[Trans] เรื่องสั้น -04-

[souless_angel]

4.

พอพูดออกมาผมก็นึกเสียใจ กี่ปีมาแล้ว ที่ผมเรียนรู้วิชาแม้ประหลาดใจก็ไม่แสดงออก แต่เมื่อได้ยินชื่อนี้
มันเกินขีดจำกัดความประหลาดใจของผมแล้วจริงๆ

ทำให้คำพูดถัดมา พูดโพล่งออกมาโดยอัตโนมัติ

ความทรงจำอันยาวนานนั่น แทบจะไหลตามชื่อนี้เข้าสู่สมองของผมดุจน้ำป่าไหลหลาก ความทรงจำชนิดนั่น
จะไม่เหมือนกับรำลึกนึกย้อนแบบขาดตอนเป็นช่วงๆ เหมือนความทรงจำของตัวเอง แต่เป็นเหมือนถูกประทับลงด้วยเหล็กกล้า
เบียดเอาความทรงจำทั้งหมดออกมาในทีเดียว

เหล่าบรรดาบ้านใต้ถุนสูง เถาวัลย์ที่เลื้อยข้ามผิวแม่น้ำ งูและตัวหนอนสีรุ้ง
ผมไม่มีความทรงจำในท่อนหลัง ไม่รู้ว่าสุดท้ายพวกเขาได้เจอกับ 'ปี้หมอ' นั่นหรือไม่ และไม่รู้สาเหตุการตามหาของพวกเขาด้วย
แต่เมื่ออยู่ๆ คนในความทรงจำมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า ความทรงจำนั้น คล้ายเป็นของผม แต่ก็คล้ายกับไม่ใช่ของผม
ความรู้สึกเช่นนั้น ส่ายโคลงจนชวนวิงเวียน

เสี่ยวจางเกอก็ประหลาดใจมากเช่นกัน ผมรู้สึกว่า ในเมื่อเขามีชีวิตมาจนถึงป่านนี้ สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจได้จริงๆ บนโลกนี้น่าจะมีอยู่ไม่มากแล้ว
อย่างน้อยตัวเขาย่อมเป็นอย่างผม เข้าใจว่าไม่มีเรื่องอะไรบนโลกนี้ที่จะทำให้พวกเรารู้สึกว่ายังควบคุมไม่ได้อีก
แต่คำพูดนี้ของผม เห็นได้ว่าทำลายความเข้าใจในส่วนนี้ลง

ผมมองเขา นึกในใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ถ้าไม่รีบทำเป็นไก๋เพื่อให้ทุกคนมีบันไดลง การสนทนานี้ก็จะดำเนินไปยังทิศทางอันชวนฉงน
ผมไม่สามารถอธิบายสิ่งที่อธิบายยากขนาดนั้นกับคนไม่สนิท

ผมจึงเอียงคอยิ้มๆ---นี่เป็นเทคนิคอย่างหนึ่งที่ผมเรียนมาจากเฮยเสียจื่อ---พูดกับเสี่ยวจางเกอว่า
"อย่าคิดว่ามีแต่คุณคนเดียวที่มีวิชาเวทมนตร์ ฉันก็เคยฝึกวิชาบนเขาหลงหู่ซานมาเหมือนกัน"

เสี่ยวจางเกอใจเย็นลงในพริบตา หรี่ตามองผม เขาจับทางผมไม่ได้ ตั้งท่าระวังตัว

นายอ้วนเห็นผมเป็นฝ่ายชิงความได้เปรียบ ชอบอกชอบใจ "นี่สิถึงเป็นปฏิกิริยาที่ควรมี เมื่อเจอนายน้อยสามสกุลอู๋เรา
นับว่าคุณตาถึง ว่ามาซิ บล็อกคอนกรีตนั่นคุณเอาไปฝังไว้ไหน กลพวกนี้ของคุณ สมัยก่อนเสี่ยอ้วนเคยเล่นมาหมดแล้ว
แต่ฉันจะไม่ไปเฉลยฉีกหน้าคุณต่อหน้าสาธารณชนหรอก"

เสี่ยวจางเกอไม่สนใจนายอ้วนแม้แต่นิดเดียว เอาแต่มองผม แล้วพลันถามว่า "เขาเป็นคนบอกคุณหรือ"

ผมยิ้มโดยไม่ตอบ

เสี่ยวจางเกอจ้องด้วยสายตาคมกริบหนึ่งนาทีกว่า พลันเดินตรงเข้ามาโอบไหล่ผม ดึงตัวผมไปข้างๆ ปรายยิ้มล่อลวงอย่างชั่วร้าย
"เขาเป็นคนบอกคุณแน่ๆ ใช่ไหม เขาจำฉันได้ ใช่ไหม"

ผมไม่ยอมอ่อนข้อ ปรายยิ้มล่อลวงที่ชั่วร้ายยิ่งกว่า "เอามือออกไป"

เสี่ยวจางเกอหัวเราะ "เอาอย่างนี้ละกัน ฉันจะให้พวกคุณเข้ากลุ่มลามะรอบนี้ เสร็จงานแล้วคุณพาฉันไปพบเขา"

โดยหลักการแล้ว ผมจะไม่ยอมรับว่าเมินโหยวผิงยังมีชีวิตอยู่ แต่จนใจด้วยคนคนนี้ไม่ได้โปร่งแสงไปเสียทีเดียว
คนใบ้จางโด่งดังในวงการมาก่อนผม ดังนั้นมีคนรู้จักจึงไม่ใช่เรื่องแปลก

"อีกอย่าง ฉันยังบอกความลับอย่างหนึ่งกับคุณได้อีกด้วย สิ่งของที่ซ่อนพรางอยู่ในบ้านสกุลอู๋เก่าของพวกคุณ
คุณยังจำได้หรือเปล่าว่า ในมือของคุณมีกุญแจดอกหนึ่ง ที่ยังไม่รู้ว่ามีไว้ใช้กับอะไร" เขากล่าว


-----------------------------------

เอียงคอยิ้มๆ แบ๊วๆ นี่เรียนมาจากเฮยเสียจื่อคนมุ้งมิ้งเลอะะะะะ
ขอบคุณคุณเบียร์ค่า

[PPong]

ขอบคุณค่ะ
นี่เป็น timeline ช่วงไหนคะนี่

[arshura09]

อาจารย์ดีแลมีลูกศิษย์เรียนรู้ไวนี่ก็นะ ขนาดตัวเองความจำยังงงๆสับสน ยังสามารถข่มผู้วิเศษจนยอมเล่าความลับมาได้ด้วยรอยยิ้มเดียวนี่ ไม่เบานะคะนายน้อย ว่าแต่กุญแจดอกนั้นเกี่ยวข้องกับอาสามรึเปล่าล่ะนี่ รอติดตามๆ ขอบคุณคุณเบียร์ค่ะ

[yakusoku]

เอ๊ะ อะไรคือไม่ยอมรับว่านายเมินยังอยู่

[hnee]

เก็บซ่อนเสี่ยวเกอไว้กับตัวเองคนเดียวจริงๆอาเสียนี่
ชีวิตอันสงบสุข(??)ของคู่(...??)นี้ ไม่ยอมให้ใครมามีส่วนร่วมรับรู้เลย