[Trans][OS] มุมมองของหวังเหมิง [หวังเหมิง]

[Narakas]

ฟิคจากชาวรวงข้าวค่ะ...
หาชื่อไม่เจอ...ไม่รู้ว่าใช่ชื่อฟิคหรือเปล่า เท่าที่ดูบางฟิคคนเขียนเขาก็ไม่เขียนชื่อค่ะ....

จิ้นเหมิงเสียได้ค่ะ
มาขึ้นแพเสี้ยนไม้จิ้มฟันกันเถอะ......
//กวักมือเรียกทั้งน้ำตา.....

เรื่องโดย 影
ภาพโดย 蕪菁
จากเพจ 畫上相廝，筆下相守


แปลโดย translate.google
ผู้ช่วย ilovetranslation , dict.longdo
*จริงจัง*

ชาวบ้านผู้เดือดร้อน ต้องมานั่งแปลให้บางประโยค
คุณเทียร์(Tear Chan) คุณแป้ง(@kangkar00w)

Thanks

แถแท่ดๆ ตามประสาคนง่อยจีน แปลผิดแปลเพี้ยน(แน่นอนว่ามี)โทษกูเกิ้ลเลยนะคะ (..................) //โดนตรบ



มุมมองของหวังเหมิง


ผมชื่อหวังเหมิง เรียนจบแล้ว ปัจจุบันเป็นนักศึกษาว่างงาน

ผมไม่ได้ไม่อยากก้าวหน้า แต่ปัจจุบันนักศึกษาที่เรียนจบก็มีมาก แล้วใครอยากจะจ้างผมที่เพิ่งเรียนจบและไม่มีประสบการณ์บ้างล่ะ?

ผมถือใบปลิวสมัครงานที่ฉีกมาจากเสาโทรศัพท์ มองความหวังสุดท้ายในลิสต์ลายชื่อ ถัดจากชมรมผู้ศึกษาตราประทับซีเหลิ่งอิ้งเซ่อมีร้านขายวัตถุโบราณที่ชื่อว่า “อู๋ซานจู” ตั้งอยู่ ซึ่งเจ้าของร้านกำลังต้องการจ้างคนดูแลร้าน

ผมสูดหายใจลึก ทำใจมั่น เคาะประตูร้านแล้วค่อยๆ เปิดมันออก ขณะเดียวกันหัวใจก็เต้นตึกตัก ผมบอกตัวเองว่านี่เป็นโอกาสสุดท้าย ห้ามทำพลาดเด็ดขาด

ไม่มีใครออกมาทักทายผม มีเพียงชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ดูไม่น่าจะใช่ลูกค้า ยื่นหน้าออกจากคอมพิวเตอร์หันมามอง

...ผมคงไม่ได้มาช้าไปใช่มั้ย มีคนมาสมัครไปแล้วหรอ?

“มีอะไรให้ช่วยมั้ย?”

คำพูดนั้นความหมายของมันชัดเจนอยู่แล้ว ผมอยากจะพูด แต่พูดไม่ออก

ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ผม...ผมเห็นใบปลิวรับสมัครงาน เลยอยากจะถามว่า...ยังรับคนงานอยู่รึเปล่าครับ?”

บางทีการพูดของผมอาจฟังดูร้อนรนเหมือนคนโง่ และถึงผมจะดูเหมือนเป็นคนขี้อาย แต่เชื่อเถอะว่าผมเป็นผู้ชายพอ

“อ่า อ้อ...” เขายกมือเกาศีรษะ ลุกขึ้นแล้วเดินออกมา “นายจะมาสมัครงาน?”

ผมพยักหน้า คิดว่าคงล้มเหลวอีกแน่ แต่ผิดคาดเมื่อเขาพูดขึ้น

“งั้นฉันรับนาย”

ผมประหลาดใจที่ได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้ามอง เผลอสบตาเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

...ใสบริสุทธิ์ราวกับหยดน้ำ

นั่นคือสิ่งเดียวที่ผุดขึ้นในหัวของผมเมื่อสบนัยน์ตาของเขา

“ฉันชื่ออู๋เสีย นายล่ะ?”

ผมจำได้เลือนรางว่าตอนนั้นเขายื่นมือออกมาหาผมด้วย

แล้วผมก็ตระหนักได้ว่าคนที่ชื่อ “อู๋เสีย” คนนี้ คือคนที่จะมาเป็นเจ้านายในอนาคต แต่เขาตัดสินใจง่ายไปหรือเปล่า?

เจ้านายเห็นผมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อก็นิ่วหน้า แล้วถามว่า

“ทำไม ไม่เชื่อเรอะ?”

“เปล่า เปล่าครับ ผมเชื่อ”

ได้ยินผมตอบดังนั้นเจ้านายก็หัวเราะ รอยยิ้มของเขาดูไร้เดียงสาและสดใสมาก

จากนั้นมาผมก็เริ่มทำงาน เริ่มจากงานง่ายๆ เล็กๆ น้อยๆ

ทำงานไม่กี่เดือน ผมก็ค่อยๆ เรียนรู้กฎของอาชีพนี้ ค้าขายวัตถุโบราณ สามปีไม่ซื้อขายที ซื้อขายทีกินยาวสามปี เริ่มแรกผมช่วยเช็ดถูทำความสะอาดร้านด้วยผ้าขี้ริ้ว แต่ว่าทำได้เพียงสามวันก็เลิก เพราะว่ามันเหนื่อยเกินไป

ทุกวัน ปกติเจ้านายจะนั่งเล่นเกมคอมพิวเตอร์ เพราะเขาขี้งก ที่ร้านก็เลยไม่ได้ต่ออินเทอร์เน็ต เขาจึงเล่นได้แต่เกมไพ่โป๊กเกอร์กับไมน์สวีปเปอร์ แต่บางครั้ง เขาก็ถือสมุดโน้ตเล่มหนึ่งด้วยท่าทางหดหู่แล้วมองท้องฟ้าอย่างเศร้าสร้อย พูดง่ายๆ ก็คือนั่งเก๊กนั่นแหละ

แน่นอนว่าผมแอบนินทาเจ้านายอย่างลับๆ เพราะถ้าเขารู้ เขาก็หักเงินเดือนผมน่ะสิ!

แม้ว่าแต่ละวันจะทำงานแบบสบายๆ แต่ก็ไม่ได้รับเงินเดือนง่ายๆ ตอนที่ผมทำอะไรพลาดแล้วมาบอกเจ้านาย ผมบอกตรงๆ เลยว่ากลัวเจ้านายหักเงินเดือนมาก

ถึงเจ้านายจะหน้าเลือดไปบ้าง แถมยังจู้จี้จุกจิก แต่ผมก็ยังชอบเขา ชอบงานที่ทำอยู่ในตอนนี้

ทำไมกันนะ?

อา...อาจจะเป็นเพราะดวงตาของเขาช่างสดใสบริสุทธิ์

พูดถึงตรงนี้ ผมมักจะเผลอนึกไปถึงวันที่ผมมาสมัครงานโดยไม่รู้ตัว ตอนที่เจ้านายยื่นมือมาหาผม



ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจ้านายหายไปจากร้าน อาจจะสิบวัน ครึ่งเดือน หรือนานกว่านั้น

อา ผมมาคิดๆ ดู

มันเริ่มตั้งแต่ที่ตาแก่ฟันทองมาปรากฏตัวที่ร้าน

ผมไม่รู้ว่าเจ้านายหายไปทำอะไรตั้งนาน เจ้านายไม่เคยบอกผม พอเขากลับมาพักได้สองอาทิตย์ เขาก็ออกไปอีก

ตอนที่เจ้านายไม่อยู่ ผมคอยเฝ้าหน้าร้านที่ไม่มีลูกค้า รู้สึกเหงาเล็กน้อย คิดถึงเขาอย่างบอกไม่ถูก คิดถึงเขาที่คอยสั่งงานให้ผมทำ

จู่ๆ ผมก็รู้สึกไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว มันน่าเบื่อเกินไป แต่ผมก็ไม่ได้ลาออก เพราะผมคิดว่าเจ้านายต้องการใครสักคนคอยดูแลร้านในตอนที่เขาไม่อยู่

แล้วผมก็คิดได้ว่าลึกๆ แล้วในใจผมเชื่อว่าเจ้านายต้องการผม

‘แต่ถ้าหากเจ้านายไม่ต้องการผมแล้วล่ะ?’

เป็นคำถามที่ผมไม่เคยนึกถึงมัน ไม่กล้าแม้แต่จะคิด

เวลาผ่านไป เพราะการรอคอยอย่างไร้จุดหมายผมจึงกลายเป็นคนขี้เหงาและโดดเดี่ยว ผมเริ่มที่จะไม่แยแสต่อสิ่งต่างๆ จะได้ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านเรื่องใดๆ ก็ตาม

จะได้ไม่รู้สึกเหนื่อยล้าด้วย

แต่ละวันผมนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์อย่างเหม่อลอย จอคอมพิวเตอร์ส่องแสงกระพริบอยู่ด้านหน้า แต่ผมก็ไม่ได้หันไปสนใจมัน เอาแต่หันไปมองที่หน้าประตูร้าน

บางครั้งที่มีลูกค้ามา ผมก็ลืมทักทาย

บางครั้งไม่ทันรู้ตัว ก็เลยเวลาปิดร้านไปแล้ว

บางครั้งที่ผมเห็นเงาด้านหลังประตูคล้ายเจ้านาย ผมก็ผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปดู โดยปกติแล้วผมขี้เกียจมาก ถ้าให้ผมเริ่มทำอะไรเองสักอย่างก็มักได้ไม่เกินสิบข้อ แต่ถ้าเป็นเรื่องแบบนี้ล่ะก็ ผมจะรู้สึกกระตือรือร้นขึ้นมาทันที

แต่ทุกครั้งที่ผมวิ่งออกไปก็พบว่าพวกเขาไม่ใช่เจ้านายของผมเลย

ทุกวัน ผมใช้ชีวิตอย่างซ้ำซากจำเจ แม้ตอนแรกๆ จะน่าเบื่อหน่ายไปบ้าง แต่พอนานวันเข้าก็ไม่รู้สึกอะไรอีก

น่าขัน อาจจะเป็นเพราะอย่างนี้ บุคลิกของผมจึงค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป แต่ก็ยังคงรอยยิ้มเอาไว้

เมื่อเจ้านายกลับมา ผมขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อพิสูจน์ว่าผมไม่ได้ตาฝาด เจ้านายของผมกลับมาแล้วจริงๆ

เขาเปลี่ยนไป ผมรู้

หลังจากเจ้านายกลับมาจากการเดินทางครั้งแรก ผมแค่รู้สึกว่าเจ้านายแปลกไปนิดหน่อย แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเจ้านายเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

หลังจากนั้น ผมจำได้ว่ามีชายหนุ่มเงียบขรึมที่ชื่อเสี่ยวเกอมาตามหาเจ้านายที่ร้าน แล้วทั้งสองคนก็ออกไปทานอาหารที่ภัตตาคารโหลวว่ายโหลวด้วยกัน

ผมอยากพูดออกไปว่า คุณไม่เคยพาผมไปกินอาหารที่นั่นเลย แต่ทำไมถึงพาเสี่ยวเกอไปล่ะ?

หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เห็นเจ้านายวิ่งกลับมาที่ร้านอย่างรีบร้อน เขามาคนเดียว ไม่มีวี่แววของเสี่ยวเกอคนนั้นเลย

ผมไม่เข้าใจ จึงคว้าตัวเขาที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเอาไว้แล้วถามให้ชัดเจน แต่เขาอธิบายให้ผมฟังแค่ไม่กี่คำเท่านั้น

ตอนนั้นผมคิดว่าคงจะเหมือนครั้งก่อนๆ เขารีบร้อนออกไป ผมยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ คิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่จึงไม่กังวลอะไร

ผมนั่งลง เบาะยังไม่ทันอุ่นเขาก็พรวดพราดกลับมา คว้าคอมพิวเตอร์ของผม จองตั๋วเครื่องบินอย่างเร่งรีบแล้วก็ออกไปอีก

ผมแอบมองจุดหมายปลายทางบนตั๋ว ที่อยู่นั่นตั้งอยู่ใกล้ๆ ฉางไป๋ซาน เจ้านายจะไปทำอะไรที่นั่นกัน?

หลังจากนั้นสองอาทิตย์ เจ้านายกลับมาด้วยสภาพเหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมเรียกเขา เขาก็ไม่ตอบ สภาพของเขาเหมือนคนอกหัก

หรืออาจแย่กว่านั้น

ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ สับสน และขมขื่น เขาดูว่างเปล่าราวกับสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว ทำให้คนอื่นๆ รู้สึกประหลาดใจ

เก้าปีต่อมา กิจการของเจ้านายใหญ่โตขึ้น ผมกลายเป็นคนสนิทของเขา จากเด็กเฝ้าร้านกลายเป็นรองผู้จัดการ ในเก้าปีมานี้ เจ้านายเปลี่ยนจากคนที่มักจะลังเล กลายเป็นคนเฉียบขาด “อู๋เสีย” กลายเป็นชื่อที่น้อยคนที่จะรู้จัก ระยะเวลาเก้าปีทำให้เขากลายเป็นนายน้อยสามที่ใครๆ ก็ต่างเกรงกลัว

เวลาทำให้ความใสซื่อไร้เดียงสาของเขาที่ผมเคยเห็นจางหายไป

ไม่สิ มันไม่ได้จางหายไป เพียงแต่เจ้านายซ่อนมันเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ

ความจริงแล้ว มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่เห็นแก่ตัว ไม่อาจทนความโดดเดี่ยวได้

ผมชอบที่จะออกติดตามไปคุ้มครองเจ้านายมากกว่าที่จะอยู่เฝ้าร้าน

วันนั้น เจ้านายบอกว่าอยากจะกลับไปดูร้านนั้น

วันนั้น เจ้านายนั่งสูบบุหรี่พร้อมเปิดสมุดบัญชีไปด้วย

วันนั้น เจ้านายบอกว่าอยากกินเต้าหูของร้านขนมที่ตั้งอยู่ตรงข้ามถนน

ผมคว้าเสื้อโค้ทแล้วออกไป ขบคิดว่าจะซื้ออะไรให้เจ้านายดี ไม่ทันสังเกตว่าวันนี้บริเวณรอบข้างร้างผู้คนผิดปกติ และไม่ทันสังเกตเห็นรถยนต์คันหนึ่งที่พุ่งตรงมา

รู้ตัวอีกทีผมก็จมอยู่ในกองเลือด

ผมพยายามลืมตามองอย่างยากลำบาก มันเป็นรถ BMW

ขณะนั้นเอง ประตูรถถูกเปิดออก คนสวมชุดดำสามถึงสี่คนลงมาจากรถ ยืนค้ำอยู่เหนือผม พวกเขาเล็งปืนเก็บเสียงในมือมาที่หัวใจและศีรษะของผม แล้วยิงอย่างละนัด

สายตาของผมเริ่มพร่ามัว สุรเสียงรอบข้างเริ่มแผ่วเบาลง

ท่ามกลางสติเลือนราง ผมได้ยินเสียงคนคนหนึ่งพูดขึ้น “บัดซบ! นี่ไม่ใช่อู่เสีย นี่มันหวังเหมิงคนสนิทของเขา!”

ผมกระจ่างขึ้นมาทันที เป้าหมายของพวกเขาคือเจ้านาย ผมยกยิ้มมุมปากอย่างยากเย็น แล้วหัวเราะ

ผมรู้ว่ากำลังจะตาย แต่ผมไม่สนใจหรอก ที่ผมห่วงก็คือเจ้านาย...

ไม่รู้ว่าเจ้านายจะแสดงท่าทียังไง ถ้าหากผมตายไป

อา...อยากเห็นจัง...

จากไปโดยไม่ล่ำลาแบบนี้ เจ้านายจะหักเงินเดือนผมมั้ยนะ...

ฮะ...ฮะ ฮะ

เจ้านาย ผมขอล่วงหน้าไปก่อนนะ

ก่อนที่สติรับรู้จะจางหายไป สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือภาพที่ผมมาที่ร้านนี้ครั้งแรก เมื่อเก้าปีก่อน เจ้านายยิ้มให้ผม และ...




‘ฉันชื่ออู๋เสีย นายล่ะ?’






-------------------------------------------

ชอบหวังเหมิงค่ะ ฮรือออออออออออ

ไม่รู้ทำไม ชอบตั้งแต่อ่านแรกๆเลย ติดใจพ่อหนุ่มคนนี้มาก

หมาน้อยของช้านนนนนนนนนนน

[kukuri]

หวังเหมิง T___T

อ่านฟิคนี้แล้วรู้สึกเหงา เศร้า ตามไปเลยค่ะ จากลูกน้องธรรมดาที่เฝ้ามองเจ้านายไปเรื่อยๆ ขนาดวาระสุดท้ายของชีวิตก็ยังคิดถึงนายน้อย ฮือๆ

ขอบคุณสำหรับฟิคและคำแปลค่า

[MinMin]

หวังเหมิง!!!!! ขอกรีดร้องด้วยน้ำตา
มุมมองแบบนี้มันใช่จริงๆค่ะ แงงงงงงงงงงง

ลูกจ้างแบบหวังเหมิงคงหาไม่ได้อีกแล้วค่ะ
ความโดดเดี่ยวตอนที่นายน้อยไม่อยู่ หวังเหมิงคงเศร้ามากจริงๆ
การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ถึงจะทำให้ก้าวผ่านเรื่องต่างๆไปได้ แต่มันไม่ใช่การมีความสุขเลย

ทำไมต้องตายด้วยยยยย ถ้านายน้อยมาเห็นจะเป็นยังไง งืออออ

ขอบคุณที่แปลให้อ่านค่ะ ชอบมากจริงๆ โฮววววววว

[SilverCloud]

ไม่นะ ถึงนายจะไม่ค่อยมีบทแต่จบแบบนี้มันเศร้าไป ฮือ T T
ที่นายมาเป็นลูกจ้างก็เพราะหลงความเทียนเจินของนายน้อยนี่เอง ลึกๆแล้วนายคงจะชอบอู๋เสียไม่น้อยสินะ พอเจ้านายหายตัวไปก็คอยมองหาอยู่บ่อยๆ พัฒนาฝีมือตัวเองให้ได้เป็นคนสนิทที่จะได้ติดตามรับใช้ข้างกาย ไม่เหมือนก่อนที่ได้แต่รอคอยอยู่ที่ร้านว่าเมื่อไหร่นายน้อยจะกลับมา แม้วาระสุดท้ายก็ยังคิดถึงแต่เจ้านายคนเดียว

[kampe]

หวังเหมิงงงงงงงงงงงง ฮรืออออออ
นายหกร้อยหยวนอย่าตายนะะะ

[mage]

เศร้าจังเลยค่ะ ดูเป็นรักข้างเดียวที่ไม่อีกฝ่ายไม่ได้รับรู้

"หวังเหมิง ใครสั่งให้แกตายก่อนฉัน หักเงินเดือน!!"

; - ;

[asra]

เห็นภาพนี้อยู่แว๊บๆ ในฟีด แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหวังเหมิง
สงสารหวังเหมิง T-T

ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านกันนะคะ

[Tang_An-An]

ม่ายยยยย หวังเหมิง...ถ้านายตายใครจะอยู่ข้าง ๆ นายน้อยล่ะ
แงงงงงงง เศร้าไปแล้วววว
ปล.เราก็ชอบหวังเหมิงนะ><

[Kazania]

อ่านแล้วนึกถึงเฮียพานยังไงไม่รู้อ่ะ แบบว่าคิดถึงเจ้านายตัวเองทุกลมหายใจจะตายก็ยังคิดถึงเจ้านายตัวเอง
นายน้อยเจ้าคะ ถึงข่นบร้าที่อยู่หลังประตูจะยังไม่ออกมาแต่นายน้อยอยู่เศร้าไปเลยนะคะ
นายน้อยยังมีลูกจ้างหกร้อยหยวนอยู่นะคะ หวังเหมิงยังอยู่ข้างหลังนายน้อยนะคะ ; A ;

[karnalone]

อยากถอดจิตเข้าไปในฟิคแล้วกระทืบไอ้คนที่ยิงหวังเหมิงเลยค่ะ  แกกล้ามาก กล้าจริงๆ ฉันเชือว่าอู๋เสีย ไม่สิ นายน้อยสามไม่เอาพวกแกไว้แน่ๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยล่ะ

ชอบจังค่ะ เป็นมุมมองที่เห็นตัวตนหวังเหมิงชัดเจนขึ้น ที่หวังเหมิงฝังใจกับตอนพบกันครั้งแรกนี่มันน่ารักมาก ละมุนมาก แต่โหดร้ายมากเหมือนกัน

คิดว่าคนที่รู้จักเทียนเจินอู๋เสียทุกคนคงอยากเห็นเขาเหมือนเดิม ไม่อยากให้เปลี่ยน รวมถึงหวังเหมิงด้วย

หวังเหมิงนายนี่มัน...กำลังจะตายแท้ๆ แต่ห้วงสุดท้ายก็ยังคิดถึงอู๋เสีย  มันแบบ..ฮรืออออออออ นายน้อยสามคะ ต้องแก้แค้นนะคะ ธุระไม่เว้นข้ามคืน ต้องจัดให้หนักไปเลยนะคะ

ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านนะคะ  //สร้างสะพานข้ามไปขึ้นแพ

[tear]

แง้ หกร้อยหยวนนนนนนนนนนนน ผิด หวังเหมิงงงงงง

อย่าเพิ่งไปเซ๋ ลุกขึ้นมานะะ แง้

ตะวันก็แปลเก่งดีออกน้าาาา

[mimky]

ฮือ!
หวังเหมิง หมาน้อยของเทียนเจิน!
ตายจริงหรอ ตายจริงหรอ ตายจริงหรอ Q=Q

[kame_kazuha]

อะไรนะ หวังเหมิน ไม่นะ

ถึงในเรื่องจะออกไม่เยอะ แต่นายก็สำคัญนะ (เพราะถ้าไม่มีนาย ใครจะเฝ้าร้าน)

[Ployrinn]

ไม่นะ!!! หวังเหมิงจะมีจุดจบแบบนี้ไม่ได้นะ!!!
ถึงบทจะไม่เยอะ ฟิวลิ่งคล้ายเฮียพานเล็กน้อย แต่เฮียพานเท่กว่า *กรี๊ด*
หวังเหมิงเหมือนหมาน้อยของเทียนเจินเลยอ่า ฮือออ
ขนาดจะตายแล้วยังคิดถึงนายน้อยสาม...นี้สินะที่เรียกว่าความรัก #ผิด
โอ๊ยยยย ห้ามตายเด็ดขาดนะ ทั้งในฟิคแล้วก็ในเต้ามู่ฯ ภาค2ด้วย!!!