[OS] No Longer Naive ไม่เทียนเจินอีกต่อไป [Pairing?]

[Eli-kun]

ผ่านมาเกือบหนึ่งปีแล้วหลังจากที่เราสามคนย้ายมายังหมู่บ้านทางตะวันออกเฉียงใต้นี้ ที่นี่ไม่เจริญเท่าไรนัก แต่พอทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง อยู่ไปเรื่อยๆก็พบว่าค่อยๆชินไปเอง

บ่ายวันหนึ่ง ไม่มีอะไรให้ทำ เราสามคนก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย จู่ๆนายอ้วนก็เปิดประเด็น

“เสี่ยวเกอ สิบปีที่นายไปอยูในประตู ไปเจออะไรมาบ้าง ไหนเล่ามาให้เสี่ยกับเสี่ยวอู๋ฟังหน่อยซิ”

‘เฮอะ ฝันไปเถอะ’ ผมนึกในใจ ถามไปก็ไม่ได้คำตอบหรอก นิสัยเมินโหยวผิงก็รู้ๆกันอยู่

แต่ผิดคาด เมินโหยวผิงยอมเล่าให้ฟัง แต่คำบอกเล่าของเขาก็ค่อนข้างรวบรัด ไม่ถึงสิบนาทีก็จบ

“เอาละ ทีนี้มาฟังเรื่องของเสี่ยกับเสี่ยวอู๋บ้าง สิบปีที่ผ่านมาเนี่ย เสี่ยวอู๋ไม่เทียนเจินอีกต่อไปแล้วน้า”

แล้วนายอ้วนก็สาธยายว่าผมกับเขาไปเจอกับอะไรมาบ้าง สิบปีนี้เป็นช่วงเวลาที่ชีวิตผมพลิกผันที่สุดก็ว่าได้ นายอ้วนเล่าอย่างออกรสออกชาติ เสมือนเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นซ้ำกับผมอีกครั้ง ผมอยากให้เขาเล่าให้จบๆเสียที

เมินโหยวผิงนั่งฟังเงียบๆ พยักหน้ารับรู้เป็นระยะ

“อะแฮ่ม นี่ก็เรื่องสำคัญ สมัยก่อนเสี่ยวอู๋มันไม่ได้เรื่อง อายุจะสามสิบแล้วแต่มือผู้หญิงยังไม่เคยได้จับ แต่สิบปีมานี้ที่น้องเสี่ยวเกอเข้าไปอยู่ในประตูเถ้าแก่อู๋ไม่อ่อนอีกต่อไปแล้วนา สาวน้อยสาวใหญ่ผ่านมาตั้งกี่คน”

“หุบปากเดี๋ยวนี้” ผมถลึงตาใส่นายอ้วน เรื่องแบบนี้จะเอามาเล่าให้เมินโหยวผิงฟังทำไม

“จะอายทำไมเล่า เรื่องจริงทั้งนั้น” นายอ้วนยิ้มกว้าง เอาแขนมาคล้องคอผม

“นอกจากเถ้าแก่อู๋จะมีประสบการณ์เรื่องสาวๆอย่างโชกโชน หนุ่มๆเองก็เคยผ่านมาแล้วด้วยนะ พูดง่ายๆคือ เถ้าแก่อู๋ชิมหมดทั้งหนุ่มสาวนั่นละ”

“ไม่คุยแล้ว” ผมจะลุกเดินออกไป แต่นายอ้วนคว้าตัวผมไว้

“เสี่ยวอู๋ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน ครั้งแรกเล่นเอาเหนื่อยแทบแย่ แต่ตอนนี้น่ะเขาเชี่ยวเลยล่ะ”

พอนายอ้วนเล่าจบ เสี่ยวเกอก็เหลือบมามองผมแวบหนึ่ง

ตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองคงจะหน้าแดง หูแดงไปหมดแล้วแน่ๆ

“พวกนายสองคนดูหน้าแดงๆนะ” เมินโหยวผิงกล่าว

“ก็แม่ง หน้าร้อนของที่นี่มันร้อนซะจนเสี่ยสุกจะไหม้อยู่แล้ว” นายอ้วนเอามือพัดหน้าตัวเอง  

ผมหันไปมองนายอ้วน หน้าเขาแดงฉ่าไม่แพ้ผม

เมินโหยวผิงลุกขึ้น ผมรีบเรียกเขาไว้

“เสี่ยวเกอ นายจะไปไหน อยู่กินข้าวก่อน”

“ฉันมีธุระ จะเข้าไปในเมืองหน่อย” เมินโหยวผิงไม่รอให้ผมพูดจบ “พวกนายสองคน ตามสบาย”

แป๊บเดียวก็หายไปจากสายตา

“ไอ้อ้วน” ได้เวลาคิดบัญชีแล้ว “นายเป็นบ้าอะไรขึ้นมาน่ะฮะ ถึงต้องเล่าเรื่องนั้นให้เสี่ยวเกอฟังด้วย”

“เอาน่า เสี่ยวอู๋ อย่าโกรธไปหน่อยเลย เสี่ยเหงาจะแย่อยู่แล้ว น้องเสี่ยวเกอก็ฉลาดจริง พูดเป็นนัยๆให้ฟังก็รีบเปิดโอกาสให้เราสองคนทันทีเลย”

“เราสองคนห่างหายไปนาน มาทำกันเถอะ” นายอ้วนรวบเอว กอดผมจากด้านหลัง

“แม่งเอ้ย” ผมผลักเขาออกอย่างแรง “ฉันไม่มีอารมณ์ ไปหาผู้หญิงในเมืองนู่น ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”

นายอ้วนถูกผมผลัก ล้มก้นจ้ำเบ้า

“นายจะโกรธอะไรนักหนา อู๋เสีย” เขาเรียกชื่อเต็มของผม

“ตาสว่างได้แล้ว ที่ฉันเล่าให้เสี่ยวเกอฟังนี่ก็ถือเป็นการช่วยนายอย่างหนึ่ง”

“ช่วยยังไงวะ” ผมตะเบ็งเสียงแข่ง

“ฉันสงสารนาย ผ่านมาตั้งหนึ่งปีตั้งแต่เสี่ยวเกอกลับมา แต่พวกนายสองคนก็ยังไม่คืบหน้า เสี่ยทนไม่ไหว เลยทดสอบเสี่ยวเกอให้ แล้วก็ได้ผลอย่างที่เห็น”

“คิดดูสิ ถ้าน้องเสี่ยวเกอรู้สึกอะไรกับนายบ้าง พอฉันเล่าให้ฟังว่าสิบปีมานี้นายผ่านมือชายหญิงมานับไม่ถ้วน เขาน่าจะมีปฏิกิริยาอะไรให้เห็นบ้าง อย่างเช่นหึงหรือโกรธ นี่ก็แค่นั่งฟังเฉยๆ พอฟังจบ ยังคิดเผื่อแทนพวกเรา รีบออกไป เปิดทางสะดวก ไม่อยู่เป็นกว้างขวางคอ”

“แล้วยังไง” เสียงผมเริ่มสั่น

“เสี่ยวอู๋ ฉันว่าเสี่ยวเกอน่ะไม่ได้คิดอะไรกับนายเกินเพื่อนหรอก”

นายอ้วนเข้ามากอดผมไว้

“มาเถอะ เดี๋ยวเสี่ยจะปลอบใจนายเอง”

นายอ้วนอุ้มผมท่าเจ้าหญิงพาเข้าไปยังห้องด้านใน

“เรามีเวลาทั้งคืน เสี่ยวอู๋ ฉันว่าคืนนี้น้องเสี่ยวเกอคงไม่กลับมาแล้วล่ะ”



หลังจากกรำศึกกับนายอ้วนมาค่อนคืน ผมออกมายืนสูบบุหรี่ตากลมเย็นอยู่ที่ระเบียง

มองเห็นเรือนของเมินโหยวผิงเปิดไฟ แสดงว่ามีคนอยู่ ผมเกิดความคิดชั่ววูบอยากจะไปหาเขา

แต่แล้วคำพูดของนายอ้วนก็ดังก้องขึ้นมาในหัว

‘เสี่ยวอู๋ ฉันว่าเสี่ยวเกอน่ะไม่ได้คิดอะไรกับนายเกินเพื่อนหรอก’

ผมชะงักทันที สารรูปผมในตอนนี้จะไปพบเขาได้ยังไง รอยคิสมาร์กทั่วทั้งตัว ริมฝีปากเห่อช้ำ ตอกย้ำกันไปเปล่าๆ

ผมหลับตา นึกถึงเรื่องราวในวันก่อนๆ

เรื่องราวระหว่างผมกับนายอ้วน เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นผมกลุ้มใจมาก จึงดื่มเหล้าไปมากมาย นายอ้วนเองอยู่เป็นเพื่อนผม ดื่มเหล้าด้วยกัน พอตื่นขึ้นมา ทั้งผมและเขาก็นอนอยู่บนเตียงด้วยกัน เปลือยเปล่าทั้งคู่

ผมตกใจ ถีบนายอ้วนตกจากเตียง แล้วก็พลันเจ็บระบมที่ด้านหลัง เจ็บมากจนต้องลงไปนอนคว่ำหน้าบนเตียง

เรื่องครั้งนั้นทำให้ผมโกรธมาก แต่นายอ้วนขอโทษ บอกเขาเองก็ไม่มีสติ มันเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผมจำใจต้องยกโทษให้ พร้อมทั้งปฏิญาณว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีก

แต่หลังจากนั้นไม่นาน มันก็เกิดขึ้นอีก นอกจากนายอ้วนที่เคยทำกับผมแล้ว ยังมีเสี่ยวฮัว และนายแว่นดำด้วย แต่ทุกครั้งที่เรื่องพวกนี้เกิดขึ้น มักจะเป็นช่วงเวลาที่จิตใจของผมไม่อยู่ในสภาพปกติเสมอ ความเครียดที่สั่งสม ความเหนื่อยล้า ความสับสน จบลงที่การมีเซ็กส์กับพวกเขาเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ของผม แบบเดียวกับการสูบบุหรี่ระบายความเครียดนั่นละ

ยังมีหลีชู่อีกคน แต่กับเด็กนี่ผมไม่ได้เป็นฝ่ายรับให้เขาหรอกนะ ถ้ารู้ถึงไหนว่าเถ้าแก่อู๋เสร็จเจ้าเด็กเมื่อวานซืนนี่ผมคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ทุกคนที่ผมนอนด้วย ผมไม่ได้ปรารถนาให้มันเกิดขึ้นเลย

ส่วนคนที่ผมปรารถนาจริงๆน่ะหรือ

เมินโหยวผิงเดินออกมาจากในเรือน มายืนที่ระเบียง พอเขาหันมาเห็นผม ก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปข้างในทันที

ผมไม่ใช่อู๋เสียคนอ่อนหัดคนเดิมอีกแล้ว อะไรที่ผมอยากได้ผมสามารถไขว่คว้าหามาได้ด้วยกำลังของตัวเอง เถ้าแก่อู๋มีเงิน มีอำนาจ

ผมมีนายอ้วนอยู่เคียงข้าง เอาชนะใจเสี่ยวฮัวได้ นายแว่นดำก็ยอมมาช่วยผม เรื่องบาดหมางกับหวังเหมิงก็เคลียร์ได้แล้ว

แต่ผมก็ยังไม่พอใจ

เพราะไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่อาจคว้าหัวใจของคนคนหนึ่งมาได้

ผมจะไม่มีวันได้สิ่งที่ตัวเองปรารถนาที่สุดจากขั้วหัวใจ

เคยคิดจะบังคับเขา หรือไม่ก็ใช้ยา แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะ ได้แต่ตัว ไม่ได้หัวใจ แล้วจะแตกต่างอะไร

ผมโตแล้ว ย่อมไม่ร้องไห้ง่ายๆ ถึงกระนั้นภาพดวงจันทร์ตรงหน้าก็ยังพร่าเลือน

ท่ามกลางความมืด ผมเอื้อมมือออกไปยังดวงจันทร์สีซีด

คิดจะไขว่คว้าคนคนนี้ ยากพอๆกับไขว่คว้าดวงจันทร์นั่นละ

[Cathareen]

โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ว้าวววววววว เปิดฮาเร็ม--
แง แอบขำตรงน้องหลีค่ะ 55555
ชอบจังค่ะ แบบชอบ อธิบายไม่ถูก <-- อะไร

[Eli-kun]

โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ว้าวววววววว เปิดฮาเร็ม--
แง แอบขำตรงน้องหลีค่ะ 55555
ชอบจังค่ะ แบบชอบ อธิบายไม่ถูก <-- อะไร

ฮาเร็มที่ไม่มีเมินโหยวผิง 55555 (เมินโหยวผิงนี่เอลิขอเก็บไว้กับตัวเองค่า อ๊ากกก โดนนายน้อยตบ)
ส่วนหลีชู่เราแอบใส่มานิดนึงเพื่อแสดงถึงความเป็นเถ้าแก่ที่สมชายชาตรีของอู๋เสีย อิอิ
ดีใจที่ชอบเช่นกันค่า แอร๊ เขิน >_<

[yakusoku]

นี่มันฮาเร็มอู๋เสียชัดๆเลยค่า อร๊ายยเขิน