[OS]#dmbjdaily "ผู้เฝ้ารอ" (หัวข้อ : จาง) [อู๋เสีย/เมินโหยวผิง]

[maew3ta]

#dmbjdaily (จาง)

ผู้เฝ้ารอ

เสียผิง/ผิงเสีย

หนึ่งปี...สองปี...สามปี


ผมจ้องมองรอยขีดที่เป็นคนทำไว้เองมุมหนึ่งบนพื้นหิน ทุกครั้งเมื่อมายืนอยู่หน้าประตูบานนี้ แต่ละปีจะทำร่องรอยไว้คอยเตือน จากนั้นเฝ้ามองมันเนิ่นนาน เล่าเรื่องตลกชวนหัวที่ไม่มีคนฟัง หัวเราะเสียงแห้งกับความว่างเปล่า บอกกล่าวถึงความเป็นไปช่วงที่เขาไม่อยู่ ทว่าทุกครั้งมักจบลงด้วยคำรำพึงถึงใครคนหนึ่ง ณ อีกฟากฝั่งของประตู แม้ปีแรก ๆ นั้นยังกระดากปากที่จะพูด แต่ช่วงสองสามปีมานี้ กลับเอาแต่พร่ำคำว่าคิดถึงไม่รู้หน่าย..


ผมลากปลายนิ้วผ่านร่องรอยเก่า ๆ  ขีดแรกตื้นลงจนเกือบจางหายไปแล้ว แต่ความรู้สึกในอกกลับไม่เคยจืดจางลงเลย ตรงกันข้าม นับวันมันยิ่งเพิ่มพูน บัดนี้เก้าปีผ่านไป ผมยิ่งคิดถึงจนแทบทนไม่ไหว


“เสี่ยวเกอ...นายยังอยู่ข้างหลังนี้ไหม”


มีเพียงเสียงหายใจของผมดังแผ่วอยู่ในอากาศ


“...นายยังรอฉันเหมือนที่ฉันรอนายอยู่หรือเปล่า”


ผมจุกอยู่ในคอ ขอบตาร้อนผ่าว โคลงศีรษะแรง ๆ แล้วหยิบมีดพกขึ้นมาถือไว้มั่น บรรจงกรีดมันซ้ำ ๆ ลงไปบนเนื้อหิน วิงวอนต่อทุกสิ่ง..อย่าให้สิบปีที่กำลังจะมาถึงนี้ทำให้ความรู้สึกหรือความทรงจำเขาจืดจางลงเลย


“..สามร้อยหกสิบห้าวัน จางฉี่หลิง...นายรอฉันก่อน”


เศษหินเล็ก ๆ กระเด็นออกมา เมื่อผมออกแรงกระแทกปลายมีดลงไปหนัก ๆ ให้มันเป็นรอยลึกลงไปอีก...ลึกลงไป...อย่าได้จางหาย จนกว่าประตูบานนี้จะถูกเปิดออกอีกครั้ง


“..ยังอยู่ใช่ไหม วันนี้ของปีหน้า ฉันจะพานายกลับ...”


เคร้ง!


ด้วยแรงเมื่อครู่ มีดพกหลุดมือผมลงกระทบกับพื้น เสียงสะท้อนดังก้องอยู่อึดใจ จากนั้นเหลือเพียงความเงียบงันที่รายล้อม


วินาทีแห่งความสงัดนั้น..ผมนึกกลัวขึ้นมาจับใจ จะเกิดอะไรขึ้นหากเขาไม่ได้รออยู่อีกฟากนั่น หากสายสัมพันธ์ที่เขาว่ามันจางหายไปหมดแล้ว ผมกลัวจนถึงกับร้องไห้ออกมา ทรุดตัวลงห่อไหล่อยู่หน้าประตู อยากได้ยินคำพูดแบบเดียวกับที่เขาเคยเอ่ย ขอเพียงบอกผมอีกสักครั้งว่าให้พาเขากลับบ้าน ผมจะพาเขากลับโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย


“เสี่ยวเกอ” เสียงผมสั่นไปหมดอย่างไม่อาจควบคุม รู้สึกคล้ายใกล้จะพังทลายลงได้ทุกเมื่อ


"นายรู้ไหม.."


หลังประตูนั้นผมไม่รู้ แต่ทางผมเอง นอกจากรอยขีดเก่า ๆ ตรงหน้า เวลาไม่เคยทำให้สิ่งใดจางลงเลย



“...ฉันคิดถึงนาย”



หากเขาจะรู้...มันไม่เคยจืดจางลงเลยจริง ๆ

========== 2 5 3  D a y s  L e f t ==========

อารมณ์เพ้อชั่ววูบค่ะ สิ้นคิดมาก (ฮา) ก็ใจคนรออะเนอะ จางอากงก็รีบออกมาได้แล้ว หงิงงง ;3;

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า ^o^

[pungjungza]

สงสารนายน้อย แงงงงงง
อีกนิดเดียวนะคะ อีกนิดเดียวก็ได้เจอกันแล้ว
ชอบอ่ะคุณแมว ดราม่าดีค่ะ #สายดราม่า T^T

[sinnerdarker]

โอ๊ยย น้ำตาจะไหล นายน้อยขาา ;;7;; ด้วงก็เฝ้ารออีตานั่นกลับมาเหมือนกันค่ะ ฟังคำว่าคิดถึงนายแล้วอยากไปกอดนายน้อยไว้ แงงงงงง

[Shiaeri]

ฮือออออ ด้วงก็คิดถึงเสี่ยวเกอนะคะ T-----T
ความคิดถึงไม่มีวันจืดจาง


รีบๆกลับมาได้แล้ววววว!!

[kame_kazuha]

อยากรู้ว่าคนหลังประตูจะรู้สึกยังไง

[faliona01]

ร้องไห้ให้กับนายน้อย

ตอนมีดกระเด็นทีนี้ใจกระเด็นตามเลยละคะ TVT

[MinMin]

หากเสี่ยวเกอไม่กลับมา หากเสี่ยวเกอไม่ได้รออยู่
นายน้อยคงไม่ยอมแน่ และคงหาทางพาตาเมินกลับมาให้ได้

ความคิดถึงของนายน้อยส่งผ่านประตูสำริดไปถึงคนข้างในหรือเปล่าไม่รู้ แต่ส่งมาถึงด้วงแน่ๆค่ะ ฮืออออออออ

ขอให้ได้เจอกันไวไวนะคะ

[Duke_of_Florence]

กลัวแทนนายน้อย ถ้าสิบปีผ่านไปเสี่ยวเกอไม่รออยู่หลังประตูแล้วล่ะ เงิบเลยนะคะ
แต่สิบปีมานี้นายน้อยอัพเกรดแล้ว ไม่ว่าจางฉี่หลิงหายไปอยู่ที่ไหน ต้องลากตัวกลับมาได้แน่นอนค่ะ 555

[Tang_An-An]

อีกไม่นานหรอกนายน้อย...ด้วงต่างเป็นกำลังใจให้
เสี่ยวเกอ ถ้าเปิดไปไม่เจออยู่หลังประตูนะ เตรียมเจอด้วงสาวตามไล่ล่าเลย คอยดู
ส่วนนายน้อยไม่เป็นไร เดี๋ยวให้เสี่ยวฮัวดามใจให้//ทำไมเย็นวาบ ๆ ที่ด้านหลัง

[Ak_Zokyo]

อ่านไปแล้วเพลง 'เธอยัง...' ลอยมาเลยค่ะ แง

เธอยังคิดถึงฉันทุกนาทีอยู่รึเปล่า
เธอยังจำเรื่องเราในวันวานได้หรือไม่

ชอบกับการเล่นตรงข้ามกับคำว่าจางค่ะ นายน้อยย้ำรอยขีดนั้นเสมอ ต่อให้ทิ้งไว้ก็ไม่จางลง มีแต่จะเข้มขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกตอนสิบปีถึงถูกทิ้งไว้ก็ไม่จางลง นับวันยิ่วพอกพูน ฮรุม ก๊าววว ;; 7 ;;