Countdown
We've been
togerther for

ค้นหา
 
 

Display results as :
 


Rechercher Advanced Search


[Fic] Lost Child [ผิงเสีย] Prologue

3 posters

Go down

[Fic] Lost Child [ผิงเสีย] Prologue Empty [Fic] Lost Child [ผิงเสีย] Prologue

ตั้งหัวข้อ by MinMin Fri 03 Jun 2016, 23:22







Lost Child


fiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Timeline หลังจากเมินโหยวผิงออกจากประตูสำริด ผ่านไป 1 ปี



ผมทิ้งสิ่งที่ถืออยู่ในมือ เพื่อไขว่คว้าสิ่งที่ไม่มีวันได้มา
ผมเดินออกจากเส้นทางของตัวเอง เพื่อไปยังปลายทางที่ไม่มีวันไปถึง




ผมสะดุ้งตื่น มือยื่นไขว่คว้าอะไรบางอย่างกลางอากาศ ได้ยินเสียงหอบหายใจของตัวเองกลืนไปกับเสียงน้ำตกที่เล็ดลอดเข้ามาในบ้าน ผมชักมือกลับมาปิดหน้า ก่อนจะเลื่อนไปขยี้ผมตัวเอง

...นานแล้วที่ไม่ได้ฝันแบบนี้

เสียงน้ำตกช่วยให้ผมสงบจิตใจลงได้มาก ผมลุกขึ้นนั่ง ควานหาบุหรี่บนโต๊ะข้างเตียงนอน ไฟสว่างวาบหนึ่ง ผมพ่นควันบุหรี่ออกมา ค่อยๆ ผ่อนคลายความตึงเครียด สูบจนหมดมวน ตั้งใจจะเดินไปหาน้ำดื่มก็พบว่าประตูห้องเปิดอยู่ เมินโหยวผิงยืนตรง มองผมด้วยสายตานิ่งสงบ

“ฉันได้ยินเสียงนาย” เขาพูด

ผมลังเลครู่หนึ่ง ผู้ชายอายุสามสิบกว่าสะดุ้งตื่นโวยวายเพราะฝันร้าย ถึงจะแน่ใจว่าเมินโหยวผิงไม่หัวเราะเยาะ แต่ไม่บอกน่าจะดีกว่า จึงส่ายหน้าพูดว่าเจอแมลงประหลาด เลยตกใจ พอจะตบให้ตายก็ไม่รู้มันหายไปไหนแล้ว

เมินโหยวผิงพยักหน้า ไม่ถามอะไรต่อ เดินหายไป ผมคิดว่าเขาคงจะกลับไปนอน แต่เมื่อลงมาที่ห้องครัวก็พบเขาหยิบข้าวเปลือกใส่ตะกร้า หิ้วไปให้อาหารไก่
ผมมองภาพตรงหน้า รู้สึกไม่เหมือนความจริง ถึงแม้วิถีชีวิตเรียบง่ายในหมู่บ้านฝนจะดำเนินมาได้ปีกว่าแล้ว แต่บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่ามันเป็นความฝันเพียงตื่นหนึ่งของผมหรือเปล่า ความสงบหลังจากพบเจอเรื่องต่างๆ มากมายทำให้ผมหวาดระแวง ราวกับมันเป็นเพียงความสงบก่อนพายุจะก่อกำเนิด แล้วผมก็จะโดนพายุนั้นพัดเข้าไปสู่เรื่องวุ่นวายอีกนับไม่ถ้วน

ทั้งที่เดินจบครบวงไปแล้ว ทำไมถึงมาฝันถึงเอาตอนนี้

ความรู้สึกสังหรณ์ร้ายผุดขึ้นมาในใจ ผมเดินไปเอาน้ำเย็นราดหัวตัวเอง ความหนาวเย็นเสียดแทงเข้ากระดูกทำให้ผมหยุดความคิดงี่เง่าลงได้ในที่สุด

ผมจุดบุหรี่สูบ เมินโหยวผิงกลับจากให้อาหารไก่ เขามองผมแวบหนึ่งแล้วเดินผ่านไป ระยะนี้นายอ้วนกลับไปอยู่ปักกิ่ง เพราะกำลังจะทำธุรกิจร่วมกับเสี่ยวฮัว บ้านดินหลังใหญ่จึงมีเพียงแค่ผมกับเมินโหยวผิง เงียบสงบมาก เมินโหยวผิงไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว บางช่วงที่เขาเงียบและนิ่งเกินไปจนผมกลัวว่าเขาจะป่วยเป็นโรคทางจิต ผมต้องหาอะไรให้เขาทำ การเลี้ยงไก่เป็นหนึ่งในนั้น แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไรนัก ผมจึงโหลดเกมในโทรศัพท์มือถือมาให้เขาเล่นแทน แต่จะให้จ้องแต่หน้าจอก็คงไม่ดี ผมไม่อยากให้เขากลายเป็นเด็กติดเกม ใช้ชีวิตอยู่กับหน้าจอสี่เหลี่ยม จึงตั้งใจว่าครั้งหน้ากลับหังโจวจะหิ้วหมาสักตัวลงมาด้วย ปู่เคยเล่าว่าหมาของตนเคยทำให้พี่ใหญ่เก้าสกุลที่กำลังหน้าดำคร่ำเครียดเพราะงาน ยิ้มออกมาได้ ไม่รู้ว่าหมาของปู่จะใช้ได้ผลกับเมินโหยวผิงด้วยหรือเปล่า

สูบบุหรี่จนหมดมวน มองออกไปนอกบ้าน ท้องฟ้าเริ่มสว่าง ชีวิตที่เงียบสงบของผมกำลังจะเริ่มขึ้นอีกวันหนึ่ง ผมตั้งใจจะกลับไปนอนต่อ แต่ก็พบว่าเมินโหยวผิงยืนอยู่ในห้องของผม ถือโทรศัพท์มือถือ เขายื่นส่งมาให้ผม หน้าจอแสดงเบอร์โทรศัพท์และชื่อของเสี่ยวฮัว

ผมขมวดคิ้ว แปลกใจที่เขาโทรหาผมในเวลาเช้าตรู่แบบนี้ แต่ก็กดรับสาย

“อู๋เสีย นายมีลูกชายด้วยเหรอ”

“ลูกชายบ้าอะไร นายล้อเล่นอะไรแต่เช้า” ผมด่า แต่เสี่ยวฮัวไม่สนใจ เขาไม่มีคำทักทาย ไม่มีคำเกริ่นนำ พูดต่อทันที

“มีเด็กมาที่ร้านของนายในหังโจวพร้อมกับจดหมายหนึ่งฉบับ เขียนว่าฝากดูแลด้วย ฉันเทียบกับจดหมายที่นายเคยเขียนให้ฉัน คิดว่าเป็นลายมือของนาย”

“ฉันไม่เคยเขียนจดหมายอะไรแบบนั้น” ผมบอก ยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าที ถ้าเป็นเมินโหยวผิงถือจดหมายแบบนั้นไปหานายอ้วนยังพอเป็นไปได้ แต่ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำแบบนั้น

“เด็กนั่นเป็นพวกหลอกต้มตุ๋นเอาเงินหรือเปล่า” ผมถาม แต่ก็สำนึกได้ว่าถามอะไรโง่ๆ ออกไปเสียแล้ว อีกฝ่ายเป็นถึงเสี่ยวฮัว ถ้าเด็กคนหนึ่งหลอกเขาได้ โลกนี้คงถึงคราวจบสิ้นแล้ว

“ฉันส่งรูปเด็กไปให้นาย นายคุ้นบ้างหรือเปล่า”

โทรศัพท์มือถือของผมสั่นเล็กน้อย แจ้งว่ามีข้อความเข้า ผมเปิดดูพบว่าเป็นไฟล์ภาพครึ่งตัวของเด็กคนหนึ่ง สวมเสื้อยืดแขนยาว ส่วนที่พ้นออกนอกเสื้อทั้งหมดถูกพันด้วยผ้าพันแผล ดูคล้ายมัมมี่ เสี้ยวหน้าที่หันมาก็เห็นแค่ปาก รูจมูก กับตาสองข้าง มีผมสีดำหลุดลอดออกมาเล็กน้อย ดูกระเซอะกระเซิง

เสี่ยวฮัวแกล้งส่งภาพตุ๊กตามัมมี่มาให้ผมหรือไง เห็นแค่นี้จะไปรู้ได้ยังไงว่าเป็นใคร

“ไอ้หนูนี่หลุดมาจากพีระมิดเหรอ” ผมถาม

“ฉันไม่รู้ นอกจากจดหมายที่ฉันบอกนาย เขาก็พูดแค่สองประโยค”

“ผมคิดถึงเตี่ยมาก ขอค่าขนมหน่อย” ผมพูดอย่างหงุดหงิด “ถ้าเด็กนั่นพูดแบบนี้ นายบอกไปเลยว่ามาขอผิดบ้านแล้ว”

“เขาบอกว่านายให้เขาเดินทางมาหังโจว”

“ฉันอยู่ที่หมู่บ้านฝนตลอด เจอแต่ป้าๆ ลุงๆ ไม่เจอเด็ก ไอ้นี่กุเรื่องมั่วซั่วแล้ว”

เสี่ยวฮัวไม่สนคำด่าของผม พูดต่อ “และบอกว่าตัวเองเป็นลูกของนาย”

ผมรู้สึกเหมือนฟังคำพูดเสี่ยวฮัวผิดไป จึงขอให้เขาพูดใหม่อีกครั้ง คราวนี้เสี่ยวฮัวบอกผมทีละคำอย่างชัดเจนจนผมไม่อาจคิดว่าจะฟังผิดเพี้ยนได้อีก

“เด็กคนนี้บอกว่าตัวเองเป็นลูกของนาย...เป็นลูกของอู๋เสียกับจางฉี่หลิง”






_________________________________________



สวัสดีค่ะ

ฟิคเรื่องนี้เกิดจากการเห็นนายน้อยช่วยคนแก่อย่างเหลยเปิ่นชางแล้ว อยากเห็นนายน้อยช่วยเด็กบ้าง
อีกอย่างคือเราชอบตอนนายน้อยอยู่กับน้องหลีชู่ 5555+

ฟิคเรื่องนี้คงไม่มีอะไรน่าสับสนเหมือน Lost Memories
ถือว่าอ่านสบายๆ ไปเรื่อยๆ ละกันนะคะ ^___^

ขอบคุณที่อ่านฟิคของเราค่ะ









MinMin
MinMin
ด้วงต้นไม้เทพเจ้า
ด้วงต้นไม้เทพเจ้า

จำนวนข้อความ : 222
Points : 3813
Join date : 28/10/2014

ขึ้นไปข้างบน Go down

[Fic] Lost Child [ผิงเสีย] Prologue Empty Re: [Fic] Lost Child [ผิงเสีย] Prologue

ตั้งหัวข้อ by SilverCloud Sun 24 Jul 2016, 08:34

อ้าวนายน้อยคะ อยู่ด้วยกันแค่ปีเดียวก็มีลูกโตขนาดนี้เลยเหรอคะ /โดนฟาด
SilverCloud
SilverCloud
ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ
ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ

จำนวนข้อความ : 433
Points : 3910
Join date : 27/10/2014
ที่อยู่ : ตู้เสื้อผ้าของอารอง

ขึ้นไปข้างบน Go down

[Fic] Lost Child [ผิงเสีย] Prologue Empty Re: [Fic] Lost Child [ผิงเสีย] Prologue

ตั้งหัวข้อ by Zeth Tue 21 Mar 2017, 19:53

หืม? มาไงละน้อ...
Zeth
Zeth
ด้วงตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา
ด้วงตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา

จำนวนข้อความ : 74
Points : 2655
Join date : 04/03/2017
Age : 26
ที่อยู่ : ใต้เตียงชาวบ้าน

ขึ้นไปข้างบน Go down

ขึ้นไปข้างบน

- Similar topics

 
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ