[OS] #dmbjdaily (หนึ่ง) นับหนึ่ง (ฮัวเสีย)

[Rainxx_fon]

#dmbjdaily
------- นับ ‘หนึ่ง’ (ฮัวเสีย) --------

ผมก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ผมเริ่ม นับ ‘หนึ่ง’

บางทีมันอาจจะเริ่มขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อนนั่น.. หรืออันที่จริง อาจจะเป็นตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันในตอนเด็กๆก็ได้

‘อยู่กับฉัน นายต้องดูแลตัวเอง’

ทั้งๆที่เคยพูดเอาไว้แบบนั้น แต่เพราะอะไร ผมก็ไม่เคยขัดเขาได้สักครั้ง เผลอตามใจหมอนั่นทุกครั้ง เผลอใจอ่อนยอมช่วยเหลืออะไรไปตั้งมากมาย ทั้งๆที่ไม่ใช่อุปนิสัยของเขาเลยสักนิด

แม้ภาระหน้าที่ของตระกูลเซี่ยที่ต้องแบกรับไว้บนบ่า มันก็หนักมากอยู่แล้ว แต่กับหมอนั่น..

ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ผมกลับยินดีทำ

ทั้งๆที่ผมดูแลหมอนั่นเป็นอย่างดี.. ดูแลทะนุถนอมหมอนั่นอย่างสุดกำลัง

แล้วหมอนั่นมันเป็นใคร.. ที่ทำให้คนที่เป็นเหมือนดั่งแสงสว่างอย่างหมอนั่นต้องแตกร้าว.

ผมยังจำได้ดี แววตาของหมอนั่นหลังจากกลับมาจากเขาฉางไป๋ซานนั่น กับมือที่กุมสิ่งของบางอย่างไว้แน่นไม่ยอมปล่อย หมอนั่นกลับมาด้วยสภาพเหม่อลอยคล้ายคิดอะไรอยู่ในหัว เป็นเวลาเกือบสัปดาห์ที่หมอนั่นใช้ชีวิตราวกับตุ๊กตามีชีวิต..

มีลมหายใจ แต่เหมือนสิ้นจิตวิญญาณโดยสิ้นเชิง

และผมยังจำได้ดี.. จำได้ดีกว่าใคร

ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อเห็นแววตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของหมอนั่น และในวินาทีนั้น มันทำให้ผมตัดสินใจได้ในทันที

ผมจะเริ่มต้น นับ ‘หนึ่ง’ .. เพื่อลบล้างเงาของใครบางคนที่ฝังอยู่ในหัวของหมอนั่นซะ!

โดยไม่รอช้า จนผ่านวันเวลายาวนานเกือบ 5 ปี ผมก็ค่อยได้ ‘อู๋เสีย’ คนเดิมกลับคืนมา เริ่มทวงคืนรอยยิ้มที่หายไป เริ่มทวงคืนเสียงหัวเราะของเขาที่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยจะได้ยินอีกแล้ว

และผมก็จะทวง ‘หัวใจ’ หมอนั่นกลับคืนมาด้วย

ผมได้คืนกลับมาแทบทุกอย่าง แม้กระทั่งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และรวมถึง ‘สายตา’ ของหมอนั่นที่เริ่มหันกลับมามองผมบ้าง

เพียงแค่นั้น.. เพียงแค่หมอนั่นมองเห็นผมในสายตาแล้ว หัวใจมันกลับพองโตจนแทบกระเด้งออกมาจากอกแล้ว

ในที่สุดหมอนั่นก็มองผม ใส่ใจผม.. และผมแทนที่ ‘เงา’ นั่นที่อยู่ในใจของอู๋เสียได้ใช่ไหม?

ในตอนนั้นผมกลับไม่รู้ว่ามันเป็นความมั่นใจจนเกินไป.. เข้าข้างตัวเองจนเกินไป..

‘เสี่ยวฮัว นาย..คือเพื่อนรักของฉัน’

หมอนั่นตอบมาแบบนั้น พร้อมแววตาเจือไปด้วยความรู้สึกผิด หว่างคิ้วขมวดมุ่นดูก็รู้ว่ากังวลแค่ไหน และหมอนั่นคงรู้สึกอึดอัดไม่น้อย ผมเห็นแบบนั้น กลับแย้มยิ้มออกมา เอ่ยคำพูดออกไปด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระใดๆ

‘ฉันก็แค่ล้อเล่นน่ะ นายคิดจริงจังไปได้?’

ผมตอบไปแบบนั้น

ตอบไปโดยที่ซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้ ทำเป็นปกติเข้าไว้.. พูดว่าไม่เป็นไรเข้าไว้

ไม่เป็นไร.. ผมยังมีโอกาสอีกครั้ง

และจากวันนั้น.. ผมก็เริ่ม นับ ‘หนึ่ง’ ใหม่อีกครั้ง

โดยไม่ย่อท้อ ผมพยายามเข้าไป พยายามปีนกำแพงที่ก่อขึ้นสูงนั่น พยายามพังมันเข้าไป แต่ทุกครั้งที่ผมคิดว่ามันใกล้สำเร็จ.. ผมก็ต้องเริ่ม นับ ‘หนึ่ง’ ใหม่อีกเหมือนเดิม

อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง..

ผมเริ่ม นับ 'หนึ่ง' ใหม่แบบนี้.. กี่ครั้งเข้าแล้วผมก็จำไม่ได้ แต่มันก็น่าแปลก เป็นเพียงเพราะเป็นหมอนั่น เพราะเป็น 'อู๋เสีย'

คนที่เป็นรักแรกของผมคนนั้น

เพื่อเขา.. ให้ผมนับหนึ่งใหม่อีกกี่ครั้ง ผมก็ยอม

จนในที่สุด ผ่านวันเวลามายาวนานหลายปี..เหมือนวันที่ผมรอคอยจะมาถึงเสียที

วันนั้นเป็นวันที่ผมกับหมอนั่นนึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ถึงสั่งเหล้ามากินกันสองคน ผมก็ไม่ค่อยอยากเท่าไหร่ แต่หมอนั่นกลับกระดกเอากระดกเอาเหมือนกินน้ำเปล่า.. ใบหน้าที่นั่นเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ ปากก็เริ่มพูดเรื่อยเปื่อยไร้สาระออกมาไม่มีหยุด โหวกเหวกโวยวายเสียงดัง ทำเอาสร้างความรำคาญกับชาวบ้านเขามาก

แต่ผมกลับไม่รำคาญสักนิด.. กลับกันยิ่งรู้สึกมีความสุข

ยากที่หมอนั่นจะเมาไม่ได้สติแบบนี้ต่อหน้าใคร แต่หมอนั่นกลับเป็นแบบนี้ต่อหน้าผม.. มันก็แปลว่า ผมเป็นคนที่เขาไว้ใจ ใช่ไหม?

น่าขำ.. เพียงแค่นี้ผมกลับรู้สึกมีความสุขแทบจะระเบิด

ผมนั่งยิ้มจนแก้มปริ หมอนั่นคงไม่ทันสังเกตในเมื่อเมาเละถึงขนาดนั้น แววตาที่ฉายออกมาในตอนนี้ คือความรู้สึกที่ผมเปิดเผยออกมา..

อยากจะบอกให้รู้.. แต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดี

เป็นเพราะผมคงไม่อยากกลับไป เริ่มต้นนับ ‘หนึ่ง’ ใหม่อีกครั้งก็ได้..

‘เสี่ยวฮัว.. คว่ำกรวยคราวนี้อ่านะ... ไอ้อ้วนแม่ง! มันนทิ้งฉันละเผ่นอีกแล้ว!’ หมอนั่นบ่นออกมา ลากเสียงยาวเอื่อยเฉื่อยเหมือนคนจะหลับคาที่ออกมาชวนให้ขำ บ่นด่าถึงนายอ้วนนั่นที่ป่านนี้คงกำลังจามไม่หยุดอยู่ที่ไหนสักแห่ง ใบหน้าสีแดงกริ่ม.. พองแก้มเป็นเชิงไม่พอใจ

หมอนี่คงไม่รู้ตัว.. ทำแบบนี้มันยิ่งน่ารัก..

ผมนั่งนิ่ง ตอบคำถามหมอนั่นบ้างเป็นครั้งคราว แต่ส่วนมากจะใช้สายตาไปกับการมองหน้าหมอนั่นมากกว่า จนในที่สุดคนที่เมาก็สู้ไม่ไหว ชิงนอนหลับไปก่อนต่อหน้าต่อตาผม

และผมก็อดไม่ได้..

ผมยื่นมือของตัวเองอย่างช้าๆ นิ่งค้างอยู่ห่างจากซีกหน้าที่ตะแคงหัวนอนกับโต๊ะนั่น หากแต่ก่อนจะแตะสัมผัสไปยังเสี้ยวหน้านั้นเบาๆ

ความร้อนแผ่ลามมาจากปลายนิ้ว มันเหมือนดั่งน้ำอุ่นที่ไหลรินเข้าสู่ตัวผมในพริบตา

แค่นี้ก็พอแล้ว ผมคิดแบบนั้นกับตัวเอง

แต่ขณะที่ผมคิดจะลุกขึ้นไปเรียกหวังเหมิงให้มาเก็บเจ้านายตัวเอง จำใจผละออกจากหมอนั่น หากแต่พริบตาที่หันหลังกลับเท่านั้น ร่างทั้งร่างก็แข็งค้างในทันที

สัมผัสอบอุ่นที่พุ่งเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ก่อนจะกระชับอ้อมแขนแน่นหนา ใบหน้าซุกอยู่ที่บ่าของผม เพียงนาทีนั้น.. หัวใจกลับเต้นผิดจังหวะ

ผมเกิดความหวังขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่จริงๆ

‘อย่า.. ทิ้งฉันไป’

เพียง 4 คำที่ออกมาจากปากหมอนั่น กับไออุ่นที่โอบกอดนั่นก็เป็นหลักฐานที่ยืนยันได้เป็นอย่างดี..

ในที่สุด ความพยายามของผมก็สำเร็จแล้ว

จบสิ้นกันสักที.. วันเวลาที่ผมต้องเริ่มต้น ‘นับหนึ่ง’ ใหม่อีกครั้ง


เช้ารุ่งขึ้น ผมที่ถูกหมอนั่นกอดไว้ไม่ปล่อยไปไหนก็ต้องอยู่ค้างบ้านหมอนั่นตามที่เจ้าตัวขอร้อง

ถึงแม้ผมจะทำเหมือนไม่เต็มใจ.. แต่ความจริงแล้ว ใครจะรู้ว่าผมมีความสุขยิ่งกว่าครั้งไหนๆซะอีก

ผมตื่นแต่เช้าตรู่ ออกไปซื้อวัตถุดิบมาเตรียมตุ๋นแกงแก้แฮงค์ให้หมอนั่น ผมฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดี วางของไว้ในครัวก่อนคิดว่าจะเข้าไปปลุกหมอนั่นสักหน่อย

แต่ภาพที่เห็นตรงหน้า กลับทำโลกที่สว่างในตอนนี้มืดมนในพริบตา

ใบหน้านั่นคือหมอนั่นไม่ผิดแน่ หากแต่แววตาที่จ้องมองสิ่งของที่อยู่ในมือนั่น ช่างคุ้นตาเขาเหลือเกิน

หมอนั่น จ้องมองลัญจกรที่อยู่ในมือด้วยสายตาเดียวกันกับเมื่อ 5 ปีก่อนไม่มีผิด

แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ห่วงหา และคิดถึง

แววตา.. ที่มอบให้ ‘เงา’ นั่นที่หายตัวไปเพียงผู้เดียว

สองมือของผมตกลงข้างลำตัวเหมือนคนหมดสิ้นเรี่ยวแรง.. ปิดประตูที่แง้มเปิดเมื่อครู่กลับมาเบาๆ ก่อนหันหลังทิ้งตัวลงพังกับประตูบานนั้น ริมฝีปากเหยียดยิ้มออกมา.. ผมทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะนั้น แม้รู้สึกเสียใจมากแค่ไหน แต่กลับไม่มีน้ำตาออกมาสักหยด

มีเพียงความเจ็บหน่วง .. ที่เริ่มชาขึ้นทุกที

ผมอาจจะชินไปแล้วก็ได้

ที่แท้.. ตั้งแต่เริ่มต้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปแม้สักนิดเดียว

หมอนั่นยังคงเก็บ ‘เงานั่น’ ไว้ในใจเสมอ และไม่เคยเปลี่ยนแปลง

แม้ผมจะทวงคืนรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และตัวตนของหมอนั่นกลับมาได้ แต่คงมีอย่างเดียว ที่ผมไม่มีวันได้มันกลับมาตลอดกาล..

สิ่งนั้นกลับเป็นสิ่งเดียวที่ผมต้องการมากที่สุด

คิดได้แล้วก็ถอนหายใจเบาๆ.. ผมหยัดกายลุกขึ้น สูดหายใจเข้าปอด ก่อนจะบิดลูกบิดประตู เปิดเข้าไปยังห้องของหมอนั่น ตีสีหน้าแย้มยิ้มออกมาเช่นเดิม

และอีกครั้ง ผมเริ่มนับ ‘หนึ่ง’ ใหม่อีกครั้ง

แต่ต่อให้ผมต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง.. อีก 10 ครั้ง อีก 100 ครั้ง หรืออีก 1000 ครั้ง

ผมก็รอ.. และยอมเริ่มต้นนับมันใหม่อีกครั้ง

ความหวังที่แม้น้อยนิด แต่ผมก็อดหวังไม่ได้อยู่ดี

ผมยังคงหวัง.. ว่าจะมีสักวัน ที่ผมไม่ต้องเริ่ม นับหนึ่ง ใหม่อีกต่อไป

ตราบใดที่ ที่ยืนข้างกายหมอนั่นยังเป็นผมอยู่



‘อู๋เสีย ตื่นแล้วรึยัง?’

END

_____________________

TALK ::

โฮ่.. ฟิคฮัวเสียฟิคแรกค่า ..
วันนี้ปั่นเดย์ลี่ทันสักที (ปลื้มปลิ่ม) ไม่ค่อยมีเวลามาปั่นเท่าไหร่เลยค่ะ (แต่อยากเล่นมาก)
อยากลองแต่งมุมมองเสี่ยวฮัวดูบ้าง เสี่ยวฮัวนี้ให้ความรู้สึกพระรอง.. พระรองที่แสนดี พระรองที่ดีไปทุกอย่าง.. เสียอย่างเดียว นางเอกไม่รัก T__T
ตอนนี้แต่งไป เปิดเพลงปนกันไปหมดเลยค่ะ แต่เด่นๆก็ ‘ข้างๆหัวใจ’ อูหูยย อินมาก..
สุดท้าย ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ เจอกันฟิคหน้าค่า ^_^

283 days left… ก่อนเราจะพบกันที่ฉางไป๋ซาน

[Naitear]

เสี่ยวฮัวววววววววววววววววว T____________________T

ท่านฝนโหดร้ายมากค่ะ จะทำให้เราร้องไห้ไปกับฮัวเสียอีกซักเท่าไหร่กัน แงงงง #ซับน้ำตา อ่านแล้วเฮิร์ทตามเสี่ยวฮัวมากค่ะ เจ็บปวดมากจริงๆ... เจ็บปวดกับการที่ถูกมองเป็น'ตัวแทน' เจ็บปวดกับการที่ไม่มีวันแทนที่ใครคนนั้นในสายตานายน้อยได้ เจ็บปวดกับการเริ่ม'นับหนึ่งใหม่'อย่างไม่มีที่สิ้นสุด เจ็บปวด...จนเริ่มกลายเป็น 'ความชินชา'

เราว่าช่วงเวลาที่ดีใจที่สุดที่คิดว่าสมหวัง กลับกลายเป็นความเจ็บปวดไปในชั่วพริบตาเพราะการเข้าใจผิดไปเองนี่มัน'เจ็บ'ที่สุดจริงๆค่ะ

และคำว่า 'เพื่อน' ก็ยิ่งกรีดลึกเข้าไปในใจจริงๆ

อ่านแล้วก็รู้สึกว่า ทำไมกันนะ เสี่ยวฮัว ทำไมนายไม่รักตัวเองเลย เอาแต่ดูแลเขา ช่วยเหลือเขา ทำอะไรไปซะทุกอย่างให้เขา

แล้วนายล่ะ ?

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะท่านฝน T - T เป็นแพฮัวเสียนี่มันช่างร้าวรานจริงๆ ฮึกกกกกก //วิ่งไปซุกในกองผ้าม่านบ้านตระกูลเซี่ย

[uxmishi]

โอยยยยยยยยยยยยย นายน้อยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน นะ TAT

ใจร้ายมาก ใจร้ายที่สุด เสี่ยวฮัวคงอยากกรีดร้องว่า อย่าเอาความเหงามาลงที่ฉันนนนนนนนนนน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็คงยินยอมรับไว้อยู่ดี ;______; ฮืออออออ ขังเมินโหยวผิงไว้ในประตูสำริดได้มั้ย ไม่ต้องออกมาแล้ว ;______; #ดาบดำลอยมาจากไหน

เห็นเขียนไว้ว่าเป็นฟิคฮัวเสียเรื่องแรก นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีมากค่ะ >< จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปน้าาาาาาาาาาาา

[kame_kazuha]

โหยย เสี่ยวฮัววว มารักกับป้านี่มา!!! นายน้อยเขารักเดียวใจเดียวจริงเว้ยย

[Mill]

ฮืออออออออออออออออออ
เสี่ยวฮัววววววววว ;;;v;;; *น้ำตานอง*

นายเริ่มนับหนึ่งใหม่มากี่ครั้งแล้ว
แล้วยังจะต้องนับต่อไปอีกกี่ครั้ง
หรือจะต้องนับต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด?
โอ๊ย ไม่ไหวค่ะ ทำร้ายกันอะไรอย่างนี้
เอามีดมาแทงกันเลยยังดีซะกว่า
อย่าทำแบบนี้เลยยยยยยยย T T #อิน

[janejana]

อ่านมาถึงกลางๆเรื่องกำลังอมยิ้มเลยนึกว่านายน้อยจะเริ่มชอบเสี่ยวฮัวบ้างแล้ว

ที่ไหนได้เลื่อนลงมาน้ำตาซึมซะงั้น

สงสารเสี่ยวฮัววว T__________T

[uglygirl]

ฮืออออ คุณชายเจ้าขาาาาาา
ทำไมถึงได้รักอู๋เสียมากมายขนาดนี้นะ
แล้วทำไมอู๋เสียถึงไม่เคยมองคนที่อยู่ข้างๆบ้างเลยนะ
ฮือออ จะต้องทนนับหนึ่งใหม่อีกกี่ครั้งกันหล่ะเสี่ยวฮัว
เมื่อไหร่จะได้เลิกนับมันซะที?

[zerin]

โอยยยย เสี่ยวฮัวววว ฮือ อ่านแล้วสงสารคุณชายเก้ามากๆค่ะ เปลี่ยนไปนับหนึ่งใหม่กับใครอีกคนแทนมั้ยคะเสี่ยวฮั--แค่กๆๆ

[meirong2810]

เสี่ยวฮัว~~~~~~
T________________T
น่าสงสารอ่ะ ต้องนับหนึ่งใหม่ไม่รู้กี่ร้อยล้านรอบเพื่อลบเงาพี่เมินออกจากหัวใจ
ของนายน้อย

[Narakas]

พ่อพระรองของด้วงงงงงงง

เอาอีกกกกก ขอฮัวเสียอีกค่าาาาา //ชูป้ายฮัวเสีย

[Sakunrati]

จะร้องไห้แล้ว อ่านฟิคฮัวเสียกี่เจ้าๆก็พระรอง กี่เจ้าๆก็ดราม่า
แต่โดนเรื่องนี้เล่นแรงสุด หลอกให้ดีใจสุดท้ายก็.. แง้งงง