[drabble] Where... [จางฉี่ซาน&อู๋เหลาโก่ว]

[MinMin]

Where...





“ไอ้หนู ที่คาดตาอันใหม่ของข้าเป็นยังไง” พี่รองถามขึ้นระหว่างที่พวกเขากำลังขุดทำอุโมงค์โจร

“ท่านคิดว่าใส่ที่ปิดตาข้างหนึ่งแล้วจะดูดีหรือ สำหรับข้ามันดูเหมือนท่านเป็นโจรมากกว่า”อู๋เหลาโก่วตอบตามตรง

“แล้วตอนนี้พวกเราไม่ได้เป็นโจรหรือไง” พี่รองถามกลับ ดวงตาข้างเดียวจ้องน้องสามด้วยสายตาเอาเรื่อง

“ท่านดูโฉดชั่วมากกว่าโจรทั่วไป โจรที่ข้าว่าชั่วแล้วยังหน้าตาดูดีกว่า…” อู๋เหลาโก่วพูดไม่ทันจนประโยคก็โดนฟาด ในอุโมงค์เล็กๆ เกิดการตะลุมบอนแบบไม่เล็กน้อยขึ้น นับจากนั้นอู๋เหลาโก่วก็เริ่มได้บทเรียนเกี่ยวกับการพูด

...บางครั้งคนเราก็ไม่ควรพูดทุกอย่างที่คิด…

หลายสิ่งควรเก็บไว้ในใจ รับรู้เพียงในใจ ไม่เอ่ยออกมาจะดีที่สุด

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ได้แต่สงสัยว่าการไม่เอ่ยออกมา...ดีที่สุดจริงหรือ

คำตอบที่ควรจะบอกแต่ไม่ได้บอก คำพูดที่ควรจะพูดแต่ไม่ได้พูด ความรู้สึกที่ควรปล่อยออกมาแต่กลับถูกเก็บกักเอาไว้...ที่สุดแล้วสิ่งที่ไม่ได้รับการถ่ายทอดออกมา จะถูกเก็บไว้ที่ไหน

ตอนที่พ่อพระถามเขาว่า “เจ้าเกลียดข้ามั้ย”

เขาตอบไปตามตรงว่าไม่ได้เกลียด...เขาบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปอย่างไม่ลังเล หวังแค่ให้อีกฝ่ายตอบคำถามของเขาบ้าง

หวังแค่พ่อพระจะตอบในสิ่งที่เขาค้างคาใจจนต้องวิ่งตามขึ้นเหนือมาทั้งที่ไม่ถูกกับความหนาว

ทว่า...พ่อพระไม่ตอบคำถามของเขา

สิ่งที่ท่านไขว่คว้าอยู่คือสิ่งใดกัน

...พ่อพระไม่ได้บอกเหตุผลของการกระทำ..

ถ้าท่านคิดว่าเหตุผลนั้นฟังไม่ขึ้น อย่างน้อยก็แก้ตัวอะไรก็ได้ ขอเพียงท่านพูดออกมา ข้าก็จะเชื่อ ขอเพียงท่านบอก ข้าก็จะยอมเข้าใจในการตัดสินใจของท่านที่ทำให้คนมากมายต้องตาย

อู๋เหลาโก่วยังคงจำได้...จางฉี่ซานหันหลังเดินจากไป โบกมือปัดคำพูดทุกคำของเขาด้วยท่าทางนิ่งเฉยราวกับไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถส่งผ่านไปถึง

...

เวลาหมาที่บ้านตาย หมาตัวอื่นมันยังมีอาการเหงาหงอยแสดงออกมาให้เห็น

เวลาพี่รองทำอะไรผิดพลาด ก็ยังอธิบายเหตุผลงี่เง่าหรือไม่ก็ข้อแก้ตัวให้เขาได้ฟัง

แต่จางฉี่ซานไม่ใช่

...ความรู้สึกไม่ใช่สิ่งที่จะหายไปได้เอง...ควรจะแสดงออกมา เพื่อให้น้ำหนักของความรู้สึกนั้นลดลง มิเช่นนั้นแล้ว...มันจะหนักและถ่วงอยู่ภายในตัวตนของตัวเอง

...สุดท้าย ความรู้สึกที่ไม่ได้แสดงออกมา มันจะไปอยู่ที่ใดกัน...

[tamahome]

น้องอู๋ของพี่รอง ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ สกิลหมาในปากนี่มีมาแต่เล็กแต่น้อยเลยนะคะ แงงงงง กวนอย่างนี้สิเล่าพี่รองถึงได้ตบเอาๆ (<<<ข้าผิดตรงไหน ข้าแค่พูดไปตามที่เห็นเท่านั้น!! //หมาห้าว๊อยซ์)

คำถามที่ว่าคำพูดที่ไม่ได้พูด ความรู้สึกที่ไม่ได้แสดงออกนั้นไปอยู่ที่ไหน...
สำหรับปู่อู๋คงกลายมาเป็นบันทึกที่นายน้อยถืออยู่ บอกเล่าเรื่องราวเท่าที่บอกได้
ส่วนพ่อพระ...ความรู้สึกที่ไม่ได้แสดงออกมานั่นน่าจะเป็นสิ่งที่กดทับปู่ไว้เหมือนหนึ่งในภาระหน้าที่ที่แกแบกไว้จนวันตายนะคะ...

ฮึกกกก เฉ้า ;;---;;

ปล. ส่วนความรู้สึกกับหมาห้านั้น...คาดว่าพ่อพระอาจจะแสดงออกมาแล้วไม่หายไป แต่เพิ่มขึ้นทุกที--/แค่ก สุดท้ายก็คงเกรงอีกฝ่ายจะรับไม่ไหว(?) สุดหล่อ สุดเท่ สุดคูล สุดเบียว(?) อย่างพ่อพระเลยเลือกจะแบกรับไว้ทั้งหมดแทน.... (เราเพ้อเจ้ออัลลัย 55555)

[1848s]

สงสารเหล่าอู๋ ....
แงงงงงงงงงงงง

[SilverCloud]

พ่อพระขี้โกง พอเค้าถามกลับละไม่ยอมตอบ ปู่ห้าอุตส่าห์ขึ้นมาหาถึงเหนือทั้งที