[OS] หน้ากาก...อู๋เสีย [ผิงเสีย+ OC]

[schneewittchen]

กาวนะคะ......กาวผสมมาม่ารสต้มโคล้งด้วยเอ้า!







ใครๆก็รู้ว่าทายาทบ้านสกุลอู๋นั้นไม่ได้มีเพียงคนเดียว


คนหนึ่งคือ ‘อู๋เสีย’ และอีกคนหนึ่งคือ ‘อู๋ซือ’


ทั้งสองคนเป็นฝาแฝดกัน แม้จะต่างเพศแต่เค้าโครงใบหน้าหากจับมาแต่งตัวในเสื้อผ้าเดียวกันคงยากจะแยกออก



เธอคือ อู๋ซือ คุณหนูสามแห่งบ้านสกุลอู๋


ขณะนี้เธอกำลังยืนอยู่หน้าโรงพยาบาลประจำมณฑลจี๋หลิน สองชั่วโมงก่อนหน้านี้มีโทรศัพท์จากโรงพยาบาล บอกว่าพี่ชายฝาแฝดคนเดียวของเธอประสบอุบัติเหตุบนเทือกเขาฉางไป๋ซาน สภาพในตอนนี้...บอกได้คำเดียวว่าโคม่า


ร่างโปร่งของหญิงสาววัยเบญจเพสก้าวฉับๆเข้าไปในตึกผู้ป่วยสีขาว กลิ่นยาฆ่าเชื้อและแอลกอฮอล์ที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศเรียกให้เธอย่นจมูก แม้ช่วงสองสามปีมานี้จะแวะเวียนเข้าบ่อยถึงอย่างไรก็ไม่คุ้นเคย


พยาบาลเวรเห็นใบหน้าคล้ายคลึงกันของผู้ป่วยก็ตรงเข้ามา “คุณเป็นญาติคุณอู๋เสียสินะคะ เชิญทางนี้ค่ะ”


อู๋ซือพยักหน้า ในใจนั้นว่างเปล่าไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว เป็นเหมือนหุ่นกระบอกที่คอยเดินตามคำสั่ง


นับตั้งแต่เห็นใบหน้าซีดขาวของฝาแฝดนอนหลับไม่ไหวติงอยู่บนเตียง


มือเรียวทาบกับกระจกหนา ในใจอยากทุบมันทิ้งเพื่อจะได้ไม่มีอะไรขวางกั้นระหว่างเธอกับเขาอีก อยากจะกระชากสายระโยงรยางค์เหล่านั้นออก อยากจะลุกขึ้นไปเขย่าร่างนั้นแล้วตะโกนใส่ซักร้อยรอบว่า ‘คนงี่เง่า’



ทำไม่ได้...



“เสี่ยวเสีย...” เสียงหวานกระซิบเรียกซ้ำไปซ้ำมา ทุกถ้อยคำที่เรียกขานพลันแกมด้วยหยาดน้ำตา เรียกขานด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่ประเดประดังใส่ราวคลื่นลม


ทุกอย่างไม่มีวันหวนคืนอีกแล้ว...










“แน่ใจแล้วเหรอ”


เสียงทุ้มพร่าจากชายวัยกลางคนผู้สวมแว่นตากล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม หญิงสาวยิ้มให้กับชายผู้เป็นอารอง ก่อนก้มมองหน้ากากหนังมนุษย์ในมือและเบือนมองใครอีกคนที่ถูกย้ายกลับมาอยู่ในห้องใต้ดินบ้านสกุลอู๋


จากนี้ไป...คนที่ชื่ออู๋ซือจะหายไปจากโลกนี้


ที่เหลือ........มีเพียง ‘อู๋เสีย’ เท่านั้น








หน้ากากบางใบ...หากสวมนานไปแล้วก็ไม่มีวันถอดออกได้


ร่างสูงของชายผู้เลยวัยกลางคนมาแล้วยืนอยู่ด้านหน้าประตูสำริด ด้านหลังคือกลุ่มคนมากมายที่พร้อมใจมาลงกรวยนี้...ทั้งหมดเพื่อคนคนหนึ่งที่ยังมีชีวิต


มือซึ่งเต็มไปด้วยริ้วรอยแผลเป็นมากมายกำตราลัญจกรหยกแน่น ไม่นานก็ได้ยินเสียงแตรลั่นขึ้น บานประตูหนักค่อยๆเปิดอ้าออก เผยให้เห็นร่างของชายผู้หนึ่ง...เป้าหมายของการลงกรวยในครั้งนี้


‘เขา’ ควบคุมสีหน้าและลมหายใจ ย่างก้าวเข้าไปหาชายคนนั้นด้วยฝีเท้าแผ่วเบา


“มารับแล้วนะ...เสี่ยวเกอ”


ดวงตาดำขลับวาดผ่าน


.


.


.


“อู๋เสียอยู่ที่ไหน?”


กะแล้ว...ไม่มีวันปิดบังคนคนนี้ได้เลย


หน้ากาก...ที่ไม่อาจถอดได้ชั่วชีวิต


มีแต่จะต้องแสดงต่อไปเรื่อยๆจนกว่าตัวตนนี้จะดับสูญ


“พูดอะไรของนาย ฉัน ‘อู๋เสีย’ ไง”



---------------------------------------------

ช่วงนี้สงสัยภูมิแพ้ทำพิษเลยออกอาการมึนค่ะ

จะว่าไปเราชอบคู่ฝาแฝดจริงๆนะ มันเป็นอะไรที่......เขียนแล้วบางทีดราม่ามากมาย

[Mayao]

เอ๋~~~~~~~ อ่านแล้วปวดใจเลยค่ะ แงงงงงงง

[Eli-kun]

ที่เสี่ยวเกอจับได้เป็นเพราะหุ่นไม่เหมือนกันรึเปล่า?
อู๋เสียตัวปลอมคนนี้อาจจะหุ่นบางไปนิดไรงี้ 555

[yakusoku]

เสี่ยวเกอไม่มีวันจำคนรักผิดจริงๆด้วย ตบตาเสี่ยวเกอไม่ได้หรอก//รักอู๋ซือนะ

[Rozenkreuz]

อย่างเสี่ยวเกอแค่ดมกลิ่นก็รู้แล้วมั้งครับ ถถถถ
//นี่มันดราม่า //ตบ