[Fic]ตามติด(ฮัวเสียผิง) 2

[mama moosap]

AU ตามติด (ฮัวxเสีย>ผิง)
เรท 18 (แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้)
คุยกันนิด : แฟนคลับเสี่ยวเกอ...อ่านจบแล้วอย่าเพิ่งเกลียดเรานะคะ...

ตอนก่อนหน้า บทที่หนึ่ง https://dmbjth.thai-forum.net/t1676-topic

บทที่สอง

         1 สัปดาห์ก่อนที่จะเกิดเรื่อง

(อู๋เสีย)

         “ครั้งนี้นายดูแย่กว่าทุกครั้งนะ” ผมเอ่ยขึ้นแทบจะทันทีที่เข้ามายังห้องพักผู้ป่วยของเสี่ยวฮัวพลางวางกระเป๋าเสื้อผ้าที่ขนมาด้วยเพื่อมาอยู่เฝ้าเขาตามสัญญาที่เคยให้เอาไว้ เสี่ยวฮัวไม่ตอบทำเพียงยิ้มให้ผมบางๆพลางตบที่เตียงสองสามทีเป็นเชิงให้เดินไปหา

“นายนี่นะ ไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลยสินะ” ขณะที่เดินไปนั่งข้างๆอีกคนบนเตียงก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยจิกกัดกันไปตามประสา ใบหน้ากึ่งหล่อกึ่งสวยเผยรอยยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหมั่นไส้ออกมาได้ราวกับเป็นเรื่องปกติ

“ก็เวลาป่วยมีคนมาเฝ้านี่นา”

“นายโชคดีไปเพราะอีกสามวันโรงเรียนของคนเฝ้าจะหยุดยาวเพื่อปรับปรุงโรงเรียนเลยมาเฝ้าทั้งวันได้ ไม่งั้นคงมาเฝ้าได้แค่สองสามวันแล้วกลับไปเรียนมาเยี่ยมได้แค่ตอนเย็น” ผมอธิบาย คราวนี้ที่ผมสามารถหอบของมานอนเฝ้าไข้เสี่ยวฮัวได้ทั้งวันทั้งคืนเป็นเพราะว่าอีกสามวันทางโรงเรียนของผมจะมีการปิดเรียนสิบวันเพื่อปรับปรุงอาคารเรียนเสียใหม่ ทำให้มีบางคนถือโอกาสหยุดยาวตั้งแต่วันนี้ ดังนั้นผมเลยถือโอกาสนี้ใช้เป็นข้ออ้างลาหยุดตั้งแต่วันนี้บ้างเพื่อมาอยู่กับเสี่ยวฮัว

ไม่อย่างนั้นพอผมไม่ไปโรงเรียนนานเข้าอารองจะต้องมาลากผมไปสั่งสอนหน้าที่ของลูกและหลานที่ดีแน่นอน…

“ตอนเย็นก็ยังดีเพราะยังได้เจอกันทุกวัน” เสี่ยวฮัวตอบพลางยิ้มทะเล้น ทำเอาผมไปต่อไม่ได้เลยส่งฆ้อนไปให้หนึ่งวงพร้อมคำพูดติดจะบ่นนิดๆเพื่อแก้เขิน ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหานายอ้วนหนึ่งในเพื่อนสนิทของตนเพื่อบอกให้เขาลาโรงเรียนให้ด้วย

“เอ้อ…ทำไมนายชอบพูดอะไรแปลกๆแบบนี้นะ”

         วันนี้คือวันที่สองที่ผมอยู่เฝ้าเสี่ยวฮัวที่โรงพยาบาล ดูเหมือนว่าคราวนี้อาการของเขาค่อนข้างที่จะแย่เอามากๆ ผมคิดไว้แล้วว่าเสื้อผ้าที่เอามาคงไม่พอเลยจะกลับไปเอาเพิ่ม คิดว่าจะรีบไปรีบกลับ หากไม่ติดว่าเมื่อมาถึงที่บ้นกลับพบว่านายอ้วนและเมินโหยวผิงกลับยืนรออยู่หน้าบ้านรออยู่แล้ว

“พวกนายมาได้ไงน่ะ”

“เทียนเจินมาพอดีเลย เสี่ยว่าจะชวนไปเที่ยวน่ะไปไหมที่นั่นน่ะมีของดีด้วยน้องเสี่ยวเกอเป็นคนเจอ” นายอ้วนว่าพลางตบเข้าใจไหล่เมินโหยวผิงปุๆ ผมแววตามีวาววับของนายอ้วนก็เข้าใจทันทีว่าหมายถึงอะไร

จำได้ว่าตอนเด็กๆเคยอ่านสมุดบันทึกของปู่ที่เขียนเกี่ยวกับการขุดสุสานไปทำให้ผมสนใจและเปรยกับนายอ้วนเล่นๆว่าอยากลองไปสุสานโบราณบ้างสักครั้งหนึ่งไม่ได้ไปขุดเอาเงินแค่อยากไปดูเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะหามาได้

“มันเป็นแค่สุสานเล็กๆไม่มีอะไร ใช้เวลาไม่นาน” เมินโหยวผิงเอ่ยขึ้น ผมพยักหน้าอย่างสนใจ

“เข้ามาคุยกันในบ้านก่อนเถอะ”




(จางฉี่หลิง)

         เขาไม่ใช่คนไม่สนใจต่อโลกแม้ทุกคนจะมองว่าเขาเป็นอย่างนั้น เขาจางฉี่หลิงรู้ดีว่าตัวเองเป็นพวกชอบเหม่อลอย ในช่วงแรกอาการเหม่อลอยของเขานั้นมันมาจากอาการเบื่อหน่ายและอยากตัดขาดกับคนที่เข้ามาชวนคุยเท่านั้น จนกระทั่งในช่วงประถมหกอาการเหม่อลอยของเขาก็มีสาเหตุมาจากคนคนเดียว

เด็กผู้ชายที่ย้ายเข้ามาใหม่ที่ชื่อว่า อู๋เสีย

         อู๋เสียเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก ท่าทางไม่สู้คนมองผ่านๆเหมือนพวกหนอนหนังสือไร้ความน่าสนใจ แต่ทว่าอู๋เสียมีแววตาที่ชวนนมอง เป็นแววตาคู่กลมสดใสเหมือนลูกแก้วที่มักแสดงทุกอย่างออกมาหมด เขาเคยคิดว่าตัวอู๋เสียนั้นขาวมาก…คิดด้วยซ้ำว่ามันจะนุ่มขนาดไหนหากได้สัมผัส หรือคิดแม้กระทั่งว่าหากมีรอยสีแดงตัดกับสีผิวบนตัวอีกฝ่ายมันจะสวยแค่ไหน ที่ข้างๆอู๋เสียนั้นมักมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ด้วยเสมอ

อู๋เสียเรียกเธอคนนั้นว่าเสี่ยวฮัว

ในครั้งแรกจางฉี่หลิงแค่รู้สึกไม่ดีกับเธอที่เธอมาอยู่กับอู๋เสียมากก็เท่านั้น แต่พอรู้ว่าเธอเป็นผู้ชายเขาก็เริ่มไม่ชอบเธอมากขึ้นไปอีก

แน่นอนว่าทั้งเขาและเสี่ยวฮัวต่างรู้ดีว่าตนเองมีจุดหมายเดียวกันคืออู๋เสีย

จนกระทั่งขึ้นมัธยมต้นเสี่ยวฮัวกับอู๋เสียนั้นต้องแยกกันอยู่นั่นเพราะทั้งคู่ได้เรียนกันคนละห้องและอาการป่วยบ่อยของอีกฝ่ายนั่นเอง จากฉี่หลิงใช้โอกาสนี้ในการเดินหน้าแสดงความรู้สึกของตัวเองให้อู๋เสียรู้ รุกเข้าจีบอีกฝ่ายและตีสนิทมากขึ้น

แต่ดูเหมืนว่าอีกฝ่ายบื้อเกินไปเลยดูไม่ออก

เทียนเจินเอ้ย!


“หืม…เทียนเจินจะลากิจไปเฝ้าไข้เพื่อนหรอ อืมๆ เสี่ยรู้แล้วเดี๋ยวจะลาอาจารย์ให้” เสียงนายอ้วนที่คุยโทรศัพท์ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
จางฉี่มองออกไปนอกหน้าต่าง…ไม่เป็นไรหรอก เขาดูออกว่าอู๋เสียแม้จะเป็นห่วงเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองบ้าง(และแอบเห็นหวั่นไหวอยู่บ่อยๆ)แต่ก็ยังไม่ถึงกับขั้นที่ไม่เปลี่ยนใจ

มันยังทันอยู่…

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะลุกไปหานายอ้วนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทที่มีกันสามคนก่อนจะพูดถึงเรื่องสุสานโบราณที่เพื่อนในกลุ่มสนใจอยากจะไปก่อนตกลงว่าวันพรุ่งนี้จะชวนอู๋เสียไปด้วย ถือโอกาสใช้วันหยุดนี้ไปสำรวจกัน

เขารู้ดีว่าหากเอ่ยชวนอู๋เสียจะต้องไม่ปฏิเสธที่จะไปและถึงแม้จะฏิเสธแต่ก็ต้องมีลังเล หากเขาพูดเกลี้ยกล่อมอีกนิดอีกฝ่ายจะต้องยอมไปด้วยแน่นอน

         เพราะข้อแรกอู๋เสียสนใจสุสานโบราณค่อนข้างมากและข้อสองเพื่อนของอู๋เสียคนนั้นป่วยบ่อยเกินไป อู๋เสียไปเยี่ยมเขาบ่อยๆ เดี๋ยวเข้าเดี๋ยวออกโรงพยาบาลจนแทบจะเป็นปกติ ดังนั้นแล้วเรื่องแค่นี้ไม่มีทางรบกวนจิตใจของอู๋เสียมากอย่างแน่นอน

.
.
.

ในตอนที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน จางฉี่หลิงก็ไม่คิดเลยว่าเมื่อกลับมาจากการไปสำรวจสุสาน เพื่อนของอู๋เสียจะอาการหนักจนอีกฝ่ายต้องรีบไปหาที่โรงพยาบาลทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำแผลตามเนื้อตัวให้ดี

ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะดันจากไปโดยทิ้งแผลในใจไว้ให้อู๋เสียของเขา…


“ฉันอยู่กับนายตลอดเวลา…ฉัน…อยู่กับนาย...”


อีกฝ่ายที่เอ่ยแบบนั้นกับอู๋เสีย พร้อมส่งแววตาแปลกประหลาดมาให้เขาในตอนนั้นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะกังวล


มันรู้สึกราวกับว่าอีกฝ่ายจะทำเช่นนั้นจริงๆ

.
.
.

         “เทียนเจินช้า…” เสียงนายอ้วนทำให้เขาเงยหน้ามองอีกฝ่าย ในแวบแรกที่เห็นจางฉี่หลิงถึงกับขมวดคิ้ว

เพราะคนที่เดินออกมาที่เขาเห็นในตอนแรกคือเพื่อนสมัยเด็กที่จากไปของอู๋เสีย ใบหน้านั้นส่งรอยยิ้มท้าทายมาให้เขาก่อนที่ในช่วงเวลาเพียงแค่กระพริบตา ภาพตรงหน้าจะเป็นอู๋เสียที่ยืนประหม่า…

เพื่อนของอู๋เสียคนนั้น…

จะยึดติดเกินไปแล้ว…

TBC.

อธิบายเล็กน้อยเผื่อไม่เข้าใจ (เราว่าไม่หน้าเข้าใจเพราะเราเป็นพวกสื่อออกมาไม่ดี//ร้องไห้แรง)

คือเสี่ยวเกอก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเสี่ยวฮัวจะเสียในวันนั้น คิดแค่อยากจะดึงอู๋เสียคืนมาเท่านั้น ส่วนอู๋เสียนั้นก็โทษตัวเองหลังจากนั้นว่าเพราะตัวเองละเลยเสี่ยวฮัวแหละค่ะ(คือเหมือเป็นปมเพราะความใจดีเกินปของตัวเองเเหละค่ะ) มันก็ประมาณนี้
ส่วนของเสี่ยวฮัว รายนี้จะมีตอนพิเศษมาให้ค่ะ (วางพล็อตจนเสร็จเพิ่งรู้ว่าลืมเขียนในมุมของคุณชายพระเอกของฟิคนี้...//ขอโทษค่ะ...)

[The_Dark_Lady]

เราเข้าใจนะคะ...
ตาเสี่ยวเกอคนร้ายกาจ คนเขาป่วยจะตายอยู่แล้วยังมีแก่ใจมาอิจฉา
กลายเป็นว่า สร้างแผลใจให้นายน้อยไปเสีย...
ฝีมือนายเลยจฉล.หากผีรังควาญนายนั่นแหละต้องรับผิดชอบ
(งานนี้จะได้ดูศึกผีขี้หวงประทะคนจะจีบหรือไม่...//โดนตบ)
สรุปว่าเสี่ยวเกอเห็นจริงๆสินะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ

อยากอ่านเหตุผลของคุณชายนะว่าถึงกับติดตาม ไม่ยอมไปเกิดนี่เพราะอะไร

[Rozenkreuz]

ตายไปแล้ว ไปผุดไปเกิดซ้าาาาาาาาาาาาาา //เอาน้ำมนต์สาด //โดนฟาดกลับ
ชิ เล่นกับคนตายแบบนี้ไม่แฟร์เลยครับ เสี่ยวเกอเสียเปรียบมาก! คนที่ตายไปแล้วมักเป็นความทรงจำที่ยากจะลืมเสมอ ต่อให้มันมีส่วนเสียมากแค่ไหนคนที่จดจำก็มักจะทำลืม แล้วเลือกจำแต่สิ่งที่ดีเกี่ยวกับคนๆนั้น
แย่ที่สุดดดดดดดด เสี่ยวฮัวบ้า!! ฟื้นขึ้นมาสู้กันตัวๆเดี๋ยวนี้! *เขย่าๆๆๆๆ* ไอ้คุณชายแผนสูง! ร้ายกาจ! //เสี่ยวเกอผมทำอะไรไม่เคยผิด //โดนตบ

รีเควสพระอาจารย์เฮยมาทำพิธีปัดรังควาญวิญญาณร้ายหน่อยครับคุณมาม่า ถถถถถถถถถ *วิ่งหนีผีเสื้อชมพู*

[mama moosap]

คุณ The_Dark_Lady ที่บอกว่า

่
ดีใจที่เข้าใจนะคะ เพราะเราเป็นคนมึนมากขนาดพูดยังไม่ค่อยรู้เรื่อง << นี่คนรอบข้างบอกเอง... เเล้วก็เสี่ยวเกอกับเสี่ยวฮัวเนี่ยเขาก็แย่งๆอู๋เสียกันอยู่แล้ว เสี่ยวฮัวเข้าโรงพยาบาลบ่อยจนเป็นปกตินั่นแหละค่ะเสี่ยวเกอเลยคิดแผนนี้ขึ้นมา แบบเสี่ยวเกอก็ไม่ได้ตั้งใจเนอะเพราะงั้นไม่ร้ายกาจหรอกค่ะ... (กำลังปกป้องเสี่ยวเกอมาก...//คุณชายต้องมองแรงแล้วถามว่าตกลงเธออวยใคร?)

คุณ Rozenkreuz ที่บอกว่า

ถ้าพระอาจารย์เฮยมาเอง เสี่ยวเกอจากที่เสียเปรียบคงได้เปรียบมากเลยค่ะ ใครๆก็สูุ้อาจารย์เฮยไม่ได้ อาจารย์อาจป่วนประสาทจนเสี่ยวฮัวอยากตายอีกรอบจนหายไปจากอู๋เสียเลยก็ได้ค่ะ << แล้วฟิคนี้ก็จบด้วยประการนี้...//เอ๊ะไม่ใช่หรอ @_@?

[yakusoku]

เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น จฉล.คนเห็นผี ได้มั้ยคะ//โดนคุณมาม่าตบกระเด็น

[poypoy]

คุณชาย ตายไปแล้วก็ไปคู่กับคนตายสิคะ นายแว่นไง(ผีบ้า) 5555

[mama moosap]

คุณ yakusoku

เกรงว่าพอชื่อเปลี่ยนเนื้อเรื่องก็เปลี่ยน พระเอกของเรื่อก็เปลี่ย--//โดนผีสีชมพูบีบคอแรง >>เรื่องราวของนายจางฉี่หลิงชายหนุ่มจอมเหม่อลอยที่ชอบมองไปยังที่ที่ว่างเปล่ากับอู๋เสียชายหนุ่มดวงซวย "มีวิญญาณตามนายอยู่" จางฉี่หลิงเอ่ยขึ้น เรื่องราวของพวกเขาจะเป็นอย่า---//โดนโบกเรียกสติ


คุณ poypoy  

เกรงว่านายเเว่นไม่ใช่ผีบ้าแต่เป็นผีทะเลค่ะ 555 // โดนตบปลิวข้อหาเอาความจริงมาพูดเล่น