[TRANS] #817 Chapter 41 : END

[souless_angel]

#41  End

หนานไพ่ซานซู / เขียน
อนุรักษ์ กิจไพบูลทวี / แปล



เช้าตรู่ตื่นมา นี่เป็นวันสุดท้ายของสัญญาแล้ว ผมปลุกนายอ้วน ล้างหน้าล้างตา เขาจะปรากฏตัวยังไงกันนะ


..........คำพูดคำแรกจะเป็นคำว่าอะไร


ตอนออกมา เขาจะตัวคนเดียวหรือคนเป็นฝูง ผมต้องกำจัดสิ่งที่ตามเขาออกมาไหม ผมตรวจดูกระสุนปืน
นั่งลงหน้าประตูสำริดกำปืนสองกระบอก คิดดูแล้วรู้สึกไม่เหมาะ
     

ความจริงไม่ได้หลับเลยตลอดคืน ผมหาวทีหนึ่ง วางปืนไว้ข้างหลัง นายอ้วนมาหา ยื่นโทรศัพท์มือถือให้


"ฟังเพลงกันเถอะ วันนี้ควรฟังอะไรดี"


"นายมีอะไรบ้าง" ผมรับมือถือมาเปิดดูใน App เพลย์ลิสต์มีแต่เพลงสำหรับเต้นออกกำลังกายกลางแจ้ง เล่นเพลงจากลิสต์พวกนี้
เสี่ยวเกอคงถอยกลับเข้าไปแน่ แม้ผมจะรู้สึกว่ามันก็คึกคักดีก็ตาม


"นายไม่มีอะไรที่เข้าบรรยากาศบ้างเหรอ"


"มีอยู่เพลงนึง ช่วงนี้กำลังฮิต แม่หนูคนหนึ่งที่ปาหน่ายให้ฉันมา" นายอ้วนรับกลับไปไถอยู่ครู่ใหญ่
ก็เปิดมาที่หน้าเพลง "See you again" ผมเปิดมัน เงียบๆ เบาๆ เสียงเพลงไม่ดัง ร้องเป็นภาษาอังกฤษ
ผมฟังนิ่งๆ นายอ้วนก็ไม่พูดอะไร

"It's been a long day without you my friend
And I'll tell you all about it when I see you again"


(เป็นวันคืนที่ยาวนานแล้วที่ไม่มีนาย เพื่อนฉัน
และฉันจะเล่าทั้งหมดเกี่ยวกับมันให้นายฟัง อีกครั้งเมื่อเจอ)

นายอ้วนฮึมฮัม ก็เพราะดีเหมือนกัน ดังนั้นจึงอยู่กันเงียบๆ ฟังอยู่เนิ่นนาน
คงไม่ใช่ไม่ออกมาแล้วหรอกนะ ผมถอนหายใจ ครู่หนึ่งนายอ้วนก็หลับไป ส่งเสียงกรนเบาๆ อยู่ข้างๆ
ผมฝืนเรียกสติ แต่ก็ต้านเสียงดนตรีไม่อยู่รู้สึกง่วงโดยไม่รู้ตัว ขณะสะลึมสะลือ ผมเห็นประตูสำริดเปิดออกแล้ว
ผมก็คือเด็กหญิงขายไม้ขีดไฟคนนั้นสินะ ผมนึก ผมนวดคลึงใบหน้า แล้วลืมตาขึ้น



.
.
.



.............ไม่มีจริงๆ ด้วย



ผมรู้ว่าปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้ จึงหันไปทางนายอ้วน เริ่มคุยกับเขา


"ในหมู่บ้านนั้น คนในหมู่บ้านจะมีขนมอยู่อย่างหนึ่ง ทำจากข้าวเหนียวกับน้ำตาลแดง เป็นเพราะมีปริมาณน้ำฝนมากพอ
ในหมู่บ้านจะมีหญ้าป่าชนิดพิเศษอยู่อย่างหนึ่ง ชื่อ 'อวี๋ไจ่เซิน' พวกเขาจะใส่เกสรของดอกหญ้าชนิดนี้ลงไป
มันมีสรรพคุณช่วยให้ความจำดี" ผมพูด นายอ้วนรับคำเสียงงึมงำ


"อวี๋ไจ่เซิน" จะออกแต่ดอก ไม่ออกผล เวลาจะปลูกต้องอาศัยรากเหง้าเท่านั้น แต่มีการพูดกันว่า ถ้ามันออกผลขึ้นมา
ผลของมันสามารถทำให้คนจำอดีตชาติได้ แน่นอน มันก็เป็นแค่ตำนานเรื่องเล่าในท้องถิ่น"


ผมเล่าพลางหาวหวอด สติก็เริ่มพร่ามัว แต่ยังคงเล่าต่อไป ไม่รู้ว่าทนฝืนอยู่นานแค่ไหน ทันใดนั้น ระหว่างสะลึมสะลืออยู่
ผมรู้สึกเหมือนมีคนคนหนึ่ง นั่งลงช้าๆ ข้างตัวผม ผมลังเลอยู่เล็กน้อย เอียงคอไปมอง อีกฝ่ายก็เอียงคอมองผมเช่นกัน
นายอ้วนตื่นขึ้นมาช้าๆ มองดูพวกเรา ผมมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ดวงตาเรียบนิ่งสะท้อนกับแสงของกองไฟ


ผู้คนบอกว่า การลืมคนคนหนึ่ง สิ่งแรกที่จะลืมคือเสียงของเขา แต่เมื่อเสียงของเขาดังขึ้น ผมไม่มีความรู้สึกแปลกหูเลยแม้แต่น้อยนิด


"นายแก่ขึ้นนะ" เขาพูด


เสียงเพลงยังแว่วไหว ณ สถานที่ที่อยู่ใกล้นรกมากที่สุด  นายอ้วนตรงเข้ามาคล้องไหล่เมินโหยวผิงทำเอาเขาเซ


"ใครจะไปเทียบกับนายได้เล่าเสี่ยวเกอ ยอมออกมาซะทีสินะ!!"  เมินโหยวผิงถูกโยกเสียจนเซไปเซมา
ผมดึงแขนเสื้อลงปิดรอยแผลเป็นบนแขน ลุกขึ้นยืน



เขายิ้มให้ผมทีหนึ่ง ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมา "ไปกันเถอะ"





พวกเราก็แค่
           
         .................ไม่เจอกันนาน

เราสถิตย์ ชายฝั่งเหนือ ท่านอยู่ใต้
ฝากห่านป่า ส่งจดหมาย ข้ามไม่ถึง
จากเมื่อครา จิบสุรา ชมเถาหลี่
พิรุณค่ำ ย่ำนที โคมสิบปี

Talk*

สวัสดีค่ะ แพรวมาแอบเนียนทอล์คแทนคุณเบียร์
ในฐานะที่เป็นคนเอาลงขอกรี๊ดนิดนึงเถอะนะ (.............)
ตอนที่ 41 นี้เป็นตอนจบของภาคสิบปี หรือที่แฟนเรียกว่าภาค 817 (แพรวขอแท็ก 817 ไว้นะ ประมุขไม่ได้ตั้งชื่อภาคไว้)
ซึ่งประเมี้ยวได้เอาลงเที่ยงคืนของวันที่ 816 หรือคืนที่ย่างเข้า 817 นั่นเอง
สิบปี สิบปีแล้ว....ในที่สุดก็ได้เจอกันสักทีเนอะ
ขอบคุณที่อดทนรอมาตลอดนะ........

ก็เป็นตอนที่แอบล็อบบี้ คุณบ. ไปทำฟรีเปเปอร์แจก 50 คนแรกที่ซื้อฟิคเฟ่เนอะ
ฟินกันมั้ยอะ ไม่เห็นมีคนพูดถึงเลย //ร้องไห้
ขอบคุณภาพประกอบจากคุณหยก แต่ไม่ขอเอาภาพเต็มลงเนอะ (แต่ดูภาพถ่ายได้ในทวีตน้าาา)
อยากให้คนที่ได้ไปเก็บไว้แทนคำขอบคุณจากสต๊าฟนะคะ ขออภัยที่ต้องเลื่อนงานไปวันที่ 822
แต่ถึงแบบนั้นนี่ก็เป็นข้อดีเล็กๆ น้อยที่งานเลื่อนละนะ

สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงาน #dmbjonly มากๆ เลยนะคะ //ไหว้ย่อ
ขอบคุณทุกความเห็นที่คอมเมนท์กันเข้ามาด้วย



824,
วันที่เขาพบกันแล้ว...

[scuroluce]

จริงๆ ก็ได้อ่านตั้งแต่วัน 817 แล้ว

แต่อ่านตอนจบเข้าไปกี่รอบก็ยังปวดมวนในท้อง รู้สึกอยากร้องไห้ หลายอารมณ์มาก ทั้งดีใจ ทั้งปลื้ม ทั้งเศร้านิดๆ แงงงงง

ตั้งสิบปีเลยน้าาา ทั้งคู่อดทนมากจริงๆ TT__TT

[natsume]

//ร้องไห้...
นานจริงๆค่ะ น้ำตาไหล...
อยากให้มีต่อจริมๆ //หลังจากนี้หวังว่าประมุขจะเขียนภาคต่อเล็กๆนะคะ 555

ปล. เสี่ยวเกอ ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเรอะ มาคำแรกก็ทักนายน้อยแก่ = ="

ว่าแต่... เสี่ยวเกอยิ้ม...

ยิ้ม...

ยิ้มมมมมมมมม... //ติดสตั๊นสามวิ

//เท่าที่อ่านมาคือไม่เคยเห็นประมุขเขียนว่านางยิ้มค่ะ ... จริงๆ

//ตายอย่างสงบ...

[Rozenkreuz]

เพื่อนผมไปงานก็ได้มาประดับฝาบ้านเรียบร้อย //อิจฉาว้อย
เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วยแล้วน้ำตาปริ่มเลย ฮือ
พวกเราก็แค่ไม่เจอกันนาน .. อ่านแล้วรู้สึกว่ามันใช่ ตลอดสิบปีที่รอคอยมันก็แค่นี้เอง เราเพียงแต่ไม่ได้เจอกัน
ในความรู้สึกผมความทรมานนั่นไม่ได้เป็นเพราะการจากลา มันมาจากการที่สามเหลี่ยมเหล็กไม่ได้อยู่ด้วยกัน
อารมณ์คล้ายๆประโยคนี้ It's not a Goodbye, It's a See you later. สิบปีแล้ว และพวกเขาก็ได้พบกันอีก *ฮอลลลล*

[Yuwadee Wana]

เสียจุยยย ไม่ทันฟิคเฟ่ แงงงงฝฝฝ

อ่านรอบแรก ตกตะลึง สะเทือนใจ ที่จะจบกันง่าย ๆ อย่างนี้รึ
แต่พอได้รับคำปลอบจากคุณ บ. ที่ว่ายังมีภาคทิเบตและซาไห่ไง
เลยมีสติขึ้นมาได้ว่าเออเนอะ ยังได้อยู่กันอีกนาน

วันนี้มาอ่านอีกทีแบบไม่มีห่วงกังวลว่ามันจะจบ
กลับรู้สึกอิ่มเอมว่า จบแบบนี้ก็ดีนะ ออกมาจากข้างหลังประตู
อย่างปลอดภัย ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าสามเหลี่ยมเหล็ก เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

ส่วนรายละเอียดอื่น ๆ นอกจากนี้ ก็ไปเปิดภาคใหม่มาอีกนะท่านหนานไพ่
พูดง่าย ๆ ก็คือ เขียนต่อไปเรื่อย ๆ นะท่าน นั่นล่ะดีที่สุด เย้

[Luckey.B]

ขอบคุณนะคะที่เอามาลง
อ่านกี่ทีก็ยังปลื้มปริ่ม ดีใจที่เค้าเจอกันแล้ว
ครบแก๊งค์แล้ว ดีใจ ^-----^
แอบเห็นใจน้อยน้อยเรื่องแผลเป็นตามตัว มีดึงแขนเสื้อปิดด้วย
เสี่ยวเกอต้องเข้าใจนายน้อยแน่ เชื่อเค้านะ อิอิ

[murasaki]

เราสถิตย์ ชายฝั่งเหนือ ท่านอยู่ใต้
ฝากห่านป่า ส่งจดหมาย ข้ามไม่ถึง
จากเมื่อครา จิบสุรา ชมเถาหลี่
พิรุณค่ำ ย่ำนที โคมสิบปี

กลอนดูจะแทนมิตรภาพ แต่ทำไมรู้สึกว่าผิงเสียมากๆฟะ กาวกินสมองแล้วใช่มั้ยฉัน
เสียวเกอยิ้มให้นายน้อนโอย นายน้อยเลือกหมู่บ้านนั้นเพราะหญ้าที่ช่วยเรื่องความจำเหรอคะ
อ่านตอนนี้ฟินมาก จบแบบรู้สึกเหมือนเห็นเรือเทียบท่าอย่างสวยงามจริงๆ

[JaaJidz]

ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ไปยิ้มไป ยิ่งมีเพลงsee you againอีก
แทบสะอื้นเลยทีเดียว เสี่ยวเกอยิ้มให้ฮู๋เสียนี่ทำลายล้างมากค่ะ
แถมยังมานั่งข้างกันอีก อุแม่ขา บรัยค่าสติ!!

ตอนนี้อิ่มเอมกับผิงเสียและแก๊งสามเหลี่ยมเหล็กมากค่ะ
ในที่สุดก็รวมตัวกันครบจนได้นะ ^^

[kazahana]

ขอนิดนึง เสี่ยวเกอ เจอทั้งทีไหงทักแก่ขึ้นคะ 55555555555555

[Eli-kun]

ขอบคุณที่ลงให้อ่านค่ะ อ่านกี่รอบก็ยังฟินตอนจบนี้
เป็นตอนจบที่เรียบง่าย แต่ไม่ธรรมดาจริงๆ สุดยอดมาก

นายแก่ขึ้นนะ

รู้สึกเหมือนเมินโหยวผิงกวนขึ้น 55555

รอยยิ้มของเสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอยิ้มด้วยนะ แอร๊ ตายไปแล้ว ในเรื่องนี่นับจำนวนครั้งที่เสี่ยวเกอยิ้มได้เลย
รอยยิ้มอันเลอค่า นายมีความสุขแล้วนะ ออกมาได้แล้ว ได้กลับบ้านมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาสามเหลี่ยมเหล็กแล้ว ยินดีต้อนรับกลับมา จะร้องไห้ ขอบคุณมากค่ะประมุข กราบงามๆ

อันที่จริงถ้าคิดแบบไม่กาวว่าเสี่ยวเกอออกมาแล้วอาจจะไปตามทางของตัวเองก็ได้ แต่เจอตรงที่บอกว่าสมุนไพรช่วยให้ความจำดี ไม่ยอมรับก็ต้องยอมรับล่ะ ประมุขกำลังใบ้แบบโจ่งแจ้ง เขาไปอยู่ด้วยกันสินะ อิอิ

ขอบคุณอีกครั้งค่า ปริ่มมาก จำได้ตอนที่อ่านตอนจบนี้ครั้งแรกตอนคืนที่ 16 สิงหา ย่างเข้าวันที่ 17 นอนไม่หลับไปทั้งคืน

ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้งเสียที ถึงแม้ประมุขจะบอกว่าเขียนจบแล้ว แต่เราก็ยังแอบหวังเล็กๆ ว่าประมุขอาจจะเขียนตอนพิเศษออกมาบ้าง จะคอยติดตามบันทึกจอมโจรต่อไปเรื่อยๆค่ะ
เรารักประมุข รักแก๊งสามเหลี่ยมเหล็ก ♥

[panadda_au]

ตอนที่จบเล่ม 10 น่ะ การเข้าไปหลังประตูสำริดของเสี่ยวเกอน่ะ สำหรับเราเป็นอะไรที่ค้างคาค่ะ.. แต่วันนี้ วันที่เขาออกมา..มันเป็นความรู้สึกที่กลับมาเต็มอีกครั้ง ^^ เป็นความรู้สึกแบบ เอ้ยย มันต้องแบบนี้ดิ ถึงจะเรียกว่าจบสมบูรณ์แบบ 55 ขอบคุณนะคะที่แปลมาให้อ่านกัน

อยากอ่านฉบับเต็ม 41 ตอนอยู่นะคะ #ถึงแแม้ตอนนี้จะได้อ่านแค่ตอนแรกๆแล้วพุ่งหลาวไปตอนสุดท้ายเลยเหอะ 5555

[MinMin]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
(โยนน้ำตาให้ก่อนเลย นี่เป็นน้ำตาแห่งความดีใจที่พวกเขาได้เจอกันในที่สุดค่ะ ฮือออออออ)

ขอบคุณคุณเบียร์ที่แปลเต้ามู่ แปลทุกสิ่งอย่าง กราบงามๆสามทีไม่แบมือ ซาบซึ้งในพระคุณนี้มาก ถ้าไม่มีคุณเบียร์ เราไม่มีทางรับรู้เรื่องราวของพวกเขาได้เลยค่ะ ฮืออออ

ขอบคุณแพรวที่เอามาลงบอร์ดให้คนที่ไม่ได้ไปงานได้อ่านด้วย แงงงงงงงงงงง ขอบคุณมากๆ เธอทุ่มเทมาก ขอบคุณสต๊าฟงาน ขอบคุณที่จัดงาน ตั้งโปรเจค ตั้งบอร์ด ทำเดลี่ ขอบคุณจริงๆ

อ่านบทนี้จบแล้วเหมือนรู้สึกว่า..ในที่สุดการเดินทางอันยาวนานของอู๋เสียก็ถึงที่หมายเสียที เหมือนเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาตลอด ตอนนี้เพื่อนคนนี้เจอหนทางของตัวเองแล้ว เขามีความสุขแล้ว ฮือออออ

ดีใจ ดีใจมากจริงๆค่ะ T^T

สิบปีของนายจบลงแล้ว

จากนี้จะเป็นการเริ่มต้นใหม่แล้ว จะไปอยู่ในหมู่บ้านเงียบๆกับเมินโหยวผิงก็ไปเลย ฮือออออ
ขอให้นายมีความสุข ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง

ขอบคุณค่ะ T/|\T

[prince501]

ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ ปลื้มปริ่ม
แต่ขอบอกว่าเสียวเกอทักนายน้อยแรงไปนะ นายดูแก่ขึ้นนะ 555
ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ

[annminki]

การลืมคนคนหนึ่ง สิ่งแรกที่จะลืมคือเสียงของเขา แต่เมื่อเสียงของเขาดังขึ้น ผมไม่มีความรู้สึกแปลกหูเลยแม้แต่น้อยนิด

อ้ากกกกกกกกกกก สิบปีที่รอคอย พร้อมหน้าพร้อมตากันสักที

จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งมากกกกกกกกกกกกก

ขอบคุณคนแปลมากกกกกกกกกกกด้วยค่ะ

[annminki]

เด่วๆๆๆๆๆ เสี่ยวเกอหลังจากเข้าไปแล้วสิบปีความจำไม่หายหรอ??

หรือมันติดตาตรึงใจจนลืมไม่ได้ #ผิด

[butterflyinlove]

โอยยย จะน่ารักกันไปถึงไหนคู่นี้น่ะ
ขอบคุณนะคะ / ยิ้มอย่างอิ่มเอม ^___^

[qiuyan_zhen]

ขอบคุณมากค่าคุณเบียร์ ^^

ในที่สุดเสี่ยวเกอก็ออกมาจากประตู ดีใจมากๆ เลยค่าา แต่ดีใจที่สุดที่สามเหลี่ยมเหล็กได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง

นายน้อยค้าา หมู่บ้านนั้นมีดอกไม้ฟื้นความจำนี่เองสินะคะ นายน้อยน่ารักมากเลยอ่ะ นี่เราไม่ได้กาวไปเองเนอะ แต่นายน้อยเลือกที่นั่นเพราะเสี่ยวเกอสินะ

ดีใจที่จบแล้วแต่ก็แอบใจหายที่จบซะแล้ว ตอนนี้ก็ยังรู้สึกแปลกๆ ทั้งดีใจและใจหายอยู่เลยค่ะ กลับไปขุดเล่ม 1 มาอ่านใหม่อีกรอบดีกว่า

[Malangporyim]

ฮือ ถึงจะได้อ่านเองคร่าวๆ แล้วก็เถอะ แต่สำนวนแปลคุณเบียร์นี่ฟินจริงฟินจุง

แอ๊ะๆๆๆ นายน้อยอะไรๆ หญ้าอะไร ไหนตอนก่อนหน้านี้บอกว่าเขาเป็นอิสระแล้วจะไปไหนฉันไม่รู้ โง้ยยยย แล้วสมุนไพรนั่นอะไร รีเสิร์ชมาดีนะคะ แฮ่มๆๆ

เรากรี๊ดหนักมากตั้งแต่ตอนได้ฟิคเฟ่ในงาน ยืนกรี๊ดในแถวระหว่างรอปิดเทปเลยนะ 55555 (นี่ก็หนักไป) ขอบคุณทั้งคุณเบียร์ ทั้งสต๊าฟ ทั้งแม่งานนะคะ ที่ร่วมทางกันจนถึง 817 รักทุกคนเลย

ดีใจมาก ฮือ เขาได้เจอกันแล้ว เป็นบทสรุปที่ฟินนาเล่สำหรับด้วงอย่างเรามาก 55555

"นายแก่ขึ้นนะ" เป็นอะไรที่ทำให้รู้ว่าเสี่ยวเกอไม่เคยลืมอู๋เสียเลย จากที่ก่อนหน้านี้ทุกคนกลัวว่าเสี่ยวเกอจะความจำเสื่อม ทั้งโดนตอนพิเศษ "ยามนี้ ณ ที่นั่น" ขู่เอาไว้จนเริ่มทำใจกันไปแล้ว พบกับบทสรุปที่เสี่ยวเกอมาถึงก็เริ่มทักก่อน นี่มัน โง้ยยย /แทะสมุนไพรกร้วม

ดีใจมากเลยค่ะ

ดีใจที่พวกเขาได้เจอกัน
ดีใจที่เราได้เจอทุกคน

2015 เป็นปีแห่งการพบเจอกันที่ดีจริงๆ
(แม้จริงๆ เราจะเจอกันตั้งแต่ก่อนหน้านี้เป็นปีแล้วก็เถอะ อาห์ นี่เราเสียสติในแฟนดอมนี้มาเป็นปีๆ แล้วเรอะ)

825,
วันที่เขาพบกันแล้ว...เราเพิ่งมาเม้นต์

ขอบคุณมากค่ะ

[DuongHuen]

"นายแก่ขึ้นนะ"
ฉันคนอ่านก็แก่ขึ้นเหมือนกันแหละ = =

[arshura09]

เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมากจริงๆ
10 ปีที่ฝ่ายนึงเฝ้ารออย่างอดทน ทั้งนายน้อยสามทั้งเสี่ยอ้วน
กับอีกฝ่ายที่รออยู่ด้านหลังประตูสำริดเพื่อรอวันพบกันอีกครั้ง
เหมือนเพลงที่นายน้อยเปิดฟัง
มีเรื่องราวมากมายที่อยากจะเล่า
มีเรื่องราวอีกหบายอย่างที่อยากจะทำให้
และเขาก็กลับมานั่งข้างๆกาย
คือจะร้องไห้
แค่คำทักทายคำเดียว
มันมีความหมายมากกว่าสิ่งใด
"นายแก่ขึ้นนะ"
แต่ก็ยังจำได้ใช่ไหม
เหมินโหยวผิง ของแก๊งค์สามเหลี่ยมเหล็ก
เข้าใจอารมณ์ของเสี่ยอ้วนเลย มันดี ดีมากจริงๆ
แม้ต้องมีรอยแผลอีกสักเท่าใดแต่การได้พบเจอ มันดีมากจริงๆ
ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านกันนะคะ ><

[sereneer]

โอยยยยย ดีใจมากกก ในที่สุดเสี่ยวเกอก็ได้กลับออกมาล้าววว
สิบปีผ่านไป ในที่สุดก็ได้เจอ ปริ่มมากค่ะ ณ จุดนี้

ปล.อยากซื้อเก็บจังเลยค่ะ เมื่อไรจะได้ออกเล่มน้า ซาไห่กับทิเบตด้วย ฮืออ