[Drabble] #dmbjdaily (หมอน) ถวิล [ฮัวเฮย]

by **sha** Tue 27 Jan 2015, 23:05

Paring ; เซี่ยอวี่ฮัว x เฮยเสียจื่อ
Rate ; PG

.
.

ในคืนอันแสนเร่งรีบของกรุงปักกิ่ง ผู้คนจำนวนมากเดินพลุกพล่านเต็มถนนไปมาอย่างวุ่นวาย ไม่ว่าใครก็ต่างมีธุระเป็นของตัวเอง เซี่ยอวี้ฮัวยืนมองภาพเบื้องล่างด้วยสายตาที่ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แม้ว่าตาของเขาจะเห็นภาพเป็นอะไร แต่ในใจกลับคิดถึงเรื่องอื่นอย่างช่วยไม่ได้

ชายหนุ่มเดินกลับมายังโต๊ะทานข้าว มือเอื้อมไปหยิบเบียร์กระป๋องที่เปิดทิ้งไว้ขึ้นมากินอึกใหญ่ เพียงไม่ถึงนาที เขาก็ดื่มมันหมดราวกับร่างกายไม่ได้รับน้ำมาเป็นคืนวัน เสียงเพลงที่ดังออกมาจากวิทยุวนไปมาอย่างน่าเบื่อหน่ายราวกับจะสะท้อนเบื้องลึกให้เห็นถึงจิตใจของคนฟัง เขากดเปลี่ยนคลื่นอีกครั้งหวังจะได้ยินเพลงที่ผ่อนคลาย

“ฉันนอนไม่หลับ เพราะเธออยู่ในความคิดของฉันตลอดเวลา”
เซี่ยอวี้ฮัวเลิกคิ้วกับเนื้อเพลงที่ได้ยิน พลางเอื้อมมือกดเปลี่ยนสถานีอีกครั้ง

“ถ้าเธอคิดว่าเธอกำลังเหงาอยู่” อีกแล้วหรือ ? เขาตั้งคำถามในใจ
ชายหนุ่มหรรี่ตามองมองไปยังเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เอาไว้ใช้ฟังเพลงนี้ เขาเดินไปหยิบเบียร์อีกกระป๋องมาจากตู้เย็นอีกครั้งแล้วจึงเดินมาที่เดิม มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือเครื่องดื่มก็กดเปลี่ยนคลื่นตามที่คิดไว้

“คุณบอกเองว่าจะอยู่ช่วยผม แล้วตอนนี้คุณหายหัวไปอยู่ไหนกัน” ถ้านี่เป็นการพนัน เขาคงหมดตัวไปตั้งแต่ห้านาทีแรก แต่ชายหนุ่มก็ส่ายหัวอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะกดเปลี่ยนคลื่นอีกครั้ง ราวกับวางเงินพนันก้อนสุดท้ายเอาไว้

“เสียงของคุณดังก้องไปมาในทุกครั้งที่หลับตาอย่างช่วยไม่ได้ แล้วอย่างนี้ใครจะทนไหวล่ะ”

‘ปี๊ป ปี๊ป’
เสียงสัญญาณวิทยุดังขึ้นอีกครั้ง แสดงให้เห็นว่ามันได้ถูกปิดการใช้งานลง เซี่ยอวี้ฮัวหัวเราะเบา ๆ ให้กับตัวเอง เขาล่ะสงสัยเหลือเกินว่าในคืนนี้จะมีใครดวงตกเท่ากับตนหรือไม่

เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้ง ขายาวพาเจ้าตัวก้าวไปยังหน้าห้องนอน เขามองประตูเบื้องหน้าอยู่นานพอควร กัดปากตัวเองเหมือนเป็นเด็ก ๆ แต่ก็ตัดสินใจที่จะเปิดมันเข้าไป

‘แกร๊ก’
เสียงล็อคที่ถูกเคลื่อนของบานประตูขณะกำลังแย้มเปิดจากด้านนอกเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่มีแค่เพียงเตียงนอนขนาดใหญ่ตั้งไว้อยู่มุมห้อง วินาทีแรกที่ประตูถูกอ้าออก กลิ่นอับในห้องก็ตีขึ้นมาถูกจมูก แสงจันทร์ที่เล็ดลอดมาทางหน้าต่างแสดงให้เห็นถึงการกระทำของชายหนุ่มที่กำลังคว่ำหน้าทิ้งร่างลงไปยังเตียงนอน

ไม่นานนัก จมูกก็เริ่มทำความเคยชินกับกลิ่นที่ได้รับ จนตอนนี้เขาไม่รู้สึกถึงความอับอะไร สมองเริ่มประมวลสภาพของห้องในความมืด ก่อนจะค่อย ๆ ปรับตัว พลางนึกคิดไปถึงเจ้าของห้องที่ไม่ชอบเปิดไฟ

กลิ่นอายต่าง ๆ ลอยอบอวลอยู่ไปทั่ว ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นน้ำหอมของผู้ใช้ กลิ่นแอลกอฮอร์ที่เจ้าตัวเอาไว้ใช้ทำแผล กลิ่นนิโคตินที่หลงเหลืออยู่ในห้อง กลิ่นตัวที่ติดอยู่กับผ้าห่มและหมอน ทุกอย่างยังงสภาพเดิมไว้ตั้งแต่เจ้าของห้องจากไป

“นานเท่าไหร่แล้วนะที่นายไม่กลับมา ?”

ไร้ซึ่งคำตอบ บรรยากาศในห้องดูเงียบกว่าเดิมหลังจากสิ้นเสียงของชายหนุ่ม นิ้วมือกระชากหมอนบนหัวมาใกล้ตัวก่อนจะซุกหน้าลงไปแล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อซึมซึบกลิ่นที่ติดอยู่กับมัน น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาอย่างช่วยไม่ได้

หากมีใครผ่านมาเห็นท่าทีที่หมดสภาพของคุณชายเก้าอยู่อย่างนี้ล่ะก็ พวกเขาคงอดที่จะเอือมระอาไม่ได้ แม้แต่เจ้าตัวยังสมเพชตัวเองที่มาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้ เซี่ยอวี้ฮัวหลับตาลงอย่างเชื้องช้า มือขย้ำหมอนจนยับยู้ยี้ไปหมด

สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้มีเพียงแค่การนอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายที่ว่า

ใครบางคนนั้นไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาอีกแล้ว
ใครบางคนที่เขามักจะแสร้งทำเป็นไม่สนใจแต่ก็อดนึกถึงไม่ได้
ใครบางคนที่พร้อมจะทำอะไรโดยไม่คิด หรือทำเรื่องเสี่ยงตายเพื่อเขา
ใครบางคนที่ทำเรื่องบ้า ๆ มากมายเพื่อให้เขาปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน
ใครบางคนที่ได้สร้างความทรงจำฝังลงหัวใจของเขา
ใครบางคน .. ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

.
.
.

แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่วบริเวณห้องนอน ไอความร้อนลอดผ่านกระจกเข้ามาสร้างความรำคาญใจให้กับคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างช่วยไม่ได้ เซี่ยวอวี้ฮัวทำเพียงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัว ซุกหน้าลึกเข้าไปยังหมอน เขาเริ่มทำการสูดกลิ่นจากหมอนใบนั้นอีกครั้งราวกับมันเป็นสารเสพติดที่ละไม่ได้

เพราะสิ่งเดียวที่สามารถยืนยันได้ว่าคนคนนั้นเคยอยู่ที่นี่ก็คงมีแต่ความทรงจำและกลิ่นของเจ้าตัว .. เฮยเสียจื่อ

จบ

เป็นยังไงบ้างคะ ๕๕
ไม่ได้เขียนอะไรยาว ๆ แบบนี้มานานมากแล้ว เคอะเขินจน ปกติตามอ่านแต่ที่ชาวบ้านเค้าส่งค่ะ ไม่นึกเลยว่าจะมีวันที่ตัวเองต้องมาเขียนเอง แถมดูเหมือนเนื้อเรื่องจะไม่ค่อยตรงกับหัวข้อเลยด้วย ไม่สิ .. ก็มีอยู่นะ ๕๕ แต่เจือจางไปนิดค่ะ (ฮา) ใจจริง ๆ ก็แค่อยากเห็นคุณชายโดนทิ้งบ้างเท่านั้นแหละ ถูกปล่อยให้เหงาแบบนี้ก็ได้ฟีลคนเขียนไปอีกแบบก็ .. ไม่มีะไรไปมากกว่านั้น ๕๕

อ้อ แล้วก็เพลงที่ดังออกมาจากวิทยุนั่นน่ะ นั่นคือเนื้อเพลงที่มีจริง ๆ นะคะ ๕๕ เพียงแต่มันได้ถกแปลเป็นภาษาไทยเท่านั้นค่ะ เลยทำให้ตอนแรกค่อนข้างที่จะลังเลว่าจะใส่เป็น Songfic ดีไหม แต่มันก็แบบ (มองบน) สั้น ๆ ๕๕ ก็เลยเอาเป็น Drabble แทนค่ะ แล้วก็ดูสิ บ่นเยอะแบบนี้ จะยาวกว่าฟิคแล้ว ๕๕

by **kuramajoy** Wed 28 Jan 2015, 02:42

กริ๊ดดด พี่เฮยแค่ทิ้งคุณชายแต่ยังไม่ได้ตายใช่ไหมคะ
ทิ้งไปมีสามีใหม่ โฮให้คุณชายเศร้าแทน
อ่านแล้วเหมือนพี่เฮยตายเลยค่า ;w; ร้องเปป
โถคุณชายรอแว่นเกิดใหม่นะคะ