Countdown
We've been
togerther for

ค้นหา
 
 

Display results as :
 


Rechercher Advanced Search


[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 01

Go down

Trans - [Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 01 Empty [Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 01

ตั้งหัวข้อ by souless_angel Wed 22 Jun 2016, 22:17

ราชานักตก
(钓王)
เครื่องตกปลาหมู่บ้านเก่า

ผมจุดบุหรี่หนึ่งมวน มองวิวที่วิ่งผ่านนอกกระจกรถ นายอ้วนแง้มกระจกทางผมให้เล็กน้อยอย่างรู้งาน
เพื่อให้ควันบุหรี่ของผม ถูกกระแสลมดูดออกไปจากในตัวรถ

เขาขับช้ามาก เมินโหยวผิงนั่งอยู่เบาะหลัง เบียดอยู่กับพวกเหนียนฮั่ว (年货 สิ่งของที่เตรียมไว้สำหรับกินหรือใช้ในเทศกาลตรุษจีน)
เที่ยวนี้มีคนที่ต้องมาเยี่ยมเยอะมาก ผมเตรียมสินค้าพื้นเมืองมาเยอะมาก ถึงกับใส่ไว้ในกระบะท้ายรถไม่หมด

รถคันนี้เป็นรถกระบะนิสสันมือสอง ใช้งานได้ไม่ดีเท่าจินเปย (รถตู้ 金杯 Jin Bei) ของผม แต่ในตำบล
ด้วยเวลาอันน้อยนิด ผมก็หาซื้อได้แค่คันนี้ แม้เจ้าของรถจะรับประกันมั่นเหมาะว่าเครื่องยนต์ได้รับการดูแลรักษาอย่างดี
แต่ความรู้สึกของคันเร่ง ก็ยังแย่มาก เหมือนเหยียบอยู่บนนุ่น

ออกจากตัวตำบล วนอ้อมภูเขาถึงในเมือง จากในเมืองเลี้ยวขึ้นทางด่วน ขับต่อไปสิบกว่าชั่วโมง ออกจากด่านเฟินสุ่ยกวนที่ชางหนาน
ไปฉลองตรุษจีนที่เมืองหังโจว มณฑลเจ้อเจียง เดิมทีผมวางแผนไว้เช่นนี้ แต่สุดท้ายก็ยังต้องตัดสินใจอยู่ที่นี่
เพราะพวกเสี่ยวฮัวบอกว่าอยากมาเที่ยวภาคใต้ มณฑลฝูเจี้ยน (ฮกเกี้ยน) น่าจะเป็นสถานที่อบอุ่นในความคิดของพวกเขากระมัง
โฮ่ๆ มาถึงก็รู้เอง ผมนึก ขับกลับหมู่บ้านไปตามเส้นทางชนบท วนอ้อมภูเขา ถนนเส้นนี้ระยะทางหลายช่วงกว้างแค่รถคันเดียว
นอกกระจกรถออกไปก็คือผาสูงหมื่นโยชน์ ระทึกใจมาก

ปีนี้อากาศหนาวมาก อยู่บนเขามองเห็นแอ่งน้ำจับตัวเป็นเยื่อน้ำแข็ง คลุมเคลือบอยู่บนสายน้ำเนินเขา มือที่คีบบุหรี่บางครั้งเกาะออกไปนอกกระจก
สัมผัสได้ถึงความเจ็บแบบทิ่มแทงของอุณหภูมิหนาวเย็นจากภายนอก

"จะว่าไปแล้ว นายปีนี้สามสิบเท่าไหร่แล้วนะ" นายอ้วนพลันถามผม

ผมไม่ได้ตอบ บิดฝาขวดน้ำแร่ขวดหนึ่งมาใช้แทนที่เขี่ยบุหรี่ ยกมือขึ้นมาดูนิ้ว นิ้วมือบริเวณที่คีบบุหรี่ ถูกควันรมจนเป็นสีเหลืองคล้ำ
อันเป็นผลมาจากการสูบบุหรี่คุณภาพแย่ เมื่อต้องลงดินในเขตภูเขา พกบุหรี่ไปกี่แถวก็ไม่พอ จำต้องพกใบยาสูบไปม้วนเอาเอง

ใบยาสูบใช้แบบเพียวๆ ไม่ได้ ต้องมองหาใบถั่วชนิดหนึ่งรายทาง ตากแห้งแล้วม้วนเข้าด้วยกันกับใบยาสูบ จึงจะใช้สูบได้เป็นเวลานาน
รสชาติไม่ค่อยเอาไหนหรอก แต่ยังดีกว่าถูกบังคับให้ต้องอดบุหรี่ไปเลย

สมควรเลิกบุหรี่แล้วสิ ผมนึกในใจ ช่วงวันแรกๆ ที่เมินโหยวผิงออกมาจากภูเขา เป็นช่วงเวลาที่หนาวที่สุดของมณฑลฝูเจี้ยน
ผมมองดูเขาใช้น้ำเย็นราดหัวตรงๆ ทั้งผมและนายอ้วน ต่างรู้สึกเจ็บไปถึงขมอง พวกเราต่างหดคอหดขากันหมด สัมผัสได้ถึงความถดถอยของสภาพร่างกาย
แต่เขากลับยังเป็นเหมือนเดิม สามสิบเท่าไหร่แล้ว ลืมอายุตัวเองซะเถอะ นี่อาจเป็นเพียงวิธีเดียว

ขณะครุ่นคิดอยู่นั่นเอง ความเร็วรถพลันชะลอลง ผมเงยหน้าขึ้นมอง รถบนถนนจอดต่อกันเป็นแถวยาว รถติดเสียแล้ว
สามารถมองเห็นรถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์ข้างหน้าจอดเอียงกะเท่เร่อยู่ข้างทาง ล้อล้อหนึ่งหลุดออกไปนอกหน้าผา ศูนย์ถ่วงของรถเทออกไปด้านนอก
รู้สึกเหมือนเข้าไปถีบสักทีก็จะพลิกตกลงไป รถใหญ่ใช้ถนนเส้นนี้ก็เพื่อประหยัดค่าทางด่วน ถนนเช่นนี้หากขับบ่อยๆ ก็ชะล่าใจ
เมื่อเจอวันอากาศหนาวจนพื้นเป็นน้ำแข็ง จึงเกิดอุบัติเหตุง่าย

นายอ้วนเปิดหน้าต่างชะโงกหน้าออกไป ลมเย็นกรอกเข้ามาในรถ เมินโหยวผิงก็ตื่นแล้ว ขณะหดกลับเข้ามา นายอ้วนก็เริ่มด่ากราด
"แม่มันเถอะ ติดอีกแล้ว ถนนเส้นนี้แปดร้อยรอบแล้วมั้ย ฉันบอกแล้วว่าขี่มอเตอร์ไซค์ดีกว่า ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์ จะขี่ข้ามหัวไอ้พวกลูกเต่านี่ไปแม่ง"

รถจอดติดอยู่ท้ายขบวน คนขับรถหลายคนลงจากรถมาเต้นออกกำลังกันข้างรถ พวกป้าๆ เกษตรกรขนสินค้าจากรถตัวเองลงมาตั้งแผงขายกันอยู่ตรงนั้น
แสดงว่ารถติดมาพักใหญ่แล้ว ผมเปิดประตูรถลงไป ทิ้งก้นบุหรี่ลงขวดน้ำ อากาศที่หนาวเย็นทำให้สมองที่ง่วงงุนของผมตื่นตัวขึ้นเรื่อยๆ

ข้างทางฟากหนึ่งคือภูเขา ฟากหนึ่งคือหน้าผา ทั้งบนและล่างคือต้นไม้หรอมแหรมขึ้นแซมอยู่ มองเห็นด้านหลังเป็นเนินเขา ห่างออกไปราวครึ่งลี้
เห็นหมู่บ้านตั้งอยู่ในหุบเขาอย่างเลือนลาง ทั้งหมดเป็นบ้านหลังคากระเบื้องดำที่โบกด้วยดินเหนียว น่าจะเป็นหมู่บ้านที่ค่อนข้างยากจน
ผมบิดขี้เกียจ เปิดมือถือเช็ควีแชท พลางเดินตามถนนไปข้างหน้า

พวกเสี่ยวฮัวออกเดินทางจากปักกิ่งกันแล้ว จุดแรกของพวกเขาคือแวะเยี่ยมพ่อแม่และอารองของผมที่เมืองหังโจว
จากนั้นพวกเขาจะพากันเช่าเหมารถมุ่งหน้ามาที่นี่ เชี่ย ผมนึกในใจ พ่อแม่จะพูดอะไรกับผมนั้นผมไม่กลัว นี่อารองก็จะมาด้วย
น่าจะเพราะเป็นห่วง วงเพื่อนของวีแชทซิ่วซิ่วโพสต์ข้อความเรื่องสินค้าใหม่ที่เตรียมปล่อยก่อนตรุษจีน มีด้วยกันถึงยี่สิบกว่าข้อความ
ผมสะกดความอยากจะบล็อกเธอทิ้งเอาไว้ ตามไปกดไลค์ให้สองสามที
หลายปีก่อนยังไม่มีไอ้เจ้าวีแชทนี่เลย แต่บัดนี้กลับใช้จนขาดมันไม่ได้

เดินไปราวห้าหกนาที ก็มาถึงข้างรถบรรทุก ถามพวกคนขับที่สูบบุหรี่อยู่บนนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น คนขับรถเป็นคนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ขนส่งสินค้าระหว่างเมืองกว่างโจว (กวางเจา) กับฝูเจี้ยน (ฮกเกี้ยน) เป็นเจ้าของรถเอง เขาตอบด้วยหน้าสลดว่าขับชนนกตัวหนึ่ง
ด้วยความตกใจทำให้รถพุ่งออกนอกถนน คราวนี้ก็ไม่มีกะใจฉลองเทศกาลแล้ว รถใหญ่ติดคาตรงนี้ คาดว่าหกเจ็ดชั่วโมงยังแก้ไขไม่ได้
หน่วยกู้ภัยที่อยู่ใกล้ที่สุด เข้ามาถึงที่นี่ก็ยากลำบาก จึงได้แต่พูดปลอบไปสองสามคำ กลับมาถึงข้างรถ ผมก็บอกให้นายอ้วนจอดรถทิ้งไว้ข้างทาง
ไม่มีทางเลือก มาเป็นลูกหาบกันเถิด แบกของข้ามเขาไปหาหมู่บ้านใกล้ๆ หาแก๊งรถมอเตอร์ไซค์ในหมู่บ้านช่วยบรรทุกของ
แพงนิดแพงหน่อยก็ช่าง ไม่อย่างนั้นเตี่ยกับม้ามาถึงแล้วพวกเรายังไปไม่ถึงเลย

ทั้งสามคนก้าวลงจากรถ ตรวจดูเหนียนฮั่วทั้งหมด เรื่องขนให้หมดนั้นเป็นไปไม่ได้แน่ คัดเอาเฉพาะที่สำคัญ แบกไว้กับตัวคนละสามสิบกิโล
หากไม่ใช่เพราะคุ้นชินมาก่อน คาดว่านี่จะเป็นตรุษจีนที่ลำบากที่สุดในชีวิต

พวกเราเดินออกนอกถนน ไหลตามภูเขาไปยังด้านล่าง เดินตรงไปสู่เนินเขาที่มีต้นไม้หรอมแหรม มุ่งหน้าสู่หมู่บ้านแห่งนั้น
กะระยะด้วยสายตา น่าจะเดินถึงในราวหนึ่งชั่วโมง แต่เอาเข้าจริงๆ คือหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ทั้งขึ้นเขาลงเขา เราจึงเดินเข้าเส้นทางดินเล็กๆ ของหมู่บ้านโดยเหงื่อท่วมตัว
ข้างถนนเส้นเล็กปลูกต้นถั่วเอาไว้ โดนพวกเราเหยียบล้มไปไม่น้อย เตรียมตัวไปจ่ายค่าชดเชยให้กับชาวบ้าน

แต่เมื่อพวกเราเข้าใกล้หมู่บ้านจริงๆ กลับต้องรู้สึกกังวล เพราะเมื่อเดินผ่านบ้านดินชั้นนอกของหมู่บ้าน พวกเรามองเห็นประตูของบ้านดินพังผุล้มคว่ำไปหมดแล้ว
หน้าประตู ต่างมีกระดาษสีแดงที่มีพวกเครื่องเซ่นและกระถางธูปวางทับไว้ แลดูเก่าแก่นานนม พวกเครื่องเซ่น อะไรที่เน่าได้ก็เน่าเสียจนไม่เหลือสภาพ
เหลือแต่อะไรไม่รู้ทับถมกันด้วยฝุ่นธุลี น้ำที่ซึมออกจากกระดาษแดง แผ่ซึมไปตามพื้นเหมือนน้ำเลือด หากมีแค่หลังเดียวก็ไม่เท่าไหร่ แต่นี่เป็นสภาพอย่างนี้ทุกหลัง น่าสะพรึงกลัว

ผมมองเมินโหยวผิงแวบหนึ่ง สีหน้าของเขาสงบนิ่ง เห็นได้ว่ารู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ไม่รู้สึกสนใจ เราสามคนก้มหน้าก้มตาเดินเข้าหมู่บ้าน
ผมภาวนาขอให้ที่นี่ไม่ใช่หมู่บ้านร้าง พลางขอให้ในหมู่บ้านมีคนมีรถมอเตอร์ไซค์ เมื่อเดินจนถึงเขตบ้านที่โบกปูน ผมเห็นร้านขายของร้านแรกจึงโล่งใจ

นายอ้วนเดินเข้าไปหาทันที คนเฝ้าร้านเป็นผู้หญิงอุ้มเด็ก สวมเสื้อกันหนาวสีม่วง กำลังดูทีวี นายอ้วนตรงเข้าไปเคาะกระจกหน้าเคาน์เตอร์ "น้องสาว ขอถามอะไรหน่อย"

ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามา เห็นพวกเราแบกของหนักกันเต็มตัว กำลังมองเธอด้วยสภาพเหงื่อท่วม ก็แสดงสีหน้าหวาดกลัว ตะโกนขึ้นด้วยภาษาท้องถิ่น
จากนั้นข้างในตัวบ้านก็มีแม่เฒ่าคนหนึ่งเดินออกมา น่าจะเป็นแม่ของนาง นายอ้วนรีบปั้นรอยยิ้มใสซื่อ ถามต่อไปว่า
"พวกเราปีนเขากันจนหมดแรง อยากหารถมอเตอร์ไซค์ ช่วยบรรทุกของของเราออกไป พวกเราจะจ่ายเงินให้ อยากได้รถมอเตอร์ไซค์"

"รถมอเตอร์ไซค์?" คนสะใภ้มองเรานิ่งๆ สีหน้าขาวซีด ผมก็รีบทำหน้าใสซื่อด้วยคน ส่งกระแสไฟฟ้าใส่แม่เฒ่าปิ๊งๆ

คนสะใภ้ไม่ตอบสนองอะไรมากนัก แม่เฒ่าถามลูกสะใภ้ด้วยภาษาท้องถิ่น ทั้งคู่คุยกันครู่หนึ่ง จนเห็นได้ว่าแม่เฒ่ารู้เรื่องแล้ว ก็ชี้ไปทางหนึ่ง ลูกสะใภ้ก็พูดว่า
"แม่ฉันบอกว่าตรงตรอกทางนั้นมีรถแทร็คเตอร์ รับจ้างบรรทุกของ"

พวกเรารีบพยักหน้าขอบคุณ หนีไปทางตรอกเล็กข้างร้านขายของ นายอ้วนปาดเหงื่อแล้วพูด "เชี่ย แม่นางน้อยนั่นทำไมอย่างกับผี ไม่มีไอมนุษย์เลยสักนิด"

"อาจเป็นเพราะพวกผู้ชายในหมู่บ้านออกไปทำงานข้างนอกกันหมด ในหมู่บ้านวังเวงเกินไป ปกติก็ไม่ค่อยมีลูกค้า จึงดูแต่ทีวีอย่างเดียว สีหน้าก็เลยเรียบนิ่ง" ผมพูด พลันนึกถึงหวังเหมิง
"อีกสองวันพวกที่ออกไปรับจ้างข้างนอกกลับเข้ามา ก็คงคึกคักขึ้น"

ตรอกนั้นลึกมาก พวกเราเดินเข้าไป มองเห็นประตูของบ้านปูนเหล่านี้ล้วนเป็นสนิมทั้งหมด ข้างในมีคนอาศัยอยู่หรือเปล่าไม่รู้ เดินไปสองสามนาที
พลันเห็นป้ายไม้ที่เก่าแก่ชำรุด แขวนอยู่บนประตูบ้านอิฐหลังหนึ่ง

ในหมู่บ้านชนบท บ้านดินเหนียวนับเป็นบ้านที่ซอมซ่อที่สุด มักมีอายุยาวนานหรือไม่ก็มีไว้ใช้เก็บเครื่องมือการเกษตรและเลี้ยงสัตว์
ถัดมาคือบ้านอิฐ ส่วนมากเป็นบ้านสมัยเก่าที่ดูแลรักษาไว้ดี หรือถูกเก็บรักษาไว้หลังการแบ่งบ้านเมื่อยุคล้มเจ้าของที่ดิน (แลนด์ลอร์ด)
อิฐส่วนใหญ่เป็นอิฐโบราณสีเขียว เนื่องจากมีอายุเก่าแก่ ฝาผนังมักปูดบวมหรือปริแตก บ้านหลังนี้เป็นลักษณะนี้ กรอบไม้ของบานหน้าต่างบวมจนเสียรูป คือข้อพิสูจน์ในเรื่องนี้
ป้ายไม้แผ่นนั้น เห็นได้ว่ามีอายุเก่าแก่พอสมควรเช่นกัน บนนั้นมีตัวอักษรเขียนด้วยพู่กันว่า "เครื่องตกปลา เหลยเม่ยเหลียน"

ประตูใหญ่เปิดอ้าอยู่ ด้านในมืดสนิท เป็นห้องโถงใหญ่ตามขนบบ้านเกษตรกร มีม้านั่งยาวสองสามตัว โต๊ะแปดเซียนหนึ่งตัวตั้งชิดผนังด้านใน
บนฝาบ้านเป็นท่านประธานเหมากับปฏิทินแปดเซียน บนโต๊ะแปดเซียนมีเครื่องเซ่นจำนวนหนึ่ง พื้นเป็นพื้นอิฐที่ยุบจมลงไป
บนพื้นมีต้นไผ่และเศษไผ่หลังการเหลา ข้างๆ มองเห็นคล้ายกับเครื่องมือประเภทห่วงเหล็ก เหมือนกับกำลังดัดแปลงต้นไผ่พวกนี้ ไม่มีสิ่งอื่นอีก

"ที่นี่งั้นรึ" นายอ้วนถามผม ผมนึกในใจว่า นายถามฉันแล้วฉันจะไปถามใคร

"ไม่มีรถแทร็คเตอร์นี่" นายอ้วนชะโงกหน้าเข้าไป "บ้านแม่งยาจกขนาดนี้แล้ว จะมีรถแทร็คเตอร์เรอะ" นึกพลางจะถอยกลับออกมา แต่พลันหันไปเห็นชายแก่ซูบผอมคนหนึ่ง
เดินออกมาจากด้านในของตรอก ยืนชิดกำแพง สวมแว่นสายตายาว ขมวดคิ้วจ้องมองพวกเราอยู่

พวกเราก็มองเขา เดินผ่านตัวเขาไปช้าๆ
ชายแก่นั่นดวงตาเป็นประกาย ไม่มีอารามเกรงใจใดๆ จ้องมองพวกเราเดินผ่านหน้าไปอย่างไม่ละวางสายตา คล้ายกับกำลังเพ่งพิจาณาโจรขโมย
สถานการณ์ช่างกระอักกระอ่วน นายอ้วนกระซิบเบาๆ ว่าให้รีบเดินอย่าไปมองเขา พวกเราเดินผ่านชายแก่ แล้วหางตาก็เห็นว่า ตาแก่นั่นกลับเดินตามมา
พวกเราเดินไปข้างหน้า ตาแก่ก็ตามหลังมาติดๆ

"เป็นพวกปล้นทรัพย์หรือเปล่า" นายอ้วนกล่าว "เกิดถูกใจซี่โครงหมูของเราเข้าให้ ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามอวดรวย!"

"อายุแม่งปาเข้าไปเก้าสิบแล้วมั้งยังจะปล้นทรัพย์? พวกเราหน้าตาจะดูอ่อนแออะไรขนาดนั้น" ผมพูด "นายอย่าปากพล่อยพูดไปเรื่อย บางทีเขาอาจนึกว่าพวกเราเป็นโจร"

"โจรแบกของหนักสองร้อยชั่งไว้กับตัว? โจรแบบนี้ก็คิดบวกไป๊" นายอ้วนถุยทีหนึ่ง พวกเราเตรียมจะเร่งฝีเท้ากัน ขณะนี้เอง ตาแก่นั่นพลันพูดขึ้นด้วยภาษาจีนกลางสำเนียงแปร่งหูว่า

"สหายร่วมสายงาน ผ่านทางมาทั้งที ช่วยเหลือหน่อยได้ไหม"

พวกเราชะงักงัน หยุดยืน แล้วก็เห็นตาแก่นั่นจ้องเมินโหยวผิง ไม่มองพวกเรา เดินไปตรงหน้า "ดูจากท่าเดินของท่าน ท่านทำอาชีพนั้น จริงไหม"

---
ที่มา :
http://mp.weixin.qq.com/s…

หนานไพ่ฯ Talk:
ผมแค่เขียนไปเรื่อยเปื่อย ผ่อนคลายสักหน่อย โปรดอย่าตั้งความหวังเหมือนอ่านผลงานชิ้นเอกกับตอนพิเศษตรุษจีน
ทุกคนสบายๆ กันไป เขียนเรื่องเบาๆ ง่ายๆ ตอนพิเศษตรุษจีนจะไม่ยาวมาก เพราะอายุเยอะแล้ว กำลังไม่พอ
ระหว่างนี้ยังต้องคอยอัพเดทพวกเก้าสกุลอีก ดังนั้น ขอให้อ่านแบบอ่านบทความเบาๆ

ผู้แปล Talk:
ไถทวิตแล้วเห็นทวิตของคุณแป้งแชร์มา จึงนึกขึ้นได้ว่า อ้า ตรุษจีนแล้วนี่นา
จะกี่ตอนไม่รู้ ดูกันไปยาวๆ ครับ
อนึ่ง อย่าตั้งความหวังเหมือนอ่านผลงานแปลชิ้นเอกกับตอนพิเศษตรุษจีน ขอให้อ่านแบบอ่านบทแปลเบาๆ กันนะครับ (ทุ้ย!)
แหะๆ แต่ก็นั่นแหละ ผมจะได้ไม่กดดันเกินไป งานนี้เน้นเร็วนะ เพราะผมติดพันภารกิจอื่นหนักมาก (ไว้แปลครบสมบูรณ์แล้วจะมาขอแชร์)
สุขสันต์ปีใหม่จีนครับ ยินดีต้อนรับปีลิง อย่างเป็นทางการ
souless_angel
souless_angel
ด้วงสกุลเอ้อร์
ด้วงสกุลเอ้อร์

จำนวนข้อความ : 413
Points : 4566
Join date : 26/10/2014
ที่อยู่ : ใต้เตียงท่านเอ้อร์

ขึ้นไปข้างบน Go down

ขึ้นไปข้างบน

- Similar topics

 
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ