[OS] #dmbjdaily 'Time machine' (หยางเสีย :: อู๋เสีย + เหลาหย่าง)

[velvetronica]

[OS] 'Time machine' (หยางเสีย :: อู๋เสีย + เหลาหย่าง)


ผมสั่งให้หวังเหมิงเก็บร้านครั้งใหญ่รับหน้าร้อน หลายปีมานี้ผมทำให้ตัวเองยุ่งมากเกินไปจนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ พอว่างเข้าหน่อยก็ต้องหาอะไรทำให้มันยุ่งๆ เข้าไว้ มันก็จะช่วยเยียวยาความเหงาได้บ้าง

ผมยังคงติดต่อกับเสี่ยวและนายอ้วน ทั้งเรื่องส่วนตัวและธุระ...แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมเหงามาก ช่วงไม่กี่ปีนั้นผมสูญเสียคนรอบตัวไปมากเกินไป ถึงขั้นที่เตี่ยนึกว่าผมอกหักจนตรอมใจ เอาแต่มาปลอบว่าสาวน้อยนั่นทิ้งไปแล้วก็หาคนใหม่เถอะ

เตี่ยคงไม่เข้าใจ...คนที่ทิ้งผมไปมีมากมายเหลือเกิน

หวังเหมิงยังคงทำตัวได้สมกับค่าจ้าง ลูกจ้างดีเด่นของผมจัดแยกของที่เกี่ยวกับงานตามสมควร ส่วนของส่วนตัวของผมก็โยนๆ ส่งๆ ไว้ให้ผมมาคัดแยกเองภายหลัง ผมที่เห็นความวุ่นวายแล้วสบายใจก็เลยคร้านใจเกินจะขู่ตัดเงินเดือน พอตกดึกแล้วหวังเหมิงกลับไปผมจึงมานั่งแปะกับพื้นรื้อของดูทีละอย่าง

ของบางอย่างก็เก็บจนลืมไปแล้วว่าจะเก็บไปทำไม ของบางอย่างก็เห็นแล้วตกใจว่าเอามาหมกแบบนี้ได้ยังไง จากที่จะจัดของเลยกลายมาเป็นมานั่งรำลึกความหลังแทน

ตอนที่ผมรู้สึกปวดในกระบอกตาจนต้องหันไปดูเวลานั่นก็ตีสามกว่าเข้าไปแล้ว ผมจึงตัดสินใจหยุดแล้วโกยของรวมกันไว้ลวกๆ แต่เมื่อลุกขึ้นก็ต้องร้องโอ้ยเมื่อกล่องเหล็กเขรอะสนิมอันหนึ่งร่วงใส่เท้า

ไอ้กล่องเวร...

ผมสบถยาวเหยียดแล้วหยิบมันขึ้นมาดูอย่างหงุดหงิด กล่องสี่เหลี่ยมนั่นน้ำหนักไม่น้อยเลย หลังจากพยายามเปิดมันอยู่ครู่หนึ่งผมก็เดินไปหยิบมีดมาขูดสนิมที่ขอบฝาออกจึงจะเปิดได้

แวบแรกที่เห็นของข้างในผมได้แต่มึนงง มันคือของเก่าเก็บที่ส่วนใหญ่เป็นขยะกับช้อนพรวนดินหนึ่งอัน ผมมองของในกล่องนั้นด้วยสมองที่เหมือนมีหมอกควันบางอย่างปกคลุม ความรู้สึกบางอย่างเร่งให้หัวใจเต้นเร็วแรง ผมหยิบมันไปวางบนโต๊ะแล้วเริ่มต้นรื้อมันอย่างร้อนใจ

ที่ก้นกล่องมีจดหมายเหลืองๆ ยู่ยี่วางอยู่ห้าซอง สองซองในนั้นเป็นลายมือของผมเอง ซองหนึ่งจ่าหน้าว่าอู๋เสีย...ส่วนอีกซองนั้นเป็นชื่อที่ผมไม่รู้จัก

ผมรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าช็อตในสมองจนหนังศีรษะชายิบ ผมไม่รู้เหตุผลแต่น้ำตากลับไหลอาบหน้า ภาพเลือนลางเหมือนโทรทัศน์รุ่นเก่าทำให้ผมปวดหัว...และเจ็บที่ใจ

ผมหยิบจดหมายที่เป็นชื่อผมขึ้นมาเปิดอ่าน เนื้อความข้างในเป็นตัวผมเมื่อตอนอายุสิบห้าขวบ เขียนถึงตัวเองตอนอายุยี่สิบห้า บอกเล่าความฝัน ถามไถ่ถึงอนาคต และลงท้ายด้วยคำที่ผมไม่เข้าใจ

'อีกสิบปี ฉันเชื่อว่านายก็ยังเป็นเพื่อนกับเหลาหย่างอยู่ หมอนั่นแม่งเชี่ย แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ถึงมันจะชอบทำอะไรงี่เง่าไปบ้าง แต่นายก็รู้ใช่ไหมว่ามันรักนายมากที่สุด'

ความรู้สึกบีบขมับจนเจ็บร้าวไปทั้งหัว ผมเอื้อมมือเพื่อหาที่ยึดแต่แล้วก็ไปปัดโดนกล่องจนหล่นคว่ำข้าวของกระจายไปหมด

ผมทรุดตัวลงนั่ง สมองที่เต็มไปด้วยความเลือนลางกำลังทำร้ายผม...

ใครกัน...?

ความรู้สึกกรีดร้องบอกผมว่าชื่อๆ นี้สำคัญยิ่งกว่าใคร

ผมหันไปมองของที่กระจายอยู่บนพื้นแล้วกัดฟันเก็บมันขึ้นมาทีละชิ้น ทุกอย่างล้วนมีความหมายในความรู้สึก...แต่ว่างเปล่าในความทรงจำ

ผมคลานเข้าไปใต้โต๊ะแล้วยื่นแขนเข้าไปควาน มือของผมแตะไปโดนวัตถุสี่เหลี่ยมขนาดเท่าปลายนิ้วก้อย เมื่อดึงออกมาดูก็พบว่ามันคือต่างหูสี่เหลี่ยมจัตุรัสซึ่งมีลวดลายแปลกตา

...ต่างหูกระดิ่งหกด้าน...

อีกครั้งที่ความเจ็บปวดเสียดแทงเข้าไปในสมอง ผมครางลั่นก่อนจะคู้ตัวลงกับพื้น ผมเอามือขยุ้มตรงอกเสื้อ เสียงสะอื้นไห้ของตัวเองที่ไม่ได้ยินมานานดังก้องในความเงียบ

ผมจำได้ในที่สุด...



ย้อนกลับไปหลายปีก่อน ผมเคยนึกสนุกอยากส่งจดหมายหาตัวเองในอนาคตอีกสิบปี ผมคุยกับเพื่อนสนิท เราฝังของที่ตอนนั้นคิดว่ามีค่าพร้อมกับจดหมาย ฉบับหนึ่งถึงตัวเอง ฉบับหนึ่งถึงอีกฝ่าย

เราคิดเสมอว่าเราจะเป็นเพื่อนกัน...อยู่ด้วยกันตลอดไป

แต่แล้วเมื่อถึงกำหนดที่จะไปขุดไทม์แมชชีนนี้ขึ้นมา หมอนั่นก็ดันติดคุกติดตารางไปเสียก่อน ผมที่กลัวว่ากล่องมันจะผุจนหนอนกินจึงรีบไปขุดมาเก็บเอาไว้เอง

ตอนนั้นผมไม่ได้คิดเลย...ว่าสุดท้ายแล้วเราจะไม่ได้มาเปิดไทม์แมชชีนด้วยกัน

หลังกลับจากคว่ำกรวยครั้งนั้นผมที่ยังจัดการอะไรกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้จึงเอาทั้งต่างหูของหมอนั่นและจดหมายฉบับสุดท้ายใส่ไว้ในกล่องนี้

เหลาหย่างพูดถูก...ความจำของผมจะมีปัญหา

ตัวตนของเซี่ยจื่อหยางคล้ายจะหายไปจากความทรงจำ ผมไม่รับรู้ถึงตัวตนของกล่องใบนี้อีกเลยจนกระทั่งวันนี้ อาจจะเป็นผลข้างเคียงจากต้นไม้เทพเจ้า...หรืออาจจะเป็นความต้องการของหมอนั่น

ผมสูดจมูกแล้วจึงตัดสินใจหยิบจดหมายที่เขาเขียนถึงผมตอนที่จากไปแล้วขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ความทรงจำทั้งหลายจึงไหลทะลักกลับเข้ามา

ผมเจ็บจุกจนพูดไม่ออก ในถ้ำหินนั้น...คนที่ทำร้ายเหลาหย่างคือตัวผมเอง

ในจดหมายนั่นบอกว่าเขาเลือกผมเพราะมีเพียงผมที่เขาเชื่อใจ...เหลาหย่างเชื่อว่าผมจะไม่รังเกียจเพื่อนคนนี้แม้ว่าเขาจะเป็นตัวอะไรก็ตาม

...แต่ผมกลับทำลายมัน...

เหลาหย่างเสียใจจนหันปากกระปืนใส่ผม...แต่สุดท้ายเขาก็ช่วยชีวิตผมเอาไว้อีกครั้ง ทั้งที่ผมทุบตัวตนของเขาทิ้ง...เขาก็ยังคงกลับมาช่วยผม

คนที่ทำร้ายเหลาหย่างได้เจ็บปวดที่สุดคือตัวผมเอง...

ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองนั่งร้องไห้อยู่นานแค่ไหน แต่ร้องจนคิดว่าน้ำตาจะหมดตัวแล้วก็ร้องออกมาใหม่ ซึ่งหวังเหมิงที่เข้ามาเจอสภาพนี้เกือบจะพาผมไปส่งโรงพยาบาล ผมจึงสั่งให้เขาไปจัดร้านต่อแล้วขังตัวเองไว้ในห้องทำงาน

ผมคู้ตัวกอดตัวเองอยู่นานจนเริ่มสงบสติอารมณ์ได้จึงตัดสินใจหยิบจดหมายของเหลาหย่างเมื่อสิบปีก่อนที่จ่าหน้าถึงผมขึ้นมาเปิดอ่าน...ลายมือหวัดๆ ของเขาทำให้หัวใจเต้นแรง


'เหล่าอู๋

นายเสียงแตกบ้างหรือยัง?
แม่งโคตรไม่ยุติธรรมเลยที่นายเอาแต่ทำหน้าใสซื่อโกงอายุแล้วทำให้ฉันดูแก่กว่า...รีบๆ ทำตัวให้สมเป็นอาเสี่ย หัวล้านลงพุงไวๆ ล่ะเพื่อนรัก
ฉันไม่รู้จะบอกอะไรนายดี...เพราะตอนนี้เราก็คงยังเป็นเพื่อนกัน ซึ่งอีกสิบปี สิบปีถัดไป หรือถัดถัดไป ก็ยังเป็นเพื่อนกัน ทำตัวอุบาทว์จัญไรกันไปจนแก่จนเฒ่าไม่มีใครครบแน่ๆ

แต่มีเรื่องนึงที่คงต้องเขียน เพราะถ้าพูดเองคงจะเขินชิบหาย นายอ่านๆ แล้วก็ลืมๆ มันไปแล้วกัน...ฉันโคตรรักนายเลยว่ะเหลาอู๋ ไม่ว่าจะเป็นนายตอนนี้ อีกสิบปี สิบสิบปีข้าวหน้าก็ตาม...ซึ่งนายก็คงรู้อยู่แล้ว ฉันแค่อยากบอกเท่านั้นเอง อย่างที่บอก...อ่านๆ แล้วก็ลืมมันไปนะเพื่อนนะ

ฉันหวังว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆนะเหลาอู๋ ที่นายบอกว่าถ้าฉันหางานไม่ได้นายจะรับเป็นลูกจ้าง ฉันก็จะเป็นลูกจ้างนายให้ทั้งชาติ เกาะนายให้แน่นหนีไปไหนไม่ได้เลย!

เหลาหย่าง'


ถ้อยคำของเพื่อนทำให้ผมน้ำตารื้นอีกครั้ง แม้จะไม่ฟูมฟายเหมือนตอนแรก แต่มันก็ทำให้ผมสั่นไปทั้งตัว

ผมอ่านมันซ้ำไปมาหลายรอบแล้วนั่งนิ่งอยู่นาน ก่อนจะเดินออกไปบอกหวังเหมิงให้หากล่องใส่ของดีๆ มาสักใบ

ผมเอากล่องผุๆ ใส่ลงไปในกล่องใหม่ แล้วเขียนวันที่ไว้ข้างบน ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองจะจำเรื่องทั้งหมดได้อีกนานแค่ไหนจึงทำไปด้วยพูดย้ำกับหวังเหมิงไปด้วยเหมือนคนบ้า

"เจ้านาย...เขียนแปะเตือนไว้ทั่วร้านแบบนี้เป็นสิบปีนี่หลอนตายชัก ทำป้ายไม้สลักแขวนไว้เลยดีกว่าไหม"

นั่นเป็นคำประชดแน่ๆ แต่ผมกลับบ้าจี้บอกให้ออกไปสั่งทำป้ายตามนั้นทันที พร้อมกับไม่ลืมหยิบกระดาษมาขีดเขียนสองสามทีแล้วยื่นไปให้ด้วย หวังเหมิงที่มองผมด้วยสายตาประหลาดมามากจนขี้เกียจจะมองอีกจึงรีบออกไปตามคำสั่ง

พอมั่นใจแน่ๆ ว่าจะได้เรื่องได้ราวถึงทรุดนั่งลง ผมถอนหายใจอย่างอ่อนแรง พลางเหลือบมองกล่องเจ้าปัญหาที่มีข้อความแปะอยู่ข้างบนว่าให้กลับมาเปิดกล่องนี้ทุกสิบปี

มันคือความตั้งใจของผม...เพราะผมไม่รู้ว่ามันคือความตั้งใจของต้นไม้เทพเจ้าหรือเหลาหย่างที่จะให้ผมลืม ดังนั้นผมจะจำมันให้ได้ หลังจากนี้ผมจะกลับมาเปิดมันและอ่านคำบอกรักนั่นทุกสิบปีอย่างที่เหลาหย่างเขียนเอาไว้

ตัวผมไม่มีโอกาสได้บอกอะไรเหลาหย่างอีกแล้ว...อย่างน้อยระหว่างเรา ผมก็อยากให้ใครสักคนได้มีโอกาสพูดมันออกมา

คำว่า 'รัก' ที่ตกหล่นหายไประหว่างเรา


219 days left #dmbjdaily



::talk::

ดรามว่าาาา //โดนตรบ
หัวข้อนี้สำหรับเราต้องหยางเสียจริงๆค่ะ ไทม์แมชชีนคือประเด็นเพื่อนรักสมัยเด็กมากกก งี๊ด
ตอนที่อ่านเราชอบเหลาหย่างมาก ลุ้นตลอดให้นายแว่นกลับมามีบท (แล้วก็ไม่มี โฮฮฮ //ล้มโต๊ะ) คือเราชอบคสพ.ของเพื่อนสนิทมาก อย่างคู่นี้เราก็ชอบมาก เสียใจที่สุดท้ายก็จากกันโดยที่นายน้อยไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลย ; - ;
ส่วนตัวเหลาหย่าง เราสงสารนายแว่นมาก จริงๆ เหลาหย่างคือคนปกติคนนึง มีโกรธ มีกลัว มีเสียใจ ถูกนายน้อยทำร้ายแล้วยังกลับมาช่วยอีก...แงงงงง นายก็พระเอกเหมือนกันนะเหลาหย่าง ; - ;
อย่างไรก็ตาม นี่คือหยางเสียในแบบของเรานะคะ หวังว่าจะถูกใจกัน ขอบคุณค่า //โค้ง

[tamahome]

เหลาหย่างเป็นตัวละครที่น่าเอามาต่อยอดได้อีกเยอะเลยค่ะ
เสียดายที่ออกทะเลไปแล้วไม่ได้กลับมาอีก
ตัวตนก่อนหน้ากับภายหลังที่นายน้อยว่าต่างกันแบบนั้น ยังหาเหตุผลมาหักล้างไม่ได้ แต่ลึกๆก็รู้สึกเข้าใจนะคะ เพราะไม่มีทางยืนยันได้หรอกว่าเหลาหย่างคนเก่าจะไม่หันปืนใส่จริงๆ ในเมื่อคนเราก็เปลี่ยนไปได้ตลอด ที่กลับมาช่วยนายน้อยไว้ในตอนหลังจึงน่าจะสำคัญกว่า
นายน้อยเองก็น่าจะเป็นคนแบบนี้ ปากบอกแบบนั้นแต่ก็ยังรับว่าเขาคือเพื่อนคนเดิมอยู่ดี คนที่ไม่คิดร้ายกับใคร หวังให้ทุกคนมีชีวิตแม้แต่ศัตรู ถ้าทำร้ายจิตใตเพื่อนสนิทของตัวเองลงไปคงจะทรมานมากเลยนะคะ TwT
น่าจะได้มาเจอกันอีกจริงๆเน้อ

[Tang_An-An]

เหลาหย่างงงงง
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
รักคู่นี้จังเลยยย
ปวดใจ...

[karnalone]

ก่อนที่เราจะตกหลุมฮัวเสียแบบถอนตัวไม่ขึ้น คู่ที่เราบ้าก่อนหน้าคือคู่นี้ค่ะ เพราะชอบความสัมพันธ์แบบนี้  มันเป็นคู่ที่จะว่าเฟรนด์โซนก็ได้ หรือจะคนรักก็ได้ (แต่ดูเหมือนอย่างแรกจะแข็งแกร่งกว่า ฮาา)  แต่ยังไงก็ชอบความเป็นเพื่อนของสองคนนี้ที่สุดค่ะ

เหลาหย่างต้องไว้ใจอู๋เสียมาก มากจริงๆ ไม่งั้นคงไม่เลือกอู๋เสียไปด้วย
อู๋เสียเองก็ต้องให้ใจเหลาหย่างมาก ไม่งั้นแค่จินว่านถังอ้างชื่อคงไม่จำเป็นต้องสนใจ ทั้งๆ ที่เหลาหย่างตอนนั้นติดคุกอยู่ด้วยซ้ำ ไม่เห็นต้องสนใจสักนิด ยังจะตอนที่ตกลงคว่ำกรวยอีก กับคนที่เหมือนจะเข็ดหลาบกับการคว่ำกรวยครั้งแรก แต่ยอมไปอีกครั้งแบบนี้ แสดงว่าเหลาหย่างต้องสำคัญมาก

สิบปี นายน้อยอย่าลืมมาเปิดกล่องนะ ก่อนหน้านั้นก็อย่าลืมหมอนี่อีกล่ะ แค่นี้ก็โดนด้วงแซะเรื่องนี้จะตายแล้ว ๕๕๕๕๕๕๕ (รักจึงแซะนะเหลาหย่าง)

ไม่ว่าจะเหลาหย่างคนไหน ความรู้สึกที่มีให้อู๋เสียนี่คือสิ่งเดียวกันและเป็นของจริง ฉะนั้นก็กลับมาทำเซอร์ไพรส์ให้เพื่อนฟื้นความจำตกใจเล่นบ้างนะ