[SF] Signet (ฮัวเฮย)

[Lithe]

Pairing : เซี่ยอวี้ฮัว x เฮยเสียจื่อ


ตอนต่อจาก Ale นะค่ะ




เฮยเสียจื่อ’s Part




แสงแดดอ่อนๆที่ส่องลอดผ้าม่านหนาทึบปลุกผมให้ตื่นขึ้นอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก ทันทีที่ลืมตาผมก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย ในสภาพที่..ไม่มีอะไรติดกายเลยซักชิ้นเดียว



จะว่าเมื่อคืนหิ้วใครกลับมาด้วยก็ไม่น่าจะใช่ เพราะความทรงจำสุดท้ายของผมคือคุณชายเซี่ย..



“ตื่นแล้วหรือ”เสียงอบอุ่นเรียกให้ผมหันไปมองทางประตู



“เอ่อ คุณชายเซี่ย เมื่อคืนนี้ผม..”



“เมื่อคืนนายหลับไปก่อน ฉันเลยพานายมาที่บ้านแล้วก็อ้วกจนเละเทะไปหมดเลยต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่ดูเหมือนนายจะใส่เสื้อผ้าฉันไม่ได้เลยปล่อยให้นอนไปแบบนั้น นายโอเคนะ”ค่อยโล่งใจหน่อยที่ผมไม่ได้ไปทำมิดีมิร้ายคุณชายเข้า





“ห้องน้ำทางขวามือใช้ได้ตามสบายเลยนะ เสื้อผ้าของนายซักรีดเสร็จแล้วเดี๋ยวแม่บ้านจะเอามาให้ เสร็จแล้วก็ลงไปกินข้าวเช้าด้วยละ”




“คุณชายเห็นแว่นผมบ้างไหม”ผมรีบเอ่ยถาม จริงอยู่ที่ในห้องนี่ค่อนข้างมืดมีแสงส่องเข้ามาเพียงน้อยนิดทำให้ผมมองเห็นทุกอย่างได้โดยไม่มีปัญหา แต่เมื่อออกไปข้างนอกนั่นมันก็อีกเรื่องหนึ่ง ตาที่แพ้แสงของผมไม่อาจทนรับแสงขนาดนั้นไหว







เซี่ยอวี้ฮัว’s Part



ผมมองคนที่เอ่ยถามถึงแว่นกันแดดของตนอย่างรีบร้อน ผมรู้ว่าเขามีอาการแพ้แสงอย่างรุนแรงน่าเสียดาย



“น่าเสียดายนะ ทั้งๆที่ตาของนายสวยขนาดนี้แต่กลับต้องใส่แว่นนั่นปิดไว้”ผมขยับตัวเข้าไปใกล้เขาก่อนจะใช้มือไล้ไปบนเปลือกตาบาง ตาของเขาสีสวยเกินกว่าจะซ่อนไว้ใต้แว่นกันแดด ผมไม่เคยเห็นสีตาใครที่งดงามขนาดนี้มาก่อน สีน้ำเงินเข้มจนเกือบจะดำที่หากเจอแสงมันจะกลายเป็นน้ำเงินใสกระจ่างแบบนี้




“มันไม่ได้สวยขนาดนั้นหรอกครับ”เขาเหยียดยิ้มอย่างขมขื่น




“สำหรับฉันมันสวยมาก ถ้าคนอื่นไม่ชอบก็ช่างเขาแค่ฉันชอบมันไม่พอหรือไง”ผมไม่รู้ว่าเขาเคยเจออะไรมาบ้าง แต่สีหน้าแบบนั้นผมไม่อยากเห็น หากเขาจะเจ็บปวดมีเพียงผมเท่านั้นที่จะทำให้เขามีสีหน้าแบบนั้นได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ!!




“หึหึหึ คุณชายนี่ปากหวานจริงๆ ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงตกหลุมรักคุณชายไปแล้ว”

“เอาเถอะ แว่นนายอยู่ที่ห้องฉันเดี๋ยวให้คนเอามาให้พร้อมเสื้อผ้าแล้วกัน”ผมถอนหายใจเบาๆก่อนเดินออกจากห้องไป






เฮยเสียจื่อ’s Part



ทันทีที่คุณชายเซี่ยเดินออกจากห้องไปผมก็รีบทำธุระทุกอย่างให้เรียบร้อย การให้เจ้าบ้านรอคงไม่ดีซักเท่าไร





แต่ผมก็สงสัยว่าทำไมคุณชายถึงได้ดีกับผมขนาดนี้ ทั้งคำพูด น้ำเสียง การกระทำ ทุกอย่างแสดงให้เห็นว่าเขาเอาใจใส่ผมมาก ปฏิเสธไม่ได้ผมเองก็รู้สึกดีที่มีคนมาคอยเอาใจใส่ คอยเป็นห่วง





แต่ผมไม่อยากผิดหวัง ถึงผมจะอยากได้ความรักจากใครซักคนมากขนาดไหน แต่ผมคงไม่อาจทนรับความเจ็บช้ำได้ จะบอกว่าผมขี้ขลาดก็ว่าได้ อยากจะได้ความรักแต่ก็ไม่ยอมเปิดตัวเอง ผมนี่ช่างน่าสมเพช





ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำเสื้อผ้าทั้งหมดถูกวางไว้บนเตียงเรียบร้อยรวมถึงแว่นกันแดดของผมด้วย มองเห็นมันแล้วก็นึกถึงคำพูดของคุณชาย เขาคงไม่รู้หรอกว่าคำพูดของเขาทำให้หัวใจของผมเต้นแรงขนาดไหน ไม่เคยมีใครบอกว่าสีตาของผมสวย แม้แต่พ่อกับแม่แท้ๆของผมก็รังเกียจมัน





คำพูดของเขาทำให้ผมดีใจมากจริงๆ
เซี่ยอวี้ฮัว’s Part




ผมนั่งจิบชารอไม่นานเฮยเสียจื่อก็เดินออกมา ผมโบกมือให้แม่บ้านเลื่อนเก้าอี้ให้เขา พวกเรานั่งทานข้าวเช้ากันเงียบๆ มีเพียงเสียงตะเกียบกระทบกับชามข้าวเบาๆเท่านั้น




จนเมื่อทานข้าวเสร็จผมจึงเอ่ยถามในสิ่งที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก




“เฮยเสียจื่อหลังจากนี้นายมีงานคว่ำกรวยที่ไหนอีกหรือเปล่า”




“ก็มีอีกงานหนึ่ง ถามทำไมหรือคุณชาย หรือว่าจะยืมตัวผมไปคว่ำกรวยที่ไหน ค่าตัวผมแพงน้า”




“ไม่ใช่หรอก ฉันจะให้นายมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉัน พอดีมีคนออกไปคนหนึ่งแล้วยังหาใครมาแทนไม่ได้ แล้วก็อีกอย่างนะเฮยเสียจื่อฉันว่าฉันจ่ายไหว”ผมส่งยิ้มสวยๆไปให้เขา ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่เวลาผมยิ้มแบบนี้ทีไรเขาจะทำหน้าไม่ถูกทุกที แต่หน้าตอนนั้นก็น่ารักดี วันหลังผมคงต้องยิ้มแบบนี้ให้เขาบ่อยๆเสียแล้ว




“ก็ได้นะคุณชายช่วงนี้ผมเองก็เบื่อๆลงกรวยแล้วเหมือนกัน ถ้าคุณชายจ่ายงามๆผมก็โอเค”มองคนตรงหน้าที่เอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายใจแถมยังยกเท้าขึ้นมาไขว้บนโต๊ะอีกต่างหากแล้วก็ส่ายหัว หากเป็นคนอื่นมาทำแบบนี้คงเจ็บตัวไปแล้ว แต่พอเป็นเขาผมกลับรู้สึกว่ามันน่าเอ็นดู ดูท่าอาการผมจะหนักเสียแล้ว




“งั้นตกลงตามนี้นายเริ่มงานได้เมื่อไรก็โทรมาแล้วกัน”ผมหยิบปากกาจากกระเป๋าเสื้ออกมาแล้วดึงมือคนตรงหน้ามาเขียบเบอร์โทรศัพท์ลงไป




“อย่าลืมเมมเบอร์ไว้ละ”แล้วก็ยิ้มสวยๆให้เขาอีกที ให้ตายสิผมละชอบจริงๆเวลาเขาทำหน้าไม่ถูกแบบนั้น



“งั้น ผมไปนะคุณชาย แล้วค่อยเจอกัน”




“เดี๋ยวก่อน ผมนายเริ่มยาวแล้วไม่รำคาญบ้างหรือไง”ผมชี้ไปที่เส้นผมที่เริ่มยาวของเขา




“ก็นิดหน่อยแหละคุณชายแต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมไปหาอะไรรวบๆเอาก็ได้”คนตรงหน้าคลี่ยิ้มสบายๆให้




แต่ผมก็กวักมือเรียกให้เขาเข้ามาใกล้ๆแล้วดึงลงนั่งกลางระหว่างขาผมก่อนจะรวบผมที่เริ่มยาวนั่นให้เป็นปอยเล็กๆ ก่อนจะเก็บผมด้านข้างให้เป็นเปียเล็กๆไม่น่าเกลียด




“เสร็จแล้ว จะได้ไม่รำคาญ”





คนตรงหน้ามองผมนิ่งก่อนจะยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ไม่ใช่แสแสร้ง เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจเหมือนรอยยิ้มที่ทำให้ผมตกหลุมรัก



เล่นเอาผมมองตามคนที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกผิดเล็กๆ เพราะที่จริงแล้วเมื่อคืนนี้เฮยเสียจื่อไม่ได้เมาแล้วอ้วกอย่างที่ผมบอกเขา แล้วที่ผมรวบผมให้เขา มันก็เป็นแค่ข้ออ้าง ทุกอย่างมันเป็นแค่ข้ออ้างให้ผมได้ตีตราแสดงความเป็นเจ้าของเขาแล้วก็แสดง‘ตรา’ที่ผมทำไว้





ถึงรอยที่กลางหลังนั่นจะไม่มีใครเห็น แต่อย่างน้อยรอยที่หลังคอมันต้องมีคนเห็นบ้าง





ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้งูน้อยที่ผมอยากได้มีเสน่ห์เสียขนาดนั้น ตีตราจองไว้ก่อนจะเป็นไรไป

[meanato]

แอบเจ้าเล่ห์น้า เสี่ยวฮัว

[Feran.FS]

อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

คุณชายแอบร้ายอ่ะ ชอบบบบบบบบบบ

จะรออ่านเรื่อยๆนะคะ!!!

[kuramajoy]

โอยหวานละลายค่า
รู้สึกอยากไปเป้นแฟนคุณชายโครตๆ
ดีใจด้วยนะแว่นนะ

[Naitear]

เสี่ยวฮัววววววว ////////////// เสี่ยวฮัวร้ายกาจค่ะ!! 5555555555555

มีแอบตีตรงตีตรา แหมมมมมมมม แต่ก็ช่วยไม่ได้เนอะ เจ้างูนี่ดันกะล่อน ต้องแอบทำเครื่องหมายไว้หน่อยเนอะคะ ฮิฮิฮิ ////w\\\\ #ปิดหน้าปิดตา

ชอบตรงที่แบ่งเป็นสองมุมมองมากเลยค่ะ น่ารักมากๆ (//ฮาาา) ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะะ

[fay_13]

เสี่ยวฮัวเจ้าเลห์มากข่าาาาาาาาาาาาา

แอบตีตราจองไว้เลยสินะว่ามีเจ้าของแล้วน่ะ

งานนี้งูน้อยไร้เดียงสาไม่รู้ตัวเลยสินะ ฮุๆๆ

[The_Dark_Lady]

คุณชายเก้าร้ายกาจ...ร้ายกาจนัก...
ทำการโดยไม่ให้เขารู้ตัว
แต่ทิ้งร่องรอยไว้ให้คนอื่นประจักษ์ กรี๊ซซซซ