Countdown
We've been
togerther for

ค้นหา
 
 

Display results as :
 


Rechercher Advanced Search


Fiction daomu : 2nd world (ผิงxเสีย) [rate]

2 posters

Go down

world - Fiction daomu : 2nd world (ผิงxเสีย) [rate] Empty Fiction daomu : 2nd world (ผิงxเสีย) [rate]

ตั้งหัวข้อ by hnggnh Wed 05 Nov 2014, 21:53





fic daomu
pairing : ผิงเสีย
rate : R



========================== 2nd World ===============================


"เจ้านาย อย่าหาว่าผมจุ้นเรื่องเจ้านายเลยนะ แต่หลังจากที่เจ้านายหายไปทำธุระครั้งล่าสุดก็เอาแต่เหม่อ ผมเป็นห่วงนะ"หวังเหมิงเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผมเหม่อไปที่มุมร้านที่มีแผ่นลอกลายค้างสต๊อก...ที่ที่คนคนนั้นยืนรออยู่เพื่อล่ำลาผม



"ไม่เป็นไร"ผมพูดไปนิ่งๆไม่ได้ใส่ใจที่จะตอบอะไรมากมาย



"เป็นเพราะคนที่ส่วมฮู้ดคนนั้นรึเปล่า?"ผมเบนสายตากลับมาที่โต๊ะทำงานที่วางสมุดบัญชีรายจากที่เปิดค้างไว้ตั้งแต่ช่วงเช้า จนบัดนี้ยังไม่ถึงไหน กาแฟเย็นชืด จึงคิดได้ว่าเรานั่งเหม่อมานานเท่าไหร่แล้วนะ



"..."ผมเงียบไปนานจนหวังเหมิงเดินลับหายไปในห้องเก็บของด้านหลัง ผมเดาว่าคงรู้สึกผิดที่จี้ใจดำผมเข้าเต็มๆจึงหางานทำเพื่อที่จะไม่ต้องปั้นหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นผมเป็นดั่งคนไร้วิญญาณแบบนี้ หลังจากที่กลับมาจากฉางไป๋ซานเหมือนชีวิตกลับตัลปัตรจนหาทางกลับไม่เจอ เป็นไปได้คงจะรออยู่ที่นั่นจนสิบปีเพื่อรอเจอจางฉี่หลิงคนนั้น แต่ผมก็ทิ้งครอบครัวไปไม่ได้ ถึงจะทิ้งไปอารองก็คงควานหาตัวผมจนเจอและลากกลับมาอยู่ดี ผมนั่งจมกับความคิดจนตกผลึกตรึกตรองว่าอยู่ที่ไหนในโลกก็จากกันนานเป็นสิบปีอยู่ดี ผมรอเค้าสิบปีและเค้าก็ต้องรอผมอีกสิบปี...พอคิดถึงขึ้นมาหัวใจก็วูบโหวงเหลือเกิน



"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ เจ้านายออกไปกินข้าวกับผมมั้ย ตั้งแต่เช้าผมเห็นเจ้านายกินแค่กาแฟถ้วยเดียวเอง"ผมส่ายหน้ายิ้มแบบฝืนๆ และบอกลาหวังเหมิงอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะกลับเข้ามาในร้าน ผมสูดอากาศหายใจเข้าเฮือกนึงใหญ่ๆลูบหน้าเย็นๆของตัวเองหนึ่งทีถึงทำใจเดินผ่านที่สุดท้ายที่เสี่ยวเกอเคยยืนอยู่ไปได้ ผมขึ้นมาพักที่ชั้นสอง เข้าห้องน้ำล้างหน้า อาบน้ำอย่างช้าๆ เพื่อให้มีกิจกรรมฆ่าเวลาไปเรื่อยๆเวลาสำหรับผมแล้วมันไร้ค่าตั้งแต่ตื่นมาแล้วไม่เจอเสี่ยวเกอ ผมแทบไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้ทุกข์ระทมอะไรกับคนๆเดียวได้มากมายขนาดนี้ ผมพยายามที่จะออกไปสังสรรค์ กลับบ้านไปหาป๋า ไปหาอารอง เจอเพื่อนเก่าๆ นายอ้วน เสี่ยวฮัว นายแว่น หรือแม้กระทั่งพวกทีมงานของฉิวเต๋อเข่า ผมก็ยังเป็นแบบนี้อยู่ เข้าใจซึ้งเลยว่านายอ้วนรู้สึกยังไงเมื่อหยุนไฉ่จากไป ผมไปอยู่กับนายอ้วนเกือบสองเดือน เราสองคนเหมือนคนอกหักไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิต นายอ้วนแทบไม่เชื่อว่าการจากไปของเสี่ยวเกอจะทำให้ผมกลายเป็นร่างไร้วิญญาณไปได้ ผมร้องไห้อย่างหน้าไม่อายกับนายอ้วน ระหว่างที่เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง นายอ้วนได้แต่ปลอบใจว่าอย่างน้อยอีกสิบปีก็ได้พอเจอกันอีกครั้งต่างจากตัวเค้าที่ไม่สามารถเจอหยุนไฉ่ได้อีกตลอดชีวิต เล่าแล้วก็เวทนาตัวเอง ผมไล่เปิดทีวีไปเรื่อยๆจนกลายเป็นทีวีดูผมไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมหลับตาลงพิงหัวไว้กับโซฟา ภาวนาให้ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเจอเสี่ยวเกอ นายใบ้ไร้อารมณ์อีกครั้ง และได้กลับมาอยู่ด้วยกัน



"เสี่ยวเกอ..."ผมจินตนาการไปว่ามือของเค้าวางลงบนบ่าของผมจริงๆจะเป็นยังไงนะ อุณหภูมิของร่างกายจะร้อนหรือเย็น กลิ่นกายของเค้าจะเป็นแบบไหนเป็นกลิ่นสมุนไพรที่เป็นกลิ่นเฉพาะตัวแบบนั้นอยู่มั้ย เสียงของเค้าเวลาพูดจะดังแค่ไหนถ้าเรียกชื่อผม



"อู๋เสีย..."ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกข้างๆหู เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับ คนที่ผมอยากเจอที่สุดในโลก...



"นายกลับมาได้ยังไง...?"หรือว่านี่ครบสิบปีแล้ว หรือว่าผมจะฝัน เพ้อเจ้อไปเอง


"เพราะนายอยากให้ฉันกลับมา"เสี่ยวเกอส่วมเสื้อผ้าสีดำฮู้ดตัวเดิมจากวันที่เค้าจากไปผมขยี้ตาและมองดูอีกทีและพบว่าเค้ายังยืนอยู่ที่เดิม



"เสี่ยวเกอ นายจะไปอีกรึเปล่า"เพราะเค้ามักจะทิ้งผมไว้เสมอ มีแต่ผมที่เป็นฝ่ายไล่ตาม ครั้งนี้ถ้าเป็นเรื่องจริงผมจะไม่ปล่อยเค้าไปไหนอีก ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม สายตาของเสี่ยวเกอไม่ต่างไปจากเดิมแม้แต่น้อย ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร มีแต่ผมที่ร้อนรน



"ถ้านายอยากให้ฉันอยู่ ฉันจะอยู่"ผมแทบไม่เชื่อตัวเองว่าผมร้องไห้ออกมา ผมนั่งสะอื้นอยู่ค่อนคืน เสี่ยวเกอหยิบทิชชู่มาให้ผมถึงหยุดได้ซะที เสี่ยวเกอก็คือเสี่ยวเกอที่นิ่งสงบ คาดเดาไม่ได้ แม้จะพยายามอ่านเท่าไหร่อย่างมากก็ใกล้เคียง ผมขยี้ตาอยู่หลายต่อหลายครั้งแต่เสี่ยวเกอก็ยังคงอยู่ที่เดิม ผมจะปักใจเชื่อว่านี่คือความจริงได้รึยังนะ


"นายจะกลับไปอีกมั้ย?"ผมถามเผื่อใจไว้ หากว่าเค้ากลับมาเพราะลืมของผมก็ยังจะได้เตรียมใจ



"ขึ้นอยู่กับนายว่าอยากให้ฉันอยู่รึเปล่า"ผมพยักหน้าให้เค้าก่อนจะตอบกลับ



......."อยากสิ"........






========================== 2nd World ===============================






จากนั้นผมก็หาเสื้อผ้าให้เค้าอาบน้ำชำระร่างกาย และเข้านอนคืนนั้นทั้งคืนผมนอนไม่หลับ กลัวว่าเรื่องทั้งหมดจะกลายเป็นฝัน ผมไม่เข้าใจว่าจะต้องมารู้สึกอะไรกับเรื่องนี้มากมาย ทั้งๆที่เค้าและผมเป็นอย่างมากก็เพื่อนร่วมความเป็นความตายด้วยกัน เค้าจากไปก็ไม่ได้ทำให้โลกนี้หยุดลง แต่พอเอาเข้าจริงโลกของผมมันหยุดนิ่งไปหมดเมื่อเค้าหายไป



"เป็นอะไรไป"เสียงทุ่มของเค้าดังขึ้นถามผมท่ามกลางความมืดผมหงายตัวมองไปที่เพดานก่อนจะเหลือบมามองทที่เค้า




"เปล่า"




"กลัวว่าฉันจะหายไปเหรอ"





"ก็นายมันปกติที่ไหนกันเล่า นึกจะไปก็ไปจะมาก็มา ทำเอามึนไปหมด"เป็นประโยคแรกที่ผมพูดเอาความรู้สึกจริงๆออกมา ใจจริงอยากจะตั๊นหน้าหล่อๆนี่ไปซักหมัด บอกตรงๆว่าถึงทำไปแล้วจะโดนจับหักคอเป็นงูเหลือมยักษ์ก็ไม่กลัว




"ถ้าฉันหายไป นายจะรู้"ไม่รู้ว่ามันคือคำสัญญารึเปล่า แต่อย่างน้อยถ้าเค้าจะหายไปเค้าก็จะล่ำลาผมอย่างเงียบๆเหมือนที่เคย และคราวนี้ผมจะทำทุกวิถีทางที่ทำให้เค้าอยู่ให้ได้




"ให้มันจริงเถอะ ยังไงก็เถอะนายไม่ต้องเฝ้าประตูนั้นไว้แล้วเหรอ?"ผมถามเค้าเหมือนถามเล่นๆทั้งที่อยากรู้มาตั้งแต่ที่เค้าปรากฏตัวแล้วแต่กลัวว้าจริงจังถึงขึ้นเค้นขึ้นมาจะไปสะกิตต่อมอะไรอีก เดี๊ยวจะหายไปซะอีก



"การที่กลับมาหานายคือหน้าที่ หน้าที่ที่นายปรารถนาฉันทำ"วูบแรกที่เห็นใบหน้าเสี้ยวนึงที่โดนแสงจันทร์สาดส่องผมรู้สึกโดยลางสังหรณ์ว่าเมินโหยวผิงมีบางอย่างที่แปลกไป ผมเลือกที่จะเก็บความสงสัยนั้นไว้ดีกว่า เพราะประสบการณ์หลายอย่างที่ผ่านมามันทำให้ผมรู้ว่าการสอดรู้สอดเห็นกับบางเรื่องมันก็เกินตัวเราจะแบกรับไหว หลังๆมาอาการอยากรู้แล้วต้องได้รู้มันเริ่มจางหายไปพร้อมกับความเป็นผู้ใหญ่ที่มากขึ้น




"ปรารถนาเชียวเหรอ ตั้งแต่กลับมาก็แปลกๆนะนายเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า"ผมทำเป็นตลกครื้นเครงทั้งๆที่รู้ว่าคนอย่างเค้าไม่มีหรอกที่จะมาตลกอะไรกับผมด้วย




"..."เค้าพลิกตัวกลับไปนอน เรื่องทุกอย่างก็เอาเป็นว่าจบ ถ้าพรุ่งนี้เมินโหยวผิงหายไปก็ถือซะว่าคือฝันแล้วกัน





========================== 2nd World ================================





"ว่าไงนะ เสี่ยวเกอกลับมาแล้วเหรอ!!"เสียงนายอ้วนทะลุดังออกมาจนต้องเอาหูออกไปเกือบสุดแขน แม้จะชินก็อาการโอเว่อร์ของนายอ้วนแล้วก็ตามแต่ก็อดไม่ได้ที่จะกัดไปว่าไม่เคยใช้โทรศัพท์หรือยังไงถึงได้ตะโกนขนาดนั้น




"เมื่อคืนนี้เอง นายจะมาเยี่ยมเค้ามั้ย"



"แน่นอนสิ แต่ตอนนี้ถนนเข้าเมืองปิดก่อสร้างซักเดือนนึงได้ละมั้ง ท่าทางจะไม่สะดวกเท่าไหร่"ผมเล่าให้เค้าฟังว่าเมื่อคืนเมินโหยวผิงกลับมายังไง และพูดว่าอะไรบ้าง





"นี่ เทียนเจินนายก็คิดมากไปได้ เสี่ยวเกอน่ะ เดาทางยากจะตาย ทายไปก็ไม่ถูกหรอก"




"อื้ม ฉันก็ว่างั้น บางทีการอยู่ข้างหลังประตูนั้น เค้าอาจจะพบอะไรบ้างอย่างก็ได้"นายอ้วนก็เห็นด้วย เราคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อยก่อนที่ผมจะขอตัวไปเปิดร้าน





"หวัดดีเถ้าแก่ เอ่อ...นี่ใครเหรอครับ"หวังเหมิงที่เดินเข้าร้านมาด้วยท่าทางสบายอกสบายใจก็ออกแนวสงสัยที่ชายคนนึงที่เคบปรากฏตัวขึ้นในร้านก่อนที่ผมจะซึมเศร้าได้ปรากฏตัวอีกครั้ง





"เค้าชื่อเมินโหยวผิง เค้าจะมาอยู่ร้านของเรา"หวังเหมิงคงยังสงสัยอยู่แต่ก็คงไม่กล้าถามอะไร ก็ได้แต่แนะนำตัว โดยที่มีเมินโหยวผิงพยักหน้ารับรู้อยู่ฝ่ายเดียว แต่ไม่มีการโต้ตอบอะไรกลับมา





"เค้าเป็นที่ปรึกษาของฉันน่ะ ออกจะเงียบๆไปหน่อย แต่ก็ไม่มีอะไรหรอก ทำตัวตามสบายกันนั่นแหละ"หวังเหมิงรับทราบก่อนจะเปิดประตูใหญ่ออกและเตรียมโน้นนี่ให้เข้าที่เพื่อเปิดร้าน ผมสั่งอาหารมื้อแรกของวันก็ปาไปเกือบสิบโมง เมินโหยวผิงทานโจ๊กอย่างเงียบๆ ราวกับไม่มีใครมีตัวตนทั้งนั้น แต่บรรยากาศก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เพราะเมื่อเวลาหวังเหมิงคุยกับผมเค้าก็มีทีท่าสนใจแต่ก็แค่ฟังเงียบๆ บทสนทนาก็มีเล่าเกริ่นๆเรื่องของเมินโหยวผิงว่าเคยลงกรวยกันมาก่อน แต่ก็แค่เผินๆเท่านั้น หวังเหมินมีท่าที่ยำเกรงเมินโหยวผิงอยู่เหมือนกันพอรู้ว่านี่คือยอดฝีมือ




"ปิดประตูร้านเลยแล้วกันนะ วันนี้คงไม่มีใครมาแล้วล่ะ"เวลาประมาณสี่โมงเย็นแดดร่มลมตกผมก็เริ่มทะยอยเก็บร้าน และตรวดตราคราวๆ




"งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ เถ้าแก่ เจอกันนะครับคุณเมิน"หวังเหมิงกลับไปพร้อมกับปิดประตูใหญ่หน้าร้านให้ ผมที่นั่งบนเก้าอื้ตัวโปรดก็เคลิ้มๆเหมือนจะหลับ เมินโหยวผิงทั้งวันนี้เค้าเอาแต่มองโน้นนี่ในร้าน มองอย่างพิถีพิถัน ผมเองไว้ใจเค้าเต็มร้อยจึงปล่อยให้เค้าดูไปเรื่อย




"ออกไปกินข้าวกัน"เมินโหยวผิงได้ยินก็เดินตามผมออกจากร้านมา เย็นนั้นผมพาเค้าไปกินติ๋มซ่ำ ไม่มีอะไรมากมายนัก เราสองคนกลับบ้าน อาบน้ำ ดูทีวี ทุกอย่างปกติ
เอาซะมากๆ บางทีผมอาจจะชินกับการที่เมื่ออยู่กับเค้าก็ต้องคิดว่าต้องมีเรื่องให้ผจญภัย




"นายง่วงรึยัง"เค้าส่ายหน้า แต่จ้องมองมาที่ผม สายตาเค้าดูแปลกๆ แต่รู้ว่าไม่ได้แฝงเจตนาร้าย ผมจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร





"งั้นฉันนอนก่อน ถ้านายจะนอนเมื่อไหร่ก็ปิดทีวีซะด้วยล่ะ"ผมลุกขึ้นเดินไปยังเตียงนอนที่อยู่ในส่วนแยกกับที่นั่งเล่น ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้ง่วงนอนประหลาดๆ แต่คงเป็นเพราะเพลียล่ะมั้ง ใช้เวลาไม่นานผมก็หลับไปอย่างง่ายดาย



"อ๊ะ...อื้อ..."เงาสูงใหญ่ทาบทับร่างของผม บรรยากาศงุงงง ชวนเคลิ้มแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น เจ้าของร่างนั้นโน้มลงมาสูดดมซอกคอ ไล่เลียจนผมวูบวาบไปหมด ไอร้อนจากตัวของเค้าทำให้ผมรุ่มร้อน ฝ่ามือสากไล้ตามซอกขา จนถึงตอนนั้นเองผมถึงได้รู้ว่าตัวเองเปลือยเปล่า ในส่วนลึกของผมบอกว่าควรปฏิเสธแต่ร่างกายของผมกลับทำตรงกันข้ามราวกับร่างกายนี้ไม่ใช่ของผม ไร้ซึ่งกำลังในการควบคุมตัวเอง ในวินาทีที่ผมพยายามจะผลักเงานั้นออกแต่อ้อมแขนผมกลับจับข้อพับขาตัวเองไว้และอ้าออก ให้เงานั้นชื่นชมได้ถนัด ใจผมเต้นระรัวไปหมด ในหัวตีกันยุ่ง ทำไมถึงได้เชิญชวนเค้าแบบนั้น ผมไม่ใช่เกย์แน่นอนแต่ทำไมถึงทำตัวเหมือนผู้หญิงแบบนี้ เงามืดนั้นก้มลงระหว่างซอกขาของผมปลุกเร้ามัน กลืนกินมันราวกับเป็นอาหารโอชะ ส่วนลึกที่ไม่มีใครเคยสัมผัสก็โดนเสียดแทง ร่างกายโดนกระหน่ำยับเยิน ความเสียวซ่านพุ่งกระฉูด ในสมองไร้ซึ่งความคิด...






"..."ผมสะดุ้งตื่นกลางดึก ผมนอนในท่าเดิม ที่เดิม แต่คราวนี้มีเมินโหยวผิงนอนอยู่ข้างๆ ที่นอนด้วยกันก็เพราะว่าผมเพิ่งจะเปลี่ยนเตียงจากเตียงเดี่ยวมาเป็นเตียงคู่ตั้งแต่กลับจากทริปที่ไปตำหนักทิพย์พิมานเมฆ การที่นอนกลางดินกินกลางทรายมาอย่างโชกโชนแล้วพอได้กลับมานอนที่บ้านก็อยากจะเกลือกกลิ้งให้หน่ำใจจึงได้เปลี่ยน ฉะนั้นการที่มีอีกสักคนมานอนด้วยก็ไม่ได้อึดอัดอะไร ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่





"..."สรุปแล้วผมคงฝันไป เพราะทุกอย่างมันดูปกติดี ผมใส่เสื้อผ้านอน เมินโหยวผิงก็ใส่ เค้านอนหันหลังให้ผม เตียงก็เรียบร้อย เพราะจากที่จำได้ในฝันมันรุนแรงเอามากๆ นี่ผมฝันเปียกเหรอ ทำไมต้องกับผู้ชายด้วยวะ ก็จริงที่ผมละเลยเรื่องพวกนี้ไปนาน ตั้งแต่เรื่องเครียดๆมารุมเร้า ผมเปิดกางเกงดูก็พบว่าปกติดี ไม่ได้มีน้ำอย่างว่าออกมา ผมคงฟุ้งซ่านไปเอง ผมหลับตาลงแล้วทุกอย่างก็มืดมิดลง






บางทีผมอาจจะโดนโลกอีกใบลวงหลอกอยู่...








hnggnh
ด้วงฝึกหัด
ด้วงฝึกหัด

จำนวนข้อความ : 1
Points : 3434
Join date : 05/11/2014

ขึ้นไปข้างบน Go down

world - Fiction daomu : 2nd world (ผิงxเสีย) [rate] Empty Re: Fiction daomu : 2nd world (ผิงxเสีย) [rate]

ตั้งหัวข้อ by Feran.FS Wed 05 Nov 2014, 22:21

อ่านๆมา ช็อคประโยคสุดท้ายค่ะ

โอ๊ยยยย มันหนึบอ่ะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ถ้ามีโลกคู่ขนานก็ดีสินะคะ...
Feran.FS
Feran.FS
ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ
ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ

จำนวนข้อความ : 457
Points : 3912
Join date : 27/10/2014
Age : 28
ที่อยู่ : ใต้เตียงนอนเซี่ยจื่อหยาง...

ขึ้นไปข้างบน Go down

ขึ้นไปข้างบน

- Similar topics

 
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ