[TRANS] การ์ดเก้าสกุล #ป้านเจี๋ยหลี่

[anurakbeer]

#การ์ดเก้าสกุล ป้านเจี๋ยหลี่ (ยาว)


คนทั่วไปบอกว่าความเหี้ยมโหดของเขาไม่มีขีดจำกัด แต่ใครบ้างที่รู้ ว่าเขาก็มีความอ่อนโยนของบุรุษเหล็ก

ความรุนแรงมากแค่ไหน ความเกรี้ยวกราดมากแค่ไหน ก็ดูเหมือนจะต้านทานสัมผัสของนิ้วที่นุ่มนวลนั่นไม่ได้

"เดินหมากกันเถอะ สองสามชั่วยามแล้ว ไม่หาอะไรทำสักหน่อย จะทนไหวได้อย่างไร" เซี่ยเก้าจุดกำยานแล้วโบกพัด รู้สึกเหมือนยังไม่พอใจ แต่ก็ไม่คิดจะเปลี่ยนชนิด

"ไม่เป็น" ป้านเจี๋ยหลี่กล่าว มองไปที่กำยานแวบหนึ่ง แล้วฟาดฝ่ามือลงบนพื้น ทุบจานกระเบื้องเคลือบที่บรรจุผงหอมจนแตกละเอียด

ลูกน้องของเซี่ยเก้าที่อยู่ข้างหลัง ก้าวขึ้นมาจะเอาเรื่อง เซี่ยเก้ายกมือห้ามไว้ คิดครู่หนึ่ง รู้สึกว่าให้พวกลูกน้องอยู่ตรงนี้ บรรยากาศย่อมไม่ดีแน่ จึงขยับนิ้วสองนิ้ว พวกลูกน้องก็ถอยออกไปด้านนอกสวน

"ชาก็ไม่ดื่ม?" เซี่ยเก้าเก็บเศษกระเบื้องบนพื้นขึ้นด้วยตนเอง มองดูแวบหนึ่ง นำไปฝังไว้ในกระถางต้นไม้ใบหนึ่งอย่างเจ็บปวด

"ไม่ดื่ม!" ป้านเจี๋ยหลี่กล่าว "ผีเท่านั้นที่ดื่มลง" แล้วมองสีหน้าเซี่ยเก้าแวบหนึ่ง "ทำไม แพงมากรึ"

"เป็นของยุคกลางราชวงศ์หมิง ก็ไม่ได้แพงนัก แต่ข้ารักมาก"

"ของอย่างนี้ ในโกดังข้ามีถมถืด วันหลังไปหยิบเอาเอง" ป้านเจี๋ยหลี่ "ถุง" ทีหนึ่ง เหมือนรู้สึกว่าเซี่ยเก้าจิตใจคับแคบ

เซี่ยเก้าถอนใจเฮือกหนึ่ง "จานใบนี้ เป็นหนึ่งในของดูต่างหน้าของแม่ข้า ตอนเด็กๆ เวลาที่ข้าร้องไห้งอแง ท่านแม่จะเอาจานเช่นนี้ออกมาเคาะ ร้องเพลงงิ้วให้ข้าฟัง"

"ของดูต่างหน้าแม่เจ้า ในโกดังข้าก็มีเป็นกระบุง เจ้าจงรีบไปขนกลับบ้านไปซะ!" ป้านเจี๋ยหลี่ไม่รับอารมณ์ด้วย

เซี่ยเก้าถอนหายใจ ก็จริง ท่านแม่ของเขา ชอบใช้จ่ายฟุ่มเฟือย กล่าวถึงดูต่างหน้าเช่นนี้ ภายหลังเป็นเพราะขณะเก็บห้องแล้วเก็บไว้ให้หมดไม่ไหวจริงๆ จึงขนไปกองไว้ในคฤหาสน์ของป้านเจี๋ยหลี่ ใครใช้ให้เขากับป้านเจี๋ยหลี่ คฤหาสน์อยู่ติดกันเล่า

หากไม่ใช่เพราะอยู่ใกล้กัน เขาก็ไม่ต้องมาอยู่ตรงนี้แล้ว

"นี่แนะ เถ้าแก่สาม เรื่องอย่างนี้ท่านรีบร้อนไปก็ไม่ช่วยอะไร แทนที่จะกังวลจนเสียสุขภาพ มิสู้หาเรื่องอย่างอื่นทำกันก่อน ช่วยเบี่ยงเบนความสนใจ" เซี่ยเก้าเก็บเศษจานเสร็จ ก้มลงกราบไหว แล้วกล่าวต่อ

"ข้าเดินหมากก็แพ้เจ้า ดื่มชาก็ไม่รู้รส เจ้าไม่กลัวข้าจะเขวี้ยงของใส่หน้าเจ้ารึ" ป้านเจี๋ยหลี่กล่าวอย่างหัวเสีย พูดพลางก็จับเสื่อรองนั่ง หมายจะลงจากเก้าอี้

"ท่านจะไปไหน" เซี่ยเก้าถาม

"ข้าจะเข้าไปดูสักหน่อย" ป้านเจี๋ยหลี่กล่าว

เซี่ยเก้ารีบเข้ามาขวาง พูดว่า "ท่านมีไอพิฆาตรุนแรง เจ้าแปดกำชับไว้ว่า ห้ามบุ่มบุ่มวู่วามไม่ใช่รึ"

"ข้าหมกอยู่ที่นี่ต้องอึดอัดตายแน่ ข้าอึดอัดตายก็ไม่เป็นประโยชน์กับใครทั้งนั้น ไอ้งี่เง่าแปดนั่นนะ เพ้อเจ้อไปวันๆ ข้าไม่เชื่อมัน"

"เจ้าแปดท่านยังไม่เชื่อ ท่านยังจำได้ไหม พ่อพระใหญ่ไม่เชื่อเจ้าแปด แล้วตอนหลังเกิดอะไรขึ้น" เซี่ยเก้ากล่าว "เรื่องเรื่องนี้แตะต้องไม่ได้ ขยับหนึ่งเส้นผม โยงใยมากเกินไป ท่านมีชีวิตที่ร่มเย็นเป็นสุขไม่ใช่เรื่องง่าย กรุณาคิดทบทวน"

ป้านเจี๋ยหลี่คิดแล้ว สูดหายใจลึกๆ สายตาเปล่งประกายดุร้าย "เก้าน้อย แต่ก่อนไม่เคยมีใครกล้าพูดจากับข้าเช่นนี้ คำพูดอย่างนี้ ข้าไม่ชอบฟัง ต่อไปเจ้าก็จงอย่าพูด"

เซี่ยเก้ายิ้มๆ เขาไม่กลัวป้านเจี๋ยหลี่เลยสักนิด เขารู้ว่า แม้คนคนนี้จะมีความโหดเหี้ยมที่ไร้ขีดจำกัด สำหรับป้านเจี๋ยหลี่ ไม่มีมิตรภาพพี่น้อง ธรรมเนียมยุทธภพ สัจจะหน้าที่ ทั้งหมดเป็นสุนัขผายลม คนคนนี้ เทียบไม่ได้แม้แต่เฉินผีอาซื่อ แต่เหตุใดผู้คนคบหาเขามากกว่าเฒ่าซื่อ สิ่งสำคัญก็คือ คนคนนี้มีจุดอ่อนที่ชัดเจน

จับจุดอ่อนนั่นได้ พ่อปู่แห่งความต่ำช้าคนนี้ ก็กลายเป็นเพื่อนบ้านที่ปลอดภัยที่สุดได้

มองดูสีหน้าของป้านเจี๋ยหลี่ เซี่ยจิ่วอยากลุกขึ้นเต้นอย่างกวนโทสะแล้วพูดว่า "ข้าจะพูด ข้าจะพูด เจ้าจะทำอะไรข้าได้" แต่ว่า ด้วยนิสัยของเขา ก็ทำให้เขาไม่แสดงออกใดๆ

"ได้ แต่ท่านก็จงอย่าเข้าไป" เซี่ยจิ่วกล่าว

ป้านเจี๋ยหลี่พลันสงบลง นั่งกลับที่เดิม อยู่ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน สงบนิ่งยิ่งนัก เสมือนความกังวลเมื่อครู่ หายไปในพริบตา

นี่จึงเป็นสภาพที่น่ากลัวที่สุดของป้านเจี๋ยหลี่ เซี่ยเก้ารู้ว่าคนคนนี้ สูญเสียการควบคุมตนเองแล้ว เขาต้องใช้สภาพนี้ ปิดกั้นความเชื่อมโยงของตนเองกับโลกภายนอก เพื่อป้องกันมิให้ทำสิ่งที่ขาดสติ

เซี่ยเก้าก็ขี้เกียจไปยุ่งเขา แต่ก็ไม่กล้านั่งลงข้างเขาอีกแล้ว เขารู้ว่าคนคนนี้ อาจอยู่ดีๆ ก็จ้วงมีดเข้าใส่ เขาเดินไปยังกลางลาน เริ่มสำรวจดูพืชพันธุ์พิสดารในสวน พลางแอบดูนาฬิกาพกเงียบๆ เขาก็ไม่อยากทนรอต่อไปเช่นกัน

ไม่รู้เช่นกัน ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เซี่ยเก้าอยู่ในสวนนั่น แทบจะจ้องพืชเหล่านั้นจนเฉาตายคาตาอยู่แล้ว ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงร้องดังขึ้นมาจากห้องด้านหลัง

เซี่ยเก้าหันหน้ามาทันที เขาหันไปมองป้านเจี๋ยหลี่ แล้วก็เห็นคนพิการผู้นี้ พุ่งตัวออกไปดั่งกระต่าย เพียง "ฟ่าว" เดียว เงาร่างก็หายไปอย่างรวดเร็ว ประตูที่ถูกเงานั่นกระแทกเปิด ยังส่ายเอี๊ยดอ๊าดอยู่ตรงนั้น

เขานึก แย่แล้ว! รีบพุ่งตัวตามไปด้วย วิ่งไปสองก้าวก็ถึงห้องด้านหลัง แล้วเห็นประตูห้องคลอดเปิดออกแล้ว แม่หมอตำแยอุ้มเด็กทารกเพิ่งก้าวออกมา เมื่อเห็นป้านเจี๋ยหลี่ที่กำลังหอบแรงอยู่ข้างประตู ตกใจจนมือสั่น เด็กน้อยถึงกับหลุดตกจากมือ

เซี่ยเก้าร้องออกมา นึกในใจ จบกัน การหลุดมือนั่น เด็กน้อยจะเป็นอะไรหรือไม่เป็นอีกเรื่อง แต่ทั้งครอบครัวหมอตำแย ตัวเขาเอง เจ้าแปด เกรงว่าจะเกิดปัญหามิใช่น้อย แต่ตนอยู่ไกลเกินไป อีกทั้งวิชาฝีมือไม่เข้าขั้น ทำได้แต่เพียงจ้องตาปริบๆ ช้าไปหนึ่งก้าว

แทบจะเสี้ยววินาทีก่อนที่ตัวเด็กจะสัมผัสพื้น ด้านหลังเสาบ้าน พลันมีเงาดำพุ่งตัวออก คาบเอาห่อผ้าของเด็กน้อยไว้ แล้วผ่อนแรงปล่อยลง วางห่อผ้าไว้บนพื้น

เงาดำนั่นกระโดดจากอีกข้างเข้าไปที่สวน แล้วหยุดยืน ที่แท้มันคือหมาดำตัวใหญ่

ป้านเจี๋ยหลี่พุ่งเข้ามา ทุกสิ่งเกิดขึ้นเร็วเกินไป เขายังไม่ทันรู้สึกตัว เหตุการณ์ทั้งหมดก็เกิดแล้ว ณ ที่นั่นเหลือเพียงหมอตำแยที่เสียสติ ป้านเจี๋ยหลี่ที่ลืมตาโต และเซี่ยจิ่วที่ตัวแข็งทื่อ กับหมาใหญ่สีดำหนึ่งตัว

หมอตำแยได้สติก่อนเพื่อน รีบอุ้มเด็กขึ้นมา พูดกับป้านเจี๋ยหลี่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "บุญใหญ่ดวงแข็ง วันข้างหน้าอนาคตสดใส ไร้ขีดจำกัด"

ป้านเจี๋ยหลี่มองหมาแวบหนึ่ง สลับกับมองหมอตำแย หน้าบวมเป็นสีเลือดหมูแล้ว หากไม่ใช่เพราะนางอุ้มเด็กอยู่ เขาต้องตรงเข้าไปหักขอนางแล้ว

เซี่ยเก้ารีบเข้ามายืนขวางระหว่างคนทั้งสอง พูดกับป้านเจี๋ยหลี่ว่า "รีบถามสิ เป็นลูกชายหรือลูกสาว"

"เจ้าถามสิ!" ป้านเจี๋ยหลี่กล่าว เพิ่งขาดคำ ก็ได้ยินเสียงอ่อนเพลียดังออกมาจากข้างใน "เจ้าเป็นพ่อเด็ก แต่ให้เก้าน้อยถาม จงใจยั่วโมโหข้าใช่ไหม"

ป้านเจี๋ยหลี่มองไปในห้อง ประตูห้องเปิดแง้ม ข้างในคลุมไว้ด้วยม่านมุ้ง เขามองเห็นได้ไม่ชัด ก็ถามขึ้นว่า "ไม่เป็นไรใช่ไหม ไม่บาดเจ็บใช่ไหม"

"ข้าแค่คลอดลูก ไม่ใช่ออกไปก่อเรื่องเหมือนเจ้า" เสียงอ่อนล้าของสตรีดังออกมา "เจ้าดูซิ ลูกของเรา เหมือนใคร"

ป้านเจี๋ยหลี่ตัวเตี้ยมาก ขณะนี้หมอตำแยจึงวางเด็กลง เด็กน้อยยังร้องไห้อยู่ เห็นได้ว่าอ่อนแอแต่กำเนิด ร้องไห้จนเหนื่อย กำลังสะอื้น ตายังไม่ลืม ป้านเจี๋ยหลี่พินิจครู่ใหญ่ แล้วพลันน้ำตานองหน้า ร้องขึ้นว่า "เหมือนพี่ใหญ่ เหมือนพี่ใหญ่ เป็นผู้ชาย เป็นลูกชาย"

"เหมือนพี่ใหญ่อะไรกัน นี่เป็นลูกชายของเจ้า เหมือนพี่ใหญ่ไม่ใช่เหมือนเจ้าหรอกรึ" สตรีข้างในไอสองสามที "ข้าทนเจ้าไม่ไหวจริงๆ อุ้มเด็กเข้ามา ส่วนเจ้าไปกินเหล้ากับเก้าน้อยซะ คืนนี้ไม่ต้องการเจ้า มีแม่หมอก็พอแล้ว"

"ได้!" ป้านเจี๋ยหลี่ปานน้ำตา หันมาพูดกับเซี่ยเก้า "กินเหล้ากัน! ไป"

เซี่ยเก้าดึงตัวป้านเจี๋ยหลี่ไว้ แทบอยากจะฟาดสักที "หญิงคนรักของท่านคลอดลูก ให้ลูกชายกับท่าน นางสั่งให้ท่านไปกินเหล้า ท่านก็ไปกินงั้นรึ"

"อาซ้อสั่งให้ข้าไปตาย ข้าก็ไปตาย"

"สมองของท่านป่วยใช่ไหม!" คนสุขุมเยือกเย็นอย่างเซี่ยเก้า ยังต้องโพล่งคำหยาบออกมา เคราะห์ดีที่ป้านเจี๋ยหลี่ขณะนี้ ก็ไม่อยู่ในสภาพปกติ ไม่ทันฟังออก เซี่ยเก้าพูดว่า "นี่คือประชด เวลาอย่างนี้ ผู้หญิงต้องการตัวท่านอยู่เคียงข้างมากที่สุด จงไปร่วมยินดีพร้อมกับนาง ห้ามไปกินเหล้า อยู่รอตรงนี้ เตรียมพร้อมเข้าไปทุกเมื่อ"

"ใช่ ใช่!" ป้านเจี๋ยหลี่กล่าว "เซี่ยเก้า เจ้าเป็นพี่น้องที่ดีจริงๆ เจ้าเตือนสติข้า!" พูดพลางก็เปล่งเสียงดังว่า "ข้าไม่กินเหล้า ข้าจะอยู่ดูแลอีแม่ของลูกอยู่ตรงนี้"

ข้างในไม่มีเสียงตอบแล้ว ป้านเจี๋ยหลี่หันมามองเซี่ยเก้า "ต้องกำลังยิ้มแน่ อนุญาตเงียบไง"

ป้านเจี๋ยหลี่ก็ยิ้ม เซี่ยเก้ากล่าวว่า "งั้นข้าจะรอดื่มสุราครบเดือนของหลานละนะ ต้องขอตัวก่อน ข้าเป็นบุรุษ อยู่ตรงนี้ก็ไม่สะดวกนัก"

"ได้ ไม่ส่งนะ เอาหมาของเจ้าไปด้วย หมาของเจ้าใช่ไหม" ป้านเจี๋ยหลี่กล่าว

เซี่ยเก้ามองดูหมาดำแวบหนึ่ง นึกในใจ มีพวกหมาๆ โผล่มา หมอนั่นต้องอยู่ใกล้ๆ เป็นแน่ พยักหน้ากับหมาแล้วพูดว่า "ไปหาเถ้าแก่ห้าของเจ้ากัน ไป!"

สุนัขวิ่งออกไปข้างนอก เขาก็ตามไป เดินไปจนถึงสวนข้างๆ เจ้าสุนัขเข้าไปในสวน เขาก็ตามเข้าไปด้วย แล้วก็เห็นเจ้าแปดฉีกับหมาแก่อู๋ นั่งยองๆ หลบอยู่หลังพุ่มไม้

"ทำไมพวกเจ้าก็อยู่ตรงนี้ด้วย พวกเจ้าไม่มีน้ำใจเอาเสียเลย ปล่อยให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนเฒ่าเสียขานั่นคนเดียว ส่วนตัวเองซ่อนอยู่ตรงนี้"

"ผู้เก่งกาจย่อมเหนื่อยมาก ผู้เก่งกาจย่อมเหนื่อยมาก" ฉีเถียจุ่ยกล่าว "หากเป็นพวกข้าไปเป็นเพื่อน ถูกแทงทะลุตายไปนานแล้ว ในหมู่พวกเรา เจ้าสมาธิดีสุด แม้น้ำหยดเดียวก็ไม่เล็ดรอด เจ้าก็เหนื่อยหน่อย"

"อย่ามายกยอข้า"

"นี่ไม่ใช่ยกยอ" เจ้าห้ากล่าว "เดิมทีเจ้าแปดตั้งใจจะให้ข้าไปเป็นเพื่อน แต่พอทำนายด้วยเหรียญทองแดง เป็นภัยโลหิต! ส่วนดวงของเจ้าพวกเราก็ทำนายแล้ว มีแต่หวาดเสียว ไม่เป็นพิษภัย มีแต่หวาดเสียว ไม่เป็นพิษภัย"

"แล้วเคราะห์นี้พ้นไปหรือยัง" เซี่ยเก้าถาม

ฉีเถียจุ่ยกล่าว "เถ้าแก่สามก่อกรรมไว้หนักมาก อีกทั้งแต่งซ้ำพี่สะใภ้ ผิดศีลธรรมจรรยา เด็กครรภ์นี้อันตรายยิ่งนัก แต่ด่านด่านนี้ก็นับว่าผ่านพ้นไปแล้วจริงๆ ข้าทำนายดูแล้ว เจ้าเก้า ดวงชะตาของเจ้าเป็นเหลี่ยมตรง อีกทั้งมีปัญญาค้ำฟ้า ช่วยสะกดไว้ได้เพียงชั่วครู่ ดวงชะตาของเจ้าห้าคือแตกหัก ดังนั้นใช้เจ้าไปค้ำ หากค้ำไม่อยู่ ข้าก็จะเสี่ยงด้วยดวงชะตาของเจ้าห้า แล้วสุดท้ายข้าก็ชนะ"

"อ้าว ตอนแรกเจ้าไม่ได้พูดกับข้าอย่างนี้นี่นา" หมาห้ากล่าว "ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าเก้าประสาทเฉื่อย ตอบสนองช้า ให้ข้าเป็นมือสำรองไง"

"เพราะการเอาดวงชะตาของเจ้าไปสลายชะตาของคนอื่นมันมีความเสี่ยง ก็ย่อมไม่บอกเจ้าก่อน" เฉียเถียจุ่ยกล่าว "ถ้าบอกเจ้าอาจไม่กล้าทำ แล้วเรื่องก็จะผกผันอีก"

"เสี่ยงยังไง"

"อาจทำให้เจ้าตัวแตกตาย อะไรทำนองนี้" ฉีเถียจุ่ยกล่าว

"มารดาเจ้าเถอะ คราวหน้าช่วยบอกให้เร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม" หมาห้าตบกระโหลกฉีเถียจุ่ยทีหนึ่ง แล้วหันไปลูบตัวหมาดำข้างๆ

"เอาเถอะน่า ที่นี่อยู่นานไม่ได้ ภายภาคหน้าพวกเราช่วยสะสมบุญกุศลแทนเถ้าแก่สามเยอะๆ ละกัน เห็นแก่พี่สาวบุญธรรมของเรา"

"เจ้าก็นับถืออาซ้อสามเป็นพี่สาวบุญธรรมด้วยรึ"

"ต้องนับถือสิ มีพี่สาวบุญธรรม ท่านพี่ก็จะคุ้มกะลาหัวพวกเรา เถ้าแก่สามจะได้ไม่ขนศพมากองหน้าบ้านพวกเรา ไม่เว้นแต่ละวันยังไงล่ะ

คนทั้งสามย่องออกจากคฤหาสน์ใหญ่ ต่างคนต่างปาดเหงื่อ สบตากันแวบหนึ่ง "ไปกันเถอะ เราไปหาที่สักที่ เรียกขวัญกันหน่อย" จากนั้นก็ควบม้า มุ่งหน้าออกไปนอกเมือง



Talk:
เขียนทอล์กสองครั้ง เป็นเรื่องแย่มาก แย่กว่าแปลบทความเดิมซ้ำสองครั้งเลยละมั้ง
มันไม่สดแล้วอ่ะ แง
เอาเป็นว่าเพราะความผิดพลาดทางเทคนิค และเพราะ #ห้องหุ่น เป็นเหตุ
เนื้อเรื่องตอนนี้ จึงเพิ่งมาเสิร์ฟนะครับ
อยากบอกว่า เป็นตอนของการ์ดเก้าสกุลที่ผมชอบมากที่สุด (ยาวที่สุดด้วย)
แล้วก็ ตอนอ่านครั้งแรกไม่เห็นชื่อตอน รู้สึกว่ายังไม่รู้ชื่อตอนมันเซอร์ไพรส์กว่า ก็เลยไม่ขึ้นชื่อตอนให้

ตอนนี้ชื่อ 诞子 "กำเนิดบุตร" นะครับ

เจอคำผิดบอกได้เลยนะครับ จะกลับมาแก้ (ไม่ได้อ่านทวนอีกเลย ฮือๆ แค่แปลสองรอบก็ช้ำใจพอแล้ว)

[kakujo]

// สำลักกาวใส่คุณเบียร์

ฮืออออ พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยค่ะ ตายอยู่หน้าคอมพิวเตอร์และกองงานพร้อมเลือดปริศนา (?)

ปู่หลีน่ารัก แงงง อาซ้ออออ 55555 ปู่หลีไม่เข้าใจใจหญิงเลยยย

เก้าน้อย แงง เก้าน้อย ทุกคนเรียกเก้าน้อยแล้วมุ้งมิ้งเหลือเกินค่ะ

ว่าแต่ปู่อู๋ ทำไมโหดร้ายกับปู่ฉีจังค่ะ ตบหัวโครมๆ แล้วไปใจดีกับนุ้งหมา

ชอบตอน ปู่อู๋ ปู่ฉี ปู่เซี่ย อยู่ด้วยกันมากเลยค่ะ ฮืออ ตลกปู่ฉีที่แกล้งปู่อู๋ ตลกปู่เซี่ยที่โดนตีมึนใส่ แงงงง น่ารัก สามคนนี้จะต้องแสบมากแน่ๆ เลย แงง

// พ่นกาวใส่คุณ บ เป็นชุดแล้วกลิ้งจากไปทำงาน

ขอบคุณสำหรับกาวค่ะ มีพลังใจทำงานอีกมากโข

[souless_angel]

ท่านยังจำได้ไหม พ่อพระใหญ่ไม่เชื่อเจ้าแปด แล้วตอนหลังเกิดอะไรขึ้น

เกร้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ประโยคเดียววววเท่านั้น 5555
แงงงงงงง ตอนหลังเจ้าแปดเลยหนีไปเมืองนอกเลออออ สมน้ำหน้า ฟฟฟฟ
โง้ยยยยย แก๊งปู่ฉี ปู่อู๋แล้วก็เซี่ยเก้านี่น่ารักอะ ฮือออ นี่มันแก๊งโมเอะะะะะ
ปู่อู๋คือไรรรร มีตบหัวเพื่อนแล้วลูบหัวหมาาา
อหหห เป็นคนแบบนี้หรอมมมมม ฟฟฟฟฟฟฟ น่ายักกกก

ขอบขุ่นข่าาา /กราบไหว้

[Malangporyim]

เรา...เราเม้นต์ไม่ถูก เราไม่มีสติแล้ว ตอนนี้มันกาวมากค่ะ

โฮ

ปู่ 8 น่ารักกกกกกกกกกกกกกก

แต่ที่น่ารักกว่าคือความสัมพันธ์ของเพื่อนบ้าน 3 กับ 9 ตรงนั้น อิ๊ๆๆๆๆ ทำไมเป็นคนแบบนี้ อิ๊ๆๆๆๆๆ แงๆๆๆๆๆๆ ตลกของดูต่างหน้า ทำหน้าเศร้าสุดใจ แต่จริงๆ มีอีกเป็นกระบุง แถมกองไว้บ้านคนอื่นอีกตะหาก นิสัยยยยยยย 55555555555555555555555555555

ปู่ 3 เป็นพ่อบ้านใจกล้าจริงๆ เลยค่ะ โดยเมียดุทีเดียวมึนเลย แงแง บอกให้ทำอะไรก็ทำ ฮือออออออออ ดีใจจนทำอะไรไม่ถูกคืออย่างนี้สินะ 55555555

โมเอร้

โอ๊ย หนานไพ่ฯ กดสกิลอัญเชิญเรือใหม่แบบนี้ ร้ายที่สุด!

ขอบคุณที่แปลมานะคะ อ่านแล้วก็ชอบมาก เข้าใจเลยทำไมคุณเบียร์ชอบที่สุด มองในแง่ไม่กาว ก็เป็นเรื่องสั้นที่จบในตัวและดูมีกราฟให้ลุ้นขึ้นลง สมบูรณ์ในตัวมันเองจริงๆ นะคะ ดี ดีงามค่ะ ^ q ^

[darknessdearm]

เป็นกาวที่ดีย์จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ //กระอักเลือดใส่คบ.
(เพิ่งสอบเสร็จดิ่งมาอ่านด้วยความเร็วแสง)
โมเอะแรงงกับความสัมพันธ์เพื่อนบ้านของปู่หลี่กับปู่เซียมากเลย ฮอลลลลลล
แถมตอนท้ายยังมีปู่ฉีกับปู่อู๋มาแจมด้วยยยยย //ชอบแก็.นี่มากเลย

ขอบคุณคบ.ที่แปลมาให้อ่านมากนะคะ // มีกำลังใจในการสอบเพิ่มขึ้นมากเลยคะ ขอบคุณค่ะ

[carrotkun]

แงงงงงงงงงงงงง ตอนนี้้มันน่ารักกก อ่านแล้วเบาๆไม่แปลกทีจะชอบค่ะ
แถมได้เห็นความสันพันธ์ที่มันวงกว้างขึ้นด้วยนับเป็นอีกตอนที่สนุกและแปลกตาเบาๆสำหรับเก้าสกุลเลยค่ะ

ตอนแรดไอ้เราก็คิดว่าปู่เก้ากับปู่มานั่งทำอะไนกัน แล้วบอกว่าจัยจุดอ่อนได้อีก เราก็จำได้นะว่าเรื่องภรรยา แต่ก็ยังไม่ดข้าใจว่าเกี่ยวกับภรรยาตรงไหน โอ๊ย๕๕๕๕
แล้วฉากพุุ่งเข้าไปอีก๕๕๕ จริงๆเราแอบนั่งขำตั้งแต่ตอนปู่เซี่ยหนีออกมาดูสวนแล้วค่ะ น่าสงสาร๕๕๕ ไอ้เราก็ว่ารออะไรกันน้า

เราขำตอนเถียงกันให้ถามเพศลูกจนถึงตอนปู่สามบอกว่าเข้าใจแล้วไม่ไปดื่มแล้วจะอยู่กับเมียมากค่ะ๕๕๕๕๕๕๕๕ ปู่ตอนอยู่กับครอบครัวหน้ามืดได้แบบน่ารักมาก
ตอนท้ายที่ปู่ฉีกับปู่อู๋กับแอบกันก็น่ารัก แงงงงงง สามหนุ่มดูเป็นแก๊งเดียวกัน น่ารักเหลือเกินค่ะ๕๕๕๕ ตลกอ่า ฮืออออ เป็นอีกบทที่ประทับใจเหลือเกิน/////-/////)
ขอบคุณอย่างมากที่เอามาให้อ่านกันนะคะคบ.

[gunmee]

มองดูสีหน้าของป้านเจี๋ยหลี่ เซี่ยจิ่วอยากลุกขึ้นเต้นอย่างกวนโทสะแล้วพูดว่า "ข้าจะพูด ข้าจะพูด เจ้าจะทำอะไรข้าได้" แต่ว่า ด้วยนิสัยของเขา ก็ทำให้เขาไม่แสดงออกใดๆ

ชอบตรงนี้ผุดๆ TT^TT

[arshura09]

เป็นตอนที่ทั้งสนุกและทั้งลุ้นจริงๆค่ะ
เป็นงานวัดใจของปู่เก้า ปู่ห้า ปู่แปดที่เผชิญกับความแปรปรวนของปู่สามแบบจริงๆจังๆ

หากจะพังพายุต้องเข้าหาตาพายุจริงแท้
ดูแลอาซ้อแลลูกได้ก็เท่ากับกำจุดอ่อนปู่สามได้
การณ์ไกลครั้งนี้ ต้องขอบคุณผู้รู้ชะตาฟ้าอย่างปู่แปดผู้ทำนายได้แม่นราวจับวางจริงแท้
เอาปู่เก้าที่นิ่งที่สุดไปค้ำอารมณ์ร้าย
เอาปู่ห้าไว้เป็นไพ่ตาย เมื่อไม่สามารถรั้งชะตาได้ก็ตัดกรรม
ด้วยความหลักแหลมของทั้งสาม เลยได้ช่วยเด็กและสร้างบุญคุณกับเถ้าแก่สามไปด้วยในตัว
แม้จะอกสั่นขวัญแขวนไปบ้างก็ตาม
แต่นับว่าสำเร็จด้วยดี

งานนี้ต้องฉลองกันแล้วจริงๆ