[OS] #dmbjdaily the waiting is over : 带我回家 (Take me home) "สุดท้าย"

[heikitsune]

DMBJ One-Short Fiction] “สุดท้าย” (ไม่มีแพริ่ง หรือมี แงงงงงง ไม่รู้ค่ะ รบกวนผู้อ่านกาวกันเอง แงงงงงงง)

By : จิ้งจอกแดงสกุลเฮย

________________

หลายปีที่ผ่านมา ผมถูกฝันร้ายหลอกหลอนเกือบทุกค่ำคืน

ผมฝันเห็นเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว เป็นความทรงจำตกค้างที่ไม่ยอมลบเลือนและไม่สามารถลบทิ้งได้ เหตุการณ์ที่ปรากฏขึ้นในยามหลับใหลนั้นคือภาพสมมติโดยสมองอันแสนเพ้อเจ้อของผมเอง

ท่ามกลางพื้นสีขาวโพลนเจิดจ้าด้วยหิมะแห่งเทือกเขาฉางไป๋ซาน เขาคนนั้นหันหลังเดินจากไป ก้าวเท้าด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ไม่มีท่าทีอาลัยอาวรณ์ ไม่มีสิ่งใดให้ห่วงหาติดใจ บางทีเขาอาจจะคิดถึงแต่เพียงภารกิจที่ต้องไปทำแทนผม…แค่นั้น

ผมออกวิ่ง พยายามตามเขาให้ทัน พยายามจะคว้าตัวเขากลับมาแล้วต่อยซักหมัดให้มันหายบ้า แต่คิดอีกที ผมคงไม่สามารถทำใจต่อยใบหน้าหล่อสมบูรณ์แบบนั่นได้ คงทำได้แค่คว้าตัวเขามากอดแน่นๆ ไม่ยอมปล่อยให้หายไปไหนอีก อ้อนวอนให้อยู่กับผมไปตลอดกาล

แต่ผมก็ตามเขาไม่ทัน ผมช้าเกินไป เขาเร็วเกินไป เขากำลังจะหายลับไปจากสายตาแล้ว

ผมจึงตะโกน แผดเสียงดังชนิดที่สามารถสั่นสะเทือนหิมะหนาหนักหลายร้อยหลายพันตันซึ่งอยู่เหนือขึ้นไปบนหัว แต่ใครจะสน ต่อให้ต้องโดนหิมะถล่มทับตายผมก็ต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่อง

นายเคยบอกว่านายไม่มีทั้งอดีตและอนาคต แล้วปัจจุบันที่อยู่กับฉันล่ะ! มันก็ไม่มีความหมายหรือความสำคัญเหมือนกันเหรอ!!

แล้วภาพทุกอย่างก็แตกกระจายเหมือนกับกระจกที่โดนหินกระแทกเข้าใส่ ความมืดมิดเข้าครอบคลุมแทนสีขาวสล่าง

“ถ้าหากว่านายยังจำได้ อีกสิบปีให้หลังขอให้นายกลับมาที่นี่” เสียงของเมินโหยวผิงดังสะท้อนก้องไปมาแล้วจึงค่อยๆเบาลง เบาลง เบาลง ปล่อยให้ความเงียบเข้าแทรกมาแทนที่

แต่ไม่ใช่ความเงียบโดยสมบูรณ์ ในห้วงเวลาเงียบงัน ผมได้ยินเสียงเขาหายใจ เชื่องช้า ต่อเนื่อง ลมหายใจอุ่นเป่ารดที่ข้างแก้ม

กลับมารับฉัน…ในความฝันที่มืดสนิทและเลือนรางผมได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู

มายืนยันกับฉัน ว่ายังคงมีคนรอคอยฉัน ว่าจากนี้ยังคงมีที่ให้ฉันกลับไปพักพิง

.

.

.

นับจากวันที่นายเรือพ่วงหน้าตายของผมหนีหายเข้าหลังประตูสำริดไปก็เป็นเวลาสิบปีแล้ว ตอนนี้ผมนั่งอัดบุหรี่มวนต่อมวนระงับความว้าวุ่นและความตื่นเต้นที่กระโดดดึ๋งดั๋งสนุกสนานอยู่ในสมอง ในมโนความคิด ในความรู้สึก โดยมีนายอ้วนที่นั่งอยู่ข้างๆส่งสายตาสายตาเอือมระอามาให้คล้ายอยากบอกว่าถ้านายยังสูบหนักขนาดนี้นายได้ไปเฝ้าพญายมในเร็วๆนี้แน่เทียนเจิน

เขาคิดแบบนั้นแน่ๆ ทำไมผมจะไม่รู้ เราเป็นเพื่อนกันมาสิบปี วันนี้เขาใส่กกน.สีอะไรผมยังเดาได้เลย

“สิบปี…อย่างนั้นเหรอ” เสียงพึมพำนั้นดังกระทบผาหิน สะท้อนกลับไปกลับมาสี่ห้าครั้งก่อนจะถูกความหนาวดูดซับไปจนสิ้น

สิบปีที่ผ่านไป สิบปีที่ผมเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเสี่ยวเกอออกมาเจอแล้วจะคิดยังไง จะไม่ชอบใจจนม้วนตัวกลับเข้าหลังประตูบ้านี่ไปอีกสิบปีมั้ยนะ

…อืม คงไม่หรอก


สิบปีผ่านไป ผมเปลี่ยนไปมาก ไม่ได้เป็นนายน้อยสามง่อยๆที่ได้แต่หลบหลังคนอื่นเขาอย่างเดียวอีกต่อไป ไม่ได้เป็นคนใสซื่อบริสุทธิ์จนโดนต้มเสียเปื่อยเหมือนก่อนนี้ ไม่ใช่คนอ่อนแอไร้กำลังเอาแต่พึ่งพามิตรสหายแล้ว

ฟังดูเหมือนจะดีขึ้น แต่ระหว่างที่ออกเดินบนเส้นทางแห่งความเปลี่ยนแปลงนี้ ผมต้องสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่างไปมากมายในระหว่างทาง เป็นความสูญเสีย…ที่ไม่อาจกู้คืนมาได้อีก

ดวงตาคู่นี้ ไม่ได้สุกใสเหมือนเมื่อก่อน เพราะมองเห็นความตายของเพื่อนหลายคนที่พยายามมาส่งผมให้ถึงปลายทาง

มือคู่นี้ ไม่ได้เรียบเนียนเหมือนเมื่อก่อน เพราะถูกประดับไปด้วยทั้งรอยแผลและคราบเลือดของใครต่อใครมากมาย ทั้งหมดนี้เพื่อถางทางพาตัวเองมาให้ถึงจุดหมาย

หัวใจดวงนี้ บัดนี้ทั้งเย็นชาและแข็งกระด้าง ถูกเปลือกหนาห่อหุ้มหลายชั้น ยังดีที่ไม่กลายเป็นหัวใจน้ำแข็งก่อนจะได้มายืน ณ จุดนี้

ใช่แล้ว…ผมมาถึงแล้ว มาถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางทั้งหมด มาถึงหน้าประตูสำริดนี่

เพื่อทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างให้หมด

เพื่อจบเรื่องบ้าบอทุกอย่าง

เพื่อ….เพื่อรับเขากลับบ้าน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเสี่ยวเกอ”

ท่ามกลางม่านน้ำตาที่บดบังการมองเห็น ผมเห็นหน้าตายๆนั่นส่งยิ้มกลับมาให้

.

.

.

นี่คงเป็นบันทึกหน้าสุดท้ายของผม จากนี้ไปคงไม่มีเรื่องราวใดๆที่มีค่าชวนให้กลับมานั่งหวนระลึกถึงและยิ้มเยาะให้กับมันเหมือนเช่นทุกๆเหตุการณ์ที่เคยผ่านเข้ามา

ตามความตั้งใจแต่เดิม เราสามคนจะเกษียนตัวเอง ไปหาที่สงบเงียบอยู่อาศัย หลีกหนีเรื่องราววุ่นวายอันตรายทั้งหลาย นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด ผมเชื่อแบบนั้น

แต่จากบรรทัดนี้ไปคือความลับระหว่างผมกับคุณ ขอให้คุณอย่าแพร่งพรายเรื่องนี้กับใคร ไม่ว่าจะเป็นนายอ้วน เมินโหยวผิง หรือใครก็ตาม

พวกคุณก็รู้…เรื่องราวเมื่อเริ่มขึ้นแล้ว ซักวันมันก็ต้องจบลง ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ตาม

เรื่องราวของพวกเราจบลงแล้ว แต่ผมเชื่อว่ามันยังไม่ใช่ตอนจบที่สมบูรณ์แบบ อย่างน้อยก็สำหรับคุณบางคน ดังนั้น..ที่เหลือ..ผมขอยกให้พวกคุณเป็นคนสานต่อก็แล้วกัน หน้ากระดาษที่เหลือในสมุดเล่มนี้ผมยกให้ อยากจะสานต่อเรื่องราวอะไรก็สุดแล้วแต่จะขีดเขียนลงไป

แล้วก็อย่าลืมส่งเรื่องราวของพวกคุณกลับมาให้พวกเราอ่านบ้างล่ะ แล้วเวลาพวกคุณมาเยี่ยม พวกเราก็จะเล่าเรื่องให้ฟัง ถึงจากนี้ไปมันจะมีแต่เรื่องน่าเบื่อไปบ้างแต่ผมเชื่อว่าพวกคุณก็คงอยากฟัง

จากนี้ไปพวกเราคงจะคิดถึงพวกคุณน่าดู พวกคุณ…ก็อย่าลืมพวกเราเสียล่ะ



It’s been a long day without you, my friend and I’ll tell you about it when I see you again.

We’ve come a long day from where we began. Oh, I’ll tell you about it when I see you again.

When I see you again….


…See you next time my friends. Please take care of yourself…

…THANK YOU FOR EVERYTHING…

THANK YOU FOR STAY HERE ‘TILL THE END OF OUR STORY


WuXie

17/08/2015

#dmbjdaily the waiting is over : 带我回家 (Take me home)

สิ้นสุดการรอคอย ยินดีต้อนรับกลับนะจางฉี่หลิง

[yakusoku]

สิ้นสุดการรอคอย ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ เสี่ยวเกอ

[The_Dark_Lady]

Welcome back,Mr.Zhang Kylin.

[Rainflow]

เสี่ยวเกอยิ้มล่ะค่ะะะ ฮือออออ /ตายอย่างสงบ ;///;

[Rozenkreuz]

It’s been a long day without you, my friend and I’ll tell you about it when I see you again.

We’ve come a long day from where we began. <<เออ ผมว่าแล้ววววว ทำไมถึงชอบร้องเพลงนี้ขึ้นมาเวลาอยู่คนเดียว

พึ่งนึกเชื่อมโยง ว่าเอาจริงๆแล้วแม่งโคตรนายน้อยเลยนี่หว่า นี่มันเพลงที่นายน้อยร้องตอนการรอคอยสิ้นสุดลงแน่ๆ ฮอลลลล

ยินดีต้อนรับกลับนะเสี่ยวเกอ

[Luckey.B]

ยินดีตอนรับกลับนะเสี่ยวเกอ
ถถถ นายน้อยคะ เราไม่ลืมคุณหรอกคะ ^^

[poypoy]

ไม่ลืมค่ะนายน้อย ฉันจะตามกาวนายน้อยไปตราบนานเท่านาน

[Cathareen]

;;;;;w;;;;;; แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เนื้อเพลงใช่มากค่ะ แงงงง
;;;w;; ฮือออ กินใจมากค่ะ ไม่มีทางลืมหรอกค่ะ!
แงง //อะไรคือเอาแต่แงง