[drabble] 明明愛你 (Hidden love) [จางฉี่ซาน&เอ้อร์เยว่หง]

[yuhankung]

Drabble: 明明愛你 (Hidden love)
Pairing: #จางเอ้อร์
Fandom: เก้าสกุล (The Mystic Nine)

Base on เก้าสกุลเวอร์ชั่นซีรี่ย์นะคะ

Note:
เพลงที่ใช้ประกอบเป็นผลงานแปลของคุณ Somtum泰國
สามารถอ่านคำแปลเต็มๆและฟังคำร้องได้ที่ [url=https://somtum1stland.wordpress.com/2015/09/12/ming-ming-ai-ni-freya-lim/]

===============================================

不敢放心愛你 再愛就傷感情
ไม่กล้าวางใจที่จะรักเธอ หากรักอีกครั้งก็กลัวทำร้ายความรู้สึก

保持安全距離 好朋友才是最好的關係
รักษาระยะห่างที่ปลอดภัยเอาไว้ เพื่อนสนิทคงเป็นความสัมพันธ์ที่ดีที่สุด

太珍惜太想繼續太在意 我們的這份默契
หวงแหน หวังจะสานต่อ และใส่ใจ เรื่องของเรา เกินไป

情願現在這樣　留在原地
ยินยอมให้เป็นแบบตอนนี้ ยังคงอยู่ที่เดิม

อันที่จริงแล้ว พ่อพระใหญ่ที่ใครต่อใครต่างเคารพยำเกรงก็ไม่ได้อาจหาญไปเสียทุกเรื่อง ...ลงสุสาน ต่อยตีกับพวกนักเลง บุกเดี่ยวเข้าไปช่วยเพื่อนพ้องล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เขาล้วนเคยกระทำมาโดยไร้ความหวาดหวั่น... มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่จางฉี่ซานไม่มีความกล้ามากพอที่จะกระทำ

นั่นคือการเอ่ยเอื้อนความในใจที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้จากสหายสนิท

สหาย..สถานะที่เขาไม่อยากจะรับไว้แต่ไร้สิ้นแล้วซึ่งหนทางอื่นที่จะเลือกเดิน


“ฝอเหยีย...ยามวิกาลเช่นนี้เหตุใดท่านจึงมานั่งร่ำสุราอยู่เพียงลำพังในโรงงิ้ว” เสียงอ่อนหวานของฮวาตันคนงามแห่งฉางซาซึ่งบัดนี้ผลัดเปลี่ยนชุดงิ้วเต็มยศออกเหลือเพียงชุดถังจวงสีเขียวเข้มตัดกันกับผิวขาวนวลเนียนอย่างคนไม่เคยออกแดดดังขึ้นก่อนที่ชุดน้ำชาชิ้นโปรดจะถูกวางลงที่โต๊ะเพื่อรับแขกคนสำคัญของเจ้านาย

“บัดนี้ไม่มีใครอื่น ไยเจ้าจึงต้องเกรงอกเกรงใจข้าเช่นนั้นเล่า เยว่หง?” ผู้บุกรุกตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและรอยยิ้มบางอย่างอบอุ่นแบบที่จะมีมันให้ก็เพียงแต่คนสำคัญเท่านั้นก่อนที่จะยกชาหอมกรุ่นขึ้นจิบโดยไม่แม้แต่จะระแวงสงสัยอย่างที่มักจะเกิดขึ้นในยามปกติ “ทุกวันนี้ฉางซาสงบสุข..เจ้าเองก็กำลังจะแต่งงาน ........... หลายๆอย่างที่ผู้พันอย่างข้าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากที่จะระลึกถึงความหลังในวันที่รอบกายข้าต่างก็กำลังเปลี่ยนไป”

“..ฝอเหยีย...ข้า” ริมฝีปากบางที่กำลังจะเอ่ยโต้แย้งถูกหยุดลงด้วยนิ้วเรียวที่ยกขึ้นแตะริมฝีปากด้วยรอยยิ้มทะเล้นพร้อมกันกับถ้อยคำที่ทำให้เขาอดที่จะหัวเราะเบาๆให้กับคำขอของผู้ใหญ่ที่แสนจะเอาแต่ใจคนนี้ไม่ได้

“ถ้าอยากจะมาเทศนาข้าล่ะก็...เปลี่ยนเป็นร้องงิ้วให้ข้าฟังยังจะดีกว่า” จางฉี่ซานเอ่ยขออย่างเอาแต่ใจด้วยรู้ดีว่าสหายของตนย่อมไม่ปฏิเสธคำร้องขอเป็นแน่ “แล้วก็...เรียกข้าว่าพี่ฉี่ซานเช่นเดิมยังจะฟังดูสบายหูเสียกว่า”

“เช่นนั้นพี่ฉี่ซาน..ท่านต้องการฟังงิ้วบทใด?”  อุปรากรหนุ่มที่ยอมใจอ่อนเอ่ยถามผู้ชมที่รอฟังด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นอยู่เป็นนิจ จนเกือบที่จะทำให้ผู้ฟังคิดมากหากไม่รู้อยู่แก่ใจแต่แรกว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดเกินเลยแต่อย่างใด

“ข้าอยากฟัง บทฉางเอ๋อเหินขึ้นจันทร์ เจ้าพอจะขับร้องให้ได้รับฟังได้หรือไม่?” นายทหารหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่านยาก

“เพราะนี่คือวันไหว้พระจันทร์?”

.
.
จางฉี่ซานไม่ได้ตอบ เพราะเสียงแว่วหวานที่เอ่ยเอื้อนคำร้องบอกเล่าตำนานรักของเทพธิดาแห่งดวงจันทร์ที่ต้องพลักพรากจากคนรักและเป็นนิรันดร์อยู่อย่างเดียวดายที่เปล่งให้ได้สดับนั้นก็ไม่ได้เฝ้ารอคำตอบในคำถามของตนแต่อย่างใด

ความในใจของเขา มีหรือที่คนอย่างเอ้อร์เยว่หงจะดูไม่ออก แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่พูดออกมา เขาเองก็จะแกล้งทำเป็นไม่มีสิ่งใดเพื่อที่อย่างน้อยจะได้ยืดเวลาความเป็นเพื่อนปลอมๆนี้ต่อออกไปอีกหน่อยก็เพียงเท่านั้น

เขาก็แค่....แสร้งหลอกตัวเองต่อไปแล้วเก็บความลับนี้เอาไว้ก็พอ
.
.
.

可是我的淚滴為什麼不休息
แต่หยดน้ำตาของฉัน  เหตุใดจึงไม่ยอมหยุดพัก
是沈默讓我犯了過敏懦弱酸了眼睛
เป็นความเงียบที่ทำให้อาการภูมิแพ้ของฉันกำเริบ ความอ่อนแอทำร้ายดวงตาให้เจ็บปวด
可是我濃濃鼻音為什麼不留點餘地
แต่เสียงอู้อี้ที่ผ่านการร้องไห้ของฉัน  เหตุใดจึงไม่เหลือทางเลือกอื่นเอาไว้ให้
微笑快要不能呼吸　思念揮之不去的嘆息
ยิ้มได้เพียงครู่ก็ไม่สามารถหายใจได้อีก  ต้องถอนหายใจเมื่อความคิดถึงส่งไปไม่ถึง
偽裝沒有力氣
ไร้กำลังที่จะเสแสร้ง

เอ้อร์เยว่หงเป็นนักแสดงที่แสนเก่งกาจ
เขาหัดร้องรำตั้งแต่เด็กจนสามารถสร้างชื่อได้เพียงนี้ย่อมไม่ใช่ความสามารถที่จอมปลอม

แต่การแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเขากลับไม่ใช่ละครร้องที่เอื้อยเอ่ยในโรงงิ้วแต่เป็นละครชีวิตที่เขาสวมบทเพื่อนรักที่ไม่เคยมีใจให้จางฉี่ซานได้อย่างไร้ที่ติ...ทั้งๆที่ความจริงเขาเองก็หลงรักเพื่อนของตนไม่ต่างกัน

ความรักของเขาที่มีเป็นความรักที่ไม่มีทางให้เลือกเดิน

ทั้งที่รู้แบบนั้นแต่เมื่อกลับจากโรงงิ้วในคืนนี้เขากลับไม่อาจห้ามน้ำตาของตนเองเอาไว้ได้ ริมฝีปากนุ่มที่ประทับลงอย่างอ่อนหวานยังอุ่นวาบในหัวใจหรือแม้แต่สัมผัสวาบหวามที่ชวนให้ใจสั่นที่เกิดขึ้นจากความพลั้งเผลอนั้นสลักลึกลงไปยังความทรงจำ ตีตราประทับแห่งบาปของการก้าวข้ามขอบเขตของความสัมพันธ์ไว้เป็นบาดแผลลึกที่ไม่อาจลืมเลือน


“ข้าขอโทษ...พี่ฉี่ซาน”


มันจะมีแค่เพียงคืนนี้
คืนสุดท้ายของพี่ฉี่ซาน และเยว่หง
คืนที่เขาไร้กำลังที่จะเสแสร้งอีกต่อไป

.
.
.

這樣 明明愛你卻要騙自己
ก็รู้ว่าฉันรักเธอ แต่กลับต้องหลอกตัวเอง
是我害怕未來沒有了你
เป็นเพราะฉันกลัวว่าในอนาคตจะไม่มีเธอเคียงข้าง

.
.
.
.
THE END