Countdown
We've been
togerther for

ค้นหา
 
 

Display results as :
 


Rechercher Advanced Search


[Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย]

+2
Luckey.B
MinMin
6 posters

Go down

[Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย] Empty [Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย]

ตั้งหัวข้อ by MinMin Sat 29 Aug 2015, 02:04





คืนที่สี่ของเราสองคน



ไม่ว่าเดินทางไปที่ไหน...สถานที่ที่เราต้องกลับมา ก็คือบ้าน…




ผมวางกระเป๋าลงกับพื้น ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาอย่างเกียจคร้านตามความเคยชิน ทุกครั้งไม่ว่าจะไปที่ไหน มีเพียงบ้านและร้านเก่าๆ ของผมเท่านั้นที่ทำให้ผมรู้สึกได้ว่าเป็นตัวของตัวเองจริงๆ ไม่ต้องสวมหน้ากากเพื่อทำหน้าที่หรือแสดงความรับผิดชอบใดๆ

ผมขยับบิดตัวไปมา คลายกล้ามเนื้อหลังจากนั่งรถหลายชั่วโมง แล้วก็เห็นเมินโหยวผิงยืนนิ่งตรงหน้า

เขาเดินตามผมมาตั้งแต่เข้าบ้านจนถึงตอนนี้ ไม่พูดอะไรสักคำ นอกจากจ้องและมอง การกระทำของเขาทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเมื่อสิบปีก่อน เวลาเขาจ้องแบบนี้หมายถึงมีอะไรบางอย่างผิดปกติ บางทีอาจจะมีตัวอะไรอยู่ข้างหลังผม ซึ่งไม่น่าเป็นไปได้ นี่คือบ้านของผม ผมจ้างคนมาทำความสะอาดทุกสัปดาห์ ถ้ามีตัวประหลาด มันต้องโดนจัดการก่อนที่ผมจะกลับมาแล้ว

...แต่สายตาที่เมินโหยวผิงจ้องมองทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ…

...

...หรือมีจริงๆ…

ผมเริ่มหวาดระแวงจนหันไปมองข้างหลัง เมื่อเห็นเพียงความว่างเปล่ากับข้าวของเครื่องใช้ปกติ ไม่มีตัวประหลาดอะไร ผมก็หันกลับ แล้วก็ต้องผงะ เพราะเมินโหยวผิงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สองแขนของเขากักผมเอาไว้กับโซฟา ไม่ให้หนีไปไหน

ผมลืมคำพูดไปชั่วขณะ เหมือนถูกสะกดด้วยสายตาของเขา...ดวงตาที่ไม่สะท้อนถึงสิ่งใด มีเพียงความนิ่งสงบราวกับไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่มีวันหวั่นไหว...เพราะเขาไม่มีสิ่งใดที่เชื่อมโยงต่อโลกใบนี้

...เมื่อไม่มีสิ่งใดที่เชื่อมโยง ก็ไม่ต้องหวาดกลัวว่าจะสูญเสียสิ่งใด...

...เพราะเขาไม่มีอะไรให้สูญเสียอีกแล้ว…

...

ทว่า...ตอนนี้ในดวงตาของเขา มีภาพสะท้อนของผมอยู่…

ความจริงก็แค่เพราะผมนั่งอยู่ตรงหน้าเขา ภาพในดวงตาที่เขาเห็นก็ควรจะเป็นผม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกได้ว่าเขามองผมจริงๆ...เขามองผมที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา ไม่ใช่มองเลยผ่านผมไปยังที่ไหนสักแห่งที่ไกลจนไม่อาจไล่ตาม

ผมจ้องมองดวงตาของเขาเนิ่นนาน จนกระทั่งรู้สึกถึงมือที่แตะบนใบหน้า สองนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษของเขาไล้ตามร่องรอยจางๆ ของบาดแผลที่ผมได้จากการไปฉางไป๋ซาน เรื่อยลงมาหยุดที่ริมฝีปาก ก่อนจะเลยผ่านไปยังปลายคาง และลำคอ



ผมเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี จึงจับมือของเขาไว้

“เสี่ยวเกอ”

“นายแก่ขึ้น” เขาพูด “แผลเยอะขึ้น”

ผมเห็นเขายกมือซ้าย จึงรีบจับไว้ สภาพตอนนี้จึงกลายเป็นเมินโหยวผิงยืนก้มตัวลงมาหาผมซึ่งนั่งจับมือของเขาทั้งสองข้าง

“ฉันดีใจที่นายไม่ลืมฉัน” ผมบอก “แต่ไม่ต้องจ้องใกล้ขนาดนี้ก็ได้ ปกตินายจะอยู่ห่างจากฉัน แยกไปอยู่คนเดียว ครั้งนี้ทำไม…”

ผมพูดไม่ทันจบก็สะดุ้ง กลืนคำพูดที่เหลือลงคอ เมื่อเมินโหยวผิงก้มลงมาจนผมรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่เป่ารดต้นคอ เขาสอดนิ้วมือเข้ามาระหว่างนิ้วของผม และเป็นฝ่ายจับมือของผมไว้แทน ผมกำลังจะถามว่าเขาทำบ้าอะไร แต่ทันทีที่รู้สึกถึงสัมผัสตรงคอ ผมก็โวยวายพยายามกระเถิบตัวหนีและดึงมือตัวเองออกมา แต่แรงของเขายังคงมากกว่า แม้ว่าจะตัวผอมบางขนาดนี้

“เสี่ยวเกอ”

เมินโหยวผิงไม่สนใจ เขากัดคอของผม แล้ววินาทีต่อมา...ผมก็รู้ว่าเขาต้องการอะไร

...ผ้าพันแผลที่เสี่ยวฮัวพันให้ผม คลายหลวมจนรู้สึกได้…

เชี่ยแม่ง!

ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น ยกขาขึ้นตั้งใจจะถีบเขาให้กระเด็น แต่เมินโหยวผิงไวกว่า เขาออกแรงดึงผมลงไปนอนบนโซฟา ก่อนจะขึ้นมานั่งคร่อมทั้งที่ยังจับมือของผมไว้แน่น เชี่ย! ถ้ามีใครโผล่มาเห็นผมในสภาพนี้ เขาต้องฟันธงว่าผมกำลังถูกข่มขืนอย่างไม่ต้องสงสัย

“เสี่ยวเกอ ลุกออกไป” ผมพยายามสงบสติบอกเขาอย่างใจเย็น แต่สิ่งที่เมินโหยวผิงทำคือกระชากเสื้อตัวนอกของผมออก เขาใช้มือข้างหนึ่งกดตัวผมไว้ไม่ให้ลุกขึ้น ส่วนมืออีกข้างจับแขนของผมยกขึ้น จากนั้นก็กัดผ้าพันแผลทั้งที่สายตายังจ้องมองผม ชิบหาย! นี่มันยิ่งกว่าชิบหาย! ผมออกแรงขัดขืน ดิ้นรนสุดกำลัง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากมองผ้าพันแผลที่ค่อยๆ เลื่อนหลุดลงมา

ในหัวของผมมีแต่คำว่าชิบหาย สติแตกกระเจิง พยายามคิดหาทางรอดในสถานการณ์วิกฤตยิ่งกว่าถูกนกหน้าคนรุมทึ้ง ตอนนั้นเอง ไม่รู้ว่าสมองของผมพังไปถึงขั้นไหน ผมพูดออกไปโดยไม่ได้คิดเลยว่า

“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ!”

เมินโหยวผิงชะงัก ผมสบโอกาส รีบพูดต่อ

“ฉันทนมาตั้งแต่ในรถแล้ว ปล่อยฉันไปห้องน้ำเถอะ”

ผมพยายามปั้นหน้าให้เหมือนคนอยากเข้าห้องน้ำ ปวดจนทนไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าหน้าตาตัวเองออกมาอุบาทว์ขนาดไหน แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เมินโหยวผิงยอมปล่อมมือ ทันทีที่เขาลุกขึ้น ผมกระโจนวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ปิดประตูล็อค แล้วนั่งลงพิงประตูห้องน้ำ สบถในใจยาวเหยียดไล่ตั้งแต่โคตรพ่อโคตรแม่ตระกูลจางจนถึงลูกหลานคนปัจจุบัน

ผมมองผ้าพันแผลที่แขน...โชคดีที่มันยังปิดบังรอยแผลได้อยู่ ถ้าผมหาข้ออ้างได้ช้ากว่านี้อีกไม่กี่วินาที คาดว่าเมินโหยวผิงคงใช้ปากแกะผ้าพันแผลออกมาจนเห็นสิ่งที่ผมพยายามซ่อนเอาไว้แน่ๆ

ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ก่อนไปรับเขาที่ฉางไป๋ซาน ผมคิดเพียงว่าจะหาเขาให้เจอ หากเขาอยากทำอะไรต่อจากนี้ก็จะปล่อยให้เขาทำ ถ้าเขาอยากมาอยู่กับผม ผมก็จะให้เขาอยู่ด้วย หรือถ้าเขาจะไป ผมก็จะไม่รั้งไว้

...แต่ไม่คิดว่า ผมจะเป็นฝ่ายหนีเขา…แถมหนีเข้ามาขังตัวเองในห้องน้ำ ถ้านายอ้วนรู้เรื่อง เขาต้องเอามาล้อยันผมแก่ลงโลงแน่ๆ

ผมหายใจเข้าออก คิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็ต้องถามว่าความเชื่อมโยงทุกอย่างมันอยู่ตรงไหนกัน

...พวกเราแค่ไม่เจอกันนาน…

ระยะเวลาสิบปีที่ไม่เจอกัน ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง โดยเฉพาะกับรอยแผลที่แขน จึงพยายามซ่อนเอาไว้ แต่เมินโหยวผิงที่ปกติทำตัวเมินเฉย มองเมินผมตลอด เกิดเป็นบ้าอะไรไม่รู้ มาสนใจแผลของผม

หรือว่าระยะเวลาสิบปีในประตูสำริด เขาจะกินแต่เห็ด จนเมาเห็ด นิสัยเปลี่ยน บางทีหลังประตูอาจจะมีบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์เหมือนนิทานเรื่องหนึ่งที่คนตัดไม้ทำขวานตกลงไปในบ่อน้ำ แล้วมีเทพพิทักษ์โผล่ขึ้นมาถามว่าขวานที่เจ้าทำตกลงไปเป็นขวานเก่าหรือขวานใหม่ แต่ในกรณีของผม เทพพิทักษ์คงถามว่าคนที่เจ้าทำหายไปหลังประตูสำริดเป็นเมินโหยวผิงเมาเห็ดหรือเมินโหยวผิงไม่เมาเห็ด แต่เพราะผมหลับอยู่หน้าประตู จึงไม่ได้ยินเสียงถาม ท่านก็เลยจัดเมินโหยวผิงเมาเห็ดมาให้

ผมรู้สึกว่าความคิดของตัวเองเริ่มเตลิดไปไกล จึงลุกขึ้นเปิดน้ำล้างหน้า แล้วกลับลงมานั่งที่เดิม คิดหาทางออกจากสถานการณ์นี้ รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้หยิบโทรศัพท์มือถือมาด้วย ไม่อย่างนั้นผมอาจจะโทรขอคำปรึกษาจากเสี่ยวฮัว

ผมเงยหน้ามองเพดานห้องน้ำ นึกถึงช่วงเวลาก่อนที่จะเจอเมินโหยวผิง...น่าแปลก ไม่กี่วันที่แล้ว ผมยังเป็นคนไปนั่งรอเขาอยู่หน้าประตูสำริด พูดคุยกับนายอ้วนว่าหลังจากเขาออกมาแล้วจะทำยังไงต่อ ผมยังเป็นคนพูดเองว่าจะกลายเป็นคนไม่มีอดีตและไม่มีอนาคต ไม่มีความเชื่อมโยงอะไรแม้แต่นิดเดียวกับโลกใบนี้

...แล้วสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้คืออะไร…

ผมนั่งคิดทบทวนหลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านมา สิบปีจะว่านานก็นาน แต่เมื่อได้เจอเขา ผมกลับคิดว่าเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด กลายเป็นแค่ความฝันหนึ่งตื่น

บางทีผมอาจจะแค่หลับไป...ตัวตนของเมินโหยวผิงที่เป็นสิ่งมหัศจรรย์ คนที่ทำให้ผมเป็นผมในตอนนี้ ผมยังจดจำความรู้สึกตอนที่เขามาบอกลาได้ราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เหตุการณ์ทั้งหมดตลอดสิบปี ก็เป็นแค่ความฝันข้ามคืน บางทีตอนนี้ผมก็อาจจะอยู่ในความฝัน หากลืมตาตื่นก็จะพบว่าตัวเองยังคงนั่งอยู่หน้าประตูสำริดที่ปิดสนิท

...ไม่มีใครก้าวออกมาจากหลังประตูบานนั้น…

...ไม่มีเมินโหยวผิง…



……

……...

“นายเป็นอะไรหรือเปล่า”

เสียงจากอีกฝั่งของประตูทำให้ความคิดงี่เง่าของผมหยุดลง

“ฉันไม่เป็นอะไร” ผมตอบกลับ จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก ผมลังเลว่าควรเปิดประตูออกไปหาเขาแล้วคุยให้จบๆ ไปเลยดีมั้ย แต่ผมก็ไม่อยากให้เขารู้...ว่าสิบปีที่เขาเข้าไปอยู่หลังบานประตูแทนผม...ผมทำอะไรลงไปบ้าง

...ผมไม่เหมือนเดิมแล้ว…

ไม่ใช่อู๋เสียคนเดิมที่เขาจดจำได้…



“อู๋เสีย”

ผมได้ยินเสียงเขาเรียกชื่อ จากนั้นก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างใกล้ๆ ประตู มันเป็นเสียงที่เบามาก แต่เพราะผมนั่งชิดพิงกับประตู จึงได้ยิน และรับรู้ได้ว่าอีกฝั่งของประตูมีการเปลี่ยนแปลง หากผมเดาไม่ผิด...เมินโหยวผิงอาจจะนั่งลงพิงประตูอีกฝั่ง

แล้วทุกอย่างกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง หากไม่ได้ยินเเสียงน้ำที่หยดลงมาจากก๊อก ผมคงคิดว่าโลกทั้งใบถูกหยุดเวลาเอาไว้...จนกระทั่งได้ยินเสียงจากอีกฝั่งของประตู

“อู๋เสีย”

ผมส่งเสียงขานตอบ เขาจึงพูดต่อ

“ขอบคุณ ที่นายยังจำฉันได้”




...นายมาบอกลาฉันซะขนาดนั้น คิดว่าฉันจะลืมได้หรือไง…

...

“ขอโทษ ที่ทำให้นายลำบาก”

...

...นายเพิ่งรู้ตัวเหรอ...แต่ทั้งหมดก็ไม่ใช่เพราะนาย...เป็นเพราะฉันอยากรู้เรื่องของนาย ฉันพาตัวเองเข้ามาสู่วังวนนี้เอง…

...

“ยังดีนะ นายไม่ได้เป็นอะไรไป”



“ฉันอาจจะเป็นอะไรไปแล้วก็ได้” ผมตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด “สิบปีที่ผ่านมา ฉันพยายามไล่ตามเรื่องราวของนาย นายไม่รู้หรอกว่าฉันเจออะไรบ้าง นายไม่รู้...ว่าฉันเปลี่ยนไปมากขนาดไหน”

“ฉันอยากฟัง” เสียงของเขาดังชัดเจนแม้จะมาจากอีกฝั่งของประตู “เรื่องราวของนาย”

ผมหัวเราะฝืดฝืน...ถ้านายรู้ นายอาจจะเปลี่ยนใจ…

ทว่า แม้จะคิดแบบนั้น ผมกลับค่อยๆ เล่าเรื่องของตัวเองออกมา..บางที อาจเป็นเพราะนี่คือไม่กี่ครั้งที่ผมได้ยินความปรารถนาของเมินโหยวผิง...

ผมค่อยๆ เล่าตั้งแต่ตอนที่ลงจางฉางไป๋ซาน...หลังจากเขาทิ้งผมไว้ในถ้ำแห่งนั้น ผมเดินทางกลับมายังไง ด้วยความรู้สึกแบบไหน ในตอนแรก ผมไม่รู้จะเรียบเรียงทั้งเหตุการณ์และความรู้สึกออกมายังไง การพูดแต่ละคำจำเป็นต้องใช้ความพยายามอย่างมาก แต่เมื่อพูดออกมาแล้ว ผมก็พบว่าทุกอย่างไหลลื่นไปได้ด้วยตัวของมันเอง สิ่งที่ผมตั้งใจจะปิดบัง สิ่งที่ผมหลงลืมไป ถ้อยคำมากมายถูกเปล่งออกมาเป็นเรื่องราว ผมได้ยินเสียงของตัวเองตัวสะท้อนไปมา ได้ยินเสียงของเมินโหยวผิงตอบรับกลับมาในจังหวะที่ผมหยุดพัก ราวกับต้องการบอกว่าเขายังคงอยู่...เขายังคงรับฟัง และไม่หายไปไหน

ผมไม่รู้ว่าพวกเรานั่งอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ แต่ผมรู้สึกได้ว่าความหนักอึ้งในใจที่แบกมาตลอดสิบปีค่อยๆ จางหายราวกับมันถูกส่งผ่านไปกับการถ้อยคำ สื่อไปถึงคนที่ทำให้การเดินทางสิบปีของผมเริ่มขึ้น...และเป็นคนเดียวกับที่ทำให้การเดินทางสิบปีของผมสิ้นสุดลง

เมื่อเล่าทุกอย่างมาจนถึงจุดจบ ผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นยืน พูดว่า

“ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ฉันคิดทบทวนดูว่ามีอะไรเหลืออยู่บ้าง แล้วก็พบว่าไม่มีอะไรเหลือเลย การเดินทางของฉันเริ่มจากศูนย์ และตอนนี้ก็จบลงที่ศูนย์” ผมคิดถึงจุดหมายสุดท้ายของตัวเอง กล่าวต่อ “จากนี้ไป ฉันควรจะทิ้งทุกอย่าง เพื่อให้เรื่องราวทั้งหมดจบสิ้นจริงๆ แล้วฉันจะกลายเป็นคนที่ไม่มีอดีตและไม่มีอนาคต ไม่มีความเชื่อมโยงอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวกับโลกใบนี้”

“ทุกสิ่งเหล่านี้สิ้นสุดลงแล้ว” เมินโหยวผิงพูดตอบมาจากอีกฝั่งของประตู “ฉันทบทวนดูความเกี่ยวโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย ทั้งเมื่อสิบปีก่อน และตอนนี้ ถ้านายบอกว่านายไม่มีความเชื่อมโยงอะไรกับโลกใบนี้...ทั้งหมดที่ฉันหลงเหลือ ก็มีเพียงแค่ความเชื่อมโยงกับนาย”

เมื่อเขาพูดจบประโยคนี้ ผมเปิดประตูออกไป พบว่าเขายืนรออยู่ ผมมองเขาเนิ่นนาน จึงค่อยๆ แกะผ้าพันแผลที่คอ แล้วดึงผ้าพันแผลที่แขน ปล่อยร่วงหล่นลงพื้น

ผมไม่กล้ามองสบตาเขา จึงเบือนหน้าหนี ขณะยื่นแขนที่เต็มไปด้วยรอยแผลให้เขาดู เมินโหยวผิงจับแขนของผมอย่างแผ่วเบา แล้ววินาทีต่อมา เขาก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด สองมือของเขาโอบกอดผมไว้แนบแน่นแต่อ่อนโยน ผมไม่เห็นสีหน้าของเขา เพราะเขาก้มหน้าซบไหล่ของผม มีเพียงเสียงกระซิบแผ่วเบาท่ามกลางโลกที่เหมือนจะหยุดนิ่ง

“ฉันกลับมาแล้ว”

ผมใช้มือสองข้างโอบกอดเขาไว้ กล่าวว่า

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”


...พวกเราแค่ไม่เจอกันนาน…

และคืนที่สี่...ในที่สุด พวกเราก็กลับมาถึง...

“บ้าน”






(End)





MinMin
MinMin
ด้วงต้นไม้เทพเจ้า
ด้วงต้นไม้เทพเจ้า

จำนวนข้อความ : 222
Points : 3814
Join date : 28/10/2014

ขึ้นไปข้างบน Go down

[Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย] Empty Re: [Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย]

ตั้งหัวข้อ by Luckey.B Sat 29 Aug 2015, 02:30

งื้ออออ ตอนนี้เค้าซึ้งใจอะ
ปลดปล่อยทุกอย่างที่แบกไว้ลง ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ ความรู้สึก
พวกเค้ากลับ "บ้าน" กันจริงๆแล้ว

พอนายน้อยบอกตัวเองจะกลายเป็นคนไม่มีอดีตไม่มีอนาคต ไม่มีความเชื่อมโยงอะไรกับโลกนี้ พาให้เอาหน่วงไป
แต่พอเสี่ยวเกอกลับบอกว่า ทั้งหมดที่ฉันหลงเหลือ ก็มีเพียงแค่ความเชื่อมโยงกับนาย
เอาใจเราไปเลยคะ เอาอู๋เสียไปเลยคะ กรี๊ดมากนะจุดนี้

ขอบคุณนะคะคุณมิน เราชอบที่คุณมิ้นเขียนนะ ^^
ปล.ฉากโซฟา เราก๊าวมากคะ ถ้านายน้อยลุกช้าอีกนิดเราอาจเมากาวไปก่อนแน่คะ ฮาๆๆ
Luckey.B
Luckey.B
ด้วงสุสานใต้สมุทรทะเลซีซา
ด้วงสุสานใต้สมุทรทะเลซีซา

จำนวนข้อความ : 102
Points : 3277
Join date : 20/07/2015
ที่อยู่ : ใต้ถุนบ้านสกุลจาง ใต้ดินบ้านอาสาม

ขึ้นไปข้างบน Go down

[Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย] Empty Re: [Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย]

ตั้งหัวข้อ by yakusoku Sat 29 Aug 2015, 08:27

น้ำตาจะไหลคะ T T
yakusoku
yakusoku
ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ
ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ

จำนวนข้อความ : 369
Points : 3801
Join date : 05/11/2014
ที่อยู่ : โลงในสุสานโบราณ

ขึ้นไปข้างบน Go down

[Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย] Empty Re: [Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย]

ตั้งหัวข้อ by falenda Sat 29 Aug 2015, 12:00

งืออออออ เสี่ยวเกอ นายน้อย
บ้าานหลังนี้อบอุ่นมาก
ว่าแต่เสี่ยอ้วน ยังมีประโยชน์อยู่ไหม
falenda
falenda
ด้วง
ด้วง

จำนวนข้อความ : 30
Points : 3198
Join date : 27/07/2015
Age : 29

ขึ้นไปข้างบน Go down

[Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย] Empty Re: [Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย]

ตั้งหัวข้อ by Rozenkreuz Sun 30 Aug 2015, 00:39

ฮืออออออ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนนนนน
แต่ชอบฉากโซฟา ไม่เขียนต่ออีกสักนิดหรือครับ ถถถถ
Rozenkreuz
Rozenkreuz
ด้วงอาณาจักรเจ้าแม่ซีหวังหมู่
ด้วงอาณาจักรเจ้าแม่ซีหวังหมู่

จำนวนข้อความ : 625
Points : 3819
Join date : 01/07/2015
Age : 31
ที่อยู่ : กองทัพผีเก็บเห็ดแห่งประตูสำริด

ขึ้นไปข้างบน Go down

[Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย] Empty Re: [Fic] คืนที่สี่ของเราสองคน [ผิงเสีย]

ตั้งหัวข้อ by nuu_baitoey Mon 31 Aug 2015, 22:06

นึกถาพตามตอนเสี่ยวเกอใช้ปากแกะผ้าพันแผล นั่นมันเซ็กซี่สุดๆเลย >////<
ตอนจบก็ดีงามมมม ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ
nuu_baitoey
nuu_baitoey
ด้วง
ด้วง

จำนวนข้อความ : 31
Points : 3472
Join date : 27/10/2014

ขึ้นไปข้างบน Go down

ขึ้นไปข้างบน

- Similar topics

 
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ