[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 08

[souless_angel]

ราชานักตก 8 《钓王8》

บันทึกเรื่อยเปื่อย


นายอ้วนพอได้ยินว่าไม่มีเหล้า ก็โชว์การแสดงเปลี่ยนหน้าในหนึ่งวิฯ ทันที การไม่มีเหล้าวันตรุษจีนสำหรับเขาก็เป็นเรื่องใหญ่เช่นกัน เขาฉีกยิ้มพูดกับเจ๊ใหญ่ว่า

"นี่เจ๊ เจ๊โชคดีนะเนี่ย มันไม่เข้าฝันเจ๊ก็ไม่เป็นไรหรอก รู้มั้ยทำไม เพราะมันมาเข้าฝันฉันแล้ว มันบอกว่าเจ๊คือแม่บังเกิดเกล้า เอ๊ย ท่านผู้นำของมัน"

เราสองคนเล่นบทอยากจ่ายเงินชดใช้ค่าไก่แต่ไม่มีเศษเงิน งั้นเอาเป็นแลกกับเหล้าสักขวดแทนเงินทอนละกัน อุ๊ย รับเหล้ามาแทนกลับกลายเป็นมูลค่าเกินไปอีก งั้
นก็ช่างมัน บอกราคาเหมาๆ มาเลย ประสบความสำเร็จกับการทำให้ยายป้ารู้สึกว่าได้สับโขกพวกเราเป็นเงินก้อนใหญ่ โดยแลกกับไก่แค่หนึ่งตัวและเหล้าสองสามขวดเท่านั้น

เหล้าหมักพื้นบ้านนั้น รสชาติของแต่ละไหไม่ซ้ำกันเลย กรรมวิธีการหมักอาศัยจินตนาการล้วนๆ มีบ้างก็ใส่ของลงไปมั่วซั่ว ระยะเวลาและอุณหภูมิการหมักต่างตามอารมณ์
ดังนั้น ไม่อาจรับประกันได้ว่าแต่ละไหเปิดออกแล้วจะกลิ่นรสเป็นอย่างไร อาศัยเพียงด้นสดเอาดาบหน้า แต่เหล้าหมักนั้นมีอย่างหนึ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนไป
นั่นคือความปริมาณแอลกอฮอลล์ไม่ต่ำแน่นอน สำหรับผม เฉพาะจุดนี้ก็พอแล้ว รีบๆ เมาๆ ซะจะได้ไม่มากเรื่อง

เมินโหยวผิงไปถอนขน ควักเครื่องใน ผมรับเครื่องในมาล้างจนสะอาด หั่นเป็นชิ้นๆ เอาลงไปผัดเป็นจีจ๋า (鸡杂 ชื่ออาหาร เครื่องในไก่สับ) ใส่พริกสักหน่อย เริ่ด ย่าผมชอบทำเมนูนี้เป็นพิเศษ

นายอ้วนอยู่ข้างๆ ต้มน้ำลวกเต้าหู้กับผักกาดเขียวปลี (雪菜) พอเขาเข้าไปยืน ก็มีมาดของเชฟใหญ่ทันที ไหเหล้าเปิดออกฝารินหนึ่งชามเล็ก ซดไปพลางต้มน้ำไปพลาง แล้วพูดกับผมว่า

"นี่แนะ เมื่อกี๊ตอนฉันอยู่ในอุโมงค์โจร รู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน นายว่า พวกเราควรหรือไม่ควรไปปลดปล่อยพลังที่ยังเหลือกันอยู่ นายต้องรู้นะ ไอ้ตำแหน่งในวงการเนี่ย บทจะไม่มีก็ไม่มีเลยนะ"

"นายเป็นเพียงพอนหรือไง พอมุดอุโมงค์โจรก็บอกได้กลับบ้าน" ผมพูด "เลิกเถอะน่า รีบๆ หาเมียสักคนแล้วหยอดเชื้อซะ ประเดี๋ยวพอถึงเวลาจะไม่มีแม้แต่สมรรถนะการสืบพันธุ์"

"อั๊ยยะ เทียนเจิน เมื่อไหร่กันที่นายต้องมาสงสัยในสมรรถนะการสืบพันธุ์ของเสี่ยอ้วน ฉันจะบอกให้ฟัง เสี่ยอ้วนนี่นะ แส้ฟาดเหี้ยนสามภูผาห้าคีรี
ไข่ขยี้สี่สมุทรเก้าทวีป นายรู้ไม้ว่าทำไมน้ำทะเลถึงได้เค็ม นั่นเป็นเพราะ---"

"เป็นเพราะนายมันว่างจัด!" ผมพูดเคืองๆ นายอ้วนตักเต้าหู้กับผักกาดขึ้นมา หยิบผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่ง ใช้จับขอบกระทะแล้วเริ่มผัด เสียงดังมาก คำพูดต่อจากนั้น ผมได้ยินไม่ชัดแล้ว

ความจริงผมรู้ดีกว่าใคร ว่าทำไมนายอ้วนจึงพูดอย่างนั้น เหมือนกับคนบางคน พอมีอายุถึงระดับหนึ่ง ก็จะชอบถ่ายรูปเป็นพิเศษ นั่นเพราะรู้สึกว่าวัยเยาว์กำลังจะหายสูญ
ความดีงามอันบริสุทธิ์กำลังจะจากไป ในช่วงที่ว่า "ยังมีเวลาอยู่ แต่มองเห็นการสูญเสียแล้ว" นั้น มันทำให้คนเราทำตัวไม่ถูกมากที่สุด ดังนั้น โดยจิตใต้สำนึก
เราจะอยากเก็บช่วงดีงามของตนช่วงนี้เอาไว้ นายอ้วนก็เช่นกัน การผจญภัยทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองยังเป็นหนุ่ม แม้ในยามนี้ เขายังคงกระฉับกระเฉงว่องไว
แต่เขาน่าจะรับรู้ได้ ว่า "วัย" เริ่มส่งผลต่อร่างกายเขาแล้ว

ผมดีกว่าเขาหน่อย เพราะผมมันไม่ค่อยไหวมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นไอ้ความรู้สึกหมดเรี่ยวแรงนี่มันอยู่เคียงข้างผมมาตลอด
มีคำพูดว่า "อายุตัวสามสิบ อายุเอวหกสิบ" ดังนั้น สำหรับผมจึงไม่รู้สึกแตกต่างมากนัก

อาหารทำเสร็จสองในสาม หน้าหมู่บ้านก็มีเสียงฆ้องดังขึ้น ภูมิประเทศของหมู่บ้านซับซ้อนมาก พวกเขาเพิ่งมาครั้งแรก นายอ้วนจึงตั้งฆ้องไว้ใบหนึ่งไว้ตรงนั้น
กำชับว่าเมื่อมาถึงหน้าหมู่บ้านก็ให้ตี เสียงฆ้องดังสนั่นหวั่นไหว รู้สึกเหมือนมีข้าศึกบุก นายอ้วนเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนแล้วพูดอย่างดีใจ "มากันแล้ว มากันแล้ว!"

พวกเราออกไปรับ มาถึงหน้าหมู่บ้าน เริ่มจากเห็นซิ่วซิ่วสวมชุดแดงไปทั้งตัว ยืนหนาวตัวแข็งกวาดตามองหา พอเห็นผม ก็โบกมืออย่างตื่นเต้น
ตะโกนเสียงสั่นมาว่า "เกอ (哥 พี่ชาย) ฝูเจี้ยนไม่ได้อยู่ภาคใต้เหรอ"

ผมตรงเข้าไปเธอก็โผเข้ามากอด ผมรู้ว่าเธอดีใจจริงๆ เธอรับช่วงธุระมากมายของบ้านตระกูลฮั่ว การมาเที่ยวบ้านนอกเช่นนี้
สำหรับเธอนับเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากมากแล้ว เพียงแต่เธอแต่งตัวอย่างกับต้นเทียนไข ดูปุ๊บก็รู้ว่าเสื้อนวมตัวนี้หาซื้อมั่วๆ เอาระหว่างทาง

พวกที่อยู่ด้านหลังต่างก็เห็นผมแล้ว เดินเข้ามาหา พวกเรารับเอา "เหนียนฮั่ว" (ของกินของใช้ในช่วงตรุษจีน) จากมือพวกเขา
พอเจอเตี่ยกับม้า (หมายเหตุ ถ้าต้นฉบับใช้ 爹 ผมก็แปลว่าเตี่ย ถ้าต้นฉบับใช้ 爸 ผมก็แปลว่าป๊านะครับ) ผมก็เปลี่ยนเป็นเจ้าชายน้อยจากดาวน์ทาวน์ (ตัวเมือง)
วาณิชธนกรบ้านนอก (乡村期货庄家 ผู้แปลก็ไม่แน่ใจนะขอรับ) กลายเป็นลูกชายของเตี่ยกับม้าแล้ว บุหรี่จะสูบรัวๆ ไม่ได้แล้ว

เวลาแนะนำตัวเพื่อนก็ต้องสำรวมหน่อย ผมแนะนำตัวนายอ้วนว่าเป็นพาร์ทเนอร์ที่ร่วมหุ้นกันทำธุรกิจสินค้าการเกษตรของผมที่นี่
เตรียมผลิตสินค้าท้องถิ่นออกขาย แนะนำเมินโหยวผิงว่าเป็นผู้ช่วยของนายอ้วน พวกเขาสองคนเป็นพี่น้องกัน เตี่ยกับม้าจะได้ไม่ถามคำถาม
"ทำไมตรุษจีนพวกคุณไม่กลับบ้าน" แบบที่กระทบกระเทือนจิตใจคนบ้านสกุลจางเทือกนี้ แม้พวกเขาจะค้างคาใจมาก
ในเรื่องที่ทำไมพี่ชายถึงดูดซับเอาสารอาหารจากน้องชายไปหมดแบบนี้

อารองที่จุดบุหรี่อยู่ รู้ทุกเรื่องแต่แรก เขาตั้งใจจะมากล่อมให้ผมกลับเข้าเมือง เพียงแต่เพิ่งมาถึง ยังไม่สะดวกแผลงฤทธิ์
ผมต้องคอยหลบสายตาของเขา เสี่ยวฮัวเห็นผมก็ดีใจมาก มองไปรอบๆ หมู่บ้าน บอกว่าผมเป็นจอมโกหก บรรยายหมู่บ้านผุๆ แบบนี้เสียเป็นวิมานสวรรค์ที่พันปีถึงจะได้เห็นสักครั้ง
แต่เสียงน้ำตกที่ไม่มีวันหยุดพัก ก็ช่วยให้จิตใจสงบได้ง่ายจริงๆ

พาเข้ามาถึงในบ้านผม เสี่ยวฮัวยังแสดงสีหน้าประหลาดใจ "แม้จะดูออกว่าความพยายามยังไม่ถึง แต่นายก็ได้ใช้ความตั้งใจแล้วนะ"

"หรือนายจะมาอยู่ด้วย" ผมยั่วยุเขา

"เร้นกายใหญ่ซ่อนตัวในเมือง เร้นกายเล็กซ่อนตัวในป่า สวนสวรรค์ของฉัน น่าจะอยู่ในใจของฉันเอง" เสี่ยวฮัวลูบผิวโต๊ะมันหยองของผม แล้วขยี้นิ้วดู มองผมแวบหนึ่ง

"นายไม่รู้จักผ้าปูโต๊ะหรือไง"

ผมนึกในใจว่า วิถีชีวิตในหมู่บ้านนี้ไม่สะดวกนัก อะไรหลายๆ เรื่องต้องลงมือทำเอง ถ้าผมพิถีพิถันขนาดนี้ เรื่องอื่นๆ ก็ไม่ต้องทำกันพอดี
เสี่ยวฮัวสำรวจทั่วๆ ต่อ มองไปเห็นเครื่องปรุงต่างๆ ที่ผมเตรียมไว้ ก็ถอดเสื้อหนาวออกเงียบๆ หยิบชุดกันเปื้อนตัวหนึ่งจากเป้ที่พกมาเองออกมาสวมไว้นอกเสื้อเชิ้ต แล้วเริ่มช่วยงาน

พอคนเยอะเข้า ในบ้านก็อบอุ่นขึ้นมา ไอน้ำทำให้กระจกเริ่มเป็นฝ้า ซิ่วซิ่วจัดเตรียมผลไม้ให้ญาติผู้ใหญ่ เมินโหยวผิงบีบเปลือกผลวอลล์นัท
นายอ้วนกับเสี่ยวฮัวยืนเถียงกัน ตำหนิพวกเครื่องครัวจากซูเปอร์สองหยวน ตาของผมก็เริ่มพร่าเลือน รู้สึกเหมือนทุกสิ่งนี้ไม่ใช่ความจริง

ขณะนี้เอง มือถือของผมพลันสั่นทีหนึ่ง ผมหยิบขึ้นมาดู พบว่าเป็นเอสเอ็มเอส ที่เหลยเปิ่นชางส่งมา
เขาเป็นคนรุ่นเก่า ไม่ใช่วีแชต เอสเอ็มเอสไม่แสดงข้อความ มือของผมทาบลงไปเตรียมเปิด แต่กลับรู้สึกลังเล

---

หนานไพ่ Talk:
ห่างเพียงหนึ่งก้าว (一步之遥)

คนแปล Talk:
เป็นตอนเรื่อยๆ มาเรียงๆ ที่ชอบมาก วันชื่นคืนสุขของทุกคนที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมา น้ำตารื้นไปกับนายน้อยด้วยเลย
ป.ล.
ทอล์กของหนานไพ่ฯ คือไรฟะ!