[Drabble] #dmbjdaily 'Hide' : Hide and Seek [ฮัวเฮย]

by **asra** Tue 24 Mar 2015, 23:55

Hide and Seek

เฮยเสียจื่อและคนร่วมคณะกำลังเดินคลำทางอยู่ในความมืด อาศัยเพียงแสงไฟฉายกำลังสูงและแสงตะเกียงสำรวจเส้นทางเพื่อหาทางกลับไปรวมกลุ่ม

เขารับงานลงกรวยครั้งนี้เมื่อสองสัปดาห์ก่อน และดูเหมือนผู้ว่าจ้างจะประเมินกรวยใบนี้ต่ำเกินไป พวกเขาเสียลูกหาบและทีมสำรวจไปกว่าครึ่งทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านมาเพียงหนึ่งในสามของสุสานเท่านั้น ตามด้วยเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเขาต้องแตกกลุ่มกันไปคนละทิศคนละทาง

ร่างสูงในชุดสีดำที่เดินนำอยู่เบื้องหน้าลอบถอนใจอย่างแสนระอา เขาหยุดชะงักครู่หนึ่งเมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวแผ่วเบาก่อนออกเดินต่อโดยไม่มีใครทันสังเกต ดูเหมือนว่าในทางเดินสุสานแห่งนี้จะไม่ได้มีแค่พวกเขาเพียงลำพัง ยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่เดินด้วยขา 4 ข้างแม้จะพยายามเดินเบาอย่างไร แต่ด้วยประสาทสัมผัสของเขาก็ยังพอได้ยิน

ดวงตาสีแปลกใต้แว่นดำเริ่มกวาดมองหาทางหนีทีไล่ เขารู้สึกขัดใจเพราะทางเดินแคบๆ วกวนคล้ายเขาวงกตนี้ไม่มีที่ไหนพอจะให้เขาซ่อนตัวได้

เสียงฝีเท้าหนักๆ เสียงลมหายใจฟืดฟาด และเสียงของเหมือนของแข็งๆ ครูดกับผนังหินเริ่มดังชัดขึ้น คราวนี้แทบทุกคนได้ยินเสียงพร้อมกัน ราวกับว่าอะไรบางอย่างที่สะกดรอยตามพวกเขาอยู่นั้น หมดความอดทนที่จะซ่อนตัวเสียแล้ว

พวกเขาทั้งสี่คนเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเพื่อหาทางออกจากจุดอับ เสียงรองเท้าบู้ทกระทบพื้นหินดังก้องทำให้เสียงลึกลับนั่นเงียบลง ในที่สุดพวกเขาทั้งหมดก็ทะลุออกสู่ห้องโถงกว้างทรงสี่เหลี่ยมห้องหนึ่ง ยังไม่ทันจะหายเหนื่อย เงาดำขนาดใหญ่ก็โฉบวูบเข้าใส่เพื่อนร่วมลงกรวยของเฮยเสียจื่อคนหนึ่ง

ตะเกียงที่ชายคนนั้นถืออยู่ดับลง ความมืดเข้าปกคลุมทั่วทั้งโถง ไฟฉายแรงสูงของพวกเขาส่องกวาดออกไปในความมืดแต่ก็ไม่พบอะไร

เฮยเสียจื่อพยายามใช้ประสาทสัมผัสที่ไวเป็นพิเศษของตนให้เป็นประโยชน์ เขาส่งสัญญาณให้กับเพื่อนร่วมงานไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นปืนพลุก็ถูกยิงออกไป

แสงจากพลุไฟทำให้ชายแว่นดำเห็นตัวมันอย่างชัดเจน สิ่งมีชีวิตที่รูปร่างเหมือนเสือโคร่งตัวมหึมา ที่มีดวงตาสีเหลืองดุร้าย กำลังแยกเขี้ยวใส่เขา แต่พอสังเกตดีๆ เขาก็พบว่ามันไม่ใช่ ปลายหูที่แหลมชี้ และหางยาวเรียวนั่นเหมือนแมวมากกว่า

“ตัวบ้าอะไรวะ!!!” อีกสองคนนอกจากเขาสบถขึ้นแทบพร้อมกัน

ชั่วแว่บหนึ่งเฮยเสียจื่อนึกถึงรูปสลักหินนูนต่ำที่พวกเขาพบก่อนหน้า ภาพสลักของเด็กชายอ้วนท้วนบนตักมีแมวนอนคลอเคลียอยู่ เพียงแต่แมวตัวนี้ออกจะใหญ่ไปสักหน่อย นี่คงเป็นสัตว์ร้ายจากยุคโบราณที่ถูกใช้วิธีอะไรสักอย่างทำให้มันยังมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้เพื่อเฝ้าสุสานผู้เป็นนาย

“ฮะๆ ดูเหมือนเจ้าแมวเหมียวกำลังหิวนะเนี่ย”

“แกยังจะมีอารมณ์หัวเราะอีกเรอะ!!” หนึ่งในสองคนที่เหลือร้องด่าลั่น พลางเปิดฉากยิงเข้าใส่แมวยักษ์ตัวโตแต่ก็พลาดเป้า เจ้าแมวคล่องแคล่วปราดเปรียวเกินไป มันหลบหนีแสงจากพลุไฟเข้าไปในช่องทางเดินคล้ายกับที่พวกเขาเพิ่งออกมาแต่อยู่คนละฝั่ง

ร่างสูงใช้โอกาสนี้รีบไปจุดตะเกียงที่ดับไป ใกล้ๆ กันมีร่างของคนที่โดนโจมตีคนแรกล้มคว่ำอยู่ ดวงตาสีแปลกใต้แว่นกันแสงมองแค่ปราดเดียวก็รู้ว่าตายสนิท

จากสถานการณ์ เฮยเสียจื่อกำลังคิดว่าหากยังต้องการมีชีวิตรอดเขาคงต้องเอาจริง

ริมฝีปากบางแสยะยิ้มเย็นกับตนเอง มือแกร่งเลื่อนปลดเป้หลังใบเขื่องทิ้งเพื่อความคล่องตัว มืออีกข้างยังคงกระชับปืนโคลท์ M4 ไว้แน่น ฉายาบอดดำเบอร์สองของวงการคว่ำกรวยของเขาไม่ใช่ได้มาเพราะโชคช่วย แม้สายตาของคนภายนอกจะเห็นว่าเขาดูเป็นคนไร้สาระบ้าๆ บอๆ แต่ไม่คิดกันบ้างหรือว่าถ้าเขาเป็นแบบนั้นจริงจะมีชีวิตอยู่รอดในวงการเส็งเคร็งแบบนี้มาได้อย่างไรหลายสิบปี

เขาตัดสินใจเล่นซ่อนหากับแมวยักษ์ตัวนั้น โดยใช้พวกเดียวกันเป็นเหยื่อล่อ จนในที่สุดสัตว์ร้ายจากสุสานก็ล้มลงขาดใจตายอยู่แทบเท้าเขา

เฮยเสียจื่อหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แม้จะล้มแมวลงได้แต่เข้าก็บาดเจ็บหนักพอควร ร่างสูงในชุดสีดำฝืนเดินโซเซตามเสียงหายใจที่ขาดเป็นห้วงๆ ของเพื่อนร่วมทีมที่ถูกเขาใช้เป็นเครื่องมือ ชายวัยฉกรรจ์ตรงหน้ากำลังนอนสำลักเลือด สีหน้าของมันยามเห็นเขานั้นซีดเผือด พยายามลากตัวเองหนีเมื่อเห็นว่าเขาเล็งปืนไปยังมัน

“กะ...แก...มัน...ปี...ศา….ยะ...อย่าาา”

ปัง!!

"หึ..." เขาใช้ชีวิตคนเป็นผักปลาแบบนี้ คิดหรือว่าเขาจะปล่อยให้มีคนรอด ใช่แล้วในวงการคว่ำกรวย โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามอยู่ในสุสานเขาก็เปรียบเหมือนปีศาจร้ายที่ซ่อนอยู่ในร่างคน

แต่ปีศาจอย่างเขาก็ใช่ว่าจะเป็นอมตะเสมอไป….

ทันทีที่ชีวิตสุดท้ายดับลง เฮยเสียจื่อก็ทรุดลงกับพื้น สำลักเลือดออกมาคำใหญ่ เขารู้ตัวเองดีว่าที่บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ เป็นเพราะอายุที่มากขึ้น แม้จะภายนอกจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่ภายในเริ่มเสื่อมถอย ความว่องไวปราดเปรียวแบบคนหนุ่มเริ่มลดน้อยลง วูบหนึ่งเขาอยากพักผ่อน อยากหลับโดยไม่ตื่นขึ้นมาอีก แต่เขารู้ตัวดีว่าเขายังตายไม่ได้...

ร่างสูงลากตัวเองเข้าหาเป้สัมภาระ มือแกร่งสั่นระริกควานรื้อกระเป๋าของตนหาอุปกรณ์ปฐมพยาบาล เฮยเสียจื่อรีบห้ามเลือดตามบาดแผลบนร่างเพราะถ้าเลือดยังไหลไม่หยุดมีหวังว่าเขาได้ไปเฝ้ายมบาล ชายแว่นดำใช้เทปพันรอบขาเพื่อยึดไว้ไม่กระดูกเคลื่อนไปมากกว่าเดิม รีบทำทุกอย่างให้จบขณะที่ร่างกายยังคงชาไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดของบาดแผลทั่วทั้งตัว ตัดใจฉีดมอร์ฟีนให้กับตัวเองถึงเขาไม่ค่อยอยากใช้มันนักถ้าไม่จำเป็น หลังปฐมพยาบาลตัวเองเสร็จเขาจุดบุหรี่สูบอัดควันหนักๆ มองซากใหญ่โตของผู้พิทักษ์สุสานที่นอนนิ่งอยู่มุมหนึ่ง เลือดสีแดงสดอาบไปทั้งตัวจากรูกระสุนปืนและคมมีด จนภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่าเลือน อนุสติสุดท้ายคล้ายได้ยินเสียงทุ้มนุ่มกระซิบเหี้ยมเฉียบขาดที่ริมหูก่อนที่เขาจะมาที่นี่

‘ชีวิตนายเป็นของฉัน เพราะฉะนั้นห้ามตาย นายไม่มีสิทธิตายถ้าฉันไม่สั่ง เข้าใจไหม...เฮยเสียจื่อ...’

เขายิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าเจ้าของเสียงนั้นก่อนสติจะดับลง

..

..

..

..

..

..

..

..

เฮยเสียจื่อ จิบกาแฟนมอุ่นๆ พลางถอนใจยาวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสองเดือนก่อน

ตอนนั้น…. หลังจากเขาสลบเป็นตายอยู่ค่อนคืน พอฟื้นขึ้นมาได้ก็ใช้เวลาอีกหลายชั่วโมงเอาตัวเองออกมาจากสุสาน โดยโผล่ออกมาอีกทางหนึ่งของสันเขา

เขาพักฟื้นเรียกกำลังอยู่อีกหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ ก่อนตัดสินใจกลับเข้าเมืองโดยไม่ย้อนไปรวมกับทีมผู้ว่าจ้าง เพราะเขาต้องการเวลา

เวลาที่จะรักษาบาดแผลและอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับ เพราะขืนเอาสารรูปสะบักสะบอมยับเยินแบบนั้นกลับบ้านที่ปักกิ่งมีหวังไปไหนไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิตที่เหลือ

ที่สำคัญที่สุด...

เขาไม่อยากให้คนๆ นั้นรู้ว่าตัวเขาเองยามนี้อ่อนแอลงมากแค่ไหน…

เขาต้องหาที่ซ่อนตัวสักที่ ที่พ้นหูพ้นตาคนๆ นั้น สุดท้ายเขาจึงเลือกที่จะบินข้ามทวีปมาพักฟื้นร่างกายที่ประเทศเยอรมนี โดยไม่บอกใคร

เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ตามด้วยเสียงเรียกเขาเป็นภาษาเยอรมันสำเนียงพื้นบ้าน ร่างสูงวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ส่งเสียงตอบกลับเป็นเป็นภาษาเยอรมันเช่นกัน ก่อนจะเปิดประตูบ้าน

ที่หน้าบ้านของเขาไม่มีคนเยอรมันท้องถิ่น…

ที่หน้าบ้านของเขามีชายชาวจีนผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดสูทลำลองยืนอยู่…

และที่อยู่ตรงหน้าคือใบหน้าสวยๆ และดวงตาสีน้ำตาลคู่หนึ่งที่กำลังบ่งบอกอารมณ์หงุดหงิดเต็มกำลัง...

เฮยเสียจื่อหัวเราะฝืดๆ เบี่ยงตัวผายมือ เชื้อเชิญคนตรงหน้าเข้าบ้าน ก่อนจะปิดประตูลง

‘ดูเหมือนว่าเล่นซ่อนหากับแมวยักษ์ตัวนั้นยังง่ายกว่าเล่นซ่อนหากับคุณชายเก้า’

END

---------------------

ไม่มีอะไรมากค่า แค่อยากเขียนพี่เฮยโชว์เทพ สุดท้ายก็เขียนช่วงระหว่างสู้กับแมวเหมียวไม่ทัน จำต้องตัดทิ้ง ซิกๆ

เอ.... ว่าแต่ คนแพ้ในเกมเล่นซ่อนหาจะโดนอะไรบ้างน้อ เอิ๊กๆ

by **sha** Fri 27 Mar 2015, 21:48

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ขอเงยหน้ามองท้องฟ้าเก็บอาการก่อนเลยค่ะ ฮือออ
ชอบโมเมนท์ที่เฮยไปต่อสู้จัง นี่สิ ถึงจะเป็นตัวนาย ไม่ไหวก็ไม่กลับค่ะ พี่แกก็เล่นหนี ไปซ่อนที่อื่น (ทิ้งให้คนที่อยู่ด้านหลังเป็นห่วงเข้าไปอีก โงยยย ทำตัวแบบนี้ถึงจะน่ารักในสายตาเรา แต่ดูเป็นคนหนีปัญหาในสายตาคุณชายเก้านะคะพี่)

อ่านแล้วติดใจจน สุดท้ายก็โดนตามเจอจนได้ เอาจริง ๆ แล้ว ลึก ๆ ก็อยากอ่านต่อค่ะ อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นอย่างไร ๕๕

by **tear** Mon 30 Mar 2015, 13:44

โอ๊ยยยยพี่เฮยยยยยยคราวนี้ไม่น่าออกไปไหนไม่ได้สองเดือนนะคะะ น่าจะออกไปไม่ได้สองปีเลยมากกว่าาาาา ๕๕๕๕๕๕

พี่เฮยน่ารักไปแล้ววววววว ชอบจังเลยค่ะะะะ เอาอีกกก//เกาะแข้งเกาะขา

by **kuramajoy** Tue 31 Mar 2015, 06:45

โอยอยากขอเป็นศิษย์
คือเป้นอะไรที่เราอยากทำได้มั่งเลยคะ
แต่งพี่เฮยได้เท่ และแมนมาก แต่ในความแมนนั้นก็ยังคงเป็นพี่เฮยกวนๆ
แงงงงงกราบขอแบ่งขี้เล็บ
ตอนแรกกำลังลุ้นกับพี่เฮยคะ พอต่อมา อิแม่ พี่เฮยฉันดชคดีรอดมาได้ พอตอนคุณชายมาเคาะประตูนี่เราโครตก๊ากกกคะ
นายหนีไม่รอดแล้วเฮยเสียจื่อ คำนี้ผุดขึ้นมาเลยคะ
คุณชายลงโทษเบาๆน๊า เดี่ยวงูเจ็บแผล อิอิอิ