[OS] Jealous (ผิงเสีย)

[ืnao]

Pairing: เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Words: 1165

NOTE: มีสปอยด์จิ๊ดเดียวค่า น่าจะไม่คาบเกี่ยวกับภาคพิเศษภาคไหนนะคะ

.....................................................................

ผมเคยสงสัยว่า คนที่เยือกเย็นและไม่ค่อยแสดงอารมณ์ความรู้สึกอย่างเมินโหยวผิง เวลาหึงจะเป็นอย่างไร วันนี้ผมคิดว่า ผมพอจะได้คำตอบบ้างนิดหน่อย  

เสี่ยวฮัวบินจากปักกิ่งมาเยี่ยมพวกเรา นายอ้วนไม่อยู่บ้าน (ช่วงนี้ของทุกปีเขาจะไปปาหน่ายเพื่อไหว้หลุมศพและอยู่ที่นั่นคนเดียวเงียบๆ 2-3 วัน) ส่วนเมินโหยวผิงก็หลบไปหามุมสงบตามเคย ผมกำลังเบื่อๆเหงาๆก็เลยเปิดตู้เย็น หยิบเบียร์มาแพ็คหนึ่ง ชวนเสี่ยวฮัวมานั่งตามลมกินเบียร์ด้วยกันที่ระเบียงตามประสาเพื่อนที่นานๆ เจอกันที

พวกเรานั่งคุยเฮฮากันอยู่พักใหญ่ เสี่ยวฮัวแกล้งพูดอะไรสักอย่างให้ผมโมโห ผมหันไปด่า เขาหัวเราะแล้วก็ยกแขนคล้องคอผมพลางขยี้หัวผมจนยุ่ง ผมกำลังโวยวายก็เลยไม่ทันรู้สึกตัว แต่เสี่ยวฮัวกลับจับรังสีบางอย่างจากทางด้านหลังได้ เขาเหลียวไปดูแวบหนึ่ง ทำตาโตแล้วหันกลับมาสะกิดแขนผม บุ้ยใบ้ให้หันกลับไปดูบ้าง

เมินโหยวผิงยืนอยู่ตรงประตูระเบียง มองพวกผมอยู่นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ สีหน้าเขายังคงนิ่งเรียบ แต่ดวงตาสีดำคู่นั้นมีแววแปลกๆ แบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

ผมยังไม่ทันจะออกปากอะไร ไอ้คุณชายเก้าที่รู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหางก็รีบขอตัว บอกว่ามีธุระต้องกลับไปจัดการ แล้วชิ่งหนีออกจากบ้านไปทันที ทิ้งให้ผมเผชิญหน้ากับเมินโหยวผิงตามลำพัง

เมินโหยวผิงยังคงยืนนิ่งมองผมอยู่จนกระทั่งเสียงประตูบ้านปิดลง ผมยิ้มเก้อๆ เอานิ้วเขี่ยแก้มแบบไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจลุกจากระเบียง เดินไปอยู่ตรงหน้าเขา

“นายเป็นอะไรน่ะ” ผมถาม รู้สึกว่าวันนี้เขาแปลกกว่าทุกที

“ฉันไม่รู้” เมินโหยวผิงตอบพลางกระพริบตาปริบ “ฉันแค่รู้สึกแปลกๆ...ตอนเห็นนายอยู่กับเซี่ยอวี๋เฉิน”

ผมถามต่อ  “รู้สึกแปลกๆ? แปลกยังไง”

เขาขมวดคิ้ว ดูท่าทางจะไม่เข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองจริงๆ แต่ก็ยังดีที่พยายามสื่อสารมันออกมาด้วยคำที่เขารู้จัก
“ฉันหงุดหงิด...โมโห...อยากเดินเข้าไปดึงนายออกมาจากตรงนั้น...แล้วฉันก็รู้สึกเศร้า...แต่มันไม่มีเหตุผล”

เขามองผมอย่างพยายามค้นหาคำตอบ  “...นี่ฉันเป็นอะไร?”

พอได้ยินแบบนี้ ผมก็ยิ้มออกมา มองคนตรงหน้าที่ยังคงครุ่นคิดสงสัยด้วยสายตาเอ็นดูปนสงสารนิดหน่อย

ตลอดชีวิตอันยาวนานของเขา ไม่อาจข้องเกี่ยวเชื่อมโยงกับสิ่งใดในโลก ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของการเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ หรือการยึดสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นของตนเอง สมบัติที่ลงกรวยได้มาก็แลกเปลี่ยนเป็นสิ่งของที่จำเป็น อาหารมีไว้เพื่อบรรเทาความหิว เสื้อผ้ามีไว้เพื่อให้ความอบอุ่น ส่วนผู้คนที่ผ่านเข้ามา ล้วนเป็นเพียงคนที่เดินสวนทางกันไป

ฉันทบทวนดูความเกี่ยวโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย

ผมควรจะดีใจไหมนะ ที่ตัวเองเป็นสิ่งแรกในชีวิตที่ทำให้จางฉี่หลิงรู้สึกแบบนี้ได้

“เจ้าโง่...อาการแบบนี้เขาเรียกว่า หึง ไงเล่า”

ผมยังคงยิ้มอยู่เมื่อก้าวเข้าไปยืนชิดตัวเขา “ถ้าวันหลังนายหึง นายไม่ต้องยืนดูอยู่เฉยๆ หรอกนะ” ผมจับมือเย็นเขาขึ้นมากุมไว้หลวมๆ “นายแค่เดินเข้ามาจับมือฉันไว้แบบนี้ ฉันก็จะรู้แล้ว เหมือนสัญญาณไฟที่เราใช้สื่อสารกันไง”

มือที่เรียวยาวกว่าคนเท่าไปนั้นบีบมือผมเบาๆ เป็นการตอบรับ

“แล้วถ้านายรู้สึกหึงมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้...”

ผมนึกถึงตอนที่เด็กสาวคนนั้นเดินไปทรุดนั่งข้างเขาริมทะเลสาบ แล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง ผมจึงอ้าแขนออก โอบรอบตัวเขาเอาไว้ ความสูงของพวกเราไล่เลี่ยกัน ผมจึงสามารถวางคางลงบนบ่าอีกฝ่ายได้อย่างพอดิบพอดี

“ก็กอดฉันไว้แบบนี้นะ ฉันจะได้เลิกทำสิ่งที่นายไม่ชอบ โอเคไหม?”

เขาพยักหน้าหงึก เอื้อมแขนมาโอบรอบแผ่นหลังของผมบ้าง ผมสูดลมหายใจเข้าเบาๆ ตัวเขายังคงกรุ่นกลิ่นสมุนไพรจีนที่ทำให้รู้สึกสงบ เรากอดกันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะดันตัวออกแล้วยิ้มกริ่ม

“แต่ถ้านายรู้สึกหึงมากกว่านี้...อื้อ...”

ผมยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ยื่นหน้าเข้ามา แตะริมฝีปากตนเองลงบนริมฝีปากผม ก่อนจะกดย้ำหนักๆ มือเรียวยาวข้างหนึ่งเลื่อนจากเอวมาประคองต้นคอด้านหลังของผม ยึดไว้ไม่ให้หันหนี ปลายลิ้นสอดแทรกเข้ามาลิ้มรสชาติภายในปาก สูดเอาลมหายใจของผมไปอย่างละโมบ

ผมยึดต้นแขนของเขาไว้แน่น ขยับริมฝีปากตอบรับสัมผัสนั้นกลับไปอย่างหนักหน่วงไม่แพ้กัน

หึงหวง...ตักตวง...ถือสิทธิ์...แสดงความเป็นเจ้าของ...

ถ้าเป็นเขา ผมยินดีให้ทำสิ่งเหล่านี้ได้อย่างเต็มที่ ชดเชยกับช่วงเวลาอันว่างเปล่าที่ผ่านมาในชีวิต

หลายอึดใจต่อมา คนตรงหน้าจึงผละออก ผมรู้สึกว่าริมฝีปากล่างของตนเองถูกขบเม้มเบาๆ จนน่าจะแดงเจ่อขึ้นมา แล้ว เมินโหยวผิงทำตาปรอยจ้องหน้าผม แล้วถามเบาๆ ว่า

“แล้วถ้าหึงมากกว่านี้อีกล่ะ”

ใบหน้านิ่งนั้นถามเหมือนสงสัยใคร่รู้ แต่ผมกลับเห็นประกายบางอย่างในสายตาเขาที่ทำให้รู้สึกอันตรายขึ้นมาหน่อยๆ ผมเลยต้องก้าวขาถอยหนีออกมานิดหนึ่ง
“ยังจะมีหึงมากกว่านี้อีกเรอะ!”

เขาพยักหน้า ทำท่าจะขยับเข้ามาหาอีก “ถ้าหึงมากกว่านี้...ต้องทำยังไงเหรอ”

“ไม่...ไม่รู้เหมือนกัน...”

นี่ผมคิดผิดหรือคิดถูกที่มาสอนให้เขารู้จักอารมณ์หึงเนี่ย มันกลายเป็นการชี้โพรงให้กิเลนรึเปล่าฟะ

“ฉันออกไปทำงานหน่อยนะ...” ผมตัดสินใจหลบไปตั้งหลักด้วยการพยายามเดินหนี แต่อีกฝ่ายก็ยังตามประกบไม่เลิก

“อู๋เสีย...บอกหน่อยสิ....ถ้าหึงมากกว่านี้ต้องทำยังไง”

“นายไปคิดเอาเองไป๊ ฉันจะไปทำงานแล้ว”

“...ก็นายบอกว่า...”

“นายคิดเอาเองมั่งสิโว้ย!...ฉันไปละ...เฮ้ย!...”

คืนนั้น ผมก็เลยได้รู้ว่า ไอ้เสี่ยวเกอหน้านิ่งที่อยู่ข้างๆ นอกจากจะขี้ลืมอย่างร้ายกาจแล้ว ยังเป็นคนขี้หึงมาก...ขี้หึงมากๆ เลยด้วย ////

.....................The End…………………..

Nao’s Talk

เฮ....ฟิคใสๆ ค่า ฟิคใสๆ

ผิงเสียนี่ตั้งใจจะเขียนใสๆ ตั้งแต่แรกก็กลายเป็นหม่น เรื่องสองดันไหลไปทริลเลอร์ ในที่สุดก็เขียนแบบใสๆ ได้แล้ว (ใสมั้ยนะ?) ความจริงมีอีกพล็อตที่ยาวกว่านี้คิดไว้ก่อน แต่ตอนเช้าพล็อตนี้เกิดไหลเข้ามาในหัวเลยพิมพ์ก๊อกๆ แก๊กๆ ลงไปก่อนนะคะ

เช่นเคย อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงบอกกันบ้างน้า เรามาลงเรือผิงเสียเอาตอนตลาดซา แอบเหงาจังค่า T^T




ปล.หน้าตาเสี่ยวเกอตอนถามว่า "ถ้าหึงมากกว่านี้ต้องทำยังไง" คงประมาณนี้ละมั้งคะ - ฮา

[Fatsveta]

นายน้อยสอนอะไรคะ เป็นประโยขน์กับตัวเองทั้งนั้นเลย

[Zeth]

ชี้โพรงให้กิเลนซะแล้วนายน้อย 555