[Drabble] ความหวัง [เมินโหยวผิง]

[MinMin]

dmbjdaily 288 days left
ความหวัง



ตอนนั้น...ในมือของเขายังมีสิ่งที่เรียกว่าความหวัง
จนกระทั่งเขาเดินทางไปหาเก้าสกุลใหญ่ เขาถึงรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือของเขาไม่ใช่ความหวัง

...มันคือความสิ้นหวัง...

พันธะสัญญาที่ถูกละเลย ไม่มีประโยชน์ที่จะทวงถาม
เขามองความล่มสลายที่เกิดขึ้นท่ามกลางกระแสเวลาที่พัดผ่าน

ตั้งแต่เมื่อไรกัน...ที่เหลือเขาเพียงคนเดียว
และตั้งแต่เมื่อไรกัน ที่ในตัวของเขาหลงเหลือเพียงสิ่งเดียว

ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคตและอาจไม่มีแม้กระทั่งปัจจุบัน เพราะเขาเพียงแค่มีชีวิตอยู่...ไม่เคยได้ใช้ชีวิต
เขามีชีวิตอยู่เพื่อทำสิ่งหนึ่งบนโลกใบนี้ เพื่อสิ่งนั้นแล้ว...สิ่งอื่นจะเป็นยังไงไม่สำคัญ

เขาเดินทางผ่านป่าทึบที่เต็มไปด้วยอันตราย ขึ้นไปบนภูเขาที่โหดร้าย ข้ามผ่านทะเลทรายที่มีแต่ความตาย พาตัวเองจมลึกลงสู่ใต้มหาสมุทรเพื่อค้นหาสิ่งสุดท้ายที่จะช่วยเหลือเขาได้

...แต่สิ่งนั้นไม่เคยมี...

สุสานเป็นที่ของคนตาย...เป็นที่ของคนที่ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว
...เขาผิดเองที่มาตามหาความหวังในสถานที่ที่มีแต่ความสิ้นหวัง

แล้วโลกใบนี้ทั้งใบก็กลายเป็นสุสาน

คนที่เขาเดินผ่าน คนที่เดินร่วมทาง...ทุกคนล้วนแต่เป็นสิ่งที่อยู่ในสุสาน เป็นเพียงศพที่มีชีวิต...เป็นเพียงศพที่เคลื่อนไหวได้
...ไม่ต่างอะไรจากตัวเขา

ศพเหล่านั้นมีสิ่งทีต้องทำ เขาเองก็มีสิ่งที่ต้องทำ ต่างคนต่างมีทางที่ต้องไป...ไม่มีเหตุผลใดที่ต้องเชื่อมโยงถึงกัน

เขา...ไม่เป็นไร...
คนเราเกิดมาคนเดียว เวลาตายก็ตายเพียงคนเดียว...ไม่จำเป็นต้องมีความเชื่อมโยงกับโลก
...เขาไม่อยากเห็นความหวังในมือกลายเป็นความสิ้นหวังอีกแล้ว...

“ไม่ได้ถึงขั้นที่นายพูด ถ้านายหายตัวไป อย่างน้อยฉันจะรู้”

คนคนหนึ่งเคยพูดกับเขา เขาได้แต่ส่ายหน้า

เขาไม่อยากจะมี “ความหวัง” อีกต่อไปแล้ว

เพราะฉะนั้น เมื่อสิ่งที่เขาต้องทำสิ้นสุดลง เขาจึงเดินทางไปยังสถานที่สุดท้าย
ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เขาทำสิ่งนั้นด้วยตัวคนเดียว นับจากนี้ก็เช่นกัน
...ในฐานะจางฉี่หลิงคนสุดท้าย เขาจะทำหน้าที่นี้เพียงคนเดียว...

...เขาไม่เป็นไร...

เขาไม่เคยคาดหวังว่าอีกสิบปีต่อมา จะมีคนมารับช่วงต่อจากเขา

เพราะสิ่งที่เขามีอยู่ในมือ...มีเพียงความสิ้นหวังเท่านั้น


------- End -------


ถ้าตัดฟิลเตอร์วายออกไปจนหมด...เราก็คิดว่าที่เมินโหยวผิงเลือกอู๋เสียเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงตัวเองกับโลกใบนี้ เพราะอู๋เสียเข้าหาเมินโหยวผิงบ่อยที่สุดเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ แต่ถ้าถามว่าเมินโหยวผิงให้ความสำคัญกับอู๋เสียมากแค่ไหน ก็คิดว่าอยู่ในระดับที่ว่า “แค่อย่ามาตายต่อหน้าก็พอ”

ในบันทึกท้ายเล่ม คุณหนานไพ่เขียนกี่ยวกับเมินโหยวผิงว่า “ความเชื่อมโยงเพียงหนึ่งเดียว (ซึ่งเราขอมโนว่าเป็นนายน้อย) ที่เขามีกับโลก ดูเหมือนไม่ได้มีคุณค่าสักเท่าไหร่นัก”

สิ่งเดียวที่เขาให้ความสำคัญคือ “หน้าที่” ในฐานะจางฉี่หลิง สิ่งนี้คือชีวิต คือทุกอย่างสำหรับเขา แม้เขาจะต้องตายเพราะสิ่งนี้ เขาก็คงมองว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว

เพราะฉะนั้น...อู๋เสีย นายคงต้องพยายามหน่อยแล้วล่ะ...

สักวัน มิตรภาพของนายอาจส่งไปถึงคนบ้างานที่อยู่หลังประตูนั่นก็ได้

[ozakaoxygenz]

อยากเห็นฉันร้องไห้ใช่มั้ย! ; ; ได้!! //ฟูมฟายใส่//
จะบอกว่าอ่านแล้วขนลุกยังไงไม่รู้ T-T มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก
ก้อนหินที่แปะอยู่กลางอกของเขา...คงไม่เคยไหวหวั่นเลยใช่มั้ย

ฉันรู้ว่านายยุ่งๆ...แต่ก็ผลิตฟิคต่อไปนะมินมิน!

[sinnerdarker]

นายแม่งงงอย่าสิ้นหวังแบบนี้ดิเสี่ยวเก๊อออออออออออ ฮืออออออ ฉันรู้ว่านายไม่อยากโอบกอดความหวังอีกต่อไปแล้ว แต่ตอนนี้ความหวังกำลังไปหานายนะ ฮึดหน่อย สู้หน่อย! #ทำหน้าคนทิ้งงานการมาเมนต์ฟินพี่มิน #ติ่งนั่นเอง

[TanatOs_018]

พูดตรงๆว่านี่เป็นฟิคที่เขียนด้วยมุมมองเสี่ยวเกอที่เราคิดว่าใช่ที่สุดเลยค่ะ

ทั้งที่ชื่อเรื่องคือ ความหวัง แท้ๆแต่กลับรู้สึกถึงความหนักอึ้งของ ความสิ้นหวัง อยู่เต็มเปี่ยมเลย
สำหรับเสี่ยวเกอแล้วไม่มีอะไรเชื่อมโยงเขากับโลกนี้เลยจริงๆ สำหรับเขาแล้วมีแค่หน้าที่เท่านั้น
ถึงแม้จะเจอ สิ่งที่เชื่อมโยงตัวเองกับโลกนี้ อย่างนายน้อยแล้ว แต่ความสำคัญของหน้าที่ก็ยังมากกว่าอยู่ดี
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหวังให้ผู้ชายหลังประตูคนนี้รู้ว่ายังมีเพื่อนอีกสองคนรอเขาอยู่อีกฝากของประตู รอให้ผ่านเวลาสิบปีมาเจอกันอีกครั้ง
บางทีแล้ว จางฉี่หลิงคนนี้อาจจะมีเพื่อนซักคนสองคนมาช่วยแบกรับภาระของตัวเองก็เป็นได้ ก็ได้แต่หวังเท่านั้น

ชอบฟิคคุณมินมินมากจริงๆค่ะ ทั้งภาษา การตีความ สิ่งที่สื่อออกมาจากเรื่อง รู้สึกว่าฟิคคุณมินมินเป็นอะไรที่ใช่มากที่สุดสำหรับเราตอนนี้เลยล่ะค่ะ /เขิน

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่ะ /โค้ง

[Saji]

*นายน้อยตะโกนใส่เสี่ยวเกอ* เมินโหยวผิงงงงงงง เชื่อตรูหน่อยยย orzllll

การอ่านตอนจบแบบไม่มีฟิวเตอร์เป็นเรื่องที่ยากมากค่ะ TTTT
จริงๆเราคิดว่าเสี่ยวเกอมองนายน้อยว่าเป็นคนที่จางฉี่หลิงต้องมาทำ"หน้าที่"แทน
อู๋เสียเลยกลายเป็นสิ่งเชื่อมโยงเพียงอย่างเดียวของนายเมิน (ถึงจะมีบทมิตรภาพโผล่มาพอกระชุ่มกระชวยก็ตาม)
ประมานว่าจริงๆแล้วนายน้อยก็เป็นแค่คนที่จะมาทำหน้าที่ต่อจากฉัน ก็แค่นั้น นั้น นั้น นั้น (เอคโค่)
*จับเสี่ยวเกอบีบแก้ม* อิเสี่ยวเกอคนบ้า orzlll ตอนมโนว่าเจ็บแล้วแต่พอมีคนเขียนฟิคมาให้อ่านแล้วเจ็บกว่าที่เดิมอีก ฮรึกกก

[Malangporyim]

สักวัน มิตรภาพของนายอาจส่งไปถึงคนบ้างานที่อยู่หลังประตูนั่นก็ได้

เดี๊ยนอยากโควตข้อความนี้ในทอล์คคุณมินมิน ปาใส่หน้าเสี่ยวเกอพันครั้งงงง โฮฮฮฮฮ ตาบ้า ตาคนบ้างานนนน โฮฮฮฮฮฮ

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ฟิคนี้เจ็บมาก แรงมาก แง เสี่ยวเกอที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับอู๋เสียขนาดนั้น มัน ฮรือออออ เหมือนถีบเรือล่มเลยค่ะ ฟิคเรื่องนี้เหมือนตบหน้าปลุกด้วงขึ้นจากโลกอีเธอร์ *แค่ก*

ตาบ้า ตาคนบ้างาน แงแง
แต่เอาน่ะ ยอมให้นายน้อยตามตะแง้วๆ มาตั้งไกลขนาดนี้แล้ว หนหน้าก็จับล็อกผูกตัวกันไว้เลย เขาฟาดนายสลบก็อย่ายอมปล่อยนะคะนายน้อย!

[meanato]

นายน้อยน่ะสำคัญมากๆ นะ....ฮึก จุกจนพูดไม่ออกเลย

[PHRAPRAI]

นายเรือพ่วง!!!!!! ใจร้ายอะไรอย่างนี้ นายน้อยน่ะให้ความสำคัญกับนายมากๆเลยนะ ถ้าพูดในแง่มิตรภาพล่ะก็นายเรียกว่าเป็นเพื่อนที่อู๋เสียโคตรรักเลยนะ ฮืออออ อ่านความรู้สึกของนายเมินในเรื่องนี้แล้วรู้สึกจุกอกมากค่ะ เสียใจ เจ็บใจแทนนายน้อยสุดๆไปเลย

เออนะ นายเมินโหยวผิงคนบ้า!!!!! ถ้าคิดว่านายน้อยไม่สำคัญล่ะก็ จะหายไปไหนก็หายไปเลยสิยะ มาบอกลาเขาทำบ้าอะไรเล่า อู๋เสียก็ใช้ชีวิตปกติธรรมดานอนสบายๆอยู่หังโจวไปแล้ว ไม่ต้องมาผูกติดชีวิตอยู่กับนายเป็นสิบปีหรอกนะ

เมินโหยวผิง! ช่วยเห็นใจคนที่กำลังวิ่งตามนายอย่างสุดกำลังบ้างเถอะ

คุณมินมินแต่งเก่งมากเลยค่ะ ทำเอาคนอ่านอย่างเราจุกเสียดไปทั้งใจเลย นายน้อยคะ ไอ้คนที่คุณกำลังไล่ตามมันหง่าวไปหน่อย เราเชื่อค่ะว่าความพยายามมันชนะได้ทุกอย่าง พยายามเข้านะคะนายน้อยสาม!

[meirong2810]

เจ้าบ้าเมินโหยวผิงงงงง!!!!! ไอ้คนบ้าางานเอ้ย!!! เหม่ยล่ะเสียใจเเทนนายน้อยจริงๆ นายน้อยน่ะมีค่ามากเลยนะ!! นายไม่เห็นใจคนที่รอนายเป็นสิบปีเลยเหรอตาบ้า!!!!

[Fenrir]

อ่านแล้วหน่วงดีแท้ ;w; แต่จางฉี่หลิงก็คงถูกสอนสั่งว่าเกิดมาเพื่อทำหน้าที่มาตั้งแต่แรกแล้ว ไม่งั้นคงไม่ยึดติดกับหน้าที่มากขนาดนี้

ยิ่งอ่านๆไปยิ่งทำให้เรามองความรู้สึกที่เสี่ยวเกอมีต่อนายน้อยว่า...

"นายเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงฉันกับโลกนี้ไว้ แต่ฉันก็ไม่ขอหวังอะไรจากนายมากไปกว่านี้

ถึงนายจะลืมฉัน ถึงเราจะไม่เจอกันอีกมันก็ไม่สำคัญ ฉันเลิกหวังไปนานมากแล้วว่าจะมีใครมาทำหน้าที่นี้นอกจากฉัน

แต่ถ้าเราจะได้เจอกันอีก....ถ้านายหรือใครก็ตามมารับช่วงต่อจากฉัน ฉันจะถือว่ามันเป็นปาฎิหาริย์ที่ทำให้ไม่ต้องพะวงและนอนตายตาหลับได้ แต่ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร เพราะฉันจะทำต่อเอง"

//ซับน้ำตาแป๊บ

...นายดูถูกพลังมิตรภาพ(?)และความดื้อด้านของคนสกุลอู๋มากเกินไปแล้ว ถ้ารุ่นปู่คือรุ่นที่ดื้อด้านจะตีจากเรื่องนี้ รุ่นหลานอย่างนายน้อยนี่แหละที่ดื้อด้านจะสานต่อและจบเรื่องราวทั้งหมดนี่เอง!

[Feran.FS]

เฮือก!!! คืออ่านแล้วใจหายเหลือเกิน!! //ด้วงร้าวราน

[SilverCloud]

นายมันคนใจร้ายไอ้คนไร้อารมณ์ ถ้านายไม่ได้หวังกับตัวนายน้อยแล้วจะผูกรั้งอีกฝ่ายไว้กับสัญญาสิบปีทำไมห๊ะ นายมันคนเจ้าเล่ห์ ถ้านายไม่ได้มีนายน้อยอยู่ในสายตาเลยของแทนตัวนั่นจะให้มาทำไม นายไม่รู้รึไงว่าคนที่ต้องเฝ้ามองมันไปพร้อมกับความหวังลมๆแล้งๆตั้งสิบปีมันทรมานนะ ฮือออ

[kame_kazuha]

โอ๊ย มินมิน ทำไมเสี่ยวเกอดูใจร้ายจังเลยยยยย

อ่านแล้วอยากร้องไห้ นานๆจะมีการเขียนถึงความในใจของฝั่งพระเอก(?) บ้าง

[Ak_Zokyo]

อยากจับเสี่ยวเกอมาเขย่าๆๆแม้จะรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีต่อมาจะโดนหักคอก็ตาม ฮือ #กร๊อบ เสี่ยวเกอข่นบ้าา /แต่ชอบมั้ย /ชอบ #อ่าว

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ฟิคนี้เจ็บมาก แรงมาก แง เสี่ยวเกอที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับอู๋เสียขนาดนั้น มัน ฮรือออออ เหมือนถีบเรือล่มเลยค่ะ ฟิคเรื่องนี้เหมือนตบหน้าปลุกด้วงขึ้นจากโลกอีเธอร์ *แค่ก*

ถูกกก รู้สึกถูกปลุกถีบออกจากเรือจนต้องไปหาเนต้าฟรุ้งฟริ้ง มุ้งมิ้งมาตั้งสติเลยค่ะ (นี่คือไปพักตั้งสติก่อนเม้นท์แล้วจริงๆนะคะ) ก๊าก อินมาก ปริ่มมาก ตอนอ่านจบใหม่ๆแค่คลอๆ พอไปนั่งคิดต่อยอดเองนั่งอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล คุณมินมินทำร้ายยยย /ตอนแรกจะท้วงว่าฟิคหน้าขออะไรมุ้งมิ้งมาเยียวยาเลยนะ ปรากฏว่าได้จริงๆด้วย 555555555 ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่า

[FateKiRi]

ไม่ใช่นายไม่อยากมีความหวัง แต่นายสิ้นหวังไปแล้วต่างหากจางฉี่หลิง!!!
ถ้าตัดฟิลเตอร์วายๆออกก็เห็นด้วยกับคุณมินมินค่ะ
เสี่ยวเกอให้ความสำคัญกับหน้าที่มาก มันเลยไม่ผิดอะไรที่จะไม่หวังสิบปีหลังจากนี้

ทั้งๆที่ชื่อว่าความหวังแท้ๆแต่มันหน่วงและหนักอึ้งมากๆ
เราเข้าใจนะ แต่นายน้อยค่ะ....คุณต้องพยายามมากๆเพื่อให้นายเมินโหยวผิงให้ความสำคัญกับตัวเองบ้าง ให้รู้ซะบ้างว่า เพราะอย่างน้อยถ้าคิดว่าตัวเองไม่อยากคาดหวังอะไรอีกแล้ว แต่ยังมีคนอื่นที่ยังหวังให้ได้กลับมาเจอกันอีกอยู่นะ!!!

[Starsong]

อ่านจบแล้วนึกถึงตอนอ่านเล่ม 10 เลยค่ะ จริงๆเราคิดว่าเสี่ยวเกอเห็นว่าหน้าที่ตัวเองสำคัญที่สุดนั่นล่ะ แต่นายน้อยเองก็เป็นสิ่งสำคัญเหมือนกัน ในสายตาเสี่ยวเกอ “โลก” อาจไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น แต่คนที่คอยเชื่อมโยงตัวเองเข้ากับโลก คอยมาห่วงใยช่วยเหลืออย่างเต็มหัวใจ คอยอยู่เคียงข้าง แม้ว่าตัวคนคนนั้นเองอาจไม่ได้รู้หรือทำอะไรได้มากนักก็ตามคนนั้นต่างหากที่สำคัญ

เสี่ยวเกอไม่ใช่เป็นแค่ “จางฉี่หลิงคนหนึ่ง” ที่ต้องทำตามหน้าที่เฉยๆ แต่เพราะรู้สึกว่าตัวเองที่เป็น”เสี่ยวเกอ ของนายน้อย” และตัว “นายน้อยอู๋เสีย” นั้นมีความสำคัญ
[อันนี้ถึงจะเอาฟิลเตอร์สาววายออกแล้วก็ยังเชื่อว่าเสี่ยวเกอเห็นว่าความสัมพันธ์ตรงนี้สำคัญอ่ะค่ะ แบบไม่ใช่ว่าจะเป็นแฟนเป็นคนรักอะไร แต่พอมีนายอยู่ใกล้ๆตัว คอยมาวอแววุ่นวายแล้วมันรู้สึกดี รู้สึกว่าตัวเองมีเลือดเนื้อมีหัวใจขึ้นมา อาจไม่รู้หรือไม่ได้พยายามหาคำเรียกว่ามันคืออะไร แต่มันก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เสี่ยวเกอมองเห็น(นอกจากหน้าที่)อ่ะค่ะ ]
ถ้าไม่ทำ คนที่ต้องรับทุกสิ่งไปแทนตัวเองคืออู๋เสีย (แต่ยังไม่เคยรู้เรื่อง และไม่ได้เตรียมใจอะไรเลย) เสี่ยวเกอที่รู้ทุกอย่างและเตรียมตัวพร้อมมาตลอดแล้ว เลยยิ่งคิดว่าตัวเองจะละทิ้งหน้าที่ไปไม่ได้เด็ดขาด นะคะ ; ;

สุดท้ายคาใจมากๆๆเรื่องอยู่นึงค่ะ!!! ผลัดของเก้าสกุลในคราวนี้ควรเป็นของอู๋เสีย แต่เสียวเกอก็ทำแทนไปแล้วไงเล่า! ถ้า 10 ข้างหน้า (ปีนี้?) จะยังต้องมีคนเข้าไปหลังประตูสำริดอยู่ดี ก็ไม่ควรเป็นนายน้อยแล้วไม่ใช่เหรอ??? โยนลัญจรให้ซิ่วซิ่วหรือเสี่ยวฮัวแทนโน่นน!