[drabble] #dmbjdaily : Pan Zi

[MinMin]

dmbjdaily 15 days left

Pan Zi





เสี่ยวฮัวถอดเสื้อแจ็กเก็ตออกเอามาผูกไว้ที่เอว เหลือแต่เสื้อกล้ามตัวในสีดำ เขาสะบัดแขนขา ยืดเส้นยืดสายพลางมองเส้นทางข้างหน้า

“นายจะเข้าไปด้วยจริงๆ เหรอ”

เขาหันมาถามผมที่กำลังสูบบุหรี่ ผมโยนบุหรี่ทิ้งเหยียบดับก่อนจะถอดเสื้อตัวนอกออกบ้าง

“ฉันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

เสี่ยวฮัวไม่พูดอะไรอีก เส้นทางข้างหน้าเป็นยังไงผมรู้ดี ตอนนี้คนอื่นรออยู่ข้างนอก งานอันตรายที่สุดเป็นหน้าที่ของผมกับเสี่ยวฮัว รู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายปีก่อน พวกเราอยู่ในเสฉวน เขากับผมต้องช่วยกันทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย...น่าเสียดายที่ตอนนั้นพวกเราทำพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย ตอนจบของเรื่องราวในตอนนั้นจึงไม่สวยงามนัก

...แต่คราวนี้ผมจะไม่ยอมให้จบแบบนั้นอีก…

“นายรออยู่ตรงนี้ก็ได้ ฉันคิดว่างานนี้แค่ฉันคนเดียวก็พอ” เสี่ยวฮัวพูดขึ้น ยืนตรงมองผม

ผมส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันควรจะเดินไปข้างหน้าด้วยตัวเองได้แล้ว งานนี้นายรอตรงนี้ ฉันจะเข้าไปเอง”

เสี่ยวฮัวกอดอก “นายนิสัยเสียขึ้นตั้งแต่ฝึกกับเฮยเสียจื่อ บางทีฉันอาจจะคิดผิดที่ให้เขามาสอนนาย”

“ฉันนิสัยเสียอยู่แล้ว แต่นายอาจจะไม่รู้” ผมเดินไปยืนข้างเขา มองเส้นทางข้างหน้าและเริ่มประเมินความสามารถของตัวเอง...หากเป็นผมเมื่อก่อนคงไม่สามารถทำได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

ชีวิตของผมเปลี่ยนแปลง ขึ้นและลง ไปทางซ้ายไปทางขวา ตลอดเวลาผมเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นจับโยกไปโยกมาตามใจชอบ ตัวผมไม่ต่างจากเบี้ยตัวหนึ่งที่ถูกสั่งให้ทำอะไรก็ทำ โดยไม่สามารถขัดขืนได้

...นั่นเพราะผมไร้ความสามารถ…และทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย

ผมในตอนนี้ มีชีวิตอยู่ด้วยชีวิตของใครหลายคน

...

...ผมหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว…


“คุณเดินหน้าไปเลย นายน้อยก้าวให้ยาวๆ ทำใจกล้าๆ มุ่งหน้าไปเลย เดินหน้าอย่างเดียว อย่าได้เหลียวหลัง”


ผมหยุดยืนหน้าเส้นทางที่เต็มไปด้วยกับดัก

“นายจะไปเองจริงๆ เหรอ” เสี่ยวฮัวถามอีกครั้ง

“ตอนอยู่เสฉวน นายเคยบอกให้ฉันร้องเพลงงิ้วสักท่อนเพื่อให้นายผ่อนคลาย คราวนี้ฉันเข้าไป นายช่วยร้องเพลงให้ฉันสักเพลงก็พอ”

ผมบอก แล้ววิ่งเข้าไปข้างใน ก้าวผ่านกับดักแรกมาได้อย่างปลอดภัย ได้ยินเสียงของเสี่ยวฮัวบอกให้ใจเย็นๆ เขาบอกว่าพวกเรามีเวลาอีกหลายวัน...แต่ผมไม่อยากเสียเวลา หากสามารถก้าวไปข้างหน้าได้ ผมก็จะก้าวต่อไป

ผมผ่านกับดักหลายอย่าง มาจนถึงบริเวณที่เป็นเส้นด้ายมากมายโยงไปมา บนเส้นด้ายเหล่านั้นมีกระดิ่งหกเหลี่ยม ผมยิ้มให้พวกมันเหมือนเจอเพื่อนเก่า

“พวกนายทำอะไรฉันไม่ได้แล้ว”

ผมหัวเราะ ก้าวข้ามและลอดผ่านเส้นด้ายเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว


“นายน้อย มีพานจื่ออยู่ทั้งคน มีหรือจะให้นายน้อยต้องเดือดร้อน”


...พี่พาน...ผมไม่รู้ว่าพี่จะหัวเราะเยาะผมในตอนนี้หรือเปล่า

แต่ผมเปลี่ยนไปแล้ว...อย่างน้อยก็คิดว่ามากพอที่จะทำให้พี่พานสู้หน้าอาสามได้

พี่พานจำได้มั้ย พี่เป็นคนบอกให้ผมใจกล้า มุ่งหน้าไป อย่าได้เหลียวหลัง

…

เส้นทางที่ผมเลือกเดินตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ใกล้จะครบสิบปี...ผมเดินหน้ามาไกลมาก

แต่เสียงปืนของพี่พานในตอนนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวของผมเสมอ…

ผมมีชีวิตอยู่ในวันนี้ได้ด้วยชีวิตของพี่พาน

…

“เส้นทางสู่เมืองฟ้า
เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าก้าว…”

ผมได้ยินเสียงร้องเพลงของเสี่ยวฮัว...เขารู้ดีว่าถ้าผมอยากฟังเพลง เขาควรจะร้องเพลงไหน

ผมร้องคลอเบาๆ เสียงเพลงของพวกเราก้องกังวาลในสุสานโบราณ

“...น้องนางเจ้าจงมุ่งหน้าไป กล้าหาญชาญชัยไม่เหลียวลา
นับแต่บัดนี้หนา เจ้าจงก่อขึ้นมาหอด้ายแดง
โยนมาให้โดนหัวของข้า แล้วดื่มกับข้าคนละกา
เหล้าเกาเหลียงสีแดงๆ เหล้าเกาเหลียงสีแดงๆ…”

…

ผมเคยมีช่วงเวลาที่ท้อแท้จนอยากจะหยุดเดิน

...แต่เพราะพี่พานอยู่กับผม…

บทเพลงของพี่ คำพูดของพี่ ความกล้าที่พี่มอบให้ผมในวันนั้น

...ผมจะเดินหน้าต่อไป…

...

นายน้อยที่ไม่ได้เรื่องไม่ได้ความสักครั้ง

...ตอนนี้ พอจะทำให้พี่ภูมิใจได้บ้างหรือเปล่า…














_______________________________________


เป็นแดรบสั้นๆ ที่ไม่มีหัวไม่มีท้าย ไม่มีความเกี่ยวข้องกับช่วงเวลาใดที่แน่นอน และอาจไม่มีความหมายอะไร
แค่อยากเขียนก็เลยเขียนค่ะ แหะๆๆๆ

เราคิดว่าสำหรับนายน้อย พี่พานเป็นคนที่สำคัญมากๆ คนหนึ่ง
เป็นคนที่ทำให้นายน้อยก้าวมาได้จนถึงตรงนี้ ผ่านช่วงเวลาสิบปีที่ต้องพบเจอการเปลี่ยนแปลงมากมาย
ควรจะท้อแท้ ควรจะถอดใจกลับไปนั่งเฝ้าร้านเหมือนเมื่อก่อน

...แต่นายน้อยก็ไม่ทำ

เพราะนายน้อยเป็นคนที่เห็นค่าของชีวิตคนอื่นมาก ดังนั้นน้ำหนักของชีวิตพานจื่อที่แบกรับไว้ จึงไม่ได้น้อยไปกว่าความสำคัญในการไล่ตามปริศนาเลย

พานจื่อเป็นทั้งพี่ ทั้งเพื่อน ทั้งลูกน้อง ทั้งอาจารย์ ทั้งญาติผู้ใหญ่ และเป็นครอบครัวคนหนึ่งของนายน้อย

ตอนที่ได้ยินเสียงปืนหนึ่งนัด แล้วเสียงของพานจื่อเงียบหาย…

...เส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับได้ คงเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น...

[darknessdearm]

ฮืออออออออออออออ
พี่พานนนนนน นายน้อยยังคิดถึงเฮียเสมอนะ
//ทุกคนคิดถึงพี่พาน

[Cathareen]

;;;w;;; กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฮืออออออออออ
ชอบมากเลยค่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ หกฟหกฟห
;;w;; พี่พานจะต้องภูมิใจแน่ๆค่ะนายน้อย!!
แงง ชอบมากๆๆๆค่ะ ตั้งแต่อ่านในกูเกิ้ลดอคเมื่อเช้า

[sudarat689]

อ่า นายน้อยสามของเราโตขึ้นมากแล้วจริงๆๆ <<ภูมิใจแทนอาสามพี่พานและสามีของนาง //โดนตีด้วยหนังสือ ;w;

[The_Dark_Lady]

แงงงง เอามาลงบอร์ดแล้วววว
สครีมมมมมมม
นายน้อยดูโตขึ้นมากๆ พี่พานจื่อคงจะไม่เสียใจค่ะที่ได้เสียสละให้นายน้อย
แต่แบบเอาเพลงนี้มาเป็นที่จะให้คนร้องให้ฟังตอนเข้าไปตะลุยนี่มัน ฟฟฟฟ
เป็นเพลงปลุกใจแล้วก็เตือนให้ระลึกถึงสินะ
โอยยย นายน้อยของบ่าว//กอด

[mama moosap]

คุณชายช่างรู้ใจนายน้อย ส่วนนายน้อยที่อยากฟังเพลงนั้นดูทั้งหน้ารักทั้งหน้าสงสารในคราเดียวกัน
พี่พานจะต้องดีใจค่ะ นายน้อยเก่งขึ้นขนาดนี้แล้ว
ชอบบรรยากาศหน่วงๆและอบอุ่นในฟิคนี้จังเลยค่ะ

[yakusoku]

แง้ น้ำตา น้ำตามันจะไหลค่าา โฮฮ//กอดเฮียพาน

[Rozenkreuz]

แบบว่า แบบว่า.. ทำไมจู่ๆในหัวก็เกิดฟีลภรรยากำลังจะไปรับสามีที่พึ่งกลับจากทำงานต่างประเทศหลายปี ดีใจก็ดีใจเพราะรอมานานแต่ในหัวกลับมีภาพผู้ชายอีกคนที่คอยอยู่เคียงข้างตลอดช่วงเวลาที่สามีไม่อยู่ //โดนตบกระเด็น
แง ด้วงพึ่งไปปาร์ตี้เมากาว สติไม่สมประกอบ อภัยให้ด้วงด้วยพี่พาน

พี่พานเป็นคนสำคัญจริงๆ ย้อนกลับไปคิดชีวิตของนายน้อยที่ฝ่าฝันเอาชีวิตรอดมาได้ก็เพราะใครหลายคน เพราะเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับคนอื่นอย่างไม่หวังอะไร คนที่คอยช่วยประคับประคองชีวิตหนักเก้าสิบกว่าโลของนายน้อยนี่ก็มากมายหลายคนอยู่ทีเดียวล่ะน้า

[meanato]

เฮียขา....หนูคิดถึงเฮียพาน