[OS] #dmbjdailyquote #Day291 วันดี

[Cathareen]

แสงรำไรจากดวงอาทิตย์ที่ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า ส่องทางให้สามารถก้าวเดินไปได้โดยไม่ลำบากนัก


ผมเหยียบย่างเหล่าใบไม้แห้งกรอบอย่างมั่นคงจนมาถึงจุดหมาย







“ยะ ไม่ได้มาแค่ไม่กี่เดือนก็สกปรกขนาดนี้แล้ว”


นายอ้วนย่นจมูก พูดบ่นอยู่ข้างๆ


“ช่วยไม่ได้...ไม่มีคนคอยดูแลนี่นา”


“ย้ายเฮียพานไปอยู่ที่นู่นด้วยเลยดีไหมล่ะเทียนเจิน เฮียจะได้ไม่เหงาด้วย”


ผมไม่เอ่ยต่อปากต่อคำกับเขาต่อ เดินไปหยิบไม้กวาดสองอันที่พิงอยู่กับต้นไม้ ยัดใส่มือเขาอันหนึ่ง ส่วนอีกอันว่าจะใช้กวาดเอง


แต่หันมาอีกทีไม้กวาดในมือก็หายไปแล้ว






ผมมองหน้าเสี่ยวเกอ เขามองหน้าผม ไม่พูดอะไร ลงมือกวาดใบไม้เงียบๆ


“เทียนเจินไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวตรงนี้เสี่ยกับน้องเสี่ยวเกอทำเอง นู่น ที่ของนายน่ะตรงนู้น”


นายอ้วนผลักหลังผมจนเซ บุ้ยใบ้ไปทางป้ายหิน






ผมมองทั้งสองคน ทำได้เพียงลูบท้ายทอยแก้เขิน ก่อนจะก้าวไปนั่งขัดสมาธิหน้าหลุมศพ


หยิบบุหรี่สองมวนจากอกเสื้อมาจุดไฟ อันหนึ่งคาบไว้เอง อีกอันวางไว้บนป้ายหิน








“วันนี้เป็นบุหรี่เกรดดี ผมเอาของเดิมๆมาให้พี่ตลอด วันนี้ลองเปลี่ยนดูพี่อาจจะชอบก็ได้นะ”


ผมยิ้ม ยื่นมือไปปัดฝุ่นตรงชื่อที่สลักเองกับมือ


“พี่อยู่ข้างล่างเป็นยังไงบ้าง อาสามลงไปอยู่เป็นเพื่อนหรือยัง”


สูดนิโคตินเข้าปอดเฮือกหนึ่ง พ่นออกมาเป็นควันลอยอ้อยอิ่ง


ยามเช้าอย่างนี้อากาศยังค่อนข้างเย็น


“....ผมเดาว่ายังสินะ ตาเฒ่าหนังเหนียวนั่นคงยังเที่ยวสนุกอยู่”


ผมหัวเราะน้อยๆ หยิบกระดาษเงินกระดาษทองออกมาจุดไฟแล้วโยนใส่ถังข้างๆ


ไฟร้อนลามเลียส่งความอบอุ่นไปทั่วบริเวณ


เมื่อมองเลยไปยังปลายขอบฟ้า เริ่มเห็นเสี้ยววงกลมสีส้มโผล่พ้นขึ้นมาแล้ว















..วันใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น...

















“พี่.....ทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้วนะ”


“ผมกลับไปรับเสี่ยวเกอมาแล้ว ตอนนี้วางมือจากกิจการทุกอย่าง เกษียณไปอยู่ที่หมู่บ้านห่างไกลแห่งหนึ่ง”


“มันสวยมากเลยล่ะ พี่น่าจะได้เห็น นายอ้วนก็ไปอยู่ด้วยนะ หมอนั่นบอกให้ผมเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ส่วนเขาจะเป็นเสมียน”


“พี่ว่าไหม ผมว่าแม่งต้องแอบยักเงินไว้เองแน่เล—“


“เฮ้ย! เทียนเจินดูถูกเสี่ยเกินไปแล้ว! เห็นอย่างนี้เสี่ยก็มีคุณธรรมนะเฟ้ย”


นายอ้วนหูทิพย์ มีคนนินทาเมื่อไหร่รู้เมื่อนั้น กวาดยังไม่เสร็จก็เดินมานั่งข้างๆผม พูดเสียงดัง


“เฮียพานอย่าไปเชื่อมันมาก เจ้านี่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกัน วันๆนั่งๆนอนๆอย่างเดียว ชี้นิ้วสั่งน้องเสี่ยวเกออย่างกับคุณชาย”


เขาตบๆป้ายหินสองสามที ขยับเข้าไปใกล้ ทำท่ากระซิบกระซาบ


“เนี่ย สบายมากจนเริ่มจะมีพุงแล้ว เห็นป่าวเห็นป่าว”


ไม่พูดอย่างเดียว ไอ้คนคนพูดเองเออเองก็เลิกเสื้อผมขึ้น เหมือนจะให้พี่พานพิสูจน์


ผมตีมือเขาเต็มแรงพลางพูดแก้ต่างให้พุงน้อยๆของตัวเอง


...มันใหญ่ขึ้นนิดเดียวจริงๆนะ...


“พ่องสิ! ฉันก็ออกกำลังกายทุกวัน พี่พานอย่าไปเชื่อมัน ผมเนี่ยลงไร่กับเสี่ยวเกอทุกวันนะ!”


“เดินลงไร่แล้วไปนอนใต้ต้นไม้เฉยๆอ่ะนะ”


“ม ไม่ใช่! ฉันก็ช่วยถอนวัชพืชนะ!”


นายอ้วนทำท่าแคะหู


“ถอนวัชพืชรอบๆที่ตัวเองนอนอยู่อ่ะนะ”


“..ไม่ใช่!”














หลังจากเถียงกันซักพักเสี่ยวเกอก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง นั่นทำให้ผมรู้สึกตัวว่าฝอยกับนายอ้วนมันส์ไปหน่อยแล้ว


ผมกระแอมสองสามที หยิบบุหรี่ที่เหลือทั้งหมดโยนลงในถังไฟก่อนจะลุกขึ้น


“ตอนนี้พวกเราทั้งสามคนก็มีความสุขดี...”








ดวงอาทิตย์โผล่พ้นเต็มดวง สาดส่องให้เห็นชื่อ ‘พานจื่อ’ ที่สลักไว้บนหินชัดเจน


ผมยิ้ม ยิ้มอย่างมีความสุขให้คนตรงหน้า


“พี่ไม่ต้องเป็นห่วงผมแล้วนะ สบายใจได้แล้ว”


นายอ้วนพยักหน้าหงึกๆ


“เดี๋ยวเสี่ยกับน้องเสี่ยวเกอจะคอยดูแลนายน้อยสามให้เอง เฮียพานแค่คอยบอกเลขก็พอ ตกลงนะ”


ผมฟังแล้วคิ้วกระตุก ยกเท้าเหยียบนายอ้วนเต็มแรงจนร้องจ๊าก


...คนกำลังซึ้งๆ แม่งขัดจังหวะหมด!









สุดท้ายก็ได้ออกแรงวิ่งไล่กันรอบป้ายหินเหมือนเด็กให้เสี่ยวเกอมองอีกพักหนึ่ง


จนกระทั่งเหนื่อยหอบ ผมเห็นเสี่ยวเกอยืนมองป้ายหินอยู่ เลยลองถามดู


“เสี่ยวเกอ นายมีอะไรอยากบอกพี่พานไหม”


ผมพูดไปอย่างนั้น ไม่นึกว่าเสี่ยวเกอจะขยับตัวเข้าไปใกล้หลุมศพจริงๆ


เขายืนหลังตรง มองชื่อบนป้ายนิ่งก่อนจะโค้งตัวลง






แผ่นหลังที่โค้งลง90องศา แสดงถึงความขอบคุณจากใจจริงของเขา


ทั้งๆที่ไม่ได้หวั่นไหวกับเรื่องของพี่พานนานมากแล้ว ผมกลับน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวเพียงเห็นภาพๆนี้







จางฉี่หลิงไม่ได้เอ่ยคำใด แต่ผมรู้ ผมรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลัง ‘ขอบคุณ’










ขอบคุณคนตรงหน้าที่ช่วยดูแลผมมาตลอด


ขอบคุณที่แม้ยามไม่อยู่แล้ว ก็ยังเป็นกำลังให้กับผม


ขอบคุณ......ที่ทำให้ผมสามารถไปรับเขากลับมาได้ ให้เราได้อยู่ด้วยกัน












“เถ้าแก่อู๋กำลังจะขึ้นเลขสี่อยู่แล้วแท้ๆ ร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้”


นายอ้วนเห็นผมร้องไห้ก็หัวเราะ ตบไหล่ป้าบๆ ทั้งที่ตัวเองก็มีหยดน้ำที่หางตาไม่ต่างกัน


“อย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวพี่พานก็ร้องตามหรอกเทียนเจิน”


“นายก็ร้องเหมือนกันนั่นแหละ ไม่ต้องมาพูดดีเลย!”































เสียงพูดคุยห่างไกลออกไปเรื่อยๆ เป็นอีกครั้งที่บริเวณนี้กลับมาเงียบสงบเช่นเคย


สายลมพัดมาวูบหนึ่ง ทำให้มวนบุหรี่บนป้ายหินร่วงหล่นลง


ประกายไฟที่เหลืออยู่ทำท่าจะลามเลียไปยังใบไม้ใกล้ๆ แต่ใครบางคนก็ดับมันได้ก่อนจะเกิดอะไรขึ้น








‘มีพานจื่ออยู่ทั้งคน มีหรือจะทำให้นายน้อยเดือดร้อน’


ร่างโปร่งแสงนั่งอยู่บนป้ายหิน มองส่งแผ่นหลังทั้งสามจนลับสายตาไป










‘ผมรู้เสมอว่านายน้อยจะเติบโตได้อย่างยอดเยี่ยมและงดงาม’


‘ดีใจจริงๆที่คุณมีความสุขเสียที’









ดวงอาทิตย์เคลื่อนคล้อยสูงขึ้น ส่งกำลังแรงกล้าจนเงาร่างนั้นเริ่มจางลง


เมื่อหันไปมองเส้นทางอีกด้านหนึ่ง พลันเห็นชายในชุดคลุมมิดชิดสองคนกำลังเดินมา


พานจื่อแย้มยิ้มกว้าง ก่อนจะจางหายไปพร้อมสายลมลูกถัดมา














....วันนี้เป็นวันดี.....เป็นวันดีจริงๆ....















END


****************************************

4/11/ 2004

#สิบปีมีเพียงหนึ่งพานจื่อ

#มีพานจื่ออยู่ทั้งคน มีหรือจะทำให้นายน้อยเดือดร้อน

วันนี้เป็นวันที่เราร้องไห้หนักมากตั้งแต่เช้า YwY ไม่ว่าเรื่องไหนของเฮียก็ทำเราน้ำตาไหลหมดเลย 55555555

แน่นอนว่าเป็นวันนี้ทั้งที เราพลาดไม่ได้อยู่แล้ววว

รักพี่พานนะคะ YwY <3

[tamahome]

วันนี้เป็นวันดี เป็นวันดี
#มีคุณคัทอยู้ทั้งที มีหรือจะไม่มีตอนพิเศษของพี่พาน ฮืออออออออ ขอบคุณสำหรับเฮียหล่อๆ ที่ถึงจะมาแค่วิญญาณก็ยังหล่อนะคะ >\\\\\\<

[Malangporyim]

"หยิบบุหรี่ที่เหลือทั้งหมดโยนลงในถังไฟ" อยู่ๆ เราก็คิดว่าฉากนี้ถ้าเป็นบุหรี่ห่อกัญชา สามเหลี่ยมเหล็กคงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเลยค่ะ ต่อด้วย “ตอนนี้พวกเราทั้งสามคนก็มีความสุขดี...” นี่เข้ามาก

/คุณคัทตรบ

ชอบตอนจบมากกกกกกกกกกก สองคนนั้นนนนนนน มาแบบแพ็กคู่ด้วยสินะคะะะะ

[falenda]

ฉากที่เสี่ยวเกอโค้งอ่ะ โอ๊ย น้ำตาจะไหล
บอกความรู้สึกไม่ถูกเลย TT^TT

[Rozenkreuz]

ฮึก... TT^TT
ไม่รู้ทำไมน้ำตาไหลตามครับ ฮึกๆๆ
สามเหลี่ยมเหล็กนี่แข็งแกร่งจริงๆ พี่พานเห็นพวกนายอยู่ด้วยกันก็ไม่มีเรื่องต้องห่วงแล้วล่ะ ฮือ

[ด้วงผิงเสีย]

ร้องไห้เลยเรา