[OS] #DMBJdaily ( lose ) : LOSER [เฮยฮัว]

[10069]

[OS] #DMBJdaily ( lose ) : LOSER  [เฮยฮัว]
Paring : เฮยเสียจื่อ x  เซี่ยอวี่เฉิน











         เซี่ยอวี่เฉินนั่งมองโทรศัพท์ในมือร่วมครึ่งชั่วโมงได้แล้วหลังจากอ่านข้อความของอู๋เสียที่ส่งมาถึงเขาเพื่อบอกข่าวคราวในตอนนี้ และมันจะดีกว่านั้นถ้าประโยคสุดท้ายของอีกคนไม่บอกว่าอยู่กับใคร


          การที่อู๋เสียเบี้ยวนัดกินข้าวกับเขาพรุ่งนี้เพื่อไปดูแลคนป่วยก็เข้าใจได้อยู่


         เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจ.. มั้งนะ..


         ลมหายใจถูกพรูออกมาเสียแทบหมดปอด อุณหภูมิช่วงกลางคืนที่ลดต่ำลงกระทบผิวกายอยู่เนืองๆ นั่นไม่ได้ทำให้คุณชายเก้าสนใจแม้แต่น้อย หากสายตากลับจดจ้องหน้าจอสีดำสนิทอย่างคนไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ


         ก่อนจะตัดสินใจกดเปิดข้อความนั่นเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ นิ้วเรียวคิดเริ่มจะพิมพ์ข้อความเพื่อจะตอบกลับไป ทว่ากลับต้องชะงักอีกรอบเมื่อแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรเหมือนกัน..



         [ขอให้หมอนั่นหายไวๆน—




          พิมพ์ยังไม่ทันเสร็จดี ก็ต้องกดลบข้อความนี้ทิ้งไป




         [ไม่เป็นไร ไว้วันหลัง—




         แล้ววันหลังนี่มันวันไหนล่ะ?


         วันไหนที่อู๋เสียจะไม่คิดถึงคนๆ นั้น..




         เป็นหน้าจอที่ดับไปอีกครั้ง โดยที่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป



          เปลือกตาบางปิดลง พลางเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้นอกตัวบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน ริมฝีปากแค่นยิ้มขึ้นราวกับสมเพชตัวเอง กับแค่จะพิมพ์ข้อความหนึ่งตอบกลับไปเขาจะทำอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องยากเหลือแสนอะไรขนาดนั้น



         แต่คิดไปคิดมามันก็ยากจริงๆ นั่นแหละนะ


         เป็นเรื่องยากเหลือเกินกับการที่จะเข้าไปอยู่ในใจใครสักคน



         นี่เรียกว่าแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มหรือเปล่า?


         หรือว่าทั้งที่เราเริ่มแล้วแต่เขาทำเหมือนไม่เห็นมันถึงได้เรียกว่าแพ้กันแน่..





         “ทำหน้าเศร้าจังเลยนะคุณชาย”  


         ร่างเจ้าบ้านสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ไม่ได้มีเขาอยู่คนเดียว แต่มีนายเฮยเสียจื่อ นั่งตรงเก้าอี้ตัวข้างๆ ดวงตาคมหันไปสบมองคนที่นั่งเงียบตั้งนานสองนาน หรือว่าอีกฝ่ายนั้นจะไม่ได้เงียบเพียงแต่เขาไม่ได้ยินก็เป็นได้



          หลังจากที่จมจ่อมอยู่กับข้อความนั้นก็รู้สึกราวกับจะไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย


          พูดให้ถูกคือ เขาไม่ได้สนใจอะไรนอกจากอู๋เสียต่างหาก..




         “ว่าไงครับ มีเรื่องอะไรทำไมสีหน้าเป็นแบบนั้นล่ะ” เสียงทุ้มติดจะกวนพร้อมรอยยิ้มขี้เล่นที่อีกฝ่ายแสดงออกมาราวกับจะล้อเขานั้นทำเอาเส้นสมองกระตุกอย่างเสียไม่ได้


         “ตาบอดแล้วยังจะพูดมั่วอีกนะ ฉันจะไปเศร้าเรื่องอะไรกัน”


         “ผมว่าตัวคุณเองน่าจะรู้ดีกว่าผมอีกนะ”


         คิ้วเรียวขมวดมุ่นเล็กน้อย อย่างไม่ค่อยจะพอใจเจ้าคนที่มันเสนอหน้ามาหาเขาถึงที่บ้านทั้งที่ยังไม่ได้เชิญ และไม่คิดจะเชิญ แถมไม่คิดจะบอกด้วยว่ามาทำไม ซ้ำตอนนี้ยังจะมาพูดจาไม่รู้เรื่องอีก


         “กลับไปได้แล้วไป” ยิ่งไม่อยู่ในอารมณ์จะรับแขก และยิ่งเป็นแขกแบบเฮยเสียจื่อแล้วนั้น ยิ่งควบคุมอารมณ์ไม่ได้เข้าไปใหญ่



         หรือหน้าที่การงานหลักๆ ของหมอนี่คือกวนประสาทเขา ไม่ใช่คว่ำกรวย?



         “ทำไมไม่บอกเขาไปล่ะครับ คุณชายเก้า” นายแว่นดำไม่ตอบ หากถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้



        อยากรู้.. ว่ามีเหตุผลอะไรทำไมถึงไม่บอกความรู้สึกจริงๆ กับฝ่ายนั้นไปเลย แล้วเหตุผลนั้น- มันจะเป็นเหตุผลเดียวกับของเขาหรือเปล่า..



         “บอกหรือไม่บอก เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับนาย”


         “แล้วมีเรื่องไหนที่คุณจะให้ผมเกี่ยวได้บ้างล่ะครับ”


          “รู้ไปก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี” เซี่ยอวี่ฮัวปรายตามองคนข้างๆ ก่อนจะหันกลับไปจ้องโทรศัพท์เครื่องชมพูในมือตัวเองต่อ “หรือว่านายจะช่วยให้อู๋เสียมาชอบฉันได้หรือไง”


          “ผมไม่มีปัญญาหรอก ขนาดตัวผมเองยังทำให้คุณชายหันมาชอบผมไม่ได้เลย”



          !!


          นัยน์ตาสีอ่อนหันมามองคนพูดเพื่อให้แน่ใจว่าเมื่อครู่อีกฝ่ายไม่ได้ล้อเล่น ซึ่งสีหน้าจริงจังของเฮยเสียจื่อก็เป็นตัวบ่งบอกได้โดยไม่ต้องคิดเดาให้ยาก


          “พูดบ้าอะไรของนาย”


          “ผมรู้ดีว่าคุณชายเก้ารักใคร และผมก็รู้- ว่าคุณรักเขามากแค่ไหน มากแบบที่ต่อให้ตอนนี้ผมพูดว่ารักคุณ ก็ไม่มีความหมายอะไรสำหรับคุณอยู่ดี”


          “.....”


           เฮยเสียจื่อหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายเงียบไป “ตอนแรกไม่คิดว่าคุณจะตกใจนะ ก็อย่างว่าแหละครับ ที่ผ่านมาคุณชายเก้าก็ไม่ได้จะสนใจอะไรผมอยู่แล้ว ต่อให้แสดงความรู้สึกอะไรไปคุณชายก็ไม่รู้หรอกว่าผมคิดยังไง”


          “หุบปากแล้วกลับไปได้แล้ว”


          “น่าเสียดายว่าผมมันไม่ใช่พวกที่โดนปฏิเสธมาแบบนี้แล้วจะให้เลิกชอบคุณชายได้ง่ายๆ นะครับ ไอ้ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้นี่ ไม่อย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องมานั่งทำหน้าเศร้าอยู่แบบนี้หรอก ผมพูดถูกหรือเปล่า?”


          “เฮยเสียจื่อ!” น้ำเสียงแข็งกร้าวตวาดขึ้น ทำให้นายแว่นดำวาดยิ้มกวนแบบทุกที มือสองข้างยกขึ้นอย่างยอมแพ้



          พูดถึงเรื่องนายน้อยคนนั้นทีไร เป็นต้องโมโหใส่เขาทุกทีสิน่า



         “ผมกลับก็ได้ แต่ผมมันพวกช่างตื๊อนะ เผื่อคุณจะไม่รู้”


         “คนอย่างนายนี่มัน—“


          “ครับๆ.. เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณชายเก้าก็ต้องเจอคนอย่างผมอีกอยู่ดี เอาเป็นว่าคืนนี้- ฝันดีนะครับ” เฮยเสียจื่อยิ้มให้ก่อนจะพาตัวเองออกมาจากบ้านคุณชายเก้า




         นึกอยากหัวเราะตัวเองขึ้นมาที่ดันบอกความรู้สึกออกไปแบบนั้น  ทั้งๆ ที่ก็รู้ดีอยู่เต็มอกว่าคนที่คุณชายเก้าสนใจเป็นใคร



         ขนาดรู้ดีอยู่แล้วแท้ๆ ก็ยังจะบอกให้โดนเขาโกรธมาแบบนี้อีก






         “คุณชาย... ที่จริงแล้ว คนขี้แพ้น่ะ--  มันเป็นผมคนนี้ต่างหาก..”

End.

[linpingz]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อีแว่น คราวนี้พระเอ๊กกก พระเอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

วันหลังไม่ต้แงพูด เข้าไปกอดเลยยยยยย // มโนขั้นสุดดดดด

คุณชายก็อ้อนอีเเว่นมั่งงงงงงงงงงงงงงงงงงง  อุตสาห์มาบุกถึงห้อง 55555555555

[sha]

เฮยยยยยย เฮยเสียจื่อของพี่ T______T

น้ำตาพี่จะไหลแล้วลูก มามะ มากอดที ถึงจะแพ้ก็ไม่เป็นไร ฮือออ