[Fic] สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก2 [เมินโหยวผิง+อู่เสีย+เสี่ยอ้วน]+OC

by **natsume** Sun 25 Jan 2015, 00:42

Title : สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก
Fandom : 盗墓笔记 [บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน]
Pairing : เมินโหยวผิง x อู๋เสีย [ผิงเสีย] (เมนคู่นี้ แต่เสี่ยวเกอนี่โผล่มาแค่ชื่อจริงๆ)
Rate : PG
Timeline : หลังเล่มสิบ และภาคธิเบต (นายน้อยไปตามหาอดีตเสี่ยวเกอมาแล้วค่ะ)

ตอนก่อนหน้า
[Fic] สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก ตอนแรก

**Spoiler Warning**

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[2]
ช่วงสายๆของวันถัดมา เสี่ยวฮัวก็มาถึงร้านผม ทันทีที่เห็นหน้าเสี่ยวเหลียนบรรยากาศรอบตัวหมอนั่นก็ราวกับมีดอกไม้บาน เดินเข้ามายิ้มแย้มซะจนผมยังแอบขนลุก

“สวัสดีจ๊ะ หนูน้อยชื่ออะไรเอ่ย?” ถามเสียงหวานจนนายอ้วนที่ยืนข้างๆต้องตีแขนผมแล้วถามว่านี่คุณชายเก้าตัวจริงแน่รึ? ทำไมมันดูทะแม่งๆ ผมยักไหล่ตอบกลับแล้วเดินไปลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ

“เสี่ยวเหลียน นี่คุณน้าเซี่ยอวี้ฮัว เป็นเพื่อนกับน้าเองครับ” หลังแนะนำตัวเรียบร้อย สาวน้อยก็พยักหน้าหงึกหนึ่งเป็นอาการรับรู้ แล้วหันกลับไปเหม่อมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม

“อู๋เสีย...” แล้ว...ทำไมบรรยากาศรอบตัวนายถึงเปลี่ยนไปเป็นอากาศที่ฉางไป๋ซานได้ล่ะเสี่ยวฮัว?

“ไม่ใช่ลูกฉัน ไม่ต้องมาทำหน้ามีเครื่องหมายคำถามใส่ ที่จะให้ช่วยคือเรื่องเด็กคนนี้แหละ” เพราะเจ้าตัวบอกเองว่าอธิบายทางโทรศัพท์ไม่สะดวกจะมาหาที่นี่ ผมก็เลยยังไม่ได้พูดอะไรมาก มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมเห็นเมื่อเช้านี้ นั่นก็คือมือขวาของเสี่ยวเหลียน ไม่... ไม่ได้มีนิ้วชี้กับนิ้วกลางยาวผิดปกติแบบเสี่ยวเกอหรอก แต่สองนิ้วนั้นเหมือนจะยาวกว่านิ้วอื่นนิดหน่อย มันเป็นข้อสังเกตเล็กๆน้อยของผมเอง

รึว่าเด็กนี่จะเป็นลูกของเสี่ยวเกอจริงๆ? แต่โครงหน้านี่น่าจะได้แม่มา เอ... แม่เธอหน้าตาคล้ายผมรึเปล่านะ?

พลันได้ยินเสี่ยวฮัวพึมพำเบาๆว่า ไม่น่าเชื่อ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะกำลังใช้ความคิด ระหว่างที่มีสมาธิกับตัวเอง นายอ้วนก็สะกิดเบาๆ ทำให้ผมได้เห็นภาพที่ดูแล้วต้องอมยิ้มออกมา

เสี่ยวเหลียนนอนกอดหมอนลูกเจี๊ยบที่นายอ้วนซื้อมาให้ขดตัวอยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง และถ้าจำไม่ผิด ตัวนั้นคือตัวที่จางฉีหลิงชอบนั่งเหม่อมองฟ้าเวลามาบ้านผม

“เหมือนจริงๆใช่มั้ยล่ะนิสัยนั่นน่ะ นายก็คิดเหมือนกันใช่มั้ยคุณชาย?” เสี่ยวฮัวพยักหน้าให้โดยไม่พูดอะไร ตอนนี้คำถามที่ทุกคนสงสัยคือใครเป็นพ่อแม่เด็กกันแน่ แต่ถ้าเธอเป็นลูกของเสี่ยวเกอจริงๆ แล้วหมอนั่นไปมีลูกตอนไหน? เวลาทั้งหลายแหล่หมดไปกับการลงกรวยและตามหาความทรงจำของตัวเองแล้วแท้ๆ

“อาจจะมีการแวะข้างทางก็ได้นะ”

“ไม่ใช่นาย” ผมแขวะนายอ้วน เขายักไหล่แล้วบอกใครจะไปรู้ เห็นเสี่ยวเกอเงียบๆอย่างนั้นจริงๆอาจจะร้ายก็ได้

“ถ้าเขาเกิดในหังโจวก็หาไม่ยากหรอก รู้ชื่อคนเป็นแม่แล้วด้วยใช่มั้ยล่ะ? ที่เหลือก็แค่วันเกิด”

“หือ! เอาวันเกิดไปทำอะไรน่ะเสี่ยวฮัว?”

“ถามตามโรงพยาบาลยังไงล่ะ เส้นสายทางนี้ไม่ค่อยมีเท่าไหร่คงต้องขอพึ่งฮั่วซิ่วซิ่ว ยังไงก็เถอะนายไปถามเด็กนั่นให้ได้ละกันว่าวันเกิดคือวันไหน อายุห้าหกขวบแล้วน่าจะรู้วันเกิดตัวเองแล้วนะ” เสี่ยวฮัวยังคงน่าพึ่งพาเหมือนเดิม แต่จะถามตอนนี้ก็คงไม่เหมาะ แถมเสี่ยวเหลียนดูไม่คุ้นกับเสี่ยวฮัวเลยแม้แต่น้อย แค่คุณชายเก้าเดินเข้าใกล้หน่อยยัยหนูนี่ก็จ้องตาเขม็งเหมือนไม่ชอบเสียแล้ว

สุดท้าย เจ้าบ้านตระกูลเซี่ยก็ยอมกลับไปมือเปล่า แต่กว่าจะกลับไปได้ก็เกือบเย็นแล้ว เขาชมฝีมือทำกับข้าวของเสี่ยอ้วนด้วยว่าฝีมือยอดเยี่ยม แต่ทางหนูน้อยของเราสิอาการหนัก เมื่อวานยังทานได้เยอะอยู่เลย แต่พอเสี่ยวฮัวมาร่วมโต๊ะด้วยก็เอาแต่นั่งเกาะติดผม แทบจะไม่ทานอะไรเลย ผมลำบากใจที่จะให้เพื่อนสมัยเด็กทานข้าวเย็นด้วยเพราะมันเกี่ยวพันกับสารอาหารและการเจริญเติบโตของเด็กน้อยเลยจำเป็นต้องไล่กลายๆให้กลับไปก่อน

จากนั้นพอเหลือกันแค่ ผม นายอ้วน และเสี่ยวเหลียน ยัยหนูก็ดูเหมือนจะเจริญอาหารขึ้นมาทันควัน กินเอากินเอาจนนายอ้วนยิ้มแก้มปริ บอกฝีมือตัวเองนี่เชฟห้าดาวเชียวนะ เหลียนเอ๋อร์กินเยอะๆเลยจะได้โตไวๆ เสี่ยวเหลียนก็ว่าง่ายเหลือเกิน ผงกหัวให้แล้วกินต่อเงียบๆ พฤติกรรมเหมือนผู้ต้องสงสัยว่าเป็นพ่อไม่มีผิด

นี่ถ้าไม่ติดแค่ว่าหน้าเธอเหมือนผม เราจะลงความเห็นกันไปเรียบร้อยแล้วว่าเธอคือลูกของเสี่ยวเกอ

“เหลียนเอ๋อ ปีนี้อายุเท่าไหร่หรอจ๊ะ?” นายอ้วนหวังเริ่มชวนคุยเล่น ดวงตาสีดำแบบท้องฟ้ากลางคืนหันมามองผมเล็กน้อยเหมือนขออนุญาต ผมเลยพยักหน้าให้ทั้งที่ไม่เข้าใจว่าทำไม

“หกขวบค่ะ” นับว่าการคาดคะเนอายุของผมถูกต้อง ถ้าเด็กคนนี้อายุหกขวบก็เท่ากับว่าเธอต้องเกิดเมื่อหกปีก่อน ตอนนั้นดูเหมือนว่าเมินโหยวงผิงจะ...

เดี๋ยว! เมื่อหกปีก่อนก็ตอนที่หมอนั่นจะเข้าประตูสำริด

“เสี่ยวเหลียน หนูจำวันเกิดตัวเองได้มั้ย?” เพราะท่าทีของผมทำให้อีกคนเริ่มสะกิดใจบ้างแล้วเหมือนกัน นายอ้วนคว้ากระดาษกับปากกาแถวนั้นขึ้นมาเตรียมคำนวณ

“วันที่สิบเจ็ดเดือนสิงหาคมค่ะ” คำตอบนั้นทำให้ผมชะงักค้าง คำถามที่คิดจะถามต่อหายไปหมด ในหัวสมองมีแต่สีขาวโพลน นึกอะไรไม่ออกแม้แต่อย่างเดียว เพราะในวันนั้นของเมื่อหกปีก่อน...

คือวันที่จางฉีหลิงหายเข้าไปในประตูสำริดและทิ้งผมไว้กับลัญจกรผี ถ้าเอาตามความจริงคิดว่าเขาคงเข้าไปตั้งแต่วันที่สิบหก แต่ผมเริ่มนับตั้งแต่วันที่ผมตื่นมาไม่เจอเขาเป็นวันแรก จากนี้ไปอีกสี่ปีจะถึงวันที่ครบกำหนดสัญญา

เป็นวันที่เด็กคนนั้นเกิดมางั้นหรือ? นี่มันเรื่องบังเอิญอะไรกัน?

นายไปทำอะไรไว้กับใคร ที่ไหน ยังไง? ถ้าเด็กนี่เกิดเมื่อหกปีก่อน แสดงว่าแม่เขาต้องท้องก่อนหน้านั้นอีกเก้าเดือน จะว่าไปแล้ว

มันก็ช่วงที่เราเจอกันที่สุสานใต้ทะเลไม่ใช่หรือ?

หรือว่านายเอาร่างไอ้เหม่งจางไปทำผู้หญิงท้อง?

ผมมองหน้านายอ้วน คิดว่าเขาคงจะสังเกตเห็นความผิดปกติของผมแล้ว เรื่องนี้ผมยังไม่ได้เล่าให้เขาฟังเป็นเรื่องเป็นราว หมอนี่รู้แค่ว่าเสี่ยวเกอมาลาผมแล้วเข้าประตูสำริดไปแค่นั้น

“เทียนเจิน...” เขาเรียกผม เหมือนอยากพูดอะไรซักอย่าง แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วเงียบไป ซึ่งนั่นก็ดีแล้วผมไม่มั่นใจว่าจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดีเท่าไหร่นักถ้าเป็นเรื่องของไอ้บ้านั่น

“เสี่ยวเหลียน...” ยิ่งมองดวงตาของเด็กน้อย ผมก็ยิ่งเหมือนเห็นเขานั่งอยู่ตรงหน้า ยัยหนูเอียงคอเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือมาตบแก้มผมเบาๆ การกระทำนั้นทำให้ผมถึงกับสะดุ้ง

“เป็นอะไรรึเปล่าคะ?...น้าทำหน้าเหมือนเจ็บเลย” อา...เด็กคนนี้เหมือนเขาคนนั้นมากเหลือเกิน แม้กระทั่งยามปลอบใจ ดวงตานั่นมองทะลุเห็นความเจ็บปวดของเขาได้รึไงกันนะ?

“ไม่เป็นไรหรอก... น้าแค่ อืม หนาวน่ะ” เป็นคำแถที่หน้าด้านสิ้นดี ในห้องที่เปิดฮีตเตอร์จนอุ่นแบบนี้ไม่มีทางเลยที่จะหนาวอย่างที่ผมบอก ผมแค่ไม่อยากยอมรับเท่านั้น

ว่าเด็กคนนี้คือลูกของเมินโหยวผิงคนนั้นจริงๆ

หลังส่งเสี่ยวเหลียนเข้านอน ผมก็ส่งเมลหาเสี่ยวฮัว บอกวันเกิดของเด็กหญิงและแถบที่เคยอาศัยอยู่ จำกัดวงให้แคบลงไปอีก นายอ้วนตบบ่าผมเบาๆเป็นเชิงปลอบ ซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหน้าเท่านั้น

“ถ้ายัยหนูเป็นลูกของเสี่ยวเกอจริงๆนายจะทำยังไงเทียนเจิน?”

“นายพูดอะไร เราก็ต้องพาเด็กไปคืนแม่เขาสิ”

“ฉันหมายความว่าถ้าแม่เขายืนยันว่าจะไม่เลี้ยงน่ะ นายจะทำยังไง?” คำถามนี้ผมเคยตอบตัวเองไปแล้ว ใช่... ต่อให้เสี่ยวเหลียนจะเป็นลูกของใครคำตอบนั้นก็ไม่เปลี่ยน

“ฉันจะเลี้ยงเขาเอง พรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับพ่อแม่ที่บ้าน ฝากนายเลี้ยงเสี่ยวเหลียนหน่อยได้มั้ย?”

---------------------------------------------------------------------------------------------
แลว แล่ว แล้วววว

งานเข้านายน้อยแล้วค่ะ (จริงๆควรจะบอกว่าเข้าเฮียเมิน แต่เฮียอยู่หลังประตูทำอะไรไม่ได้ 5555

ตอนหน้าเฉลยเรื่องพ่อแม่เด็กแล้วค่ะ (แอบอุบไว้ก่อน =w=")

ลองทายกันดูเล่นๆได้นะ (ถึงผลมันจะชัดอยู่แล้วก็เถอะ 555)

รออ่านกันต่อไป อาจจะไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดก็ได้นะ

ไว้พบกันตอนหน้าค่ะ