[Drabble] #dmbjdaily 14 days left : Wu Sanxing (พานสาม)

[darknessdearm]

[Drabble] #dmbjdaily 14 days left : Wu Sanxing
Pairing : พานจื่อ x อู๋ซันเสิ่ง

ถ้าจะให้พูดถึง “อู๋ซันเสิ่ง” แล้วล่ะก็.....
คนส่วนใหญ่คงจะนึกถึง.... ความเจ้าเล่ห์เพทุบายในยามปกติ ความน่ากลัวในยามโกรธ....
แต่สำหรับผมพานจื่อคนนี้ อู๋ซันเสิ่งเป็นคนที่มอบโอกาส งาน และชีวิตใหม่ให้กับผม...
อู๋ซันเสิ๋ง คนนั้น คือโลกทั้งใบของผม...
.
.
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงันในห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในหังโจว สายลมที่พัดผ่านเข้ามาในห้องอย่างแผ่วเบานั้น
มีร่างของคนๆหนึ่งที่นอนพักอยู่บนเตียงผู้ป่วย จากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่อยู่ในห้อง
และผู้ที่มาเยี่ยมก็เดินเข้าไปนั่งอยู่ใกล้ๆข้างๆเตียงเพื่อตรวจดูอาการของคนเจ็บนั้นอย่างใกล้ แต่แล้วเปลือกตาของคนที่นอนอยู่นั้นก็ลืมขึ้น...

“......”
“โทษทีที่ทำให้ตื่น....”
“..อ.อะ..พี่สาม....”
“ไม่ต้องพูด เดี๋ยวแผลก็เปิดหรอก...”
“..แต่ว่า...”
“เมื่อกี้ฉันคุยกับนางพยาบาลที่ดูแลแกแล้ว อีกซักสองสามวันแกก็ออกจากที่นี่ได้แล้ว...
ส่วนเรื่องที่ร้านแกไม่เป็นห่วงเพราะฉันจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ตอนนี้แกนอนพักซะจะได้หายเร็วๆแล้วจะได้กลับไปดูแลร้านต่อ..”

...พี่สามไม่คิดจะเปิดช่องให้เขาได้พูดเลย...พานจื่อคิด

แต่ระหว่างที่อู๋ซันเสิ่งจะบ่นต่อนั้น ก็มีคุณหมอเข้ามาขัดจังหวะขอคุยกับอู๋ซํนเสิ่งเรื่องค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม
ทำให้อู๋ซันเสิ่งเดินออกจากห้องไปคุยกับคุณหมอคนนั้นซักพัก...

ทำไมทั้งๆที่ตัวเขาที่มีร่างกายที่เคยผ่านศึกสงครามมานับครั้งไม่ถ้วนต้องมานอนหยอดน้ำเกลือที่โรงพยาบาลแห่งนี้
เนื่องจากประมาณสองสัปดาห์ก่อนอู๋ซันเสิ่งและตัวเขาไปคว่ำที่สุสานเก่าๆแถบทางเหนือ ซึ่งพวกเขาไม่คิดว่าในกรวยแห่งนั้นจะมีศพโลหิตอยู่ด้วย
และผลจากการคว่ำกรวยครั้งนั้นทำให้พานจื่อได้รับบาดเจ็บหนักกลับมา เนื่องจากเขาเอาตัวไปป้องกันไม่ให้อู๋ซันเสิ่งได้รับบาดเจ็บมาก
แต่ในความจริงบาดแผลเหล่านั้นก็ไม่ได้ลึกมากแต่กลับติดเชื้ออักเสบจนทำให้ต้องนอนโรงพยาบาล...
ความคิดของเขาตอนที่อยู่ในกรวยนั้นคิดแต่เพียงว่าอยากจะปกป้องพี่สาม เพื่อพี่สามแล้ว ตัวเขาพานจื่อผู้นี้จะบาดเจ็บหนักหรือตายแทนคนๆนั้นก็ย่อมได้
เป็นเหมือนกับสุนัขแสนซื่อสัตย์ต่อนายของมัน...

หลังจากที่อู๋ซันเสิ่งเสร็จจากการคุยธุระกับคุณหมอก็กลับมาบ่นตัวเขาต่อจากที่ค้างไว้จนเวลาล่วงเลยเป็นเวลานานจนถึงเวลาที่อู๋ซันเสิ่งต้องกลับ...

“...ถึงเวลากลับแล้ว ฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวอีกสองสามวันที่แกจะออกจากโรงพยาบาลฉันจะมาดูอีกรอบ...”
“ครับพี่สาม...”
“...และก็..ตอนที่อยู่ในกรวยนะ ถ้าฉันไม่ได้แกช่วยไว้ก็คงจะแย่แน่ๆ..”

จากนั้นอู๋ซันเสิ่งก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับคนที่อยู่บนเตียงคนไข้ ใกล้จนริบฝีปากของเขากับอีกคนแนบชิดติดกันเป็นสัมผัสที่อ่อนโยนผิดกับบุคลิกของตัวเขายามปกติที่ดุดัน
เป็นเวลาอยู่นานกว่าริมฝีปากของอู๋ซันเสิ่งจะถอนออก

“ถือซะว่าเป็นรางวัลก็แล้วกันนะ...”

และอู๋ซันเสิ่งก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้คนที่ได้รางวัลนั่งใจลอยนึกถึงสัมผัสที่ตนได้ให้เป็นรางวัลอยู่ต่อไป...

------------------------------------
>talk<
เห๋นเดลี่ย์แล้วไม่อยากจิพลาด เพื่อพี่สามแล้วด้วงผู้นี้ยอมได้
มาช่วยแจวเรื่อค่ะ แต่งแบบมึนๆที่เกือบจะจบไม่ได้ อยากให้พี่พานได้รับเซอร์วิส //ฮือออ
ฝากติชมด้วยคะ

[The_Dark_Lady]

อาสามน่ารัก...เซอร์วิสแบบนี้ พี่พานทุ่มเทแบบถวายวิญญาณแน่นอน//ทุกวันนี้ก็ถวายหัวอยู่แล้วมั้ยย
...เซอร์วิสมากกว่านี้ก็ได้นะคะอาสามต๋าาาา ด้วงอยากเห็น...//โดนอาสามเป่าม่อง

[Rozenkreuz]

เมะหมาน้อยยยยยยยยยยยยย ง้ากกกก
ผมแพ้ทางเมะหมาน้อยกับเคะราชินี ง้ากกกกกกกกกกกกกก
เซอวิสมาซะขนาดนี้ หมาตัวนี้ก็ได้แต่เต็มใจเป็นทาสรับใช้ท่าราชินีต่อไปปปป ฮือออ

[sudarat689]

//นั่งซับเลือดหน้ากองหนังสือ T_T ฮือ ดีงาม กาววววววววววววววววววววววววววว
อยากแต่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ดิ้นๆๆ