[TRANS] โชคชะตา

[reiin019]

เรื่องสั้นคุณหนานไพ่แต่งเช่นเคยค่ะ

แปลผิดยังไงก็ขออภัยล่วงหน้านะคะ "orz

----------------------------------------------------------


: 命运::โชคชะตา :


　　ภายในห้อง เอ้อร์เยว่หงนำปูมาทำอาหารสามชนิด นำมาวางบนโต๊ะข้างหน้ายัยหนู กลิ่นหอมหวนยังคงเหมือนเดิม


　　บนโต๊ะข้างหลังเขามีหนังสือพิมพ์วางอยู่ ทั้งหมดถูกจัดวางให้เป็นระเบียบ มีเพียงไม่กี่ฉบับ ที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะที่อื่น


　　ในสัปดาห์นั้น ในตัวเมืองฉางซามีเหตุการณ์ฆาตกรรมหมู่สี่ครอบครัวเกิดขึ้น ในตอนนั้นพ่อพระใหญ่จางออกไปหาซื้อยาสี่ชนิดจากผู้ค้า คนหนึ่งร้อยยี่สิบคนต่างก็แยกย้ายกันไปตามที่ต่างๆ บนที่ราบที่น้ำท่วมถึง ฝนตกหนักทั้งวัน ยัยหนูใกล้สิ้นลมแล้ว เอ้อร์เยว่หงพาเธอไปกินบะหมี่ชามสุดท้ายที่เธออยากกิน ผู้คนบนท้องถนนมองดูเอ้อร์เยว่หงที่เหมือนจะเป็นบ้า พากันค่อยๆหลบออกไป ครึ่งปีหลังจากนั้น ก็เป็นวันที่ฝนตกหนักเหมือนกัน ผู้คนที่อยู่ในบริเวณที่ราบลุ่มนั้นต่างก็ล้มตาย สายเลือดหลั่งรินลงสู่แม่น้ำ ทำให้แม่น้ำทั้งสายถูกย้อมด้วยสีแดง


　　เขารู้ว่าใครเป็นคนทำ แต่ในตอนนี้ เขาเองก็ไม่อยากไปสืบหาอะไร แล้วก็ไม่มีแรงจะไปสืบเสาะอะไรแล้วด้วย


　　 “เจ้าต้องไม่มีความสุขแน่ๆ” เอ้อร์เยว่หงมองไปยังป้ายหลุมศพของยัยหนู “เขาเองก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย”


　　เขาหยุด หันกลับมามองออกไปข้างนอกตรงหน้าประตูบ้าน ดูเหมือนจะเห็นเงาของคนข้างนอกอีกครั้ง


　　 “ก็นะ ปูพวกนี้ไม่เลวเลย สุดท้ายเจ้าก็ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวด”


　　 “เจ้าไปทำผิดะไรมาอีกล่ะ?” ยัยหนูมองเห็นเฉินผีอาซื่อที่คุกเข่าอยู่หน้าประตูบ้าน บนใบหน้ามีรอยแผลกรีดยาว เธออดที่จะหัวเราะไม่ได้


　　 “ข้าจับปูมาแล้ว” เฉินผีอาซื่อตอบ “ท่านอาจารย์บอกให้ข้าฝึก ข้าว่ามันน่าเบื่อ นึกขึ้นได้ว่าอาจารย์แม่ชอบกินปู แล้วก็เห็นว่าในแม่น้ำมีปูเต็มไปหมดเลย เลยจับมาได้ตะกร้านึง ไม่อยากให้ท่านอาจารย์เจอเลย”


　　 “โอ้ นี่เจ้ายังมีความคิดดีๆเหลืออยู่เหรอ” ยัยหนูหัวเราะ


　　“ใช่แล้ว เพราะฉะนั้นอาจารย์แม่เห็นปูพวกนี้แล้ว อย่าไปบอกท่านอาจารย์นะ ให้ข้าคุกเข่าอยู่ตรงนี้ซักพักเถอะ”


　　 “ไม่ได้หรอก เจ้ารอแต่จะขอให้ข้าช่วยทุกครั้ง เวลาที่เจ้าทำอะไรผิดจริงๆ วิธีแบบนี้มันใช้ไม่ได้หรอกนะ”


　　 “หึ ข้าคิดว่าท่านอาจารย์หัวโบราณไม่รู้จักยืดหยุ่นแล้ว ไม่คิดว่าอาจารย์แม่จะใจแคบขนาดนี้ ข้าไม่น่าจับปูพวกนี้มาเลย คราวหลังถ้าอาจารย์แม่อยากกินก็ให้ท่านอาจารย์ไปซื้อแล้วกัน ข้ามันไม่ใช่ลูกของพวกท่านซักหน่อย”


　　 “อา มาแลกเปลี่ยนกัน เจ้าไม่ฝึกซ้อมก็ต้องโดนลงโทษ ไม่งั้นก็เอาปูมาให้ข้า ข้ายอมแล้ว” พูดแล้วยัยหนูก็หันหลังไปเอาบะหมี่ปูชามหนึ่งออกมา ยื่นให้เฉินผีอาซื่อ “คุกเข่ากิน กินเสร็จหัวเข่าก็ไม่เจ็บแล้ว”


　　เฉินผีอาซื่อมองบะหมี่แล้วก็หัวเราะ “อาจารย์แม่ ท่านเองก็ไม่ใช่ทำเป็นแต่บะหมี่นี่นา? ทำไมเนื้อปูพวกนี้ถึงเอามาทำบะหมี่หมดเลยล่ะ โหดร้ายชะมัด”


　　ยัยหนูตอบกลับ “หรือเจ้าอยากจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้แล้วกินอาหารสี่อย่างกับน้ำซุปอีกถ้วยล่ะ เบื่อไม่อยากกินแล้วหรือ ถ้างั้นคราวหลังข้าจะไม่ทำบะหมี่ให้เจ้ากินแล้ว”


　　เฉินผีอาซื่อกินคำเดียวหมดไปครึ่งถ้วย พยายามกลืนลงไปแล้วตอบ “ไม่ใช่ บะหมี่ที่อาจารย์แม่ทำ ทำไมศิษย์ต้องเบื่อด้วยล่ะ ต่อให้ไม่มีเนื้อปู บะหมี่นี่ก็เป็นอาหารที่ดีที่สุดเท่าที่ศิษย์เคยกิน”


　　ยัยหนูส่ายหน้า “เจ้านี่ ฝึกฝนให้เยอะๆหน่อย คนฝึกแค่นิดเดียวอย่างเจ้ายังปากดี คราวหลังจะได้คุกเข่าน้อยๆหน่อย”


　　เฉินผีอาซื่อกินบะหมี่แล้วหัวเราะ ในใจของเขาลืมไปแล้ว ว่าปูพวกนี้เขาขโมยมาจากในฟาร์ม เขารู้สึกไม่หวั่นใจ เขาบอกกับตัวเอง ถ้าหากจำเป็นจริงๆ เขาก็จะฆ่าผู้หญิงข้างหน้าคนนี้ จะลังเลไม่ได้แม้แต่น้อย


　　แต่ว่า มองเงาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าประตู ลึกๆในใจของเขาเข้าใจดี ในที่สุดในใจของเขาก็มีคนคนหนึ่ง ที่เขาอยากให้มีชีวิตอยู่ต่อไป และอยากให้มีชีวิตที่ดีด้วย


　　ในชีวิตนี้ของเฉินผีอาซื่อ มีครั้งหนึ่งที่เกือบจะเปลี่ยนไปเป็นแบบเฮยเป้ยเหล่าลิ่ว หรืออาจจะมีชะตากรรมเช่นเดียวกับป้านเจี๋ยหลี่ แต่เขาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น ผู้หญิงคนนี้ที่เขาอยากให้มีชีวิตต่อไป ไม่กี่ปีหลังจากนั้นก็จากโลกไปเสียแล้ว หลังจากนั้นหลายปี คนแบบนี้ ก็คงจะไม่มีอีกแล้ว


-------------------------------------------------------

source : http://www.zanghaihua.org/357.html

ดูเหมือนว่าตอนนี้จะเป็นการย้อนอดีตค่ะ U v U
เพราะตอนช่วงแรกจะบอกว่าฮูหยินของปู่เอ้อร์ตายแล้ว แต่ก็มีเล่าเรื่องของซื่ออากงกับยัยหนู

ซื่ออากงนี่รักอาจารย์แม่มากๆ คงจะรักที่สุดในชีวิตนี้แล้วล่ะค่ะ
เวลาสองคนนี้คุยกันช่างน่ารักกกกกก U///U

อาจจะหายจากการแปลไปบางวันนะคะ ติดสอบ/ติดซีรี่ย์ อิอิ _(:3JL)_

[sb-gray]

ซื่ออากงเวลาคุยกับอาจารย์แม่น่ารักมากๆ ค่ะ ดูมุ้งมิ้งมาก ไม่อยากให้จากไปเลย โฮรววววววววว Q__Q)

[Skyfly17]

ในบรรดาเรื่องสั้น ลุ้นให้มีคนแปลตอนที่เกี่ยวกับ3-4คนนี้
ขอบคุณที่แปลให้อ่านมากๆค่ะ T/|\T

เรื่องสั้นตอนนี้ดูมีแต่คนอันตรายรอบตัว ท่านจางเอย ซื่ออากงเอย
โดยเฉพาะความคิดของซื่ออากงตอนท้ายๆ น่ากลัวๆ
แต่พอเปลี่ยนบรรทัดค่อยโล่งใจค่ะ ว่าอันตรายน้อยลงเลี้ยว orz

ชอบการเปรียบเทียบในบรรทัดสุดท้ายมากค่ะ
พอเทียบเป็นท่านป้าน กับท่านเฮยแล้วเห็นภาพเลย
(แต่ถ้าเทียบกับท่านป้าน
แปลว่าซื่ออากงกะจะตีท้ายครัวใช่ไหมคะ
ท่านหง ท่านอยู่ในอันตรายแล้ว พราก)

[Black_forest15]

ขอบคุณที่แปลค่ะ-/|\-

ซื่ออากงน่ารักจังเลยเวลาคุยกับอาจารย์แม่
ตอนท้ายๆแอบน่ากลัวนะ ที่บอกว่า ถ้าจำเป็นก็จะฆ่า....
แต่ยังไงซื่ออากงก็มุ้งมิ้งน่ารักอยู่ดีค่ะ555555555

[LikeAPeanuts]

อ๊าา ซื่ออากงมุมนี้น่ารักมาก
เหมือนกับว่าได้เห็นอีกมุมหนึ่งของซื่ออากงที่ปกติจะเหี้ยมโหด

ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านกันค่ะ

[ballo0ns]

อาจารย์แม่ดูจะเป็นคนเดียวที่ทำให้ซื่ออากงคงความเป็น "คน" สินะคะ.. orz

[SilverCloud]

ซื่ออากงของด้วงไม่น่ารักขนาดนั้นหรอก ฮือออ ซื่ออากงค้าา อะไรจะโมเอ้ปานนี้ เวลาอยู่กับอาจารย์แม่แล้วเหมือนเด็กน้อยคนนึงเลย

[DuongHuen]

เข้าใจเฉินผีอาซื่อละ ร้ายเดียงสา.. ตอนตายก็รู้สึกเอ็นดูแกเหมือนกันแฮะ..

[Yuwadee Wana]

อ้าาาา ซื่ออากง ความจริงนายก็แค่เด็กขาดความอบอุ่นสินะ จับปูมาอ้อนอาจารย์แม่ ขอให้เธอช่วยอ้อนวอนอาจารย์ที ไม่ให้ลงโทษเขา
คนเราแม้ร้ายอย่างไร ก็ต้องมีคนที่เป็นจุดอ่อน และอาจารย์แม่คือจุดอ่อนของซื่ออากง เพราะเป็นคนที่ไม่อยากให้ตาย เป็นคนสำคัญที่อยากจะให้อยู่ต่อ แต่ว่า,.มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

[FunnyLee]

ทำไมซื่ออากง โหดเหี้ยมเช่นนี้ไม่เข้ากะหน้าอันแสนโมเอะเลยจริงๆ คิคิคิคิ

[carrotkun]

มาแบบดีเลย์ ตอนแรกอ่านก็แอบงง แล้วมาอ๋อเอาตอนหลังที่บอกว่ามันย้อนอดีตน่ะเอง แง เข้าใจแล้วค่ะ

ัยัยหนูกับอาซื่อเวลาอยู่ด้วยกันน่ารักชะมัดเลยค่ะ ฮือ เสียใจจริงๆที่ยัยหนูตายTT_TT

[Rozenkreuz]

เงิ่มมม มันเกือบแล้ววว เกือบจะมุ้งมิ้ง
ซื่ออากงล่ะก้อออ เผยด้านดาร์กมาทำม๊ายยยย

[arshura09]

สำหรับเฉินผีอาซื่อ อาจารย์แม่คือตัวตนหนึ่งเดียวที่ทำให้เขารู้จักความรักความอบอุ่น เขาซึ่งไม่เคยรักใคร ไม่เคยเห็นใครมีค่าเกินไปกว่าตัวเอง รักคนคนเดียวที่ใจดีนัก ไม่ว่าจะทำผิดสักเท่าไรก็ยังทำอาหารให้

แต่คนที่รักและหวังอยากให้คงอยู่
กลับกลายสู่ธุลีดินไปเสียแล้ว

สิ่งที่ตอบแทนได้ สิ่งที่ทดแทนความสูญเสียได้
คือการหลั่งโลหิตของผู้ที่ตนคิดว่าพรากไป

แต่ไม่ว่าจะหาปูมาให้สักแค่ไหน
คนคนนั้นก็ไม่อยู่ทำบะหมี่ให้กินอีกแล้ว

ขอบคุณมากนะคะ อ่านแล้วซึ้งใจจัง