[OS] เหตุเกิดที่เยอรมนี (ฮัวเฮย) [NC-15]

[asra]

ชี้แจงแถลงไข

เรื่องของคู่นี้จากตอนแรกจะเขียนเป็น OS สั้นๆ จบในตอน แต่ว่าตอนนี้เริ่มลากเป็นเรื่องยาวแล้วล่ะค่ะ แนวดราม่าปนหื่น (/เหล่มองพี่เฮยที่เริ่มหยิบปืน)

ซึ่งเพื่อความไม่งง จะเรียงตามลำดับแบบนี้นะคะ

1. Hide and seek

2. เหตุเกิดที่เยอรมนี

3. ความลับของสายเลือด (ไม่นับตอนแถมท้าย)

ตอน 4 และต่อๆไป จะเป็นช่วงเวลาก่อนเหตุการณ์การเอาลูกไปอวดนายน้อยกับเสี่ยวเกอในตอนแถมท้ายของตอนความลับของสายเลือดค่ะ

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน ทุกคอมเมนท์ ทุกการติดตามนะคะ

______________________


เหตุเกิดที่เยอรมนี (ฮัวเฮย) NC-15


ทันทีที่ประตูถูกปิดลง เฮยเสียจื่อหันไปถามผู้มาเยือนด้วยน้ำเสียงกวนประสาทแบบเดิมๆ


“คุณชายรู้ได้ยังไงว่าผม….”


เขาพูดได้แค่นั้นเพราะมือขาวแข็งแรงปิดปากเขาเอาไว้ และหลังจากนั้นสติของเขาก็ดับวูบ


แขกผู้มาเยือนแสยะยิ้มเย็นมองร่างสูงกว่าที่ทรุดลงไปนอนกองกับพื้น ชายหนุ่มดึงรั้งร่างไร้สติอุ้มขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสอง ภายในห้องนอนเตียงสี่เสาแบบโบราณทำจากไม้หนาหนักกลางห้องช่างถูกใจเขานัก ชายหนุ่มวางร่างเจ้าของบ้านลงบนเตียง ก่อนจะไปปิดล็อคบ้านอย่างใจเย็น ในใจคิดแผนการเอาคืนและบทลงโทษมากมายให้คุ้มค่าความเป็นห่วงที่เขามีให้


‘อยู่ๆ บอกว่าจะไปลงกรวยแล้วก็หายไปเลยไม่บอกไม่กล่าว นึกว่าโดนบ๊ะจ่างลากไปอยู่เป็นเพื่อนในสุสานเสียแล้ว ที่ไหนได้หนีมาถึงเยอรมัน แล้วไอ้หน้าตาน้ำเสียงลั้นลาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้นอีก เฮยเสียจื่อเอ๋ยเฮยเสียจื่อ นายรู้จักเซี่ยอวี่ฮัวผู้นี้น้อยไปเสียแล้ว’


ภายหลังจากจัดการทุกอย่างในบ้านเรียบร้อย เจ้าบ้านสกุลเซี่ยจึงกลับขึ้นมาบนห้องนอน ดวงตาสีน้ำตาลคมสวยมองร่างที่ยังคงไม่ได้สติ ยาสลบสูตรลับเก่าแก่ของบ้านเซี่ยยังคงทำงานของมันได้ดี และเขายังโชคดีที่บ้านหลังนี้อยู่ในเขตชนบทแถมเป็นบ้านเดี่ยวทำให้เขาไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่จะทำต่อไปมากนัก แต่คนอย่างชายหนุ่มไม่เคยประมาท เซี่ยอวี่ฮัวถอดเสื้อสูทของตนออกพาด ตั้งโปรแกรมเพลงคลาสสิคที่เจ้าของบ้านโปรดปรานให้เปิดวนไปเรื่อยๆ เพื่อให้กลบเสียงอะไรๆ ต่อจากนี้ที่จะเกิดขึ้น


*********


เฮยเสียจื่อได้สติขึ้นมาอีกครั้งด้วยความมึนงง ดวงตาสีแปลกค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างระมัดระวังเพราะรู้ว่าตนไม่ได้ใส่แว่น สิ่งที่เขาเห็นเป็นสิ่งแรกคือเพดานห้องนอนของตัวเองในความมืดสลัว มีเสียงเพลงของโมสาร์ทที่เขาชอบดังแผ่ว คิ้วเข้มสีดำขมวดยุ่งพยายามจับต้นชนปลายเหตุการณ์ก่อนหน้านี้


คุณชายเซี่ยมาหาเขา…. เขาเชิญให้เข้าบ้าน…. แล้วหลังจากนั้น….


ยาสลบ… อย่างแรงด้วย...


ชายแว่นดำถอนใจขยับตัวจะลุกขึ้นแต่กลับทำไม่ได้ ข้อมือทั้งสองข้างของเขาถูกมัดไว้ด้วยเชือกล่ามไว้กับเสาเตียงอย่างหนาแน่น พอเขาขยับขาก็พบว่าข้อเท้าของเขาถูกล่ามไว้กับเสาเตียงด้วยเช่นกันถึงเชือกมันจะยาวพอให้เข้าขยับขาได้บ้าง แล้วนี่เอ่อ….


เสื้อผ้าเขาหายไปไหนหมด!!!


สังหรณ์ร้ายของชายหนุ่มส่งสัญญาณเตือน เขาฝืนขยับตัวอีกครั้งเพื่อหาทางเอาตัวเองออกจากสภาพล่อแหลม ชายหนุ่มทั้งดึงทั้งดิ้นขุดสารพัดวิชาคลายเงื่อนวิชาการเอาตัวรอดที่เคยฝึกฝนมาใช้หวังเอาตัวเองออกจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผล


‘เงื่อนบ้าเงื่อนบออะไรเนี่ย!!’ เฮยเสียจื่อได้แต่โอดครวญอยู่ในใจ


แกร่ก…


เสียงเปิดประตูทำเอาร่างที่กำลังดิ้นรนสะดุ้งเฮือก


“ตื่นแล้วรึเจ้างูขี้เซา หลับสบายดีมั้ย” เสียงเรียบๆ ของคุณชายเก้าเอ่ยทักเมื่อเห็นคนบนเตียง


“คุณชายขี้โกง” คนนอนอยู่ต่อว่า “ถ้าคุณไม่ใช้ยาผมหรือจะอยู่ในสภาพนี้”


“นายก็รู้ว่าคนสกุลเซี่ยไม่สนวิธีการ ขอแค่ผลลัพธ์ออกมาตามที่ต้องการก็พอ”


“และคนสกุลเซี่ยนิยมการเจรจามากกว่าใช้กำลัง คุณไม่พอใจอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆ” ฝ่ายที่ถูกพันธนาการย้อน


เซี่ยอวี่ฮัวไม่ตอบในทันที แต่เดินมานั่งบนเตียง มองใบหน้าหล่อเหลาที่ปกติถูกซ่อนไว้ใต้แว่นสีดำกรอบใหญ่ ใบหน้าที่กำลังแสดงอารมณ์หงุดหงิด โมโห ราวอสรพิษร้ายที่พร้อมพุ่งเข้าใส่เหยื่อ แต่ลึกๆ ในดวงตาสีแปลกคู่นั้นที่เขามองเห็นคือความกลัวและหวาดหวั่นต่ออะไรบางอย่างซึ่งไม่ใช่เขา คุณชายเก้าโน้มตัวลงไปใกล้จนใบหน้าของชายหนุ่มทั้งสองห่างกันแค่คืบจนดวงตาของทั้งคู่จ้องประสานกัน


“การเจรจาจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายสมควรต่อการเจรจาด้วย อีกอย่างหนึ่ง… นายคงลืมไปว่าแม้ฉันจะเกิดในสกุลเซี่ยแต่ฉันเองถูกเลี้ยงดูด้วยสกุลเอ้อร์”


“อาจารย์ของคุณได้ชื่อว่าเป็นสุภาพบุรุษ” คู่สนทนายังคงเถียง


“สุภาพบุรุษคู่กับสุภาพสตรี นายเป็นสุภาพสตรีหรือไงถึงถามหาความเป็นสุภาพบุรุษจากฉัน”


ไม่พูดเปล่า นิ้วเรียวยาวหากกร้านจากการจับอาวุธเริ่มระไล่ไปตามแผ่นอกเปลือยเปล่าผ่านหน้าท้องแบนราบเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมส่วนลงสู่จุดกลางร่างกาย ปลายนิ้วสากลากจากฐานสู่ปลายยอดขึ้นลงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนละมือจากจุดดังกล่าววนกลับมาสัมผัสเคล้นหนักบนยอดอกสีอ่อนที่เริ่มแข็งขึง


เฮยเสียจื่อกัดฟันกรอดข่มอารมณ์ ขยับตัวหนีสัมผัสอีกฝ่ายเพราะรู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ส่งให้เขาไปสู้กับผีแม่ย่า ต่อยกับบ๊ะจ่าง ตลุยดงงู ฟัดกับแมวยักษ์สิบตัวยังจะดีเสียกว่าสู้กับคุณชายเซี่ย ตัวเขาเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ศักดิ์ศรีเต็มเปี่ยม เขามั่นใจว่าด้วยฝีมือการต่อสู้และเอาตัวรอดเขาเหนือกว่าคนตรงหน้า แม้แต่เรื่องอย่างว่าจะชายหรือหญิงที่เขาหมายตาสุดท้ายล้วนทอดกายให้เขาเชยชม แต่กับเซี่ยอวี่ฮัวคนนี้เขากลับแพ้ทางถูกเด็กอายุคราวลูกหลานเอาเปรียบกระทำชำเราซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับนางบำเรอไร้ค่า เป็นเพียงสิ่งของสนองอารมณ์ใคร่ก็ไม่ปาน


ไม่เคยถนอม…


ไม่เคยใส่ใจความรู้สึก…


โหดร้าย…


ทารุณ…


แต่ตัวเขาเองก็ยอม อาจจะเพราะเขารู้ว่าจริงๆ แล้วอีกฝ่ายเป็นคนอย่างไร เอาเถิดร่างพังๆ และชีวิตที่เหลืออยู่ไม่เท่าไหร่นี้เขายกให้ถ้ามันจะทำให้คุณชายเซี่ยของเขาสบายใจ


“ผมไม่ใช่ผู้หญิง แต่ผมก็ไม่ใช่ทาสบำเรอของคุณนะคร้าบคุณชาย ผมว่าคุณชายควรจะรีบหาคุณนายเซี่ยเป็นตัวเป็นตนจะดีกว่า” ความในใจถูกเก็บไว้ ซ่อนไว้ในน้ำเสียงและถ้อยคำกวนประสาทอย่างที่เขาเป็น


“แล้วฉันเคยบอกว่านายเป็นอย่างนั้นเหรอ?” เซี่ยอวี่ฮัวตอบเพียงคำถามแรกก่อนจะลุกออกมาจากเตียง


เจ้าของดวงตาสีแปลกมองตามร่างที่เดินผละออกไปอย่างไม่ถนัดนัก ประสาทหูฉับไวของชายหนุ่มได้ยินเสียงกระทบกันของเครื่องแก้วไม่ก็กระเบื้องดังเบา แล้วร่างของคุณชายเก้าก็กลับมายืนอยู่ข้างเตียงในมือของเขาถือถ้วยกระเบื้องใบหนึ่ง


ริมฝีปากบางของเซี่ยอวี่ฮัวคลี่ยิ้มหวาน


“หิวน้ำมั้ย?”


“ก็นิดหน่อย ถ้าให้ดีคุณชายเอาน้ำเปล่าให้ผมสักแก้วดีกว่า ผมว่าผมได้กลิ่นเครื่องยาจีนจากถ้วยนั่น”


“กินแล้วไม่ตายหรอกน่า” ไม่พูดเปล่า คุณชายเก้าก็ปฏิบัติการใช้กำลังกรอกยาคนไม่มีทางสู้จนหมดถ้วย


เฮยเสียจื่อไอสำลักอยู่พักใหญ่ ถึงเขาจะขัดขืนแต่ก็ดื่มยานั่นเข้าไปหลายอึก รสชาติขมปร่าแปลกประหลาดอวลไปทั่วปาก


“ยาสลบเมื่อเช้าเป็นของสกุลเซี่ย แต่ยาตัวนี้เป็นของสกุลเอ้อร์มันดีกับนาย ลงกรวยรอบนี้สาหัสมากไม่ใช่หรือถึงขนาดหนีฉันมารักษาตัวถึงนี่” เซี่ยอวี่ฮัวอธิบายประโยคหลังแฝงถ้อยคำประชด


“ผมควรจะซาบซึ้งใจไหมที่คุณชายเป็นห่วงขนาดนี้”


“ขอบคุณฉันซะสิ”


“จะขอบคุณมากๆ ถ้าคุณชายปล่อยผม”


คิ้วเรียวเลิกขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลปรายมอง “มันคนล่ะเรื่องกัน ยาบำรุงดีต่อร่างกายนายก็จริง แต่เรื่องที่หนีหน้าหายมาไม่บอกกล่าวฉันที่เป็นเจ้าของชีวิตนายนั่นก็ต้องลงโทษ”


“แล้วบทลงโทษที่แสนประหลาดนี่จะจบเมื่อไหร่ล่ะครับ”


“ตอนฉันขึ้นมาอีกครั้ง” เซี่ยอวี่ฮัวตอบ ก่อนออกจากห้องไป


เฮยเสียจื่อถอนใจยอมรับชะตากรรม ชายหนุ่มนอนมองเพดานฟังเพลงจากเครื่องเล่นที่ยังดังเบา เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้วเพราะหน้าต่างทุกบานมีผ้าม่านหนาหนักรูดปิดเอาไว้ มีเพียงแสงไฟที่ถูกปรับให้สว่างน้อยที่สุด ให้แสงสลัวสีอ่อนจากโคมไฟมุมห้อง ร่างเพรียวสมส่วนขยับตัวอย่างอึดอัดเขารู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก เหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมทั้งๆ ที่เครื่องปรับอากาศยังคงทำหน้าที่ของมัน


ตอนแรกเขาเข้าใจว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยา ยาบำรุงโดยทั่วไปมีฤทธิ์ร้อนกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด ชายหนุ่มพยายามทำใจให้สงบแต่ดูเหมือนอะไรๆ ของเขาจะไม่สงบด้วย นอกจากความร้อนในตัวแล้วสิ่งที่กำลังพลุ่งพล่านขึ้นมาคือแรงอารมณ์และความต้องการ


“คุณชายเซี่ย คุณมัน…..” เฮยเสียจื่อสบถคำรามในลำคอ ถ้าเขาไม่ถูกมัดไว้เขาคงจัดการกับตัวเองได้ ไม่ใช่นอนทรมานอยู่แบบนี้


ทุกนาทีแห่งความทรมานเหมือนเวลานานนับปี ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความต้องการปลดปล่อยก็ยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้น ข้อมือแกร่งพยายามดึงรั้งเชือกที่ผูกไว้จนขึ้นรอยแดงช้ำ


และแล้วเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง


“คุณชาย….. คุณเอายาอะไรให้ผมกันแน่” คนที่นอนอยู่ร้องถามพลางหอบหนักทันทีที่รับรู้ว่าคนที่วางยาเขาเข้ามาในห้อง


“ยาบำรุงร่างกาย” เสียงนุ่มราบเรียบตอบ


“ผมว่ามันไม่ใช่...อะ อย่า….” ร่างที่ถูกพันธนาการสะดุ้งสุดตัวเพียงแค่อีกฝ่ายวางมือลงบนหน้าท้องตนเบาๆ


“ฉันไม่ได้โกหก เพียงแต่ยาบำรุงตำรับนี้มีส่วนผสมของสมุนไพรชนิดหนึ่ง ซึ่งจะทำปฏิกิริยากับสมุนไพรอีกชนิดหนึ่งที่ตกค้างอยู่ในร่างกายนายจากยาสลบก่อนหน้าทำให้เกิดผลข้างเคียงที่มัน… อืมม…. “ คนจัดยาแสร้งทำสีหน้าครุ่นคิดขณะพิจารณาร่างเปลือยเปล่าตรงหน้า “...รุนแรงพอสมควร”


ฝ่ามือขาวแต่สากกร้านขยับไล้ไปตามกล้ามเนื้อสวยได้รูปอย่างจงใจโหมไฟอารมณ์ของร่างตรงหน้า ก่อนกอบกุมแก่นกายขยับเคล้นไปมา ประหนึ่งจะช่วยให้อีกฝ่ายปลดปล่อย เรียกเสียงครางพึงพอใจจากคนที่นอนอยู่


“ฉันบริการขนาดนี้นายน่าจะพอใจ รู้สึกดีใช่มั้ย หืมม” เสียงหวานกระซิบริมหู ฟันขาวขบเม้มใบหูได้รูป ขณะมือยังคงเคลื่อนไหว จมูกโด่งและริมฝีปากบางได้รูปซุกไซร้สัมผัสไปตามซอกคอขาว ขบย้ำฝากรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้


เฮยเสียจื่อเงยหน้ารับสัมผัสจากอีกฝ่าย รับรู้ถึงนิ้วยาวที่เริ่มรุกรานเข้าสู่ช่องทางเบื้องหลังกวาดคว้านเข้าออกกระชั้นลึก ความทรมานของเขากำลังได้รับการปลดปล่อย จวบจนใกล้ถึงที่สุดของแรงอารมณ์ ทุกสัมผัสที่กำลังปรนเปรอให้เขาก็หยุดลงเสียดื้อๆ ปล่อยให้เขาทั้งคั่งทั้งค้างและทรมานยิ่งกว่าเดิม


“คุณ….คุณมันเลือดเย็นที่สุด” ชายแว่นดำฝืนต่อว่า แทบจะเป็นเสียงตะโกน


“ก็นายชอบหายหน้า ไม่ชอบบอกอะไร จะล่ามเอาไว้ก็กลัวเฉาตาย ฉันเลยคิดวิธีหนึ่งขึ้นได้ระหว่างที่สืบข่าวนายช่วงที่ผ่านมา ฉันจะทำให้นายเป็นฝ่ายขาดฉันไม่ได้ ทีนี้ต่อให้นายจะหนีไปไหนสุดท้ายนายก็ต้องกลับมาหาฉัน…” เซี่ยอวี่ฮัวตอบพลางคลี่ยิ้มเย็นอย่างพึงพอใจในผลลัพธ์ ผละมือจากฝ่ายมานั่งมองสภาพน่ามองเหลือเกินของเฮยเสียจื่อในสายตาเขาอย่างใจเย็น และเมื่อเห็นอารมณ์ของอีกฝ่ายเริ่มสงบลง เจ้าบ้านสกุลเซี่ยก็ปลุกมันขึ้นมาอีกครั้งพาไปจนเกือบสุดทางแล้วก็ทิ้งไว้ก่อนที่จะถึงฝั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคนถูกลงโทษแทบจะคลั่งตาย ซึ่งอย่าว่าแต่เจ้างูตัวดีของเขาเลยตัวเขาเองก็แทบทนไม่ไหว อยากฝังร่างตัวเองในร่างกายอีกฝ่ายแล้วเหมือนกัน


“หยุดแตะต้องตัวผมได้แล้วคุณชาย คุณจะฆ่าผมหรือไง!” เสียงทุ้มพร่าฝืนโวยวาย ร่างในพันธนาการขยับหนีมือเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะเริ่มการทรมานทั้งกายใจเขาอีกรอบ


“จะให้ฉันหยุดแน่รึ หืออ?” เซี่ยอวี่ฮัวถามกลับ ยอมละมือแต่ก็ไม่วายแกล้งสะกิดปลายยอดของแก่นกายที่แดงก่ำให้อีกคนสะดุ้งเฮือก “ได้ๆ ฉันหยุดก็ได้”


คุณชายเก้าสูดลมหายใจลึกข่มอารมณ์ตัวเอง ลุกเดินมานั่งที่เก้าอี้บุนวมข้างเตียง


“ปล่อยผม ไหนคุณบอกว่าจะปล่อยผมถ้าคุณกลับขึ้นมา” เจ้าตัวดีของเขาทวงคำสัญญาแต่เขาเลือกที่จะเงียบ


“คุณชาย….”


“อะไรอีก ฉันก็เลิกแตะต้องนายตามที่นายขอแล้วไง ยังจะเอาอะไรอีก”


“อึกก…” เฮยเสียจื่อหอบสะอื้นเบา กำแพงทิฐิและศักดิ์ศรีพังทลาย “ผม… ผมต้องการคุณ”


“เมื่อกี้นายยังไล่ฉันอยู่เลย”


“ผม… ต้องการคุณ…. ได้โปรด…” เสียงพร่าครางแทบออกมาไม่เป็นคำ นึกโทษโยนความผิดให้กับฤทธิ์ยา


เซี่ยอวี่ฮัวลอบยิ้มอยู่ในเงามืดอย่างสมใจ ชายหนุ่มกลับมายังเตียงนอนหนานุ่มอีกครั้ง ค่อยๆ ปลดเชือกที่ผูกรั้งร่างสูงไว้กับเสาเตียง พอเป็นอิสระมือแกร่งสั่นระริกของเฮยเสีนจื่อพยายามเอื้อมแตะสัมผัสตัวเองเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ที่ค้างอยู่ แต่กลับถูกมือขาวแข็งแรงราวคีมเหล็กจับเอาไว้ พลิกร่างอีกฝ่ายให้คว่ำหน้าเชือกยาวที่เคยมัดโยงกับเสาเตียงถูกเปลี่ยนมามัดรั้งแขนทั้งสองข้างไพล่ไว้ด้านหลัง ช่องทางเบื้องหลังที่บัดนี้บวมแดงถูกสองนิ้วยาวสอดเข้าออกอีกหลายครั้งแล้วถอนออก


“คุณชาย….” เสียงอู้อี้จากร่างที่คว่ำหน้าอยู่ร้องอุทธรณ์แทบคลั่ง


“ไหนบอกต้องการฉัน...” เสียงนุ่มพร่ำต่ำด้วยอารมณ์ก้มลงกระซิบริมหู “พิสูจน์สิ”


พูดจบร่างโปร่งหากแข็งแรงยิ่งนักของคุณชายเซี่ยก็ขยับไปนั่งพิงหัวเตียง โดยรั้งเอาร่างสูงเพรียวสมส่วนขึ้นมานั่งคร่อมไว้บนตัว


“คุณชาย….”


“นายทำได้ ฉันรู้…”


ด้วยฤทธิ์ยาและความต้องการ เฮยเสียจื่อทิ้งเหตุผลทุกอย่างทำได้แค่เพียงทำตามคำสั่งและสัญชาตญาณส่วนลึก เขาต้องการสัมผัสจากคุณชายเซี่ยคนใจเหี้ยมเลือดเย็นคนนี้ ร่างสูงขยับตัวเลื่อนลงต่ำ นั่งลงบนหน้าขาของอีกฝ่าย ก้มลงใช้ริมฝีปากปลดกระดุมและรูดซิปกางเกงสแล็คเนื้อดีลง ปลดปล่อยส่วนหนึ่งของร่างกายที่ใหญ่โตผิดหน้าตาเจ้าของออกมาเป็นอิสระ ก่อนจะใช้ปลายลิ้นร้อนสัมผัสมันอย่างแผ่วเบา


คุณชายเก้าคำรามเบาในลำคอกับสัมผัสที่ได้รับ เขายอมรับว่าเขาพึงพอใจ แต่เขาเองก็ทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน เส้นความอดทนของเขาขาดผึง ดึงกระชากร่างสูงกว่ากลับมาบนตักหากครานี้กดร่างอีกฝ่ายให้รองรับความต้องการของเขาเข้าไปในร่างโดยแรงจนอีกฝ่ายสะดุ้งร้องเพราะความเจ็บปวดก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นการเคลื่อนไหวสนองอามณ์และความต้องการของเขาทั้งคู่


**********


เสียงนกร้องดังปลุกชายหนุ่มจากนิทรารมณ์ แสงอาทิตย์อ่อนๆ ยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านบางเบา ม่านกันแสงหนาหนักถูกรวบเก็บไว้แล้ว ดวงตาสีแปลกหรี่ปรือ กวาดควานหาแว่นกันแสงของตนขึ้นมาสวม เขาลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนแรง ทั้งหลังทั้งสะโพกเจ็บร้าวแม้เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เขาไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านมากี่วันแล้วหลังจากคืนวันนั้นเพราะนอกจากเวลาทำธุระส่วนตัว สิ่งที่เกิดขึ้นวนเวียนในบ้านมืดสลัวมีเพียงกิน นอน ร่วมรัก เรียกว่าเท้าเขาแทบไม่ได้เหยียบพื้น


เฮยเสียจื่อกวาดมองไปรอบห้องนอน ไม่มีวี่แววของใครอีกคน พลางคิดว่าตัวต้นเหตุที่ทำให้เขามีสภาพนี้อยู่ไหน คิดอีกทีไม่อยู่ก็ดีเขาจะได้มีเวลาพักผ่อน ชายหนุ่มตัดสินใจเอนลงนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่นและหลับไปอีกครั้ง จนตื่นมาอีกรอบในช่วงบ่ายเจอกับคู่กรณีแล้วนั่นแหล่ะ เขาถึงได้รุ้ว่ามันผ่านมาเดือนนึงแล้ว และที่อีกฝ่ายไม่อยู่ในตอนชั้นเพราะกำลังสั่งการเรื่องงาน และจองตั๋วเครื่องบินกลับปักกิ่งสองใบ โดยให้เวลาเขาพักฟื้นร่างกายให้พอเดินไหวอีกสองสามวัน


‘คนอะไรโหดเป็นบ้า ทั้งโหดทั้งอึด ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ไม่เห็นใจคนแก่บ้างเลย’ ชายแว่นดำได้แต่ลอบนินทาอยู่ในใจ


*********


หลังกลับมาปักกิ่ง นับเป็นช่วงเวลาของความอิสระของเฮยเสียจื่ออย่างแท้จริงเพราะคุณชายเก้าโดนกองงานที่ค้างไว้ร่วมเดือนกองทับจนกระดิกไปไหนไม่ได้ ส่วนเขาหลังจากพักฟื้นร่างกายจนแข็งแรงดีถือโอกาสนี้ออกท่องเที่ยวพักผ่อนไปตามที่ต่างๆ กลับสู่ชีวิตประจำวันตามปกติของตน และเขาจะพิสูจน์ให้ดูว่าความมั่นใจของคุณชายเก้าที่จะทำให้เฮยเสียจื่อคนนี้ขาดตัวเองไม่ได้นั่นคิดผิด คืนนี้เขาจะท่องราตรีให้หนำใจเรียกความเป็นชายให้กลับคืนมา


สเน่ห์ของเขายังคงเหลือเฟือ สวยน้อยหนุ่มน้อยผลัดกันเข้ามาคุยหัวร่อต่อกระซิกกับเขาในคลับแห่งหนึ่ง แลกจูบกับสาวสวยมากหน้าหลายตาแต่สัมผัสพวกนั้นกลับไม่ทำให้เขาพึงพอใจสักเท่าไหร่ บางคนใจกล้าก็ขึ้นคร่อมตักเขาเบียดสะโพกสวยๆ กับตักเขาอย่างร้อนแรง


แต่…. เขากลับไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด ภาพในหัวเขามีแต่ตอนที่ตัวเองเป็นฝ่ายเบียดสะโพกอยู่บนตักของคุณชายเซี่ยบ้างล่ะ จูบกับคุณชายบ้างล่ะ นอนอยู่ใต้ร่างคุณชายบ้างล่ะ


เฮยเสียจื่อแทบอยากร้องไห้และในที่สุดคืนนั้นเขาออกมาจากคลับเพียงลำพัง ชายหนุ่มได้แต่ปลอบใจตัวเอง


‘เรื่องที่เยอรมันเพิ่งผ่านไปแค่เดือนเดียว คงต้องใช้เวลาอีกสักพัก’


END

[Rozenkreuz]

อู้ววววว นี่คือเหตุการณ์ที่ทำให้มีการเปิดเผยความลับสายเลือดของเฮยเฮยสิน้าาาาา
แฮ่ก.. ตาเฮยเอ้ย ปลงเหอะนะ ฟฟฟฟ มาถึงขั้นนี้ยอมเป็นเมียคุณชายแต่โดยดีเถอะ เอ็งคงรุกใครไม่รอดแล้วว่ะ555

[The_Dark_Lady]

นึกถึงชื่อนิยายวายเรื่องหนึ่งขึ้นมา 'ความสวยไม่มีผลในแนวราบ'
โธ่ แว่นดำผู้น่าสงสารโดนทำซะจนเป็นแผลใจ(?)กอดสาวที่ไหนไม่ได้เลยทีเดียว
แถมผลที่ตามมายังกอดไม่ได้ไปตลอดชีวิต 5555555555555
//จะสงสารหรือจะซ้ำเติมก็เลือกซักอย่างสิครับ...แว่นไม่ได้กล่าว

[Luckey.B]

ถถถถ พ่องูเฒ่า อย่าคิดจะไปไหนอีกเลย ฮาๆๆๆๆ
ยอมเสียเถิด อยู่นิ่งๆเลี้ยงลูกอยู่บ้านนะ ฮิๆๆๆ

[fay_13]

อ่านแล้วสมน้ำหน้ากึ่งเห็นใจพี่เฮยอย่างประหลาด 55555555+

งานนี้อย่าว่าแต่จะไปกอดใครที่ไหนเลยพี่เอ๊ย พี่เป็นเมียคุณชายไปนั่นแหละดีแล้ว!!

ไม่ดีโว้ยยยย!! / แว่วเสียงพี่เฮย