[OS] #dmbjdaily (เก้า/ชุดกะลาสี) ก้าว [เสี่ยวฮวา x เสี่ยวหลิง]

[Naitear]

Title : ก้าว
Fandom : 盗墓笔记 [บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน]
Pairing : เซี่ยจื่อฮวา x อู๋ซานหลิง [ฮวาหลิง]
Rate : PG


ฟิคนี้นำตัวละครออริมาจากคุณซินค่ะ ถ้าใครไม่รู้จักเสี่ยวหลิงกับเสี่ยวฮวา เชิญซัมม่อนไปตามอ่านฟิคคุณซินก่อนค่ะ

ตามลิ้งค์นี้เลย >> https://dmbjth.thai-forum.net/t771-topic ,, v ,, #แฮ่


เคยลงบล็อคตัวเองไปแล้วรอบนึงและทีแรกกะจะไม่ส่งเดย์ลี่ แต่สุดท้ายเห็นคุณซินประเดิมก็ลงมั่งค่ะ(?) // v //



----------------------------------------------------------------------------------------------------------





ภายในแววตาของพี่ซานหลิง มีความเยือกเย็นเรียบนิ่งแฝงอยู่


ทว่ามันไม่ได้แสดงออกถึงความเย็นชา ในทางตรงกันข้าม มันกลับเปรียบเสมือนสายน้ำ ใสเย็นปลอบประโลม อยู่ด้วยแล้วสบายใจ อยากอยู่ด้วยนานๆ


เสี่ยวฮวาชอบที่มันเป็นแบบนั้น


แต่ไม่ใช่แค่นัยน์ตา มันรวมไปถึงรอยยิ้ม ทุกครั้งที่พี่ซานหลิงแย้มรอยยิ้มออกมา มันเหมือนกับโลกรอบข้างสว่างไสว อบอุ่นอ่อนโยนราวกับเป็นดวงอาทิตย์ ด้วยเหตุนี้จึงมีแต่ผู้คนที่อยากอยู่ใกล้ เหมือนมีแรงดึงดูดที่ไม่สามารถบอกได้ว่าคืออะไร ดึงดูดเสี่ยวฮวาให้เข้าไปใกล้พี่ซานหลิงเสียทุกที


เป็นแรงดึงดูดที่แปลกประหลาด หากอยู่ใกล้หัวใจจะเต้นรัว หากอยู่ห่างไกลจะกลายเป็นจังหวะที่แตกต่าง ไม่เชิงว่าเจ็บปวดแต่ราวกับโหยหา เป็นแม่เหล็กขั้วลบที่ไม่สามารถขาดขั้วบวกได้


เมื่อถามเตี่ยฮัวว่าแรงดึงดูดนี้คืออะไร เขาก็หัวเราะ บอกว่าเสี่ยวฮวายังไร้เดียงสานัก แล้วก็ให้คำจำกัดความความรู้สึกที่เสี่ยวฮวามีต่อพี่ซานหลิงออกมา


คำจำกัดความนั้น เหมือนจะเป็นคำว่า “ความรัก”










“คนรักแตกต่างจากเพื่อนยังไงเหรอฮะ” เสี่ยวฮวาเคยถามเตี่ยเฮย แล้วเขาก็นิ่งไปสักพัก ขบคิดเพียงชั่วครู่แล้วก็ตอบออกมาด้วยรอยยิ้มประจำตัว


“เอ.. น่าจะจูบล่ะมั้ง?” เขาว่า ทำท่าทางประกอบ “เนี่ยนะ ถ้าคนเป็นแฟนกันจะจ๊วบกันไง แต่ถ้าเป็นเพื่อน ได้มากสุดก็แค่กอด” ว่าแล้วก็เรียกเตี่ยฮัวให้มาข้างๆ ขโมยจุ๊บไปหนึ่งที


“…..”


“…..”


เหตุการณ์หลังจากนั้นขอไม่พูดถึงก็แล้วกัน


ดังนั้น ถึงแม้ว่าจะอยู่คนละห้อง เสี่ยวฮวาก็ชอบที่จะไปโรงเรียน ไม่ใช่แค่เป็นเพราะว่าชอบการเรียน แต่ชอบช่วงเวลาที่ได้เดินไปโรงเรียนต่างหาก เพราะเป็นช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกันกับอู๋ซานหลิง พี่ซานหลิงของเขา


ไม่ใช่เพื่อน ยังไม่ใช่คนรัก แต่เป็น“พี่ชาย”


เสี่ยวฮวาไม่ได้ถามเตี่ยเฮยว่าถ้าอย่างนั้น หากจะทำให้เพื่อนเลื่อนขั้นมาเป็นคนรักจะต้องทำอย่างไร และยิ่งถามมากเข้าไปไม่ได้อีก ว่าถ้าหากจะทำให้พี่ชายเลื่อนขั้นมาเป็นคนรักจะต้องทำอย่างไร แต่ถึงจะรู้ก็คงยังทำอะไรไม่ได้มาก ได้แต่ปล่อยไปตามครรลองและธรรมชาติ เพราะแค่นี้ ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว


เพียงแต่วันนี้มีอะไรที่พิเศษกว่านั้น มันเหมือนเป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆที่เสี่ยวฮวาอยากจะลองก้าวออกไปดู เขากระชับปกเสื้อนักเรียนทรงกะลาสีให้กระชับ เอ่ยถามพี่ซานหลิงที่กำลังเดินอยู่ข้างๆเสียงหวาน


“พี่ซานหลิง วันนี้เสี่ยวฮวาขอจับมือพี่ระหว่างเดินไปด้วยกันได้มั้ยฮะ”


แล้วก็ยิ้มหวานเข้าให้อีกทีหนึ่ง ทำให้เด็กหนุ่มอีกคนชะงักเท้า หยุดเดินหันมามองเขาอย่างประหลาดใจ


“ทำไมเหรอ” อู๋ซานหลิงว่า หากมองไม่ผิดจะพบว่าเหมือนแก้มจะแดงขึ้นมาหน่อยหนึ่ง “มือพี่เย็นนะ”


เสี่ยวฮวาเอ่ยตอบเสียงกลั้วหัวเราะ ปอยผมที่ตกลงมาด้านหน้ายิ่งทำให้ดูเหมือนกับเด็กผู้หญิง “อากาศเย็น มือก็ต้องเย็นอยู่แล้วนี่นา  มือของเสี่ยวฮวาก็เย็น” ว่าแล้วก็ฉวยมือเข้ามาจับเสียเลย “เห็นไหม?”


“อ่า…” รู้สึกได้ว่าใบหน้าของ‘พี่ชาย’แดงขึ้นกว่าเดิม “ถ้าอย่างนั้น วันนี้ให้จับก็ได้ เราจะได้ไม่หลงกันด้วย”


แล้วเสี่ยวฮวาก็ยิ้มตอบพี่ซานหลิงอีกครั้ง กระชับมือเข้าหา มือของพี่ซานหลิงเย็นกว่าเขาอย่างที่บอกจริงๆ แต่เสี่ยวฮวาก็ไม่ได้บอกออกไปอย่างหนึ่ง ว่าที่จริงแล้วเขาว่ากันว่าคนมือเย็น จะเป็นคนอบอุ่น


และเสี่ยวฮวาก็เห็นด้วยตามนั้น


หากความรู้สึกในใจไม่ได้บอกผิดเพี้ยนไป เสี่ยวฮวารู้สึกว่าวันนี้แรงดึงดูดที่ว่านั้นมากขึ้น ก่อเป็นสายใยพัวพันระหว่างกัน ไม่ได้กระชับจนมากเกินไป ไม่ได้ห่างกันมากเกินไป แต่เป็นเส้นด้ายที่โยงเข้าหากันอย่างพอดิบพอดี ถึงจะไม่ได้รัดแน่นกระชับอย่างคนรัก มันก็เป็นความรู้สึกสบายใจที่ได้แบ่งปันร่วมกัน


แต่มีอย่างหนึ่งที่พี่ซานหลิงคงจะไม่รู้ อาจจะไม่ได้สังเกตเห็น แต่เสี่ยวฮวาก็รู้สึกตัวดี ทั้งความอบอุ่นของมือที่กระชับกันอยู่นั้น หัวใจที่เต้นแรงขึ้นในช่วงเวลานี้ที่ได้อยู่ด้วยกัน


…หรือว่าใบหูที่แดงเรื่อไปตลอดทางของตนเอง










ช่วงเวลาเรียนเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อ แต่หากว่าไม่ใส่ใจกับมัน มันก็จะผ่านไปอย่างรวดเร็ว


เสี่ยวฮวานั่งอยู่กับโต๊ะ ข้างหน้าคือสมุดการบ้านที่เขียนไปแทบจะครึ่งเล่มแล้ว อีกฝั่งหนึ่งคือขวดหมึกสำหรับเติมปากกาหมึกซึม และเครื่องเขียนที่จัดใส่ไว้ในกระเป๋าดินสออย่างเรียบร้อย ส่วนรอบข้างคือความเงียบสงัด ไร้ซึ่งผู้คน เขาแอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายขณะเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆของยามเย็นสาดส่องเข้ามาภายในห้องเรียน


เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว


วันนี้พี่ซานหลิงติดธุระจึงมาสาย เขารู้จากข้อความในโทรศัพท์มือถือที่ส่งมาเมื่อบ่าย แต่อย่างไรก็ตอบไปว่าจะรออยู่ดี ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนล้ำค่ามาก จะปล่อยไปได้ยังไงกัน


แล้วเซี่ยจื่อฮวาก็หลับตา เผลอลูบมือข้างซ้ายของตนเอง ยังจำได้ถึงสัมผัสเมื่อเช้า


เมื่อมีก้าวที่หนึ่ง ก็ย่อมจะมีก้าวที่สอง เขาเป็นคนใจร้อน แต่ตอนนี้พยายามที่จะสงบเยือกเย็น แต่หากเยือกเย็นไม่ได้ ก็ต้องมีแผนการ


คิดได้ดังนั้นจึงลืมตาขึ้น ยกกระเป๋านักเรียนตนเองไปวางขวางไว้ระหว่างโต๊ะตนเองกับประตูห้อง เดินไปปิดประตูหลังด้านหลังแล้วล็อกกลอนให้เหลือเพียงประตูหน้าให้เปิดอยู่ วางเก้าอี้ไว้ตรงหน้าห้องอีกหนึ่ง เดินไปมาระหว่างหน้ากระดานดำกับโต๊ะครู กะระยะทาง


ถึงตรงนี้เขามั่นใจแน่แล้วว่าเขาได้รับสายเลือดตระกูลเซี่ยมาจริงๆ


หลังจากนั้นคือการนั่งรอ แต่ก็เป็นการรอคอยที่ไม่นานนัก เพียงไม่ถึงสิบนาที ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาตามทางเดิน สักพักก็ปรากฏหัวกระเซิงๆโผล่ออกมาจากทางประตูหน้าห้อง


“เสี่ยวฮวา ขอโทษที่มาช้านะ” อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเจือหอบนิดๆ ก่อนที่ใบหน้านิ่งเรียบนั้นจะค่อยๆแย้มรอยยิ้มออกมา ทำให้ดวงตาสีดำนั้นส่องทอเป็นประกาย ดึงลมหายใจของจื่อฮวาให้ขาดห้วงไป “กลับบ้านกัน”


และ โดยที่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามแต่ เสี่ยวฮวาก็เดินออกไปตามทางนั้น แล้วก็สะดุดกระเป๋าตามที่วางแผนไว้จริงๆ ตัวของเขาล้มลง เก้าอี้อยู่ด้านข้างพร้อมจะให้จับเสมอหากอีกฝ่ายวิ่งมารับเขาไม่ทัน แต่ถึงอย่างไรถ้าเขาจับเก้าอี้ไม่ทัน เคล็ดวิชาตระกูลเซี่ยก็นำมาประยุกต์ใช้ในการดีดตัวกลับขึ้นมาไม่ให้ล้มได้อยู่แล้ว


แต่มันก็ไม่ได้ใช้งาน เมื่อแขนข้างหนึ่งของผู้เป็นพี่ชายกระชับด้านหลังของเขาเข้าไว้ ดึงเข้าหาตัวอย่างตระหนกตกใจ


“เดินดูทางด้วยสิ!” อีกฝ่ายดุเขา เสี่ยวฮวาคิดว่าไม่เคยเห็นพี่ซานหลิงร้อนรนขนาดนี้มาก่อน “ถ้าหากว่าล้มแล้วบาดเจ็บจะทำยังไง”


เอาเข้าจริงแล้ว เสี่ยวฮวาก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร อาจจะเป็นก้าวที่สอง อาจจะเป็นเพราะอยากรู้อยากลอง หรืออาจจะเป็นเพราะต้องการระยะที่ใกล้ขนาดนี้ระหว่างเขากับพี่ซานหลิงก็เป็นได้


จนถึงตอนนี้ เสี่ยวฮวาไม่ได้กล่าวอะไรออกมา เขาเพียงมอง มองคนที่อยู่ตรงหน้า มองนัยน์ตาดำสนิทที่ทำให้ใจของเขาเต้นระส่ำเมื่อครู่ มองใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีแดงเรื่อของคนขี้อายที่ปกติจะนิ่งจนแทบไม่สื่ออารมณ์ และมอง…


…มองความรักที่กำลังก่อตัวขึ้นมา


เสี่ยวฮวาไม่รู้ว่าอู๋ซานหลิงจะรู้สึกอย่างไร แต่ช่วงเวลาตอนนี้พิสูจน์ความรู้สึกของเขาได้ดีพอแล้ว เขาจึงยิ้มออกมา แกล้งกระเซ้า‘พี่ชาย’ของตนเองเบาๆ “แล้วพี่ซานหลิงจะไม่ปล่อยเหรอฮะ”


คนขี้อายจึงหน้าแดงเถือก รีบผละออกจากเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ข..ขอโทษที อ่า… รีบกลับบ้านกันเถอะ” แล้วก็คว้ากระเป๋าตนเอง เดินออกจากห้องไปรอที่หน้าประตูด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ


เสี่ยวฮวาจึงเดินกลับไปคว้ากระเป๋าบ้าง ทอดมองไปยังมือซ้ายของตนเอง วันนี้เขาก้าวออกไปได้แล้วสองก้าว และวันต่อๆไป ก็จะเป็น‘ก้าว’อีกนับไม่ถ้วน


มันยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกออกไป แต่สักวันนึงมันจะมาถึงแน่ๆ

.
.
.
.
.

และเขาก็รอคอยเวลานั้น


.
.
.
.
.

END.





-----------------------------------------------------------------------------------------


TALK. : เขียนไปกลัวหลุดคาแรกเตอร์ไปค่ะ แต่นี่ก็เป็นเสี่ยวฮวาเสี่ยวหลิงในฟีลลิ่งของเราจริงๆนะ ฟฟฟฟฟฟฟ สารภาพว่าทีแรกจะเขียนหลิงฮวาด้วย สุดท้ายก็พลิก.... //เหม่อมองสัจธรรมโลก
ขอบคุณคุณซินมากนะคะที่ยอมให้เราเขียนคู่นี้ U v U,, แฮ่ /ได้ข่าวว่าดึงดันจะเขียนเอง.. แล้วก็ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านฮวาหลิงของเรานะคะ ก๊าก
หนุ่มสกุลเซี่ยร้ายทุกคนค่ะ o v o อิอิอิ

[Ak_Zokyo]

แอบนึกถุึงที่เสี่ยวฮวาบอกว่าพี่ปล่อยไอออนลบออกมาเหรอครับในฟิคคุณซินค่ะ 55555555 ค่ะลูก แล้วหนูปล่อยไออนบวกใช่มั้ยลูก วิ่งไปจูนกะพี่ชายคนนั้นได้พอดี ด้วยแรงดึงดูดที่เรียกว่ารั-- *แค่ก

เตี่ยฮัวบอกว่าเรียกว่าความรักแต่เตี่ยฮัวไม่ยอมบอกว่ารักแบบไหนนะคะ แบบพี่แบบน้อง แบบเพื่อน เด็กน้อยเลยตีความเองเลอ // v \\ อ่านอีกทีก็ขำตอนเตี่ยเฮยขโมยจุ๊บคุณชาย บ้านหนูครึกครื้นตลอดเลยนะเสี่ยวฮวา หนูเลยเป็นปิศาจน้อยแก่แดดเลยใช่มั้ยลูก ฟฟฟฟ

พอบอกว่าใส่ชุดกะลาสีนี่เผลอนึกถึงแบบกระโปรงขึ้นมาค่ะ /ลูบหน้า ก่อนจะคิดอีกทีว่าแบบเด็กๆก็ได้นี่นะ แล้วถึงตรงกระเป๋าทีไรก็ร้องออกมาว่า "มารยา!" ในใจทุกทีเลยค่ะ โงย ปิศาจน้อยของเจ้ ได้คืบเอาศอก ใจเร็วด่วนได้! แต่ก็น่ารัก งุย ////v//// หนุ่มตระกูลเซี่ยก็ร้ายกาจแบบนี้แหละ!

[Yuwadee Wana]

ผู้ชายสกุลเซี่ยร้ายกาจจริง ๆ ด้วย
อร้ายยยยยย อ่านไปเขิลล์ไป
เสี่ยวฮวาทำดีมากลูก ค่อย ๆ ก้าวนะคะ เดี๋ยวเสี่ยวหลิงตกใจ อิอิ

[sinnerdarker]

ฮรุมมมมม เพิ่งเห็นว่าตอนเขียนฟิคน้องชายเหมือนจะซ้ำฟีลไปหน่อย ไว้วันหลังจะไต่ตรองดีๆแล้วคิดถึงจุดที่ทำให้สองคนนี้สนิทกันนะคะ U//U อเสี่ยวฮวาน่ารักกกก

ตาเฮยนี่ก็จะเอาให้ได้ตลอด เห็นไหม!1 เสี่ยวฮวาเลยเลียนแบบนายเลย!!

น่ารกค่ะ รุกเลยลูก รุกทีละก้าวสองก้าวพี่ซานหลิงของหนูจะหนีไปไหนได้ เทียนเจินรอหนูงาบแล้ว //เดี๋ยวนะได้ข่าวนี่เป็นลูกแก //นังคนเขียนหลงลูก!!

ว่าที่จริงแล้วเขาว่ากันว่าคนมือเย็น จะเป็นคนอบอุ่น

อ่านแล้วสครีมเลยค่ะฉากนี้ กรี๊ดด 555

คือน่ารักมากค่ะ ให้บรรยากาศรักปั๊บปี้เลิฟที่ค่อยๆพัฒนา ฮรุมมม

ร้าย ร้ายมากกกกกกกก ใจร้อนด้วยยยยย โอ๊ยตายๆๆลูกเอ๊ยยยย มีการมีแผนการด้วย ฮ รุมมมม สมเป็นเด็กตระกูลเซี่ยจริงๆ วางแผนหมดจดมาก แล้วแบบนี้พี่ซานหลิงเขาจะหนีไปไหนได้วะคะ //ตระกูลอู๋เตรียมส่งตัวเจ้าสาวนะคะ //ตระกูลจางมองทะมึน //ตระกูลเซี่ยยิ้มแฉ่ง

[meanato]

ร้ายกาจจจจ
อยากรู้จริงๆว่าซานหลิงเป็นรุกหรือรับ แต่อยากให้เป็นรับเพราะ ตระกูลอู๋---///ถูกลากไปหมกป่า

[faliona01]

แผนการงาบทีละขั้นสินะคะ!!! (ปิดปากร้องไห้ให้เสี่ยวหลิง)

คนงาม หนูจะได้เชื้อคุณพ่อแรงมาเเล้วรู้ไหม
แรงเกินไปด้วย (กรรม ขำแป๊ป)

รุกฆาตได้เมื่อไหร่ จะจุดพลุให้ตอนโตนะจ๊ะ
ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Rozenkreuz]

ไม่ค่อยจะเจอนะ "เมะยั่ว" เนี่ย ถถถถถถถถถถถถถถถ
ได้เชื้อพ่อแรงนะเสี่ยวฮวา