมมีคนไปอยู่ในนั้นล่ะ!” นี่มันเป็นเครื่องดักมนุษย์อย่างนั้นเหรอ? หรืออู๋เสียจะจับมันเข้าไปขัง?!

“ไม่รู้จักทีวีละสิ นี่ๆมานั่งดูข้างๆฉันมา”

กิเลนน้อยมองอย่างกล้าๆกลัวๆ ดูท่าว่าคงจะไม่เป็นไรเพราะเจ้ามนุษย์เอาแต่จ้องแผ่นสีดำๆไม่วางตา แถมไม่รู้ตัวอีกว่าเผลออ้าปากจนน้ำลายจะหยดแล้ว…

มีเพียงเสียงจากทีวีที่ดังอยู่ภายในห้องนั้น

(ซูซู เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ!)

(อึก ชิงเสี่ย ถะ ถ้าข้ากลายเป็น มะ มาร เจ้าต้องฆ่าข้า รับปากข้านะ)

(ไม่นะซูซู ข้าไม่ทำหรอก ไม่นะ!!)

.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง หนึ่งคนหนึ่งตัวประหลาดนั่งน้ำตาคลออยู่หน้าละคร

“ฮึกกกกก ทำไมเป็นอย่างนี้ละถูซู”

“ไม่น่าเลย ฮึก….”

...เหมือนจะอินกันเกินไป

“ทำไมมนุษย์ถึงได้โหดร้ายกันขนาดนี้ พะ พวก ฮึก เจ้าแต่งเรื่องราวได้เศร้าเหลือเกิน”
“ตะ แต่ ฮึก มันก็เป็นเรื่องที่ดีใช่ไหมล่ะ” มนุษย์ถามกลับทั้งน้ำตา

“ใช่ แต่มันเศร้าเหลือเกิน ฮือออออออออ”

...ปล่อยพวกติดละครไปก็แล้วกัน…


เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วอีกแล้ว

หลังจากอาบน้ำแปรงฟันเสร็จ อู๋เสียก็มานั่งเช็ดผมอยู่บนเตียง บนตักมีกิเลนน้อยที่ขนเปียกน้ำนั่งอยู่ด้วยอีกหนึ่ง

“ฉันนึกว่าตัวของนายจะเป็นเกล็ดแข็งๆซะอีก เป็นขนที่นิ่มดีจังเลยนะ”

กิเลนน้อยสะบัดตัวจนน้ำกระเซ็น “ฮ้าดชิ่ว”

“หนาวละสิ มาๆ”

ผ้าเช็ดตัวสีขาวถูกโยนโปะลงบนหัวกิเลนน้อยจากนั้นอู๋เสียจึงจับขยี้ตัวมันเบาๆ ไม่นานนักก็แห้ง กลิ่นหอมประหลาดบางเบาลอยเข้าจมูกคนที่นั่งอยู่ มันคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก…

งะ หง้าวววววว ฟุ่ๆ

กิเลนน้อยอ้าปากกว้างจนตาปิด

“ง่วงแล้วสิท่า” อู๋เสียมองแล้วยิ้มขำเอ็นดู

ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่เจ้าตัวน้อยนี่ ถึงจะซุกซนป่วนบ้างแต่ก็น่ารักดี

“วันนี้ฉันก็เหนื่อยแล้ว นอนกันเถอะ” กิเลนน้อยหันมาพยักหน้าเบาๆตาแทบปิด

คนเอาตัวสอดลงใต้ผ้าห่มแล้วเอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง เจ้าตัวน้อยขยับๆเข้ามาซุกใต้ผ้าห่มด้วย เตียงนี้ทั้งนุ่มสบายและอบอุ่น ไม่นานหนึ่งคนหนึ่งตัวที่เหนื่อยมาทั้งวันก็จมลงสู่ห้วงนิทรา…







“....ตื่น…”

งืม
“....ตื่นได้แล้ว”

“อย่าเพิ่งปลุกเลยกิเลนน้อย งืม”

“นายพูดถึงอะไรนะอู๋เสีย… ปล่อยแขนฉันได้แล้ว”

คนโดนปลุกชักรำคาญ กิเลนน้อยที่เขานอนกอดอยู่ดุ๊กดิ๊กอยู่ไม่สุข

“เฮ้ยยยยยยยยย ตื่นได้แล้วเทียนเจินอู๋เสียยยยยยยย”

“เออออออออออออ ลุกก็ได้ ทำอะไรของนายนะกิเลนน้อ…..”

เบื้องหน้าไม่ใช่กิเลนน้อยแต่เป็นผู้ชายตัวใหญ่ล่ำบึกสองคน คนหนึ่งกำลังมองมาทางเขาอย่างล้อเลียน ก็คือเจ้าของเสียงที่เพิ่งตะโกนกรอกหูเขา ส่วนอีกคน….

คนเพิ่งตื่นไล่สายตาจากสิ่งที่ตัวเองกอดแน่นไม่ยอมปล่อย นึกว่าเป็นกิเลนน้อย ไล่ๆสูงขึ้นไปก็เจอกับ… ใบหน้าที่ไร้อารมณ์อยู่เป็นนิจแต่เหมื่อนกับว่าตอนนี้จะแฝงแววหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย

...ซวยแล้ว

“กอดไม่ยอมปล่อยทั้งคืนเลย หึหึ” เสี่ยอ้วนหยอกเย้าแต่อู๋เสียกลืนน้ำลายเอื้อกรีบปล่อยแขนอีกฝ่ายราวกับจับต้องถูกของร้อน

ท่อนแขนที่เปลือยเปล่าปรากฏบางส่วนของรอยสักรูปกิเลนซึ่งน่าจะเป็นที่มาของฝันเป็นตุเป็นตะของอู๋เสีย

“ฝันถึงอะไรอยู่หรอจ๊ะนายน้อย ไม่ทราบว่าทำไมกอดแขนเสี่ยวเกอแน่นไม่ยอมปล่อยทั้งคืนแถมยังละเมออีกว่า ‘นุ่มจัง’ ”

ไม่ต้องเน้นเสียงนั่นก็ได้…

“ไม่ได้ฝันอะไรทั้งนั้น!” ยิ่งหันไปเจอสายตาเย็นเยียบที่จ้องตรงมาของคนในเสื้อฮู้ดยิ่งบอกไม่ได้ว่าเป็นเรื่องอะไร



ให้ตายก็ไม่มีทางบอกหรอก!!







//จบจ่ะ


ฟฟฟฟฟฟฟ เขียนอะไรลงไป5555 พี่ซินจะอ่านรู้เรื่องไหมเนี่ย555

อยากจะให้อะไรตอบแทนสำหรับซีเคร็ทที่ได้รับมา พี่ซินอุตส่าห์แถมมาให้มากกว่าหนึ่งอีก ซาบซึ้งใจมากค่ะ //ปาดน้ำตา
เลือกข้อหนึ่งอู๋เสียกับเสี่ยวเกอเวอร์ชั่นกิเลนที่ดูจะหลุดคาร์จนไม่ใช่นายเมิน… ต้องขออภัยตรงจุดนี้ด้วยนะคะ กลายเป็นอู๋เสียกับกิเลนจิ๋วพูดได้ไปซะงั้น...
ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วแง เอาเป็นว่าขอบคุณอีกรอบนึง แล้วก็ขอมอบของตอบแทนนี่ให้ด้วยใจแล้วกันนะคะ เลิฟๆพี่ซิน <3 เย่ะ