[OS] #DMBJdaily "เทียน" [เสี่ยวฮัว >> อู๋เสีย >> เมินโหยวผิง]

[maew3ta]

ขอแปะก่อนนะคะ เดี๋ยวไม่ทัน ฟฟฟฟ คำผิดเดี๋ยวตามมาแก้ค่ะ แงง

"เทียน"

(เสี่ยวฮัว >> อู๋เสีย >> เมินโหยวผิง)


เซี่ยอวี่ฮัวไม่ใช่คนใจเย็นนัก

แม้ภายนอกดูเป็นคุณชายเรื่อยเปื่อย ใช้ชีวิตไม่เร่งร้อน ทว่านั่นเพราะภาระหน้าที่ซึ่งแบกไว้บนหลัง บีบบังคับให้ต้องสวมหน้ากากแต้มยิ้ม แสดงบทบาทเป็นคนใจเย็นและมีสติในทุกสถานการณ์ คนสกุลเซี่ยรอบคอบและไม่เคยมองข้ามการวางแผนสำรองไว้สำหรับความเป็นไปได้ทุกกรณี เบื้องหลังรอยยิ้มเจิดจรัสคือโลกมืด เซี่ยอวี่ฮัวเติบโตโดยคงแบบแผนนั้นมาทุกกระเบียดนิ้ว

เขาไม่ชอบการรอคอย เชื่ออยู่เสมอว่าในเมื่อลงมือเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของตนได้ ย่อมเป็นเรื่องดีกว่า จึงมักเลือกจะทำมันเสียเลยโดยปราศจากความลังเล

แต่ก็มีข้อยกเว้น สามารถรอได้...สำหรับบางกรณี หากผลลัพธ์นั้นจะคุ้มค่าแก่เวลาที่ต้องสูญ





“เสี่ยวฮัว" เด็กชายกระซิบ ในแสงสลัวพอมองเห็นท่าทางเป็นห่วงเป็นใย แม้น้ำเสียงออกจะสั่นอยู่น้อย ๆ "เธอรอฉันอยู่ตรงนี้”

เสี่ยวฮัวในชุดลำลองอย่างเด็กหญิงพยักหน้า นึกครึ้มใจขึ้นมาจนเกือบหลุดยิ้ม ดูหวังดีขนาดนั้น จะช่วยทำเป็นกลัวให้หน่อยก็ได้

เขางอขาเป็นท่าชันเข่า พึมพำออกมาเบา ๆ "แล้วรีบกลับล่ะ"


นายน้อยสามในวัยเยาว์ช่างใสซื่อ เกือบจะเข้าขั้นบื้อแล้ว ที่เข้าใจผิดมาตลอดว่าคุณชายเก้าสกุลเซี่ยเป็นเด็กผู้หญิง แต่เรื่องนี้โทษอู๋เสียคงไม่ได้ ด้วยการแต่งกายของเขา ทั้งยังศาสตร์ศิลป์ที่ร่ำเรียนแต่เด็ก หากไม่ปริปากเฉลยความจริงออกไป นับว่าแยกแยะลำบาก อีกอย่างเขาเองก็สนุกไม่น้อย กับการมองท่าทางเขิน ๆ จนน่าตลกในบางคราวของอีกฝ่าย ต่อให้ซิ่วซิ่วจะเริ่มจ้องเขาตาขวางก็เถอะ

อู๋เสียผงกศีรษะรับแข็งขัน เหลือบมองเทียนเล่มหนึ่งซึ่งถูกจุดไว้ข้าง ๆ ทำหน้าที่เป็นแหล่งกำเนิดแสงสว่างรองจากดวงจันทร์ นอกนั้นมีเพียงความมืด จากนั้นถือวิสาสะ ยกมือขึ้นลูบผมเขาป้อย ๆ

เขาอ้าปากหวอ นี่นอกเหนือความคาดหมายนิดหน่อยจนถึงกับหดคอลงโดยไม่รู้ตัว  ทันเห็นนายน้อยสามทำหน้าแตกตื่น รีบดึงมือตัวเองกลับอย่างลนลาน ก่อนจะจ้ำอ้าวออกจาก 'ฐานทัพลับ' ซึ่งหากมองย้อนกลับไปจากวันนี้ มันก็ไอ้เพิงไม้เก่า ๆ ที่จะพังแหล่มิพังแหล่เท่านั้นเอง

เสี่ยวฮัวในวัยเยาว์นั่งมองเปลวเทียนไหวระริก แสงเทียนแค่นี้ไม่อาจสู้แสงจันทร์ในคืนเพ็ญได้ แต่อาจเพราะอู๋เสียเป็นคนจุดมัน จึงรู้สึกว่าสว่างจนตาพร่า


ตอนนั้นจำไม่ค่อยได้แล้ว ว่าแอบหนีไปเล่นนอกบ้านตอนกลางคืน แล้วทำไมจึงจบลงตรงไปอยู่ที่มืด ๆ ด้วยกันสองคน แถมยังนั่งจ้องเปลวเทียนรออู๋เสียกลับมาอีก ทั้งที่ระดับเขาแล้ว ต่อให้เป็นวัยเด็ก ก็เชื่อมั่นว่าเอาตัวรอดได้ดีกว่าอีกฝ่ายมากนัก


"จะกลับมารับก่อนเทียนไหม้หมดเล่ม"


นายน้อยผู้ใสซื่อเอ่ยถ้อยคำนั้นไว้ก่อนไป ไม่ได้นึกเลยว่ากว่าตัวเองจะกลับมา เทียนนี้คงโดนลมพัดดับหมดแล้ว งั้นสู้เป็นเขาเองนี่ละที่เป่ามันดับเสียเลยดีกว่า ดังนั้นถึงจะรอนานเท่าไร เทียนก็ไม่หมดเล่มสักที ถือเป็นการช่วยไม่ให้อีกฝ่ายต้องผิดสัญญา

อู๋เสียแม้กลับมารับจริง ๆ แต่โผล่มาโน่น ใกล้รุ่งสาง จะเคืองก็ทำไม่ลง เมื่อเหลือบเห็นรอยถลอกปอกเปิกตามแข้งขา เจ้าตัวอุบเงียบ ไม่ยอมบอกว่าไปได้แผลมากไหน รู้ทีหลังจากอาสามของอู๋เสีย ว่าอีกฝ่ายหลงทางอยู่นาน แถมยังกลัวผีจนล้มลุกคลุกคลานได้แผลเต็มเนื้อตัว กว่าจะย้อนกลับมาหาเขาได้อีกหน ตอนนั้นพอถามทีไร ก็ได้รับคำตอบแต่เอาเถอะน่า ฉันก็กลับไปรับเธอก่อนเทียนหมดเล่มไม่ใช่หรือไง

เสี่ยวฮัวฟังแล้วถึงกับคลี่ยิ้ม เป็นรอยยิ้มเปี่ยมสุขของวัยเยาว์ที่หลังจากนั้นอีกไม่กี่ปี กลับค่อย ๆ เลือนหายไปจากใบหน้า แล้วถูกซ้อนทับด้วยรอยยิ้มบนหน้ากาก คล้ายว่าสวมไว้จนถอดไม่ออก กลับไปยิ้มแบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว






ชายหนุ่มเหม่อมองแสงเทียนที่เต้นระริกอยู่ในความมืด แค่นหัวเราะออกมาเพียงลำพัง

มีอยู่ไม่กี่อย่างที่เขารอ..แม้รู้ว่าผลลัพธ์ช่างไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย

"ตัดใจเถอะ ผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คนอย่างที่นายจะรั้งเขาไว้ได้"

เขาเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง แต่ผลก็เป็นเช่นเดิม

"ฉันจะรอ"

แววตามั่นคง คำตอบหนักแน่น อู๋เสียเข้มแข็งขึ้นมาก แต่เซี่ยอวี่ฮัวกลับยิ่งหดหู่

"เปล่าประโยชน์" เขาค้าน ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ

"หมอนั่นก็รอฉันอยู่เหมือนกัน"

ความมั่นคงจนโง่เขลานั้นทำให้ต้องถอนใจออกมา

พวกเขาล้วนเป็นคนโง่ เป็นดั่งแมลงเม่าที่บินเข้าหาแสงไฟ ถึงปีกหรือทั้งตัวจะมอดไหม้ก็ไม่เป็นไร โง่เกินกว่าจะหลีกหนีสิ่งที่รู้ทั้งรู้ว่าต้องทำให้เจ็บปวด รอคนที่อาจไม่อยู่แล้วก็ได้ หรือต่อให้ยังอยู่ จะหันมามองตนเองบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้

บทสนทนาซ้ำ ๆ นั้นไร้ประโยชน์ เขาเอ่ยเช่นเดิม แล้วฟังอีกฝ่ายย้ำอย่างเก่า วนเวียนไม่รู้จบ เจ็บซ้ำซากหาจุดสิ้นสุดไม่เจอ ต่อปากต่อคำครั้งล่าสุดยังติดหูไม่รู้หาย


ชายหนุ่มโบกนิ้วหยอกล้อเปลวไฟ มันลุกโชนขึ้นจากเทียนเล่มเก่า ๆ ที่เก็บไว้มานาน เล่มเดียวกับที่เขาเคยเป่าดับไปเมื่อครั้งรออู๋เสียเมื่อสมัยเด็ก ค้นเจอมันอีกครั้งจึงหยิบขึ้นมาจุดเล่น นึกปลอบใจตัวเองไปด้วยว่าขออีกสักหน แค่เทียนเล่มนี้มอดไหม้จนหมดเล่ม แล้วเขาจะตัดใจ ไม่รออย่างสิ้นหวังอีกต่อไปแล้ว


เนิ่นนานในความเงียบงัน เซี่ยอวี่ฮัวทอดสายตามองลำเทียนซึ่งถูกเปลวไฟลามเลีย มันหดสั้นลงเรื่อย น้ำตาเทียนไหลจากเชิงลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่า


ชายหนุ่มหัวเราะเสียงขื่น ยกฝ่ามือขึ้นปิดดวงตาตัวเอง


เขาไม่ใช่คนใจเย็น เขาจะไม่รอหากรู้ว่าได้ไม่คุ้มเสีย วันนี้ขอรอแค่เทียนเก่าตรงหน้ากลายเป็นน้ำเหลว ๆ ขังในเชิงเทียน แล้วจะได้เป็นอิสระเสียที  


แสงสุดท้ายลุกโชนแล้วไหววูบ อีกแค่ไม่กี่อึดใจ แต่ในยามที่เทียนใกล้หลอมละลายหมดนั่นเอง กลับเป็นเขาเองที่เกิดลังเลขึ้นมา


อย่าเพิ่งไหม้จนหมดเลย...ฉันยังรอได้อีก...เสียงเล็ก ๆ น่ารังเกียจดังขึ้นในหัว


เซี่ยอวี่ฮัวเป่าเทียนดับลงในตอนนั้น..


ควันบางเบาลอยขึ้นเหนือแท่งเทียนสั้น ๆ แล้วจางหาย แม้เหลือขนาดเพียงเท่ายางลบเล็ก ๆ เท่านั้น ทว่าเทียนเล่มนี้ก็ยังอยู่ ไม่ได้กลายเป็นน้ำตาเทียนไปเสียหมด เขาดึงส่วนที่เหลือออกมาจากเชิงเทียน มันยังร้อนจนลวกผิวเนื้อ แต่กลับกำเอาไว้เนิ่นนานอย่างไม่รู้สึกรู้สา กระทั่งน้ำตาเทียนแห้งแข็งติดฝ่ามือ


ต่อให้ร้อนอย่างไร..สุดท้ายก็อาจด้านชาจนหมดความรู้สึกไปได้เองอย่างนั้นหรือเปล่า?



เซี่ยอวี่ฮัวห่อชิ้นส่วนนั้นไว้ด้วยผ้าเช็ดหน้า จากนั้นซุกไว้ด้านในสุดของลิ้นชัก ไม่เคยหยิบก้อนเทียนสั้น ๆ ที่ว่าออกมาจุดไฟอีก


เทียนเล่มนี้ยังไม่หมด


...ฉันยังรอต่อไปได้อีก...







นึกถึงผี ผีก็มา เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นอู๋เสียที่ขอร้องด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"เสี่ยวฮัว ครั้งนี้ต้องขอยืมกำลังคนจากนายแล้ว"

"ยังไม่เลิกคิดอีกหรือ เรื่องนี้ไร้สาระ ฉันจะไม่เอาคนของฉันไปเสี่ยงช่วยนายตามหาหมอนั่นอีก"

"นายอย่าพูดจาตัดเยื่อใยอย่างนั้น ฉันจะไม่ส่งคนของนายไปในพื้นที่อันตราย อีกอย่างไม่ได้ขอร้องเปล่า ๆ ครั้งนี้ต่อให้นายบอกอยากได้สมบัติมีค่าที่สุดของสกุลอู๋ ก็จะยอมยกให้โดยไม่ลังเล"

"ทั้งหมดนี้...เพื่อคนคนนั้นน่ะหรือ.." เขาถาม แต่อู๋เสียเงียบไป จึงได้เปลี่ยนคำถามเสียใหม่ "เอาอะไรก็ได้งั้นหรือ"

ใช้เวลาไม่นานเลย ก่อนคำตอบดังคาดจะตามมา "อะไรก็ได้"

สำหรับอู๋เสียที่ยึดติดกับคนหนึ่งคนมานับสิบปี คำตอบนั้นไม่ทำให้เขาแปลกใจสักนิด

"งั้นฉันขอเทียนจากนายหนึ่งเล่ม"

อีกฝ่ายส่งเสียงร้องเหมือนไม่เชื่อหู ในจำนวนสมบัติล้ำค่ามากมายกลับเป็นสิ่งนี้ ต้องกำลังสงสัยอยู่แน่ว่าเขาจะเล่นลิ้นอะไรหรือเปล่า

"เทียน?"

แต่เซี่ยอวี่ฮัวหมายความตามนั้นจริง ๆ

"ใช่" เขาย้ำ "เทียน"

“เทียนเป็นเล่ม ๆ น่ะนะ”

“เทียนเป็นเล่ม ๆ นั่นละ”

“ได้ ได้ครับ” อีกฝ่ายทำเสียงละเหี่ยหลังเงียบไปอีกอึดใจใหญ่ ๆ  อาจคิดว่าเขาบ้าไปแล้ว “ได้เลย เทียน ตามที่คุณชายเก้าต้องการ จะเอาสักร้อยสักพันเล่มก็ได้ แถมเชิงเทียนให้นายดูเล่นด้วยเอ้า”


เซี่ยอวี่ฮัวยิ้มออกมา...แบบที่แตกต่างจากยิ้มการค้าหรือต่อหน้าผู้คนที่มาชมการแสดงของเขา แต่เป็นยิ้มแบบเดียวกับที่เคยปรากฏบนใบหน้าเสี่ยวฮัวซึ่งอีกฝ่ายเข้าใจว่าเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้น อาจต่างกันแค่ตอนนี้ดูเศร้าสร้อยกว่านิดหน่อย


คิดไปก็น่าเจ็บใจเหลือเกิน หมอนั่นทำให้เขาต้องละทิ้งกฎของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า


“แล้วมาจุดให้ฉันด้วยสิ”

“หือ”

“ไม่มีอะไร” เขาหัวเราะกลบเกลื่อน “นายน้อยสามต้องการกำลังคนสักเท่าไรล่ะครับ”


แทบมองเห็นรอยยิ้มกว้างของอู๋เสียได้เลยตอนนั้น


“สมกับที่เป็นเพื่อนกันมาแต่เด็ก”


เขาแพ้แล้ว




เซี่ยอวี่ฮัวรู้ดีเสมอ ว่าตัวเองไม่ใช่คนใจเย็น จะไม่รออะไรที่ไม่คุ้มค่าพอ


แต่มีอย่างหนึ่ง...หรืออาจจะคนหนึ่งที่เขายังรอ ตราบเท่าที่เทียนเล่มนั้นยังไม่มอดไหม้จนหมด


“ฉันเคยบอกหรือยังเสี่ยวฮัว ว่านายเป็นคนดี”


“ขอบใจ”


เทียนเล่มเดียวก็รอทั้งชาติแล้ว ไหนจะยังมีอีกนับร้อยนับพันเล่มพร้อมเชิงเทียนนั่นอีก


“แล้วฉันเคยบอกหรือยังอู๋เสีย ฉันเกลียดขี้หน้านายจริง ๆ”

------------------------

289 days left...

[SilverCloud]

สงสารเสี่ยวฮัว รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางสมหวังถึงอยากตัดใจแต่ก็ทำไม่ได้เพราะรักมาก นายน้อยก็ช่างใจร้าย ทำร้ายจิตใจคุณชายฮัว(ถึงเจ้าตัวจะทำไปแบบไม่รู้ตัวเพราะใสซื่อเกินไปก็เถอะ)

[meanato]

เสี่ยวฮัวทำไมนายน่าสงสารงี้เนี่ย

[Naitear]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ T_____________T เสี่ยวฮัววววววววววววววว #เป็นด้วงติ่งคุณชายเก้าต้องอดทน #เจอฟิคฮัวเสียเศร้าๆมาชนต้องไม่ตาย #แง

อ่านแล้วจะร้องไห้ตามค่ะ นี่ล่ะนะความรัก.. อยากจะตัดใจแต่ก็ตัดไม่ขาดเสียที ยึดติดอยู่กับความทรงจำสวยงามวัยเด็ก เฝ้ามองเขา ช่วยเหลือเขาอยู่ตลอด แม้อีกฝ่ายจะไม่เคยกลับมามองเลยก็ตาม..

พอจะตัดใจ ก็ใช้'เทียน'ที่อีกฝ่ายให้มา จุดเพื่อที่จะตัดสินใจตัดเสียที สุดท้ายก็กลับเป่ามันดับก่อนซะงั้น.... TT w TT เจ็บค่ะ อ่านแล้วเจ็บจริงๆ คุณแมวสามตาบรรยายได้รวดร้าวมาก ขอบคุณสำหรับฟิครวดร้าวฟิคนี้นะคะ

//ไม่แน่ว่าต่อไปนายอาจจะมีคนมาดามใจก็ได้นะเสี่ยวฮัววว //ซัมม่อนนายบอดดำมา แง

[Feran.FS]

โอ๊ยยยย โฮฮฮฮ ไอ้ฉากดับเทียนนี่คือแบบ ปริ่มมมมม ขมอ่ะพี่แมว ขมมมมมม //ด้วงร่ำร้อง

สงสารเสี่ยวฮัวนะ แต่ก็คิดว่าแบบนี้ก็เหมาะดี....Orz

[hnee]

อ่านแล้วสงสารเสี่ยวฮัวสุดๆ น่าเศร้าใจจริงๆนะ อาเสียไม่เคยรับรู้ความเจ็บปวดใจของเสี่ยวฮัวเลย เพราะเสี่ยวฮัวรักอาเสียมากไปถึงถนอมน้ำใจไว้มากมายอย่างนี้เสมอมา เทียนแค่เล่มเดียวชั่วชีวิตยังไม่อาจเผาไหม้จนหมด เพราะเจ้าของไม่ต้องการให้มันหมด นี่ขอเพิ่มมาอีก คนให้ไม่ได้รู้อะไรคงส่งให้จำนวนเต็มที่ อย่างนั้นไม่เพียงชาติเดียว จะตามรออาเสียไปอีกกี่ภพชาติหนอเสี่ยวฮัว ฮือๆๆๆ ขอร้องไห้ระทมให้เสี่ยวฮัวแปบ

[tear]

อ่านซ้ำก็ยังเจ็บ ฮืออออ ;w; สงสารเสี่ยวฮัวที่สุด

[uglygirl]

คุณชายใจไม่แข็งพอที่จะปล่อยให้เทียนหมดเล่มสินะ
สุดท้ายก็ต้องเป่าให้มันดับก่อนจะหมด....
เพราะยังไงซะก็รู้ตัวเองว่าไม่มีทางตัดใจได้แบบนั้นรึเปล่า
สุดท้าย....ถึงได้ยอมทนเจ็บต่อไปเรื่อยๆ

[bloodnine]

เจ็บช้ำ..เจ็บช้ำ.. คุณชายหนอคุณชาย..
แต่ว่า..ขอโทษนะคะ..หนูขออู๋เสียให้นายเมินนะTvT

[Ak_Zokyo]

ชอบตอนนายน้อยโทรมาขอกำลังเสริมค่ะ 5555555555555555 มันดูนายน้อยกับเสี่ยวฮัวมากๆกะมุกหยอกๆกัดๆตามประชาคุณชายเนี่ย

“ได้เลย เทียน ตามที่คุณชายเก้าต้องการ จะเอาสักร้อยสักพันเล่มก็ได้ แถมเชิงเทียนให้นายดูเล่นด้วยเอ้า”

กับช่วงจบ

“ฉันเคยบอกหรือยังเสี่ยวฮัว ว่านายเป็นคนดี”

“แล้วฉันเคยบอกหรือยังอู๋เสีย ฉันเกลียดขี้หน้านายจริง ๆ”

นี่ชอบมากเป็นพิเศษเลยล่ะค่ะ

[kaikaizt]

เทียนเล่มนี้ยังไม่หมด


...ฉันยังรอต่อไปได้อีก...

//คุณแมวคะแงงงงงงงเสี่ยวฮัวคนงามของบ่าวว

พวกนายสองคนนี่บ้าจริงๆ รอกันเป็นสิบปี รอคนที่ไม่หันมา ฮืออ

[roro]

ชอบมากเลยค่ะ ที่สุดเสี่ยวฮัวก็ทำใจไม่ได้รีบดับไฟ อย่างนี้ต้องให้นายน้อยส่งเทียนพรรษาให้

[ami.de.alamode]

...ฉันยังรอต่อไปได้อีก...
หัวใจแตกสลายแล้วค่าาาา T__T
เลอค่ามากเลยฟิคนี้ อยากจะร้องไห้
รู้สึกเลยว่าเสี่ยวฮัวคงจะรอ ‘เทียน’ เจินได้ทั้งชาติจริงๆ T__T

[uxmishi]

ว่าจะเม้นท์ฟิคพี่เรนนี่แล้วก็ลืม TAT โฮรวววววว มาเม้นท์แล้วค่ะ >< อันที่จริงเวิ่นเว้อในทวิตเตอร์เอาไว้เยอะมาก พอจะมาเม้นท์อย่างเป็นกิจลักษณะเลยกลายเป็นหัวตื้อนึกไม่ออกเลยว่าจะพิมพ์อะไรดี ถถถถถถถ

แต่เป็นฮัวเสียที่เจ็บปวดมากค่ะ TAT เมทชอบแนวคิดแล้วก็จังหวะในเรื่องมากๆ มันใช่จริงๆ ความรักมันทรมาน แต่เรากลับไม่อยากให้มันจบลง อยากจะให้มันคงอยู่อย่างนี้ต่อไป อย่าเพิ่งจบลงเลย รออีกหน่อยเถอะนะ เรายังรอต่อไปได้อีก เมื่อเช้าเมทอ่านฟิคฮัวเสียเรื่องนึงแล้วคอมเม้นท์ไว้อย่างนี้ คิดว่าประโยคนั้นก็เหมาะกับเรื่องของพี่เรนนี่เช่นกัน เมทคอมเม้นท์ไว้ว่า

"เมื่อมีความรักก็ย่อมมีความหวัง แต่ความหวังนั่นแหละคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ความหวังเหมือนนิโคตินที่อยู่ในมวนบุหรี่ มันทำให้เรามีความสุข...มันทำให้เราเลิกบุหรี่ไม่ได้ ทั้งที่รูปข้างซองก็โชว์ให้เห็นเด่นหราอยู่แล้วว่าหากยังฝืนสูบต่อ สุดท้ายเราจะตายยังไง"

เสี่ยวฮัวยังรอเพราะมีความหวัง เพราะความหวังทำให้ไม่อยากเลิกรอ อยากอยู่ตรงนี้ต่อไป เพราะยังคิดว่าสักวันหนึ่งอู๋เสียอาจหันกลับมา คุณชายเก้าติดบุหรี่เรียบร้อยแล้วค่ะ .______. สายเกินไปแล้วที่จะไปหาคนใหม่

บางทีหากนายน้อยถาม ว่าทำไมถึงยังรอ เสี่ยวฮัวอาจจะตอบกลับไปด้วยประโยคนี้ก็ได้


"ฉันนึกภาพตัวเองที่รักคนอื่นนอกจากนายไม่ออกจริงๆ"


^^

[gaaraclub]

คุณชายพระรองจริงๆค่--- *โดนพลอง*

ฮืออออออ เศร้าแทน T^T