[OS]My Nightingale (เฮยฮัว R-18)

[susuwatari]

เฮยเสียจื่อจ้องมองสแตนด์วางโน้ตว่างเปล่าตรงหน้าท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามบ่ายที่ส่องผ่านบานหน้าต่างขนาดย่อมข้างตัวเข้ามา บนบ่ารู้สึกถึงน้ำหนักของไวโอลินที่พาดอยู่ ในมือขวาปลายนิ้วกำลังลูบสัมผัสหางม้าบนคันชักที่ถูกขึงจนตึงแน่นไปมา เศษผงของยางสนหลุดออกมาฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศให้สัมผัสฝืดเฝื่อน

เขากรีดปลายนิ้วเบาๆไปบนสายลวดเส้นเล็กใหญ่ที่ก่อให้เกิดเสียงต่างๆกันขณะบิดลูกบิดตรงปลายเพื่อปรับแต่งสายอย่างใจเย็นโดยอาศัยเพียงสัมผัสหูที่เที่ยงตรงเท่านั้น

แม้โลกรอบตัวที่มองเห็นผ่านเลนส์แว่นตาสีชาจะพร่ามัวและรางเลือนเหมือนตกอยู่ในความฝัน แต่มันก็ไม่ได้กลายเป็นอุปสรรคในการเล่นดนตรีซึ่งอาศัยเพียงประสาทหูสักเท่าไหร่นัก เพราะตัวโน้ตต่างๆเขาล้วนท่องจำได้ขึ้นใจเสียตั้งนานแล้ว

เฮยเสียจื่อจรดคันชักลงแล้วเริ่มบรรเลงเพลงสั้นท่วงทำนองร่าเริงออกมา พลันเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขัดจังหวะขึ้นพร้อมเสียงเสียดสีกันของเสื้อผ้าและเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา เขาไม่เพียงไม่ลดคันชักลงแต่ยังคงบรรเลงเพลงต่อไปคล้ายไม่สนใจ

ต่อให้ต้องสูญเสียประสาทในการมองเห็นทั้งหมดไปเขาก็ไม่มีวันจำคนๆนี้ไม่ได้ เฮยเสียจื่อตระหนักรู้ดี เขาจดจำคนๆนี้ได้จากบรรยากาศรอบตัว

เสียงฝีเท้า

เสียงการเสียดสีของเสื้อผ้ายามขยับกาย

เสียงลมหายใจแผ่วเบา

เสียงรอยยิ้มยามเอ่ยปากพูดคุย

และเสียงของท่วงท่ายามเคลื่อนไหวที่สั่นคลอนบรรยากาศรอบตัว

ชายหนุ่มลดคันชักช้าๆหลังบทเพลงมูนไลท์ของบีโทเฟ่นจบลง คนที่ยืนนิ่งฟังอยู่ตรงประตูเดินเข้ามาถึงริมหน้าต่างที่เขายืนอยู่และทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าเขาด้วยท่าทางเกียจคร้าน เฮยเสียจื่อลอบสำรวจคนตรงหน้าที่อยู่ห่างกันเพียงสแตนด์โน้ตเหล็กบางๆกัน

วันนี้คุณชายเซี่ยดูแตกต่างจากทุกวัน เขาไม่ได้สวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว เขาสวมเพียงเสื้อไหมพรมแขนยาวลายทางสีกรมท่าสลับขาวและกางเกงยีนส์สีเทาเข้ารูป ที่ทำให้ดูอ่อนวัยลงไปมาก ชายหนุ่มยกขาไขว่ห้างแล้วใช้มือข้างหนึ่งเกี่ยวผมสีดำยาวระพวงแก้มทัดหูขณะจ้องมองฝ่ายตรงข้ามด้วยรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

“เล่นต่อไปสิ ฉันอยากฟัง”

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองทะลุผ่านเลนส์แว่นสีชาด้วยประกายคล้ายจะยั่วเย้า

“รับบัญชาครับ คุณชายเซี่ย” เฮยเสียจื่อคลี่ยิ้มตอบแล้วเริ่มแล้วเริ่มไล่เสียงเพื่อตรวจเช็คคีย์ของตัวโน้ตอีกครั้ง ก่อนที่จะเริ่มบรรเลงบทเพลงออกมา ปลายนิ้วทั้งสี่พลิกพลิ้วอยู่บนสายลวดดุจผีเสื้อกำลังร่ายรำ

เพลงนี้ไม่ใช่เพลงคลาสิคอย่างที่เคยเล่นประจำ กลับเป็นเพลงสมัยใหม่ท่วงทำนองน่าดึงดูดใจ ตลอดเวลาที่ชายหนุ่มบรรเลงท่วงทำนองเพลง ดวงตาหลังเลนส์แว่นสีชาจับจ้องมองคนงามตรงหน้าอย่างไม่คลาดสายตา

ทำนองเพลงนี้คุ้นหูเสียจนเซี่ยอวี้ฮัวถึงกับฮัมเพลงคลอเบาๆออกมา กระทั่งตัวโน้ตสุดท้ายถูกเปล่งออกด้วยเสียงแหลมสูง เฮยเสียจื่อลดคันชักลงอย่างช้าๆ บทเพลงจากไวโอลินจบลงแล้ว แต่ท่วงทำนองยังคงลอยอ้อยอิ่งในอากาศรอบตัวของพวกเขา เฮยเสียจื่อวางไวโอลินและคันชักลงบนโต๊ะเตี้ยข้างตัวก่อนเดินอ้อมสแตนด์โน้ตไปหาคนสวยที่กำลังนั่งมองเขาอยู่

ชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้า คว้ามือเรียวขามขึ้นมาจับกุมก่อนจรดริมฝีปากด้วยท่วงท่าราวกับอัศวินก่อนเอ่ย

Can you be my nightingale?

เซี่ยอวี้ฮัวหัวเราะเบาๆกับคำถามนี้ ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยปากตอบรับแต่ก็ไม่ได้ชักมือกลับ ปล่อยให้ริมฝีปากของอีกฝ่ายพรมจูบลงมาไม่ขาด

แว่วเสียงบรรเลงเพลงจากวงเครื่องสายดังมาจากด้านนอก ที่จัตุรัสข้างล่างกำลังมีวงดนตรีท้องถิ่นมาเปิดการแสดงอยู่ เสียงเพลงดังขึ้นเรื่อยๆจนได้รู้ว่าพวกเขากำลังเล่นเพลง The blue Danubeกันอยู่

เฮยเสียจื่อไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขาลุกขึ้นยืนแล้วดึงมือของเซี่ยฮวี้ฮัวให้ลุกตามก่อนโอบประสานร่างเอาไว้ด้วยกันแล้วเริ่มประคองคนในอ้อมแขนให้เคลื่อนไหวไปตามท่วงทำนองของบทเพลงนั้น

พวกเขาสองคนก้าวเดินและหมุนไปมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมท่ามกลางแสงแดดยามบ่าย แลคล้ายใบไม้กำลังหมุนวนอยู่ท่ามกลางสายธารในหน้าร้อน เซี่ยอวี้ฮัวปล่อยตัวให้ชายสวมแว่นเป็นฝ่ายชักพาร่างของตนเองให้เคลื่อนไหวราวกับเป็นหุ่นกระบอก กระทั่งเสียงเพลงบรรเลงมาถึงท่อนหนึ่ง ชายหนุ่มจึงละมือที่วางบนไหล่กว้างเลื่อนขึ้นมาโอบรอบคอของเฮยเสียจื่อแล้วลูบไล้เบาๆ ริมฝีปากอิ่มเหมือนกลีบดอกไม้เผยอออกเล็กน้อยคล้ายเชิญชวน ขณะที่อีกฝ่ายยังคงโอบเอวพาร่างของเขาหมุนวนไปเรื่อยๆ

“คำตอบน่ะ..............นายลองหาเอาเองก็แล้วกัน”

เสียงเพลงยังไม่จบลงง่ายๆ ดูเหมือนว่าคนด้านนอกคงกำลังสนุกสนานกับการเต้นรำอยู่ไม่น้อย แต่เฮยเสียจื่อกลับกำลังเริ่มบรรเลงเพลงบทใหม่ของเขาเอง ชายหนุ่มดันร่างเซี่ยอวี้ฮัวไปติดผนัง สอดมือเข้าไปใต้เสื้อไหมพรมสัมผัสกับผิวกายอุ่นนุ่ม ส่วนอีกข้างหนึ่งควานหารีโมตอันเล็กในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดทำให้ผ้าม่านยาวส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดก่อนเลื่อนปิดเข้าหากัน กางกั้นแสงแดดจากภายนอกจนหมด แว่นตาสีดำที่เป็นอุปสรรคในเวลานี้ถูกถอดขว้างทิ้งไปก่อนที่เขาจะเริ่มหาคำตอบกับริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ

บทเพลงจากนอกหน้าต่างจบลงไปนานแล้ว แต่ร่างเปลือยเปล่าสองร่างยังคงกอดรัดพัวพันกันอยู่บนพื้นไม้ แว่วเสียงหอบหายใจและเสียงคราวแผ่วดังสะท้อนก้องอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัดยามเย็น แสงอาทิตย์อัสดงส่องลอดผ่านรอยแยกของม่านเข้ามาในจังหวะหนึ่งตกต้องร่างขาวผ่องเปี่ยมเสน่ห์ของเซี่ยอวี้ฮัวที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่บนตักของอีกฝ่ายด้วยท่วงท่าเย้ายวน

ใบหน้าสวยงามปรากฏร่องรอยพึงใจอย่างถึงที่สุดขณะปล่อยให้คนใต้ร่างลูบไล้สัมผัสผิวกายของตนเองอย่างหลงใหล หยาดน้ำสีขาวขุ่นมากมายไหลลงมาตามเรียวขาคู่งาม ขณะที่เจ้าของยังคงขยับสะโพกเป็นจังหวะกลืนกินตัวตนของเฮยเสียจื่อเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่า

“คำตอบของคุณสินะครับ”

อีกฝ่ายยืดตัวขึ้นกระซิบถ้อยคำข้างหูพร้อมกับที่ร่างกายส่วนล่างปลดปล่อยเข้าไปในความอุ่นนุ่มที่โอบล้อมดูดซึมทุกหยาดหยดอย่างยินดี

“อา”

เซี่ยอวี้ฮัวเปล่งเสียงครางหวาบหวามในลำคอแล้วซบหน้าลงกับไหล่กว้างของชายหนุ่ม แผ่นอกบางสะท้านเล็กน้อยกับการออกกำลังกายอย่างหนักที่เพิ่งจบลงไปหมาดๆ เขาโอบกอดร่างของอีกฝ่ายเอาไว้แล้วใช้นิ้วเรียวขาวไล้ตามแนวกระดูกสันหลังไปมา

“ผมคิดว่ายังคงต้องหาเหตุผลจากคุณเพิ่มอีกสักหน่อย”

จบคำเฮยเสียจื่อก็พลิกร่างคนบนตักลงไปด้านล่าง “ก็แล้วแต่นาย” เซี่ยอวี้ฮัวขยับยิ้มตอบพร้อมส่งเสียงหัวเราะเบาๆ คนทั้งคู่สบตากันอย่างเงียบงันในความเลือนรางของห้อง ชายหนุ่มไล้นิ้วสัมผัสไปตามโครงหน้าและสันกรามของคนที่คร่อมทับอยู่ด้านบนพร้อมกับขยับสะโพกบีบรัดตัวตนของอีกฝ่ายที่ยังอยู่ภายในคล้ายจะเรียกร้องอยู่ในที

เฮยเสียจื่อจุดยิ้มแล้วเริ่มเคลื่อนไหวร่างกาย ปล่อยให้ความต้องการเป็นผู้กำหนดตังหวะและท่วงทำนองที่พวกเขากำลังบรรเลงมันไปด้วยกัน

------------------------

ห้องสี่เหลี่ยมนี้ตกอยู่ในความมืดสนิทไปนานแล้ว แสงจันทร์ส่องลอดผ้าม่านที่เปิดแง้มเอาไว้ เฮยเสียจื่อใช้นิ้วสางผมนิ่มลื่นของคนที่กำลังหลับสนิทในอ้อมแขน ผิวขาวๆเต็มไปด้วยร่องรอยสีแดงเป็นจ้ำเหมือนกลีบกุหลาบเป็นหลักฐานยืนยันความร้อนแรงเมื่อตอนบ่ายได้เป็นอย่างดี

เฮยเสียจื่อยังคงจำได้ดีถึงวันที่เขาพบกับเซี่ยอวี้ฮัวเป็นครั้งแรกในงานแสดงอุปรากรจีนที่โรงละครแห่งชาติ ชิงอีผู้งามสง่าและโศกเศร้าขับขานบทเพลงด้วยน้ำเสียงที่จับกุมหัวใจเขาเอาไว้ได้ทั้งหมดในชั่วเสี้ยววินาที

แม้จากนี้ไปโลกของเขาจะมืดสนิทลง แต่หากมีเสียงของคนๆนี้คอยนำทาง ไม่ว่าต้องทำเรื่องเสี่ยงอันตรายสักเพียงใด บาดเจ็บสักแค่ไหน เขาก็ยังสามารถกลับถึงบ้านที่มีคนๆนี้อยู่ได้โดยไม่มีวันหลงทางไปที่ไหน และยังขับกล่อมให้เขาสามารถหลับฝันดีในคืนวันอันร้ายกาจ

คนๆนี้ที่จำขับขานบทเพลงเพื่อเขาเพียงคนเดียว

ชายหนุ่มประทับจูบลงบนพวงแก้มและริมฝีปากนิ่มก่อนหลับตาลง

My Nightingale

------------------------
Talk
จริงๆได้ยินเพลงนี้มาพักนึงแล้วค่ะ คือตอนไปเที่ยวอินโดบินติดๆกัน 5 ไฟลท์ในหนึ่งอาทิตย์ค่ะ/เกาะเยอะต้องทำใจ คือวิลไปแต่เครื่องแอร์เอเชีย ละทุกเครื่องตอนรอต่องวงชางชอบเปิดเพลงนี้ค่ะ เลยหลอนฮัมตามไปพักนึง/เปิดแต่ฮุกด้วยนะเออ พอมาเปิดเนื้อเพลงดูก็รู้สึกเข้าท่าดี แต่งฟิคค่ะๆ เย้
ฟิคนี้นายแว่นดูเป็นผู้เป็นคนดีค่ะ/ปกติอิแว่นเป็นอัลไล 555 ฟิคนี้ออกแนวยุโรปคิดถึงตอนคุณชายไปเรียนต่อแล้วสองคนนี้ไปเจอกันค่ะ/อิแว่นกับยุโรปดูไม่เข้ากันเลย 555

หวังว่าจะสนุกกันนะคะ อิอิ

[Rozenkreuz]

ชอบประโยคว่าได้ยินเสียงรอยยิ้มยามเอ่ยปากพูดคุยกัน...
มันละมุนละไมมากเลยครัช //กัดผ้า

[meanato]

เฮยฮัว....หวานมากค่ะ>///<
ปกติเจอฮัวเฮยเเบบsm นานๆทีเติมความหวานให้ชีวิตบ้าง~