[OS] #dmbjdaily (Halloween) Our Halloween

by **patri_perry** Fri 31 Oct 2014, 00:29

[One shot] Our Halloween #dmbjdaily (Halloween)

"นี่เทียนเจิน รู้รึเปล่าว่าวันนี้วันอะไร"

ผมเงยหน้าจากสมุดบัญชีร้าน หันไปมองนายอ้วนที่กำลังเอกเขนกจิบชาสบายใจเฉิบอยู่ข้างๆกัน แล้วขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะส่ายหน้าเป็นคำตอบ

"วันครบรอบวันตายญาตินายหรือไง?" ผมลองเดา หลังจากนั้นก็หลบตีนนายอ้วนแทบไม่ทัน

"ไม่ใช่เว้ย! วันนี้วันฮาโลวีน วันปล่อยผีน่ะนายรู้จักมั้ย!?"

อ้อ... วันฮาโลวีนนี่เอง ผมก็นึกว่าอะไร ก็แค่เทศกาลของฝรั่งตาน้ำข้าว เมื่อมันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับรายรับรายจ่ายร้านผม ผมจึงไม่สนใจนายอ้วนแล้วหันไปมองตัวเลขสีแดงในสมุดบัญชีต่อ

"เฮ้ย เสี่ยวอู๋ เราไปล่าท้าผีกันเถอะ!"

"ล่าท้าผีพ่อง ไม่เห็นรึไงว่าฉันกำลังทำงาน"

"ทำงานไปก็เครียดเปล่าๆน่า" เขาเอานิ้วอวบๆจิ้มตัวเลขในสมุด "ไปคลายเครียดกันดีกว่าสหาย!"

ผมทำหน้าเอือมใส่เขา ก่อนจะส่งปากกาในมือลงแลนดิ้งบนหัวของหวังเหมิงที่กำลังหลับน้ำลายยืดอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน ลูกจ้างจอมขี้เกียจสะดุ้งตื่นขึ้นมาลูบหัวตัวเอง ผมรีบชี้นิ้วสั่งให้เขาไปเฝ้าหน้าร้าน

นายอ้วนยังคงตื๊อผมไม่เลิก จนกระทั่งเมินโหยวผิงเดินเข้ามาในร้านเขาถึงรีบวิ่งไปกอดคอหมอนั่น หัวเราะหึๆ "นายจะไม่ไปจริงๆเรอะ? เสี่ยวเกอยังไปเลยนะ"

ผมหูผึ่งทันที ดวงตาจ้องไปที่ใบหน้าเรียบเฉยดุจรูปสลักของเมินโหยวผิง เขาเหลือบมองมาทางผมนิ่งๆ จากนั้นก็หันไปมุ่นคิ้วใส่นายอ้วน

"ไปไหน?" เขาถาม

"โธ่! ไม่รับมุกเลยเสี่ยวเกอ เสียแผนหมด!"

นายเรือพ่วงยิ่งขมวดคิ้วใหญ่ ผมส่งเสียงแค่นหัวเราะใส่นายอ้วนที่ลากเมินโหยวผิงไปกระซิบกระซาบกันสองคน ยังไงนายอ้วนก็คงยุเมินโหยวผิงไม่ขึ้นอยู่แล้ว ผมเลยหันมาเครียดกับบัญชีร้านต่อ พลันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เอาปากกาปาหัวหวังเหมิงไปแล้ว กำลังจะไปหยิบใหม่ ร่างสูงในเสื้อฮู้ดน้ำเงินก็เดินตรงมาทางผมเสียก่อน เขากล่าว

"ไปบ้านผีสิงกันเถอะ"

"หา?"

เขาเงียบ แต่ส่งสายตาจริงจังและหนักแน่นมาให้ ผมเห็นนายอ้วนคลี่ยิ้มชั่วร้ายออกมา

"เหลือนายคนเดียวแล้วเทียนเจิน ว่าไง จะไปไม่ไป ไม่ใช่ว่ามางอแงร้องไห้ขี้มูกโป่งขอตามไปทีหลังนะ"

สุดท้ายผม นายอ้วน และเมินโหยวผิงก็มายืนเข้าแถวซื้อตั๋วอยู่หน้าบ้านผีสิงชื่อดังแห่งหนึ่ง บัตรแม่งแพงนรก แต่ในเมื่อนายอ้วนเป็นเจ้ามือออกให้ ผมจะไม่บ่นเยอะก็แล้วกัน

บ้าน ผีสิงนี่มันก็มีแค่ผีปลอมๆ ของจริงก็เจอมาตั้งเยอะตั้งแยะแล้ว ไม่รู้จะมาทำไม พอผมถาม นายอ้วนก็ยิ้มร่าพลางบอกว่าเปลี่ยนบรรยากาศเพื่อความบันเทิง

บันเทิงบ้าบออะไรกัน ยิ่งคิดผมก็ยิ่งปวดหัว จึงหันไปมองรูปปั้นหินข้างตัวที่ดันบ้าจี้ตามนายอ้วนจนผมต้องมาทำอะไรไร้สาระที่นี่ เขาเหมือนรู้ว่าผมมองอยู่เลยหันมามองตอบ มองกันไปนานๆก็เริ่มอึดอัด ผมทนความเงียบไม่ไหว เอ่ยปากถามเขาไปว่า "ทำไมนายถึงอยากมาบ้านผีสิงล่ะ?"

เขาเงียบไปพักหนึ่ง

"ไม่บอก"

อ้าวเฮ้ย.....

คิ้วผมกระตุก ความหงุดหงิดเริ่มคุกรุ่นในใจขึ้นมาเล็กน้อย ไม่คิดว่าหมอนี่จะตอบอย่างนี้เป็นกับเขาด้วย ได้ยินเสียงนายอ้วนกลั้นขำ ผมจึงยกขาเตะเขาแทนเพื่อระบายอารมณ์ เพราะถ้าไปเตะเมินโหยวผิงเข้า คงไม่วายโดนบิดคอแน่ๆ

เมื่อถึงคิวของพวกเรา พนักงานสาวสวยก็แจกไฟฉายให้คนละกระบอกแล้วเดินพาพวกเราเข้าไปปล่อยให้เผชิญยถากรรมในบ้านผีสิง

ข้างในไม่ได้น่ากลัวอะไรมาก ผมแอบสะดุ้งอยู่เป็นพักๆเท่านั้น ที่ชวนให้เหนื่อยทั้งกายทั้งใจคือต้องห้ามเมินโหยวผิงไม่ให้ซัดผีปลอมพวกนั้นต่างหาก ผมกับนายอ้วนสองคนช่วยกันล็อคแขนล็อคขาเขายังแทบเอาไม่อยู่

แต่ก็ถือว่าสนุกดีเหมือนกัน

ผมเดินหัวเราะออกมาจากประตูทางออกคนแรก ตามด้วยนายอ้วน และเมินโหยวผิงรั้งท้าย ถ้าตาผมไม่ได้ฝาดไป เหมือนผมจะเห็นหมอนั่นกระตุกยิ้มบางๆก่อนจะกลับเป็นสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม

"นายจำแม่ผีดูดเลือดสาวนั่นได้มั้ย? หน้าอกหน้าใจหล่อนช่างอะบะซะระฮึ่มบึ้มๆเหลือเกิน เสี่ยอ้วนล่ะอยากจะวิ่งเข้าหา" นายอ้วนว่าพลางจับนมตัวเองประกอบ

"ภาษาบ้าอะไรของนายวะแม่ง" ผมขำ

นายอ้วนหันไปหาเมินโหยวผิง "เป็นไง สนุกมั้ยเสี่ยวเกอ?"

หมอนั่นเงียบอีกแล้ว ผมกับนายอ้วนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก สักพักจึงมีเสียงหลุดออกมาจากปากเขา

"...อือ"

อือ...?

อือนี่คืออะไร? เขาสนุก...ใช่มั้ย?

นายอ้วนหัวเราะ เขาเดินเข้าไปตบบ่าเมินโหยวผิงแปะๆ แล้วจึงกวักมือเรียกผม ผมเดินเข้าไปหาเขาอย่างงงๆ ท่อนแขนของนายอ้วนพาดลงกอดคอผมข้างหนึ่ง เมินโหยวผิงอีกข้างหนึ่ง

"เอ้า! หรรษากันพอแล้ว กลับบ้านเรากันเถอะ!"

เมินโหยวผิงหันมามองผมและนายอ้วน ดวงตาสีนิลคู่นั้นวูบไหวไปแวบหนึ่ง

ผมยิ้มให้เขา

"บ้านเราไงบ้านเรา"

"กลับ 'บ้านเรา' กันเถอะเสี่ยวเกอ"

-END-

-ทิ้งท้าย-

"เดี๋ยวนะ... บ้านเรานี่บ้านฉันหรือบ้านนายวะ?"

"นายไม่เคยได้ยินรึไงนายน้อยสาม ว่าของๆเราก็เหมือนของๆเพื่อน ของๆเพื่อนก็เหมือนของๆเรา ก็บ้านนายนั่นแหละ"

"หา!??"

-----------------------------

ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้ส่งเดลี่แล้วค่ะ แต่สุดท้ายก็มานั่งปั่น ถถถถถ

อีก 291 วันก่อนเราจะพบกันที่ฉางไปซาน

เราจะรอไปด้วยกัน!

ขอบคุณที่อ่านค่าา :3